"Εκεί που μας χρωστάγανε, μας πήραν και το βόδι". Στη λαϊκή αυτή ρήση παραπέμπει η στάση του πρώην ιδιοκτήτη της ΣΟΦΤΕΞ, Κεφάλα. Οντας στο τιμόνι της ΣΟΦΤΕΞ τη δεκαετία του 1980, βούλιαξε την εταιρία στα χρέη και αφού το δημόσιο ανέλαβε με την ένταξή της στον ΟΑΕ την "εξυγίανσή" της, έρχεται εκ των υστέρων και διεκδικεί δικαστικώς την εταιρία, με το αίτημα ότι παράνομα πέρασε στον ΟΑΕ. Εχει μάλιστα το θράσος, να εμφανίζεται και ως υπερασπιστής των εργαζομένων και να δηλώνει ότι κανείς εργαζόμενος δε θα χάσει τη θέση του, όταν πάρει την εταιρία!

Ολα αυτά, ενώ ξεδιπλώνονται ταυτόχρονα οι επίσης εξωφρενικές απαιτήσεις των υποψηφίων αγοραστών οι οποίοι ουσιαστικά επιζητούν να βάλουν στο χέρι την εταιρία. Και βέβαια κανείς δεν εντυπωσιάζεται πλέον από προαναφερόμενες εξελίξεις, αφού η ίδια η κυβερνητική πολιτική δημιουργεί το έδαφος για κάθε λογής διεκδικήσεις των διαφόρων ιδιωτικών συμφερόντων και τελικά οδηγεί τις επιχειρήσεις στη συρρίκνωση και στον αφανισμό.

Πολύ ωραία τα αποφασίσανε προχτές οι κυβερνώντες για την ψηφιακή τηλεόραση, στο πλαίσιο της Κυβερνητικής Επιτροπής και της Πολιτικής Γραμματείας του ΠΑΣΟΚ. Αλλά ας δούμε τι... δεν αποφασίσανε: Δεν αποφασίσανε, μας είπε ο κύριος Ρέππας, αν θα ισχύσει το ασυμβίβαστο. Αν δηλαδή θα απαγορευτεί σε κάτοχο τηλεοπτικού σταθμού να κατέχει και ψηφιακή τηλεόραση. Τώρα βέβαια όταν λέει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ότι αυτό δεν το αποφασίσανε, εμείς βάζουμε το χέρι μας στη φωτιά και σας βεβαιώνουμε, ότι αποφάσισαν ακριβώς το αντίθετο.

Επίσης, πάντα κατά τον κ. Ρέππα, δεν αποφασίστηκε το οικονομικό αντάλλαγμα, που θα λάβει η ΕΡΤ για να παραχωρήσει το αποκλειστικό της δικαίωμα στους ιδιώτες. Και αφού ούτε καν το οικονομικό αντάλλαγμα δεν αποφασίστηκε, όλοι καταλαβαίνουν ότι αυτό που αποφασίστηκε είναι το ρίξιμο της ΕΡΤ και του δημοσίου γενικότερα, στον ψηφιακό Καιάδα.

Τότε λοιπόν, προς τι η 5ωρη συνεδρίαση, αφού δεν αποφασίστηκαν τα παραπάνω; Μα η συνεδρίαση αποφάσισε κάτι πολύ σημαντικότερο: Οτι όποιος ιδιώτης - μεγαλοσχήμονας το ζητήσει, θα λάβει άδεια παροχής ψηφιακών υπηρεσιών. Αυτό αποφασίσανε. Δεν αρκεί;

Εσπούδασαν

και γέμισαν

με γνώσεις το κεφάλι,

και πίστεψαν

πως κάποτε

θα γίνουνε "μεγάλοι",

και νάτοι τώρα

για δουλιά

να τρέχουνε

στη "γύρα",

χωρίς να βρίσκουν

πουθενά,

θέση, έστω, κλητήρα!

Εσπούδασαν

και έτρεφαν

όνειρα - ουτοπία

γιατί, εντέλει,

"κέρδισαν"

μόνο μια ...μυωπία

κι ένα πτυχίο

"άχρηστο",

που βάλαν σε κορνίζα,

εσπούδασαν

κι απέκτησαν

της ανεργίας "βίζα"!

Ο οίστρος

Εκτός και κάποιος από τους ένθερμους οπαδούς της "ιδιωτικής πρωτοβουλίας" καταφέρει και μας αποδείξει, ότι φταίνε οι τραπεζικοί υπάλληλοι και οι υπάλληλοι του δημοσίου γενικότερα, που στην Εμπορική Τράπεζα υπάρχουν 150 διευθυντικά στελέχη, χωρίς πραγματικό αντικείμενο εργασίας. Στελέχη, τα οποία εισπράττουν 2 με 2,5 εκατομμύρια δραχμές το μήνα, χωρίς να κάνουν ουσιαστικά απολύτως τίποτε. Χώρια, οι 17 αναπληρωτές γενικοί διευθυντές, εκ των οποίων οι 9 δεν έχουν τοποθετηθεί ακόμη. Χώρια, πολλά ακόμη ανάλογα.

Και αναφέρουμε τα προηγούμενα, γιατί αυτά ομολόγησε ο πρόεδρος της Εμπορικής Τράπεζας ή καταγγέλθηκαν από βουλευτές. Και, ακριβώς, αυτά έτρεξαν να εκμεταλλευτούν χτες οι διάφοροι κήρυκες του "αντι - κρατικισμού".

Εάν θέλουν, να συζητήσουμε και για κάποιο άλλο παράδειγμα, εδώ είμαστε...

Αρκετοί έσπευσαν να εκμεταλλευτούν τις ομολογίες του Κ. Γεωργουτσάκου, προέδρου της Εμπορικής Τράπεζας, στην Επιτροπή Ακροάσεων της Βουλής και να αναμασήσουν τα χιλιοειπωμένα, περί σπάταλου, αναποτελεσματικού, ζημιογόνου, κλπ., κλπ., δημόσιου τομέα της οικονομίας. Και δε θα είχαμε καμία αντίρρηση, αν εννοούσαν το σημερινό δημόσιο τομέα, όπως αυτός έχει οικοδομηθεί και σημαδευτεί από τις δεκαετίες εφαρμογής της πολιτικής εξυπηρέτησης του μεγάλου κεφαλαίου και τις ρουσφετολογικές "ανάγκες" των εκάστοτε κυβερνώντων.

Οι προαναφερόμενοι, όμως, εννοούσαν το δημόσιο τομέα γενικά και, βέβαια, ήταν απολύτως σίγουροι, για την εξ ορισμού ανωτερότητα της "ιδιωτικής πρωτοβουλίας". Σ' αυτήν, ακριβώς, τη... λογική θα μας βρουν κατηγορηματικά αντίθετους. Οχι μόνο γιατί είναι παντελώς αντεπιστημονική και στην πραγματικότητα αποτελεί ένα λογικοφανές προπαγανδιστικό τρικ, αλλά και γιατί επιχειρούν να βγάλουν εντελώς αθώους, όσους έχουν τις πρώτες και μεγάλες ευθύνες, για το σημερινό κατάντημα του δημόσιου τομέα. Και δεν εννοούμε, βέβαια, τους δημόσιους υπάλληλους και όσους εργάζονται στο στενό ή τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ακόμη και αυτούς, που προσλήφθηκαν με τους γνωστούς ρουσφετολογικούς μηχανισμούς.