Χάρη στην ταξική πάλη η κοινωνία προχώρησε μπροστά. Κανένα πισωγύρισμα, όπως το προσωρινό του 1989 - '91, δεν μπορεί να ανατρέψει την παραπάνω αλήθεια.

Οσοι αποπειράθηκαν να συγκαλύψουν ή να αρνηθούν αυτή την πραγματικότητα, απλούστατα σκόνταψαν πάνω της. Το ίδιο και όσοι την αναγνωρίζουν μέχρι ενός χρονικού σημείου, αλλά σήμερα τη θεωρούν ξεπερασμένη...

Η προλεταριοποίηση τμήματος των μικρομεσαίων στρωμάτων και οι αφόρητες συνθήκες καταπίεσης άλλου, από τα μονοπώλια και τις κυβερνήσεις τους, δίνουν τη δυνατότητα στην εργατική τάξη να διαμορφώσει συμμαχίες, διευρύνοντας έτσι το μέτωπο της πάλης για την απόκρουση της επίθεσης του μεγάλου κεφαλαίου, για τη λαϊκή αντεπίθεση, που θα ανοίξει το δρόμο για τη σοσιαλιστική επανάσταση. Προς αυτή την κατεύθυνση επιδιώκουν οι κομμουνιστές να προχωρήσει το αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό μέτωπο πάλης, που η δημιουργία του τίθεται εκ των πραγμάτων. Τίθεται εκ των πραγμάτων, επειδή κάθε άλλη πολιτική γραμμή (όλες δοκιμάστηκαν) δεν οδηγεί παρά μόνο στη θωράκιση του καπιταλισμού, δηλαδή σε νέα μεγαλύτερα βάσανα για τους εργαζόμενους.

Αυτή τη διαπίστωση δεν την κάνει αποκλειστικά το ΚΚΕ. Τη γνωρίζουν - δίχως να το ομολογούν βεβαίως - και η κυβέρνηση, η ΕΕ, ο ΣΕΒ, οι ηγεσίες των κομμάτων που προσπαθούν ν' ανεβούν ή ν' αναρριχηθούν στην κυβερνητική εξουσία, για να διαχειριστούν τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων. Και παλεύουν, με την πολιτική τους, με όσα μέσα διαθέτουν, και αξιοποιώντας κάθε ευκαιρία, να κρύψουν απ' το λαό την ύπαρξη δύο (και μόνο δύο) δρόμων ανάπτυξης που υπάρχουν για την ελληνική κοινωνία. Προσπαθούν να κρατήσουν τους εργαζόμενους ενσωματωμένους στη λογική του "δεν υπάρχει άλλος δρόμος" απ' αυτόν που βιώνουμε.

* * *

Βεβαίως, δεν περίμεναν το θάνατο του Κ. Καραμανλή για να επιδοθούν στο γνωστό όργιο σφυροκοπήματος της συνείδησης των εργαζομένων. Το κάνουν με χιλιάδες μέσα, καθημερινά, στα πλαίσια άσκησης της πολιτικής τους. Το έκαναν και όσο ζούσε ο Καραμανλής. Αλλά το παρακάνανε λίγο πριν και μετά το θάνατό του:

Επιδιώκοντας την παρουσία όλων των αρχηγών των κομμάτων στην κηδεία του Καραμανλή, για να δοθεί η εικόνα της εθνικής - ταξικής ενότητας. Βομβαρδίζοντας ανελέητα το λαό με ύμνους για τον... εθνάρχη...

Διαχωρίζοντας την περίοδο Καραμανλή σε δύο φάσεις, όπου στη δεύτερη (την... καλή) ομοψυχούν όλοι, πλην του ΚΚΕ,

έναν στόχο εξυπηρέτησαν: Το στόχο της συναίνεσης, της καλλιέργειας της ιδέας της ταξικής συνεργασίας, της... αναγκαίας εθνικής ομοψυχίας...

Επεδίωξαν να "περάσουν" την ιδέα, ότι όλες οι τάξεις της ελληνικής κοινωνίας έχουν κοινά συμφέροντα. Και μάλιστα ότι, προϋπόθεση για να προκόψει ο τόπος, είναι, να βαδίσει ομόψυχα και χέρι χέρι ο Λάτσης με τον άνεργο, ο Αγγελόπουλος με τον απολυμένο, ο μετανάστης με τον Πρωτόπαππα, η "Λουφτχάνσα" με την αεροσυνοδό, ο αγωνιστής του ΕΑΜ με τους απογόνους των Σκόμπυ - Γ. Παπανδρέου!

Το σκηνικό ντύθηκε με τα κατάλληλα χρώματα, για να εξυπηρετηθεί το παρόν και κυρίως το μέλλον.

Ο Κ. Καραμανλής ήταν ο ίδιος. Τόσο πριν, όσο και μετά τη δικτατορία,αναφωνούσε η ΝΔ.

Ο Κ. Καραμανλής δικαιώθηκε για την επιλογή της ένταξης στην ΕΟΚ, αποκατέστησε τη δημοκρατία,αναφωνούσε το ΠΑΣΟΚ.

Ο Κ. Καραμανλής βαρύνεται με τη δράση του στην πρώτη 8ετία, αλλά έκανε βαθιές τομές στη δεύτερη,αναφωνούσε ο ΣΥΝ.

Το ΔΗΚΚΙ - όπως είπε στη Βουλή ο πρόεδρός του - δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμη (!), αν οι στρατηγικές επιλογές του Κ. Καραμανλή επιβεβαιώνονται ή όχι, ενώ ζήτησε πολιτικό μνημόσυνο για τον Α. Παπανδρέου, του οποίου οι επιλογές - κατά το ΔΗΚΚΙ - έχουν προφανώς δικαιωθεί, αν και βάδισε στο δρόμο του Καραμανλή!...

Κοινός παρονομαστής: Ο Κ. Καραμανλής - της "δεύτερης" φάσης τουλάχιστον - θεωρείται δικαιωμένος! Αρα το μονόδρομο της ΕΕ και της εγχώριας πλουτοκρατίας, που ο ίδιος άνοιξε, δεν απομένει παρά να τον διαβούμε με επιτυχία... Πλην, όμως, για να τον διαβεί ο λαός επιτυχώς, χρειάζεται... αλληλοκατανόηση, αποδοχή των κανόνων του παιχνιδιού, ομοψυχία μπροστά στο κοινό μέλλον...

Αλλά, ο δρόμος αυτός έχει ήδη δοκιμαστεί. Και έχει σωρεύσει στο λαό φτώχεια, ανεργία, απόλυτη και σχετική εξαθλίωση, κατάργηση στοιχειωδών δικαιωμάτων του, ακόμη μεγαλύτερη προσαρμογή της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Ενώ τα πράγματα θα χειροτερεύσουν αν δε σημειωθεί αλλαγή πλεύσης, αν δηλαδή ο λαός δεν επιβάλει άλλη πορεία.

Ο δρόμος που ακολουθείται έχει κάνει φανερή την όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων: Πλούτος απ' τη μια, φτώχεια απ' την άλλη. Και, παράλληλα, πολύχρονοι σκληροί αγώνες, ανάπτυξη της ταξικής πάλης, παρά το γεγονός ότι αυτή βρίσκεται ακόμη σε χαμηλά επίπεδα. Γι' αυτό και σπεύδουν να πάρουν τα μέτρα τους, ώστε να καθηλώσουν ακόμη και κάθε ιδέα αντίστασης...

Αν οι ταξικές αντιθέσεις μπορούσαν να μπουν στον κορσέ της πλουτοκρατίας, η ιστορία θα είχε τελειώσει. Αλλά, δυστυχώς για την άρχουσα τάξη, κανένα ιδεολόγημα, ούτε πολιτικά τρικ, μπορούν να εξαλείψουν την υπεραξία που παράγει ο εργάτης και την ιδιοποιείται ο καπιταλιστής. Δεν μπορούν να εξαλείψουν την ύπαρξη και δράση του ιμπεριαλισμού, με ό,τι αυτός συνεπάγεται, όπως π. χ. τον ανταγωνισμό ανάμεσα στα πολυεθνικά μεγαθήρια για το μοίρασμα των αγορών και των σφαιρών επιρροής, ανταγωνισμός που υλοποιείται με τις σφαγές, τις στρατιές ανέργων, τους θανάτους από την πείνα, το ξεκλήρισμα φτωχών αγροτών, το κλείσιμο χιλιάδων μικρομάγαζων, τις ιδιωτικοποιήσεις κ.ά.

* * *

Οταν ο Κ. Καραμανλής συγκροτούσε την περιβόητη συμβουλευτική του επιτροπή των 10,επίλεκτα μέλη της οποίας ήσαν ο Γ. Παπαδόπουλος (ο μετέπειτα δικτάτορας) και ο Σ. Κωνσταντόπουλος (από τους θεωρητικούς της δικτατορίας). Οταν το 1967 σκεφτόταν την επιβολή του στρατιωτικού νόμου στην Ελλάδα (όντας στο Παρίσι) και πραγματοποιούσε επαφές με Αμερικανούς στρατηγούς γι' αυτό το σκοπό, όπως αποκαλύπτει στα απομνημονεύματά του ο Σ. Σουλτσμπέργκερ, αλλά τον πρόλαβαν οι συνταγματάρχες. Οταν εγκατέλειπε αυτή την τακτική και μεταπηδούσε στην τακτική του "ομαλού" κοινοβουλευτικού βίου, ήταν γιατί γνώριζε καλά, πως η υπεράσπιση της αστικής εξουσίας χρειάζεται όλα τα μέσα που μπορούν να χαλιναγωγήσουν τη λαϊκή οργάνωση και πάλη, να τη "μαντρώσουν" στα όρια του αποδεκτού από το σύστημα.

Τα γεγονότα δείχνουν ότι ο Καραμανλής δεν είχε ανάγκη ιδιαίτερων μαθημάτων από τον Ντε Γκολ. Ανταλλαγή εμπειρίας ασφαλώς και κάνουν οι εκπρόσωποι της πλουτοκρατίας, για το πώς θα λυγίζουν καλύτερα το σίδερο της ταξικής πάλης. Αλλά έχουν συσσωρεύσει τεράστια εμπειρία, όντας αιώνες στην εξουσία, ώστε γνωρίζουν, ότι η χρησιμοποίηση όλων ανεξαίρετα των αντιλαϊκών μέσων είναι αναγκαία για να κρατηθεί η εξουσία τους. Αυτή τους ενδιαφέρει. Αυτή είναι το κύριο. Αυτή θέλουν να στεριώσουν, είτε με το ρόπαλο, είτε με το καρότο, είτε και με τα δύο κατά κανόνα ή και πάντα. Και δε χωρίζονται σε πολιτισμένο και μη κόσμο, αν και πολλές φορές ο μη "πολιτισμένος" αστικός κόσμος δεν έχει να ζηλέψει τίποτα απ' τον "πολιτισμένο".

Οι νεκροί του Μάη 1968, οι χιλιάδες ξυλοδαρμένοι, συλληφθέντες και κακοποιημένοι από τους πραιτοριανούς της γαλλικής Αστυνομίας, η θέση εκτός νόμου 11 οργανώσεων από τον Ντε Γκολ, η αφαίρεση ιθαγένειας, είναι μέσα που χρησιμοποίησε ο τότε Γάλλος Πρόεδρος, για να χτυπήσει τη λαϊκή εξέγερση στη χώρα. Πράγματα πολύ γνωστά βεβαίως στον Καραμανλή, που τα είχε ήδη εφαρμόσει. Αρα, για κανόνες της ταξικής πάλης στον "πολιτισμένο" κόσμο μπορούν να μιλάνε μόνο όσοι έχουν τάξει εαυτόν στην υπηρεσία του καπιταλισμού, όσοι θεωρούν ότι η εργατική τάξη πρέπει "να αποκτήσει κουλτούρα σεβασμού του αντίπαλου", που, όπως είπε ο Λ. Κύρκος, "τέτοια κουλτούρα δεν είχε η Αριστερά" (προφανώς την απέκτησε ο ΣΥΝ).

Το θέμα είναι, αν οι εργαζόμενοι θα πρέπει να δείχνουν σεβασμό στα συμφέροντα (οικονομικά και πολιτικά) των αντιπάλων τους. Αν θα πρέπει να σέβονται την ιδεολογία της εκμετάλλευσης και καταπίεσης ή θα την αντιπαλεύουν. Αν θα πρέπει να σέβονται το βομβαρδισμό της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, τη σφαγή των Αλγερινών, Βιετναμέζων κ. ά. λαών από τους πολιτισμένους Γάλλους, Αμερικάνους, Εγγλέζους. Αν θα πρέπει να σέβονται την κατάργηση του 8ώρου - 7ώρου, την πορνεία, τα ναρκωτικά, το ΝΑΤΟ, τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας και όλα τα "φρούτα" που γεννάει η πολιτική των πολιτισμένων αντιπάλων τους και η λειτουργία των νόμων της "ελεύθερης αγοράς"! Αυτά και πολλά άλλα - όλα εκφράσεις του ιμπεριαλισμού και της πολιτικής που τον εξυπηρετεί - κανένας εργαζόμενος, με στοιχειώδη συνείδηση της ταξικής θέσης του, δεν μπορεί να σεβαστεί...

* * *

Την ύπαρξη και το ρόλο της ταξικής πάλης, ως κινητήριας μηχανής της ιστορίας, δεν τον αρνούνται μια σειρά εκπρόσωποι της αστικής τάξης. Αλλά την απορρίπτουν μετά βδελυγμίας, όταν τίθεται το ζήτημα της συνέχισής της, δηλαδή της κατάργησης της εξουσίας της αστικής τάξης.

Η ιστορική πορεία του κόσμου δεν κλείνεται μέσα στη θέληση του ιμπεριαλισμού. Καθορίζεται από το αναπόφευκτο της ανατροπής του, από την ανάγκη να μπουν στην υπηρεσία των εργαζομένων τα αγαθά του μόχθου τους. Καθορίζεται, ωστόσο, σε μεγάλο βαθμό, και από την ικανότητα του Κομμουνιστικού Κόμματος να ανταποκριθεί στην ιστορική αποστολή του.

Μ. Μ.

Ο δρόμος που ακολουθείται έχει κάνει φανερή την όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων: Πλούτος απ' τη μια, φτώχεια απ' την άλλη. Και, παράλληλα, πολύχρονοι σκληροί αγώνες, ανάπτυξη της ταξικής πάλης, παρά το γεγονός ότι αυτή βρίσκεται ακόμη σε χαμηλά επίπεδα. Γι' αυτό και σπεύδουν να πάρουν τα μέτρα τους, ώστε να καθηλώσουν ακόμη και κάθε ιδέα αντίστασης...