Για την κατάσταση στα Βαλκάνια, στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο, κάνοντας ειδική αναφορά στην τοποθέτησή της, η Αλέκα Παπαρήγα τόνισε τα εξής:

"Θέλω να ολοκληρώσω αυτή την παρέμβαση, για να μπορείτε να ρωτήσετε και να συζητήσετε μαζί μας, ξεχωρίζοντας ένα σοβαρό ζήτημα που, κατά τη γνώμη μας, έχει άμεση και τρέχουσα σημασία. Αναφέρεται στην Ελλάδα, στα Βαλκάνια, στο Αιγαίο, στη Μεσόγειο, στην πάλη για το πετρέλαιο, στην πάλη για την αναδιανομή των αγορών. Δυστυχώς οι επεμβάσεις στα Βαλκάνια συνεχίζονται. Τα Βαλκάνια είναι πεδίο ανταγωνισμού, ανάμεσα στη Γερμανία και στις ΗΠΑ και αυτή τη στιγμή ρίχνεται λάδι στη φωτιά, ώστε υπαρκτές ή ανύπαρκτες εθνικές και μειονοτικές διαφορές να αποτελέσουν το πεδίο της αντιπαράθεσης των λαών και εν μέσω αυτής της αντιπαράθεσης να επιτευχθεί είτε ειρηνική αλλαγή των συνόρων και διανομή των αγορών, είτε και η στρατιωτική. Αλλωστε, η στρατιωτική λύση έχει δοκιμαστεί. Αυτή τη στιγμή είμαστε σε μια πορεία στρατιωτικοποίησης των Βαλκανίων.Γεμίζουν στρατεύματα. Ξεκίνησαν μισθοφορικά στρατεύματα, σήμερα παίρνουν τη μορφή πολυεθνικών δυνάμεων επεμβάσεων. Τα Βαλκάνια γεμίζουν από τέτοιες πολυεθνικές δυνάμεις. Φοβόμαστε νέο γύρο τοπικών πολέμων και συγκρούσεων στα Βαλκάνια. Αλλωστε υπάρχει και ιστορικό παρελθόν που δυστυχώς δεν είναι ανεπίκαιρο σήμερα".

"Εμείς θα θέλαμε, και πιστεύουμε ότι εκφράζουμε ευρύτερα λαϊκά στρώματα στην Ελλάδα, τη μεγαλύτερη προσοχή των αριστερών, προοδευτικών, βεβαίως και κομμουνιστικών δυνάμεων της Ευρώπης γι' αυτό που συμβαίνει στα Βαλκάνια. Για τη νέα δομή του ΝΑΤΟ στην περιοχή, ιδιαίτερα στη ΝΑ του πτέρυγα. Η Μεσόγειος θα γεμίσει από πολυεθνικούς στρατούς, οι οποίοι έχουν ένα και μοναδικό στόχο: Να προλάβουν και να τσακίσουν λαϊκά κινήματα.Είναι αρκετά επικίνδυνα τα πράγματα στην περιοχή, η υπόθεση του Κόλπου δεν έχει κλείσει, αντίθετα είναι ανοιχτά τα προγράμματα συγκροτημένων επεμβάσεων στην Αλγερία, στη Λιβύη, στη Β. Αφρική, γενικότερα στον αραβικό χώρο. Αναμφισβήτητα οι λαοί θέλουν την ειρήνη. Ομως, αυτό δε φτάνει. Εμείς θα θέλαμε να υπάρξει μια μεγαλύτερη προσοχή, ας το πούμε του ευρωπαϊκού αγωνιστικού χώρου, σ' αυτό που γίνεται στη Μεσόγειο, στο Αιγαίο, στα Βαλκάνια.

Το Αιγαίο,κατά τη δική μας γνώμη, έχει διχοτομηθεί πια. Γίνεται μια αμερικανοκρατούμενη θάλασσα κι αυτό και μόνο εγκυμονεί κινδύνους. Και για την αμφισβήτηση ελληνικών συνόρων, αλλά και κυρίως για γύρους μικρών ή μεγαλύτερων πολεμικών συγκρούσεων. Στην ίδια γραμμή που παλεύουμε την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, τη συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης της χώρας, με την ίδια θέληση παλεύουμε εναντίον της νέας δομής του ΝΑΤΟ, εναντίον της συγκρότησης πολυεθνικών δυνάμεων ταχείας επέμβασης, εναντίον της αύξησης των εξοπλισμών και των εξοπλιστικών προγραμμάτων - που είναι επιθετικά εξοπλιστικά προγράμματα - εναντίον της αλλαγής των συνόρων. Τα Βαλκάνια είναι στο νότο της Ευρώπης. Είναι, όμως, αναπόσπαστο κομμάτι της Ευρώπης. Και οι κίνδυνοι είναι πολύ μεγάλοι από τη νέα δομή του ΝΑΤΟ και δυστυχώς, στην Ευρώπη, η παρουσία των ΗΠΑ γίνεται όλο και πιο έντονη, και όλο και πιο έντονη γίνεται η ΝΑΤΟική ομπρέλα. Επομένως, και αν ακόμα σε ζητήματα που έχουν σχέση με το πεδίο της οικονομίας και το πεδίο των εργασιακών σχέσεων, δεν μπορεί να υπάρξει μια πλειοψηφούσα αντίληψη στην Ευρώπη, πιστεύουμε ότι όσον αφορά τα ζητήματα της ειρήνης, της ασφάλειας και της μη επέμβασης στο εσωτερικό των χωρών, υπάρχει ένα έδαφος για πολύ ευρύτερη συνεργασία και κοινή δράση.

Η γνώμη μας είναι, ότι αυτή τη στιγμή όλες οι βαλκανικές κυβερνήσεις, με διαβαθμίσεις βεβαίως μεταξύ τους, και χωρίς διάθεση να ισοπεδώνουμε τα πράγματα, θα ήταν λάθος, χρησιμοποιούν τον εθνικισμό για διάφορους και όχι καλούς σκοπούς βεβαίως. Και όλες οι κυβερνήσεις αυτή τη στιγμή ευθύνονται για την κατάσταση που υπάρχει στα Βαλκάνια. Ολες οι κυβερνήσεις. Βεβαίως πρέπει να δούμε κι ορισμένες πλευρές. Η Αλβανία σήμερα φωνάζει για τα δικαιώματα των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου, όταν παραβιάζονται τα δικαιώματα του αλβανικού λαού εντός συνόρων. Πάρτε την περίπτωση του Μπερίσα. Πρωτοστατεί σήμερα στην Αλβανία σε κινητοποιήσεις για τους Αλβανούς του Κοσσυφοπεδίου, αλλά είδαμε πού κατάντησε τον αλβανικό λαό.

Δεύτερο: Οσον αφορά τη νέα Γιουγκοσλαβία. Αναμφισβήτητα με την πολιτική που έχει η ηγεσία της χώρας αυτής, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ούτε τις επεμβάσεις των Αμερικανών, ούτε τις πιέσεις που δέχεται, γιατί αυτά πρέπει να αντιμετωπιστούν με καθαρά χαρτιά. Παρ' όλα αυτά εμείς υπολογίζουμε ότι αυτή τη στιγμή είναι ένας ιδιαίτερος στόχος η παραπέρα διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Και είναι στόχος όχι γιατί η ηγεσία της Νέας Γιουγκοσλαβίας είναι αθώα περιστερά, αλλά γιατί και δεν είναι τυχαίο, ότι είναι η μοναδική χώρα στα Βαλκάνια σήμερα που δεν έχει ζητήσει την ένταξη στο ΝΑΤΟ. Και για διάφορους λόγους προβάλλει ορισμένες αντιστάσεις. Επομένως ούτε η ισοπέδωση είναι σωστή, ούτε βεβαίως και η αθώωση από τις ευθύνες".

Αυτά τόνισε, ανάμεσα σε άλλα, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, στην τοποθέτηση που έκανε σε συνεδρίαση της ομάδας Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς κατά τη διάρκεια της επίσκεψής της, την περασμένη βδομάδα, στην έδρα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Στρασβούργο. Μίλησε, επίσης, για τους θεσμούς και τη δημοκρατία ως πεδίο πάλης, αλλά και για σημαντικά, επίκαιρα θέματα μεγάλης σημασίας, όπως η κατάσταση στα Βαλκάνια, στο Αιγαίο και την Κύπρο. Ολοκληρώνοντας την τοποθέτησή της είπε τα εξής: "Κλείνω λέγοντας, ότι είμαστε πάντα ανοιχτοί σε διάλογο, αντίλογο και συζητήσεις. Δεν είναι ζήτημα αναγνώρισης και πλουραλισμού. Είναι ζήτημα ρεαλισμού. Πάνω απ' όλα πιστεύουμε, όμως, ότι ο διάλογος και ο αντίλογος πρέπει να έχουν στόχο τη συσπείρωση, την πανευρωπαϊκή των ριζοσπαστικών, λαϊκών και πολιτικών δυνάμεων εναντίον των κυρίαρχων επιλογών της ΕΕ, αλλά και του ΝΑΤΟ, που βρίσκεται σε στενή διαπλοκή με την ΕΕ όσο κι αν αυτό δε φαίνεται σήμερα σε όλες του τις πτυχές". Ο "Ρ" παρουσιάζει εκτενή αποσπάσματα από την τοποθέτηση της Αλέκας Παπαρήγα.

"Ενδιαφερόμαστε, για την ανταλλαγή απόψεων με στόχο, όσο είναι δυνατό, να αναπτυχθεί η κοινή δράση, στα πλαίσια της ΕΕ, στα πλαίσια της Ευρώπης, μια κοινή δράση των πιο ριζοσπαστικών δυνάμεων στην Ευρώπη, με στόχο πάνω απ' όλα την αφύπνιση και τη συσπείρωση των λαών, σε μια περίοδο που κατά τη γνώμη μας οι επιλογές της ΕΕ φορτώνουν τους λαούς ολόκληρης της Ευρώπης, και των χωρών - μελών και αυτών που είναι εκτός ΕΕ, με τεράστια δυσβάσταχτα προβλήματα.

Η γνώμη μας είναι ότι το επόμενο διάστημα στην Ελλάδα θα αναπτυχθούν και θα ξεσπάσουν μεγάλοι αγώνες. Το πρόβλημα το δικό μας, ως ΚΚΕ, δεν είναι απλώς να ξεσπάσουν κάποιοι αγώνες. Τα ξεσπάσματα είναι εύκολα, όταν οι εργαζόμενοι συνειδητοποιούν σε μια νύχτα, ότι χάνουν κατακτήσεις 80 χρόνων.Το κύριο για μας είναι ν' αναπτυχθεί ένας συστηματικός, μεθοδικός, οργανωμένος αγώνας με προοπτική. Γιατί τα ξεσπάσματα μπορεί εύκολα, η ελληνική κυβέρνηση και το κατεστημένο, να τα τσακίσουν.Η αρχή γίνεται με τον εθνικό αερομεταφορέα, την ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ. Ξεκινάει η ελληνική κυβέρνηση μεθοδικά από τον πιο αδύνατο κρίκο των δημόσιων επιχειρήσεων. Αλλά τα μέτρα θα αγκαλιάσουν όλες τις επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας.

Βεβαίως πρέπει να πω ότι οι συνέπειες των επιλογών της ΕΕ, της ΟΝΕ, του προγράμματος σύγκλισης, του προγράμματος σταθερότητας, από μια άποψη δεν είναι διαφορετικές στην Ελλάδα, από αυτές τις συνέπειες στις χώρες - μέλη της ΕΕ. Από τη μια μεριά εκτιμάμε ότι έχουμε επιτάχυνση της συσσώρευσης του πλούτου και από την άλλη επιτάχυνση της σχετικής ή απόλυτης εξαθλίωσης, της πτώσης του βιοτικού επιπέδου. Με μια έννοια ό,τι συμβαίνει σήμερα στον Γάλλο, στον Γερμανό, στον Βρετανό εργάτη, συμβαίνει και στον Ελληνα. Ομως θέλω να συγκεντρώσω την προσοχή σας σε ορισμένες βαθύτερες και ακόμα πιο αρνητικές συνέπειες, που έχουν αυτά τα μέτωπα, τα οποία έχουν ανοιχτεί τώρα για την Ελλάδα. Η Ελλάδα δεν είναι Γερμανία. Η Ελλάδα δεν είναι Μ. Βρετανία. Η Ελλάδα ακόμα ακόμα δεν είναι Ισπανία. Η θέση της στην ΕΕ οδηγεί να έχει συνέπειες ακόμα πιο έντονες.

Η πρώτη συνέπεια είναι η συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης της χώρας. Οχι απλώς η εξαγορά της από το πολυεθνικό κεφάλαιο, αλλά η συρρίκνωσή της. Σε λίγα χρόνια, αν δεν ανακοπεί αυτή η πορεία, η Ελλάδα θα είναι μια χώρα που θα εξαρτάται ολοκληρωτικά και υποδουλωτικά από τις διεθνείς εξελίξεις. Πιστεύουμε, ότι καμιά χώρα δεν μπορεί ν' ακολουθήσει τον α ή τον β προσανατολισμό όταν συρρικνώνει την υλική παραγωγική της βάση. Οταν χάνει αναπτυξιακές δυνατότητες.

Δεύτερο και σοβαρό ζήτημα είναι ότι η Ελλάδα, βεβαίως, είναι μια χώρα που ανήκει στην Ευρώπη, αλλά ταυτόχρονα έχει μια στρατηγική θέση στα Βαλκάνια, είναι μια χώρα που βρίσκεται σε μια περιοχή όπου συναντώνται τρεις ήπειροι. Η Ευρώπη, η Ασία και η Αφρική. Κυριολεκτικά η Ελλάδα βρίσκεται σε μια περιοχή, όπου εκδηλώνεται μια σκληρή αντιπαράθεση, αδελφική αλλά και εχθρική μαζί, ανάμεσα στους στρατηγικούς στόχους των ΗΠΑ και κυρίως της Γερμανίας. Βρίσκεται σε μια περιοχή όπου η αναδιανομή των αγορών συνοδεύεται με αλλαγές στα σύνορα και με εστίες πολέμων και με πολεμική αναμέτρηση. Επομένως, η συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης της χώρας και η πλήρης εξάρτησή της από διακρατικά - καπιταλιστικά κέντρα, όπως λέμε εμείς, προσθέτει νέα και μεγάλα προβλήματα στη χώρα. Συγκεντρώνουμε την προσοχή σ' αυτό το σημείο, γιατί μπορώ να σας εξηγήσω καλύτερα για τις επιλογές μας, για τους προβληματισμούς μας που κάνουμε αυτή την περίοδο, για το πώς θα αντιμετωπιστεί αυτή η στρατηγική του μεγάλου κεφαλαίου, που ακολουθείται σήμερα στην Ευρώπη και παγκόσμια και που βεβαίως έχει κύριο στόχο τη συγκέντρωση του πλούτου, και την καθιέρωση νέων και πιο αντιδραστικών μορφών εκμετάλλευσης και καταπίεσης των εργαζομένων, ολόκληρων λαών.

Μας απασχολεί το εξής ζήτημα: Με ποια στρατηγική, με ποια τακτική θα οργανωθεί όχι μόνο η άμυνα του ελληνικού λαού και των λαών της Ευρώπης, αλλά και η αντεπίθεσή τους, γιατί είναι φανερό ότι στις σημερινές συνθήκες δεν αρκεί η άμυνα.Οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα συγκεντρώνουν την προσοχή τους σήμερα σε μια θέση άμυνας σ' αυτά τα μέτρα. Εμείς ξέρουμε, και νομίζουμε ότι αυτό είναι μια ευρύτερη πεποίθηση, ότι δεν αρκεί κανείς να συγκρατήσει τον κατήφορο στους μισθούς, δεν αρκεί κανείς να παλεύει για τα κεκτημένα, γιατί οι όποιες λύσεις δίνονταν στο παρελθόν στην Ελλάδα, κάτω από την πίεση του λαϊκού κινήματος, σήμερα δεν μπορούν να δοθούν. Οι εξελίξεις είναι τέτοιες που η στρατηγική πρέπει να περιλαμβάνει την άμυνα, αλλά το κύριο ζήτημα που υπάρχει στην Ελλάδα, και πιστεύουμε σε ολόκληρη την Ευρώπη, είναι η διέξοδος, η πολιτική προοπτική, το πολιτικό όραμα ως θεωρία, αλλά, κυρίως, και ως πράξη.

Προσπαθούμε με τις δυνάμεις που έχουμε να αναπτυχθούν επιμέρους μέτωπα πάλης. Το επίπεδο συνειδητοποίησης στην Ελλάδα σήμερα είναι τέτοιο που ο κάθε κλάδος των εργαζομένων συγκεντρώνει την προσοχή του στο δικό του πρόβλημα: Στον περιορισμό των απολύσεων, στην απόκρουση της ανεργίας, στην αντιμετώπιση προβλημάτων που έχουν σχέση με τη διάλυση την επερχόμενη του Κοινωνικού Ασφαλιστικού Συστήματος. Δεν υποτιμάμε ότι ο λαός σήμερα συγκεντρώνει την προσοχή του σε άμεσα προβλήματα, και θέλει και άμεσες πρακτικές λύσεις. Ομως θεωρούμε ότι πρέπει να επεξεργαστούμε, και κάνουμε τέτοιες προσπάθειες, μια στρατηγική που δίνει προοπτική σήμερα στους λαούς. Με αυτή την έννοια θεωρούμε ότι η στρατηγική, σε γενικές γραμμές, αντιμετώπισης των σημερινών προβλημάτων και σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, δεν μπορεί παρά να συνδεθεί με μια πολιτική ρήξης και σύγκρουσης με ό,τι σήμερα αντιπροσωπεύουν η παγκοσμιοποίηση, η ανταγωνιστικότητα, η παραγωγικότητα, έννοιες οι οποίες στις επιλογές της ΕΕ έχουν συγκεκριμένο ταξικό και πολιτικό περιεχόμενο και όχι βεβαίως αφηρημένο.

Ενα, επίσης, ζήτημα που μας προβληματίζει είναι: Ποια είναι η αφετηρία αυτής της στρατηγικής.Θεωρούμε ότι και στις σημερινές συνθήκες, όπου έχει προχωρήσει και επιταχύνεται η διεθνοποίηση ή παγκοσμιοποίηση, όπως λέγεται,το εθνικό επίπεδο παραμένει αφετηρία.Επιμένουμε σε αυτό, γιατί θεωρούμε ότι το κάθε κίνημα στη χώρα του, οι πολιτικές δυνάμεις που θέλουν να αντισταθούν σε αυτή τη μεγάλη επίθεση του κεφαλαίου, πρέπει οπωσδήποτε να επεξεργαστούν μια ιδιαίτερη τακτική και στρατηγική στη χώρα τους. Δεν αποτελεί για μας αυτή η επιλογή, η πάλη σε εθνικό επίπεδο, ούτε μια επιλογή εθνικού απομονωτισμού, ούτε μια αντίληψη εθνικού ρομαντισμού.Ξέρουμε πολύ καλά ότι οι εξελίξεις σε κάθε χώρα συνδέονται πιο στενά, απ' ό,τι στο παρελθόν, με τις διεθνείς εξελίξεις. Πιστεύουμε ότι ακριβώς μια εθνική στρατηγική δίχως γέφυρες συνεργασίας και επικοινωνίας με τα κινήματα της Ευρώπης - και όχι τυχαία μιλάμε για Ευρώπη, αναφερόμαστε στις χώρες και εντός και εκτός - δίχως, λοιπόν, γέφυρες συντονισμού και κοινής δράσης, έστω και μέσα από διαφορετικές απόψεις, με τα κινήματα της Ευρώπης, αυτή η εθνική στρατηγική θα έχει περιορισμένα και ανεπαρκή αποτελέσματα. Ωστόσο υπάρχει η ανάγκη και εθνικής στρατηγικής.

Αυτά τα μέτρα, οι αναδιαρθρώσεις, που παίρνονται, δεν οδηγούν μόνο στη συγκέντρωση του πλούτου. Διαμορφώνουν και ενισχύουν πολιτική εξουσία. Διαμορφώνουν και ενισχύουν μια τεράστια πολιτική και ιδεολογική δύναμη και, αν θέλετε, αυτό είναι και το πιο κρίσιμο ζήτημα. Γιατί ενδεχόμενα κάποιες οικονομικές συνέπειες στη ζωή των λαών μπορεί στην πορεία να τις αντιμετωπίσει. Αλλά έχουμε απέναντί μας μια πανίσχυρη πολιτική, ιδεολογική, και θα προσθέσω και στρατιωτική, εξουσία, σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο.

Ποια εθνική στρατηγική βλέπουμε εμείς: Μιλάμε για τη στρατηγική συγκέντρωσης και συσπείρωσης αντιμονοπωλιακών και αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων που διαμορφώνουν, το κοινωνικό και πολιτικό υποκείμενο της αντίστασης, της αντεπίθεσης, με κύριο στόχο τη συνένωση δυνάμεων, κι αν θέλετε με τελικό στόχο το ίδιο το πρόβλημα της πολιτικής εξουσίας. Είναι αδύνατον σήμερα τα κινήματα να αντιμετωπίσουν την επίθεση, αν δε θέσουν ζήτημα ποιος κυβερνά σε κάθε τόπο. Ποιες δυνάμεις κυβερνούν την Ευρώπη. Εμείς αντιμετωπίζουμε, λοιπόν, αυτό το ευρωπαϊκό οικοδόμημα με όρους ρήξης και σύγκρουσης. Αναμφισβήτητα ο αγώνας θα είναι μακρόχρονος. Θα περάσει από φάσεις, από στάδια. Δεν πατάς κουμπιά και δεν ανατρέπονται άρδην οι καταστάσεις. Ομως θεωρούμε ότι σήμερα οι λαοί της Ευρώπης πρέπει να έχουν καθαρή προοπτική. Αυτό το οικοδόμημα που υπάρχει, πρέπει να ανατραπεί.Η Ευρώπη πρέπει να ενωθεί σε διαφορετικές βάσεις, από τις δυνάμεις που αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα των εργατικών λαϊκών στρωμάτων, απ' τις δυνάμεις εκείνες που δεν ενδιαφέρονται να ανέβει η ανταγωνιστικότητα των πολυεθνικών ευρωπαϊκών επιχειρήσεων έναντι των αμερικανικών ή των γιαπωνέζικων, αλλά από τις δυνάμεις εκείνες που θέλουν μια Ευρώπη που κινείται σε αντίθεση και σε ρήξη με τις 4 ελευθερίες που κυριαρχούν σήμερα: Στην ελευθερία κίνησης εμπορευμάτων, κεφαλαίων, υπηρεσιών και εργατικής δύναμης. Η προοπτική, βεβαίως, για μας είναι η Ευρώπη του σοσιαλισμού, μια προοπτική που δεν εμποδίζει τους λαούς να παρεμβαίνουν στα άμεσα ή μακροπρόθεσμα πεδία πάλης.

Το ζήτημα είναι ποια Ευρώπη θέλεις. Αλλιώς όλες οι προτάσεις είναι ουτοπικές. Διεκδικώντας π. χ. κοινοτικά δικαιώματα, διεκδικώντας όχι απλά ο εργάτης κι ο υπάλληλος να ζει καλύτερα, αλλά να πάρει και τη θέση που του ανήκει στην κοινωνία, μοιάζει με ουτοπία, όταν αυτός ο αγώνας δεν έχει προοπτική, αυτή την άλλη Ευρώπη. Είναι προτιμότερο να μιλάμεγια την άλλη Ευρώπη σήμερα. Δεν αρκεί να προβάλλουμε ένα μοντέλο ενωμένης Ευρώπης, στα χαρτιά είναι εύκολο. Αυτό που σήμερα χρειάζεται περισσότερη επεξεργασία είναι ο δρόμος προς αυτή την Ευρώπη.Νομίζω ότι οι περισσότερες διαφορές και διχογνωμίες, και στα πλαίσια της Αριστεράς, βρίσκονται εκεί. Οχι τόσο στο όραμα, αλλά ο δρόμος που οδηγεί στο όραμα.Δεν πιστεύω επίσης ότι μπορεί αυτή η άλλη Ευρώπη να γίνει αυτόματα. Σε κάποιες χώρες το κίνημα θα επιβάλλει κατακτήσεις περισσότερες, σε άλλες χώρες θα πηγαίνει πιο αργά. Πιστεύουμε ότι θα είναι ανισόμετρη η εξέλιξη. Θεωρώ, λοιπόν, ότι ακριβώς πρέπει να επεξεργαστούμε καλύτερα - μιλάω συλλογικά - αυτό το δρόμο, αυτή τη στρατηγική, που εμείς λέμε αναμφισβήτητα πρέπει να περικλείει πολιτική ρήξη, ρήξη που θίγει τα βάθρα του καπιταλιστικού συστήματος, ανεξάρτητα από τις ενδιάμεσες φάσεις που θα περάσει. Βεβαίως έχουμε πολύ υλικό του 20ού αιώνα και θετικό και αρνητικό, που μπορούμε να το μελετήσουμε. Πιστεύω ότι υπάρχει θέμα επεξεργασίας αυτής της γραμμής, της στρατηγικής, και όχι τόσο να δώσουμε ένα όμορφο μοντέλο Ευρώπης που θέλουμε να καταλήξουμε, γιατί καμιά φορά τα μοντέλα δεν είναι το παν όσο οι βασικές αρχές και ο δρόμος. Και αναμφισβήτητα αυτός ο δρόμος δεν περνάει μέσα από την ΕΕ.

Γίνεται συζήτηση και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, που, κατά τη γνώμη μας, διαμορφώνει μια τεχνητή διαχωριστική γραμμή. Μια συζήτηση που θέλει να αντιπαραθέσει την καθαρή νεοφιλελεύθερη πρόταση στη σοσιαλδημοκρατική πρόταση, η οποία πρεσβεύει ότι μπορεί να λειτουργούμε με τους νόμους της αγοράς και ταυτόχρονα να υπάρχει κοινωνική ευαισθησία από την κυβέρνηση, από το κράτος. Θεωρούμε ότι αυτή η συζήτηση, αγορά με κρατική παρέμβαση, νεοκεϋνσιανές λύσεις που προβάλλονται, δεν μπορεί να αποτελέσουν την εναλλακτική λύση στην Ευρώπη. Για μας η εναλλακτική λύση σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο είναι η πάλη, που έχει στόχο τη ρήξη με τις δυνάμεις του μεγάλου κεφαλαίου".

Σχετικά με τις εξελίξεις στο Κυπριακό, η Αλέκα Παπαρήγα εξέφρασε γενικότερες ανησυχίες για τις πρωτοβουλίες που δρομολογούν λύση διχοτόμησης με γενικότερες αρνητικές συνέπειες για τους λαούς της περιοχής. Πιο συγκεκριμένα είπε τα εξής:

"Είμαστε πάρα πολύ ανήσυχοι για το πώς προωθούνται οι ενταξιακές διαδικασίες της Κύπρου.Γιατί βλέπουμε ότι αυτή τη στιγμή η διαδικασία ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ, περιέχει τη μεγάλη απειλή της νομιμοποίησης της διχοτόμησης. Η Κύπρος στη σφαίρα της Γης είναι μια μικρή κουκίδα. Υπάρχουν τόσες εστίες πολέμου και τέτοια προβλήματα που, ίσως, για ευρύτερα για τους λαούς, για τα κόμματα, για τα κινήματα, να μην είναι κάτι το σημαντικό ή το πρωτόγνωρο. Το πρόβλημα είναι πολύ μεγάλο, γιατί η Κύπρος έχει στρατηγική σημασία και παίζει ρόλο - είναι πριν απ' όλα μια βρετανική βάση - και παίζει σημαντικό ρόλο στη στρατηγική απέναντι στον αραβικό κόσμο. Εμάς μας απασχολεί, όχι για λόγους συναισθηματικούς και εθνικούς, είναι ένα διεθνές πρόβλημα, αλλά πολύ φοβόμαστε μήπως στην πορεία, η διχοτόμηση της Κύπρου γενικεύσει ένα μέτωπο αντιπαράθεσης ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία και μεταφέρει τη γραμμή της αντιπαράθεσης απ' το Αιγαίο σε μια ευρύτερη γραμμή ως την Κύπρο".

Αναφερόμενη στα ζητήματα θεσμών και δημοκρατίας η Αλέκα Παπαρήγα, τόνισε ανάμεσα σ' άλλα:

"Οσον αφορά τους θεσμούς και τα όργανα που υπάρχουν στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στην ΕΕ. Είναι ένα πεδίο δράσης και παρέμβασης. Ομως υπάρχουν θεσμοί και θεσμοί.Για μας π. χ. στο επίπεδο των θεσμών είναι και το ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα, είναι και τα κινήματα. Κι αυτά αν θέλετε είναι ένας θεσμός. Υπάρχουν θεσμοί σήμερα στην Ευρώπη που πια έχουν χάσει κάθε ίχνος προοδευτισμού. Εχουν μετασχηματιστεί και έχουν αποκρυσταλλωθεί αρνητικά. Υπάρχουν, όμως, χώροι και θεσμοί που βρίσκονται κοντά στα κινήματα, που αυτά μπορεί να παίξουν πραγματικά ένα σημαντικό ρόλο στον αγώνα για τη δημοκρατία. Αλλά και ο αγώνας για τη δημοκρατία που είναι απαραίτητος - δεν μπορείς να μιλάς για άλλη Ευρώπη έξω και από την πάλη για τα δημοκρατικά προβλήματα - σήμερα, κατά τη γνώμη μας, πρέπει να συνδεθεί με την πάλη κατά των μηχανισμών καταστολής, κατά της συμφωνίας Σένγκεν. Σήμερα διαμορφώνονται γραφειοκρατικοί μηχανισμοί καταστολής και βίας, οι οποίοι είναι πολύ πιο πλούσιοι απ' ό,τι ήταν στο παρελθόν. Επομένως η μάχη για τη δημοκρατία έχει σχέση μ' αυτούς τους μηχανισμούς και βεβαίως σοβαρό πεδίο δημοκρατίας είναι η δημοκρατία στους χώρους δουλιάς. Με το πιστόλι στον κρόταφο την απόλυση, δεν μπορούμε να μιλάμε για δημοκρατία, όσο τυπικά, δημοκρατικά να λειτουργούν οι θεσμοί στην Ευρώπη".