Η τελευταία Σύνοδος Κορυφής των Βρυξελλών μπορεί να θεωρηθεί ως η αρχή μιας νέας φάσης στην πορεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οπως και σε κάθε άλλη προηγούμενη φάση, τα αποτελέσματά της σφραγίστηκαν από τις επιδιώξεις και τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας της "γηραιάς ηπείρου", για μια ανταγωνιστική θέση στην παγκόσμια σκηνή, με δεδομένη την ολοένα αυξανόμενη ένταση της διεθνοποίησης και την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών ανάμεσα σε ΗΠΑ, Ιαπωνία και ΕΕ.

• Η πρώτη και ιδρυτική Διακυβερνητική Διάσκεψη έγινε στο διάστημα από το Μάη του 1950 έως τον Απρίλη του 1951.Συμμετείχαν Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Βέλγιο, Ολλανδία και Λουξεμβούργο. Η Διάσκεψη κατέληξε στη Συνθήκη του Παρισιού, που έθετε την Κοινότητα Ανθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ) υπό τον έλεγχο μιας ανώτατης αρχής, η οποία λογοδοτούσε σε μια Συνέλευση.
• Η δεύτερη Διακυβερνητική Διάσκεψη άρχισε τον Απρίλη του 1955 στη Μεσίνα της Ιταλίας.Συμμετείχαν οι ίδιες χώρες. Κατέληξε στη Συνθήκη της Ρώμης, που υπογράφηκε το Μάρτη του 1957,με την οποία εγκαθιδρύονταν η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) και η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας (EURATOM).
• Η τρίτη Διακυβερνητική Διάσκεψη έγινε το 1985. Προστέθηκαν ακόμη το Ηνωμένο Βασίλειο, η Δανία, η Ιρλανδία και η Ελλάδα. Η Διάσκεψη αυτή κατέληξε στην Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη,με την οποία τα κράτη - μέλη ανέλαβαν την υποχρέωση να ολοκληρώσουν την εσωτερική αγορά μέχρι το 1992.
• Η τέταρτη Διακυβερνητική Διάσκεψη άρχισε το Δεκέμβρη του 1990 και τελείωσε το Δεκέμβρη του 1991. Σ' αυτήν πήραν μέρος ακόμη η Ισπανία και η Πορτογαλία. Η Διάσκεψη αυτή κατέληξε με τη Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ενωση,που έγινε περισσότερο γνωστή ως Συνθήκη του Μάαστριχτ.Το κυριότερο στοιχείο αυτής της Συνθήκης ήταν η πορεία προς την Οικονομική και Νομισματική Ενωση, ενώ δίνεται και το πρόπλασμα της πολιτικής ενοποίησης.
• Η πέμπτη Διακυβερνητική Διάσκεψη αρχίζει στις 29 του Μάρτη 1996 στο Τορίνο και τελείωσε τον Ιούνη του 1997 στο Αμστερνταμ με την υπογραφή της ομώνυμης Συνθήκης.Στις χώρες - μέλη προστέθηκαν και η Αυστρία, η Σουηδία και η Φινλανδία. Με τη Συνθήκη του Αμστερνταμ επικυρώνεται η πορεία της ΟΝΕ και αποφασίζεται η διεύρυνση της Ενωσης προς την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη και την Κύπρο. Ενσωματώθηκε επίσης στη Συνθήκη η Συμφωνία Σένγκεν.

Σ' όλα αυτά τα στάδια, όπως προαναφέραμε, η οικονομική ολιγαρχία, μέσω των πολιτικών της εκπροσώπων, προσδιόριζε τα χαρακτηριστικά και την πολιτική κατεύθυνση.

Αυτό προκύπτει και από τη ληξιαρχική πράξη γέννησης της σημερινής Ευρωπαϊκής Ενωσης, την οποία υπογράφουν το 1950 οι μεγαλύτερες πολυεθνικές στους κρίσιμους τομείς του άνθρακα και του χάλυβα.

Στο πρώτο διάστημα οι Ευρωπαίοι ιθύνοντες έπρεπε να παίρνουν υπόψη τους ιδιαίτερα την ισχυρή παρουσία των ΗΠΑ στην Ευρώπη, με τη μορφή της εγγυήτριας δύναμης κατά της "αυτοκρατορίας του κακού", του σοσιαλιστικού συστήματος.

Η διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, η ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων, η ενοποίηση της Γερμανίας στα τέλη της δεκαετίας του '80 διαμόρφωσαν νέα δεδομένα.Οι "εταίροι" άρχισαν να συζητούν όχι μόνο για την οικονομική, αλλά και την πολιτική ενοποίηση, προκειμένου να ισχυροποιήσουν το "χαρτί" τους στο παιχνίδι της αναδιανομής των αγορών. Το πρώτο αποτέλεσμα αυτών των συζητήσεων ήταν η Συνθήκη του Μάαστριχτ.

Μοιραία οι διεθνείς εξελίξεις είχαν συνέπειες και στο εσωτερικό των χωρών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η ολιγαρχία πέρασε σε μια συνεχή επίθεση κατά των στοιχειωδών κατακτήσεων των εργαζομένων.

Η νεοφιλελεύθερη πολιτική διαχείριση επιβάλλεται ως απαίτηση τηςΣυνθήκης του Μάαστριχτ με τα κριτήρια που θέσπισε για την Οικονομική και Νομισματική Ενωση. Τα πάνω από είκοσι εκατομμύρια ανέργων στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τα πάνω από πενήντα εκατομμύρια ανθρώπων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας είναι το απαραίτητο τίμημα που πληρώνουν οι λαοί.Κι όταν ακόμα οι αστικές κυβερνήσεις ασχολούνται με τα θέματα αυτά, το κάνουν απ' το φόβο των ανεξέλεγκτων αντιδράσεων και με στόχο όχι την αντιμετώπισή τους, αλλά τη συγκάλυψή τους. Απόδειξη είναι η "Λευκή Βίβλος",η οποία στα λόγια έγινε για την αύξηση της απασχόλησης, στην πράξη όμως μοιράζει την ανεργία σ' όλους τους εργαζόμενους, ενώ δίνει τη χαριστική βολή στα υπολείμματα του λεγόμενου "κράτους πρόνοιας".

Στην ουσία, η Συνθήκη του Μάαστριχτ και η ΟΝΕ λειτούργησαν σαν ένας τεράστιος μηχανισμός αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου με τη μεταφορά τεράστιων πόρων από την εργασία προς το κεφάλαιο.

Οι πολυεθνικές επιχειρήσεις, οι μεγάλες τράπεζες και, βέβαια, τα οικονομικά ισχυρά κράτη, με επικεφαλής την ηγεμονική Γερμανία, προσπάθησαν στο Αμστερνταμ, με δεδομένες τις αντιθέσεις τους, να προωθήσουν την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας, χωρίς οριστική κατάληξη. Ετσι έμεινε η ΟΝΕ που εμπλουτίστηκε με το "Σύμφωνο Σταθερότητας" για ακόμη αυστηρότερη δημοσιονομική πειθαρχία και η διεύρυνση προς την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, μια νέα "σταυροφορία" για τη λεηλασία του παραγωγικού πλούτου αυτών των χωρών και την άλωση των νέων αγορών. Μαζί μ' αυτά η Συνθήκη Σένγκεν για τη δημιουργία ενός τερατώδους αστυνομικού μηχανισμού, απαραίτητου για τον έλεγχο και την καταστολή του λαϊκού κινήματος που αναπτύσσεται.

Στη Σύνοδο των Βρυξελλών μπορούμε να πούμε ότι οι "15" εξέδωσαν τη ληξιαρχική πράξη γέννησης του ΕΥΡΩ, του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, το οποίο, όπως λέγεται, θα αρχίσει να κυκλοφορεί από την 1η Γενάρη του 2001 και θα αντικαταστήσει τα εθνικά νομίσματα των χωρών - μελών από την 1η Ιούλη της ίδιας χρονιάς. Το ΕΥΡΩ θεωρείται το ορόσημο μιας προσπάθειας, ακόμη πιο αποτελεσματικής πολιτικής προσαρμογών των κρατών -μελών στις επιδιώξεις και απαιτήσεις του πολυεθνικού κεφαλαίου.

Ισως το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο αυτής της φάσης θα είναι η λειτουργία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, μιας υπερτράπεζας που θα αποφασίζει για τη νομισματοπιστωτική πολιτική σε κοινοτικό επίπεδο, όσο και για κάθε χώρα - μέλος. Σ' αυτό αποτυπώνεται ίσως περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο το μέγεθος αυτού που ονομάζουμε δικτατορία των πολυεθνικών, των τραπεζιτών, της χρηματιστικής ολιγαρχίας.

Μετά την ένταξη της δραχμής στο Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών και την υποτίμηση έγινε της μόδας ο όρος "διαρθρωτικά μέτρα". Ηταν τα μέτρα, που ανακοίνωσε τότε η κυβέρνηση και τα οποία συνοψίζονταν στις σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις των Δημοσίων Επιχειρήσεων και Οργανισμών, τις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, τις αλλαγές στο σύστημα της κοινωνικής ασφάλισης και τη μείωση των δημοσίων δαπανών. Από την εφαρμογή αυτών των μέτρων, όπως υποστήριξε η κυβέρνηση, θα εξαρτηθεί όχι μόνο η απορρόφηση των κραδασμών της υποτίμησης, αλλά και η επιτυχία του εγχειρήματος για την ένταξη στο ΕΥΡΩ. Τα ίδια επαναλαμβάνει και τώρα, μετά τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής των Βρυξελλών για το ΕΥΡΩ.

Με τον όρο "διαρθρωτικά" μέτρα η κυβέρνηση υπαινίσσεται ότι πρόκειται για μέτρα που αποσκοπούν στην αποκατάσταση σοβαρών προβλημάτων που εμποδίζουν την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Τέτοια, λοιπόν, "εμπόδια" θεωρούνται ο δημόσιος χαρακτήρας των ΔΕΚΟ, το οκτάωρο, η πλήρης απασχόληση, η κοινωνική ασφάλιση. Βέβαια, αν τα παραπάνω είναι εμπόδια, είναι για το μεγάλο κεφάλαιο που ζητά συνεχώς τη συμπίεση του λεγόμενου "κόστους εργασίας", την απαλλαγή από τα οικονομικά βάρη που συνεπάγονται μια σειρά κατακτήσεις και δικαιώματα των εργαζομένων όπως είναι η πλήρης απασχόληση, οι άδειες, τα επιδόματα, οι αποζημιώσεις για τις απολύσεις και, τέλος, η κοινωνική ασφάλιση.

Αρα, με τα λεγόμενα "διαρθρωτικά" μέτρα επιδιώκεται να δημιουργηθούν όροι και προϋποθέσεις για την, χωρίς εμπόδια, αύξηση των υπερκερδών, για την απελευθέρωση των εργοδοτών από μια σειρά "υποχρεώσεων", για την καλλιέργεια του εδάφους, ενόψει του ξεπουλήματος των ΔΕΚΟ, για να έχουν οι "στρατηγικοί επενδυτές" τις επιχειρήσεις αυτές σε εξευτελιστικές τιμές και με εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα, μόνο με υποχρεώσεις. Σήμερα, το κεφάλαιο για να δρα πιο αποτελεσματικά αλλά και για να μπορεί να ανταπεξέρχεται στα προβλήματα που δημιουργεί ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα μονοπώλια και η κρίση, απαιτεί να γίνει ιδιοκτήτης και να διαχειρίζεται το ίδιο στρατηγικούς τομείς της οικονομίας. Ταυτόχρονα, με την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων κατακερματίζεται η ενότητα των εργαζομένων, δημιουργούνται πρόσθετες δυσκολίες στην ανάπτυξη των αγώνων, ενισχύεται η πολιτική εξουσία του κεφαλαίου. Ενα ακόμη σημαντικό μέτρο είναι η συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, στο όνομα της μείωσης των ελλειμμάτων, που ουσιαστικά καταργεί το δημόσιο χαρακτήρα της υγείας, της παιδείας, της πρόνοιας. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι ο κοινός παρονομαστής όλων αυτών των μέτρων είναι ότι το κόστος τους θα το πληρώσουν εξ ολοκλήρου, με τη μια, ή την άλλη μορφή οι εργαζόμενοι του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα.

Δε χρειάζεται, βέβαια, να πούμε ότι επικαλούμενη τα "διαρθρωτικά" μέτρα η κυβέρνηση επιχειρεί να πείσει και τους εργαζόμενους ότι η εφαρμογή τους είναι προς το δικό τους συμφέρον, χαρακτηρίζοντας τα και αυτά "εθνικά". Στην πραγματικότητα δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από μέρος του τερατώδους μηχανισμού ανακατανομής του εισοδήματος προς όφελος, βεβαίως, του μεγάλου κεφαλαίου και εις βάρος των εργαζομένων. Αφού "εθνικό" έχει αναγορευτεί το υπερκέρδος και η υπερεκμετάλλευση.

Στην καρδιά της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης (ΟΝΕ) βρίσκεται η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) που θα αρχίσει να λειτουργεί από την 1η Ιουλίου 1998. Ας δούμε ποια είναι αυτή η Τράπεζα.

Η ίδρυση της ΕΚΤ αποφασίστηκε στο Μάαστριχτ. Στη Συνθήκη στο άρθρο 107 αναφέρεται ότι "Κατά την άσκηση των εξουσιών της η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δε ζητά ούτε δέχεται υποδείξεις από τα θεσμικά ή μη θεσμικά όργανα της Κοινότητας, τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών ή οποιονδήποτε άλλο οργανισμό"!

Πρόκειται, δηλαδή, για μια υπερτράπεζα που θα δρα προς όφελος των πολυεθνικών και του μονοπωλιακού κεφαλαίου της Ευρώπης και θα αποφασίζει για όλα τα θέματα νομισματικής και πιστωτικής πολιτικής, σύμφωνα με τα συμφέροντά του. Οι αποφάσεις της θα εκτελούνται τόσο από τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών, όσο και από τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που επίσης ασκούν πολιτική, σύμφωνα μ' αυτά τα συμφέροντα. Δικαιολογημένα, λοιπόν, πολλοί χαρακτηρίζουν αυτό το καθεστώς "δικτατορία των τραπεζιτών". Ουσιαστικά, είναι ακόμη πιο ενισχυμένη δικτατορία του χρηματιστικού κεφαλαίου.

Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αποτελείται από τις Κεντρικές Τράπεζες των κρατών - μελών, επομένως σ' αυτήν συμμετέχει και η Τράπεζα της Ελλάδος. Ομως, πριν τη συμμετοχή τους στην ΕΚΤ, όλες αυτές οι τράπεζες "αυτονομήθηκαν" από τις κυβερνήσεις των χωρών τους. Αυτό συνέβη για την περίπτωση της Τράπεζας της Ελλάδος, μόλις προχτές με την ψήφιση του νόμου για την "απελευθέρωση του ιδρύματος από τον κρατικό έλεγχο". Αυτό το σημειώνουμε, για να επισημάνουμε ότι αυτές οι εξελίξεις δεν είναι αποτελέσματα επιβολής δήθεν από τις Βρυξέλλες αλλά και επιλογές της κυβέρνησης, με δεδομένη την εθελούσια συμμετοχή στην πορεία της ΟΝΕ. Αξίζει, όμως, να σταθούμε σε μερικές πολιτικές πλευρές αυτής εξέλιξης.

Η ίδρυση και λειτουργία της ΕΚΤ μ' αυτά τα χαρακτηριστικά πρέπει να θεωρείται φυσική συνέχεια των προηγούμενων σταδίων της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Αφού, λοιπόν, δημιουργήθηκε η Ενιαία Αγορά έπρεπε να δημιουργηθεί και ένα κοινό νόμισμα, επομένως έπρεπε να δημιουργηθεί και μια κοινή τράπεζα. Στη συνέχεια, θα πρέπει να περιμένουμε την επιχείρηση για εφαρμογή κοινής φορολογίας σε όλα τα κράτη - μέλη. Φυσικά, σε καθένα απ' αυτά τα στάδια εξυπηρετήθηκαν και εξυπηρετούνται οι στρατηγικές των πολυεθνικών επιχειρήσεων, που ζητούν πάντα μεγαλύτερες και περισσότερες αγορές, αλλά και λιγότερα εμπόδια στις δραστηριότητές τους στις κινήσεις των κεφαλαίων τους από περιοχή σε περιοχή, από χώρα σε χώρα, αλλά και από τη μια ήπειρο στην άλλη.

Το γεγονός ότι η ΕΚΤ θα λειτουργεί και θα δρα σ' αυτά τα πλαίσια, εκφράζει τη στρατηγική του μεγάλου κεφαλαίου για να αντεπεξέρχεται στο διεθνή ανταγωνισμό χωρίς κανενός είδους έλεγχο με την "απελευθέρωση" των δραστηριοτήτων και των κινήσεών τους. Το απαιτούν οι περίφημες τέσσερις ελευθερίες, (κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και προσώπων). Θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι ήδη κυοφορείται από τα κράτη - μέλη του ΟΟΣΑ η "πολυμερής συμφωνία για τις επενδύσεις", με την οποία οι πολυεθνικές επιχειρήσεις θα μπορούν να σέρνουν στα δικαστήρια τη χώρα στο έδαφος της οποίας έχουν επενδύσει, να απαιτούν και να παίρνουν αποζημιώσεις δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων επειδή μια απεργία, ή μια "πολιτική αναταραχή" μειώνει τα κέρδη τους!

Είναι απαραίτητο, βέβαια, να τονίσουμε ότι η "ανεξαρτησία" της ΕΚΤ δεν είναι "ανεξαρτησία" από τις πολυεθνικές και τους πολιτικούς τους εκπροσώπους, δηλαδή τις κυβερνήσεις. Αυτό φάνηκε και από το παζάρι που έγινε στη Σύνοδο των Βρυξελλών για το ποιος θα είναι πρόεδρος της ΕΚΤ. Ενα παζάρι που κατέληξε στο συμβιβασμό της Γαλλίας και της Γερμανίας να "μοιραστούν" την προεδρία.

Ομως το πιο ενδιαφέρον είναι ότι με την ίδρυση και τη λειτουργία της ΕΚΤ το ευρωπαϊκό κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών προσπαθούν να χτίσουν ένα "οχυρό" όσο το δυνατόν απρόσβλητο από τη θέληση και τον αγώνα των λαών. Προσπαθούν να θωρακίσουν τα συμφέροντά τους όχι μόνο για το παρόν αλλά και για το μέλλον.

- "Καταφέραμε να εξασφαλίσουμε δήλωση ότι θα είμαστε το 12ο μέλος της ΟΝΕ το 2001. Αναγνωρίστηκαν οι προσπάθειές μας, αλλά χρειάζεται να ενταθούν τους επόμενους 18 μήνες".

- "Ντροπή! Εθνική ταπείνωση! Θα μπορούσαμε να μπούμε από τώρα στην ΟΝΕ. Αποτύχατε!".

Στις παραπάνω φράσεις συμπυκνώνεται ουσιαστικά η αντιπαράθεση που έγινε μεταξύ της κυβέρνησης και των υπόλοιπων κομμάτων της αντιπολίτευσης, με αφορμή τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής στις Βρυξέλλες για την ΟΝΕ και το ευρώ. Το πρώτο συμπέρασμα που εύκολα μπορεί να βγει είναι ότι ο ελληνικός λαός επιχειρήθηκε να παγιδευτεί μέσα από ένα όργιο παραπληροφόρησης και αποπροσανατολισμού και να υφαρπαχθεί η συναίνεσή του στον "εθνικό στόχο", όπως χαρακτηρίστηκε η ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ. Στην εκστρατεία αυτή συμμετέχουν ενεργά και συνειδητά πρώτα και κύρια οι ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων του συστήματος, αλλά και των άλλων που αποδέχονται την προσαρμογή στην Ευρωπαϊκή Ενωση και την ΟΝΕ, σε διαφορετικό βέβαια βαθμό. Η ευρωπροπαγάνδα, που οργίασε τη βδομάδα που πέρασε, όχι μόνο απέκρυψε την αλήθεια από το λαό και τις ολέθριες συνέπειες που συνεπάγεται για τη συντριπτική πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων η πορεία προς την ΟΝΕ, αλλά επιχείρησε να καλλιεργήσει την ιδέα ότι οι συνέπειες θα είναι ευεργετικές και ωφέλιμες για τους εργαζόμενους! Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Κ. Σημίτης δε δίστασε να υποστηρίξει ότι θα... αυξηθεί η απασχόληση, το καλάθι της νοικοκυράς θα γίνει πιο φτηνό (!) κτλ. Παράλληλα, έσπευσε να καθησυχάσει τους εργαζόμενους ότι δε θα χρειαστούν νέα μέτρα, λες και τα όσα έχει αποφασίσει η κυβέρνηση στα πλαίσια της πορείας προς την ΟΝΕ δε συνιστούν αντιλαϊκό τυφώνα.

Η καλύτερη απόδειξη είναι ότι μόνο μέσα στο διάστημα της βδομάδας που πέρασε, η κυβέρνηση, εκμεταλλευόμενη το κλίμα που δημιουργήθηκε, έσπευσε να ανακοινώσει το ξεπούλημα της Ιονικής, του ΟΣΕ, των ΕΛΤΑ, να προωθήσει τα νομοσχέδια για την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και του ασφαλιστικού κ. ο. κ.

Η κυβέρνηση Σημίτη γνωρίζει βέβαια πολύ καλά ότι δε "θα πάει μακριά", αν δεν εξασφαλίσει τη συναίνεση και ενεργό υποστήριξη αφ' ενός των ηγεσιών των κομμάτων που συμφωνούν με το Μάαστριχτ, αλλά και της πλειοψηφίας των διοικήσεων των συνδικάτων. Την επιδίωξή του αυτή δεν έκρυψε ούτε κατά τη διάρκεια των συναντήσεων που είχε μαζί τους ούτε και στη συνέντευξη Τύπου. Η αλήθεια είναι ότι οι ηγεσίες των υπόλοιπων κομμάτων της αντιπολίτευσης, με πρώτη και καλύτερη της ΝΔ, δε διέψευσαν τις προσδοκίες του πρωθυπουργού και ανταποκρίθηκαν θετικά μέσα από διαφορετικούς δρόμους και ρόλους, αλλά συγκλίνοντας στο βασικό, στην υποστήριξη του λεγόμενου εθνικού στόχου, δηλαδή αυτού της πλουτοκρατίας.

Η βοήθεια προς αυτή την κατεύθυνση δόθηκε με ποικίλους τρόπους και μορφές. Πρώτα απ' όλα από τη σκοπιά που ασκήθηκε η κριτική στην πολιτική και τους χειρισμούς της κυβέρνησης, η οποία διευκολύνει και πιέζει την κυβέρνηση να επιταχύνει τους ρυθμούς επιβολής των αντιλαϊκών μέτρων, στο όνομα να μη χαθεί η "ιστορική ευκαιρία" της ένταξης στο ευρώ. Στο πλαίσιο αυτό:

1. Οι ηγεσίες της ΝΔ, του ΣΥΝ, της ΠΟΛ. ΑΝ., αλλά και του ΔΗΚΚΙ δεν έκρυψαν τις "ανησυχίες" και τους "φόβους" τους για το ενδεχόμενο να μείνει η Ελλάδα εκτός ΟΝΕ, με διαφορετική τακτική το κάθε κόμμα, ή πιο σωστά εκφράζοντας το καθένα τη δική του "διαφορετική" πολιτική διαχείρισης του συστήματος. Ειδικά ο πρόεδρος της ΝΔ επιδόθηκε σε μια συστηματική κινδυνολογία και καταστροφολογία για τις συνέπειες της μη ένταξης της χώρας στην πρώτη ζώνη του ευρώ. Αξίζει να παραθέσουμε, για του λόγου το αληθές, ορισμένες χαρακτηριστικές φράσεις από τις δηλώσεις των αρχηγών των παραπάνω κομμάτων της αντιπολίτευσης.

Κ. Καραμανλής: "Η 2α Μαϊου Ημέρα θλίψης και περισυλλογής... Εθνική υποβάθμιση και υποτίμηση η μη συμμετοχή στο ευρώ... Η Ελλάδα κινδυνεύει να μείνει στο περιθώριο, ..." και ταυτόχρονα στην ΚΟ της ΝΔ: "Τι του λέμε (σ. σ. του Κ. Σημίτη) εμείς σήμερα; Στην ουσία του λέμε προχώρα".

Ν. Κωνσταντόπουλος: "Η Ελλάδα κινδυνεύει να μείνει έξω από την Ευρώπη...".

Δ. Τσοβόλας: "Αυξήθηκαν οι ανησυχίες μου για την πορεία της Ελληνικής Οικονομίας και του Ελληνικού λαού, μέσα στην Ενωμένη Ευρώπη".

Αντ. Σαμαράς: "Η αποτυχία της κυβέρνησης για την είσοδό μας στην πρώτη ταχύτητα των χωρών της Ευρώπης είναι ευθύνη εθνικού μεγέθους".

2. Οι ηγεσίες των παραπάνω κομμάτων αναζήτησαν τις αιτίες για την "εθνική αποτυχία" στους αργούς ρυθμούς υλοποίησης των κυβερνητικών μέτρων και στη μη αποφασιστικότητα της κυβέρνησης. Δηλαδή, αν αυτά διορθωθούν, θα λυθεί το πρόβλημά τους...

3. Είναι ολοφάνερο - χωρίς κίνδυνο υπεραπλούστευσης ή παρανόησης των πολιτικών τους εκ μέρους μας - ότι στον ένα ή τον άλλο βαθμό οι ηγεσίες των παραπάνω κομμάτων συμμετείχαν και είναι συνένοχες και συνυπεύθυνες για την παραπληροφόρηση του λαού, για την υποστήριξη της πορείας της καπιταλιστικής ευρωπαϊκής ενοποίησης, αποφεύγοντας επιμελώς να "στέκονται" στην ουσία αυτής της πορείας για το δυνάμωμα των πολυεθνικών και της πλουτοκρατίας και στις ολέθριες συνέπειες που υπάρχουν και αυξάνονται για τις λαϊκές μάζες.

Το ΚΚΕ βρέθηκε άλλη μια φορά απέναντι και ενάντια στην πολιτική και τις δυνάμεις που υπερασπίζουν το Μάαστριχτ και την ΟΝΕ και δίνει όλες του τις δυνάμεις όχι μόνο για να πληροφορήσει από τη σκοπιά των συμφερόντων τους τα λαϊκά στρώματα, αλλά κυρίως πρωτοστατεί στην οργάνωση ενωτικών, ταξικών αγώνων, στη συγκρότηση του δικού τους μετώπου πάλης. Αλλη μια φορά είπε την αλήθεια στους εργαζόμενους και τους προειδοποίησε για το εφιαλτικό μέλλον που τους επιφυλάσσουν. Είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστική, αντί άλλης απάντησης, η δήλωση που έκανε, μετά τη συνάντησή της με τον πρωθυπουργό, η ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος Αλέκα Παπαρήγα: "Προειδοποιούμε ότι η λιτότητα, οι θυσίες και τα δράματα τα κοινωνικά δε θα έχουν διάρκεια 540 ημερών, όπως λέει η κυβέρνηση. Αφού περάσουν 540 μέρες και η Ελλάδα ενταχθεί στην ΟΝΕ, τότε η επιδίωξη θα είναι για 540 χρόνια βαρβαρότητας... Εμείς δεν πρόκειται να στηρίξουμε, ούτε να ανεχθούμε κανένα κυβερνητικό μέτρο και συνολικά την κυβερνητική πολιτική...". Οι εργαζόμενοι μπορούν να κρίνουν και να βγάλουν τα συμπεράσματά τους, να αποφασίσουν με ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν και κυρίως να μπουν άμεσα, μαζικά, μαχητικά στους αγώνες.

Και μόνο η ευφορία της κυβέρνησης για το "εύγε" των πολυεθνικών και των πολιτικών εκπροσώπων τους κατά τη Σύνοδο Κορυφής των κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την ΟΝΕ και το ΕΥΡΩ, αρκούν για να συνειδητοποιήσουν τα λαϊκά στρώματα ότι εφαρμόζεται καταιγίδα μέτρων ενάντιά τους. Οι μετέπειτα εξελίξεις επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές, βάζοντας μπροστά στο λαϊκό κίνημα την ανάγκη να εναντιωθεί πολιτικά στην πολιτική και την εξουσία του κεφαλαίου, αλλά και σ' όσες δυνάμεις αποδέχονται τη στρατηγική της προσαρμογής στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Τα κείμενα έγραψαν:

Δάνης ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ