Ακόμα και η απατηλή υπόσχεση της κυβέρνησης για διασφάλιση των θέσεων εργασίας στην Ιονική εξόργισε τους υποψήφιους "επενδυτές" και τα φερέφωνά τους, που έσπευσαν να τη χαρακτηρίσουν "άτακτη υποχώρηση"!

Χαρακτηριστικό των σκέψεων και των σχεδίων των επίδοξων αγοραστών είναι το ρεπορτάζ της "Εξουσίας", στο οποίο τονίζεται: "Δε θα ήταν δυνατόν η Πίστεως να διαθέσει 150 δισ. δρχ. (σ.σ. έχουν ήδη βγάλει ταρίφα) για την εξαγορά της Ιονικής και επιπροσθέτως δεκάδες δισ. δρχ. για την αύξηση των ανεπαρκέστατων κεφαλαίων της κρατικής τράπεζας, χωρίς να είναι σε θέση να προχωρήσει σε μία ριζική και επώδυνη αναδιάρθρωση της Ιονικής, που θα περιελάμβανε μείωση του προσωπικού..."!

Αυτή είναι η πραγματικότητα και το μέλλον που επιφυλάσσεται στους εργαζόμενους της Ιονικής, αν υποκύψουν στις κυβερνητικές μεθοδεύσεις. Γι' αυτό δεν πρέπει να υπάρχει καμία αυταπάτη.

"Η απεργία στην Ιονική μοιάζει να έχει ξεπεράσει το πρόβλημα των θέσεων εργασίας. Το αίτημα των τραπεζικών είναι απλώς να μη γίνει η τράπεζα ιδιωτική. Ετσι όμως μπήκαν σε μια κατ' εξοχήν πολιτική αντιπαράθεση". Να ποιο είναι το "εγκληματικό" και "τραγικό λάθος" των εργαζομένων στις τράπεζες! Να έχουν απαίτηση να παραμείνει η Ιονική στο δημόσιο! Αυτό, κατά την άποψη του αρθρογράφου των "Νέων" -αλλά και άλλων- αποτελεί απαράδεκτη πρόκληση και "ύβρι" και μπαίνει πλέον σε απαγορευμένα χωράφια, στην πολιτικοποίηση των αγώνων. Ολα μπορούν να συγχωρεθούν στους συνδικαλιστές, αλλά όχι αυτό. Να αμφισβητούν, δηλαδή, και να αντιμάχονται τις νεοφιλελεύθερες επιλογές, που συναντούν μάλιστα την "καθολική" αποδοχή του πολιτικού κόσμου, όπως συνηθίζουν να λένε.

Βλέπετε, η πολιτική του ξεπουλήματος των κρατικών τραπεζών δεν μπορεί να εντάσσεται στην "πολιτικοποίηση", γιατί εντάσσεται στον "εθνικό στόχο" της ένταξης στην ΟΝΕ.

Αφελής απορία: Αν δεν υπερασπιστούν οι εργαζόμενοι, που γνωρίζουν από πρώτο χέρι τα "καλά" της ιδιωτικοποίησης, το δημόσιο χαρακτήρα των τραπεζών, ποιος θα το κάνει, αλήθεια;

Ούτε δέκα, ούτε είκοσι, αλλά 114 δισεκατομμύρια δραχμές θα απορροφηθούν στα επόμενα δυο χρόνια από το νέο πρόγραμμα των Κέντρων Επαγγελματικής Κατάρτισης, σύμφωνα με όσα ανακοίνωσε προχτές η ηγεσία του υπουργείου Εργασίας. Με άλλα λόγια, δηλαδή, πολλά χρήματα. Χρήματα, τα οποία θα "οδεύσουν" στα ανά τη χώρα 262 ΚΕΚ, από τα οποία το 56% ανήκει σε ιδιώτες, το 22% στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, το 7% σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, το 5% στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, το 3% σε προνοιακούς φορείς και το 1% σε Επιμελητήρια.

Και ποιο το κακό, ίσως πείτε. Γιατί, να μην ξοδέψουμε τόσα χρήματα, ακόμη και περισσότερα για την επαγγελματική κατάρτιση, κύρια των νέων; Καμία αντίρρηση δε θα είχαμε - το αντίθετο, θα επιδοκιμάζαμε την όποια προσπάθεια - αν ικανοποιούνταν ορισμένοι όροι. Για παράδειγμα, να γίνεται ουσιαστική επαγγελματική κατάρτιση και κυρίως, όσοι καταρτίζονται, να βρίσκουν μετά δουλιά. Και για τα δυο, όμως, υπάρχει μπόλικη αρνητική πείρα.

Λίγες μέρες έχουν περάσει από το δημοψήφισμα της Δανίας, για τη Συνθήκη του Αμστερνταμ, όπου το "Οχι" συγκέντρωσε το ιδιαίτερα ισχυρό ποσοστό του 45% των ψήφων, παρά την πολύμορφη εκστρατεία χειραγώγησης των συνειδήσεων από τους κυρίαρχους κύκλους αυτής της χώρας, και ανάλογα μηνύματα έρχονται από μια άλλη χώρα της Βόρειας Ευρώπης, τη Σουηδία.

Σύμφωνα, με δημοσίευμα της σουηδικής εφημερίδας "Gothenburg Post", το 51% των Σουηδών δηλώνει αντίθετο με τη συμμετοχή της χώρας τους στην ΟΝΕ, υπέρ τάσσεται το 31%, ενώ οι υπόλοιποι δηλώνουν αναποφάσιστοι. Τα ποσοστά αυτά αποτελούν τα αποτελέσματα δημοσκόπησης, που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στη Σουηδία και αποκαλύπτουν τη συνεχώς διευρυνόμενη τάση του "Οχι". Αρκεί να σημειωθεί, ότι μόλις πριν λίγους μήνες, το 50% των Σουηδών είχε ταχθεί υπέρ της συμμετοχής της χώρας τους στην ΟΝΕ.

Εχουν, άραγε και την παραμικρή αμφιβολία οι εγχώριοι κυβερνώντες, ότι ανάλογες είναι και οι τάσεις στην ελληνική κοινωνία; Η, μήπως, επειδή το ξέρουν - ίσως και περισσότερο τεκμηριωμένα από μας - αποφεύγουν συστηματικά την ουσιαστική και πλατιά ενημέρωση των εργαζομένων και απορρίπτουν κατηγορηματικά τη διενέργεια δημοψηφίσματος;

Δε χάνουν ευκαιρία τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΝ να προβάλλουν την πρόταση για το σχηματισμό "προοδευτικής κυβέρνησης συνεργασίας", ίσως πιστεύοντας πως έτσι θα πείσουν την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ - γιατί σ' αυτούς απευθύνονται... - να κάνει κυβερνητική κολιγιά μαζί τους. Βέβαια, για να θολώσουν τα νερά, μιλάνε γενικόλογα. Ομως, οι στόχοι που βάζουν για μια τέτοια συνεργασία αποκαλύπτουν και σε ποιους απευθύνονται και σε ποια βάση επιδιώκουν συνεργασία.

Πρόσφατα, από τη Θεσσαλονίκη, ο Ν. Κωνσταντόπουλος ξεκαθάρισε ότι ο στόχος είναι η ένταξη στην ΟΝΕ. Ενώ, προχτές, ο Δ. Παπαδημούλης, ηγετικό στέλεχος του ΣΥΝ, συμπληρώνει από τις στήλες της "Αυγής": "Η εμμονή της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, να θεωρεί μονόδρομο και ταμπού την ασκούμενη κυβερνητική πολιτική και να αρνείται κάθε δυνατότητα επανεξέτασης και προοδευτικών αλλαγών, υποθηκεύει με ευθύνη της τα περιθώρια προγραμματικών συγκλίσεων ανάμεσα στις δυνάμεις του ευρύτερου προοδευτικού χώρου". Αυτό, λοιπόν, είναι το εμπόδιο για τη συνεργασία! Οχι η βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική της ΟΝΕ, αλλά το... περιτύλιγμά της και μόνο!