- Ποια είναι η κατάσταση αυτή τη στιγμή στη Λάρκο και πώς φτάσαμε μέχρι εδώ;

- Η Λάρκο αυτή τη στιγμή πρέπει να πούμε ότι βρίσκεται στη χειρότερη περίοδο της λειτουργίας της. Βέβαια οι εργαζόμενοι με αυτοθυσία δουλεύουν, έχουν αυξήσει την παραγωγικότητα και υπερκαλύπτουν τα πλάνα παραγωγής, όμως γενικά η εταιρία βρίσκεται πέρα από τα χρέη, σε αποσύνθεση. Αιτία είναι οι πολιτικές που ακολούθησαν τόσο η κυβέρνηση της ΝΔ αλλά όσο και κυρίως οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, οι οποίες όχι μόνο δεν εφάρμοσαν τις προτάσεις σωτηρίας που έκαναν οι εργαζόμενοι εδώ και αρκετά χρόνια αλλά αντίθετα εφάρμοσαν διάφορες "λύσεις" από το 1982 και μετά. Την περίφημη κοινωνικοποίηση, την εκκαθάριση κλπ., με αποτέλεσμα η εταιρία σήμερα να βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού και απ' όλα αυτά τα μέτρα που εφάρμοσαν τη νύφη εκτός από την εταιρία, την πλήρωσαν και την πληρώνουν πάντα οι εργαζόμενοι, με απολύσεις, με περικοπές κεκτημένων και διάφορα άλλα ζητήματα.

- Η κυβέρνηση αποδίδει αυτή την κατάσταση στην πτωτική πορεία της τιμής του νικελίου διεθνώς, πόσο αυτό ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα;

- Πράγματι σήμερα υπάρχει μία παραπέρα πτωτική τάση των τιμών του νικελίου, χωρίς ωστόσο να είναι η πρώτη φορά που εμφανίζονται στην αγορά αυτή, ούτε τελικά και οι χειρότερες. Είναι γεγονός ότι όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα στην αγορά του νικελίου διεθνώς, δύσκολα οι τιμές θα έχουν ανοδικές τάσεις. Το κυρίαρχο πρόβλημα όμως, δεν προέρχεται από την πτωτική τάση των τιμών του νικελίου. Η κρίση στη Λάρκο είναι χρόνια και μόνιμη και οφείλεται στις πολιτικές, όπως είπα και προηγούμενα, των δύο κυβερνήσεων, ΝΔ και κύρια του ΠΑΣΟΚ. Βέβαια αυτό το διάστημα η κυβέρνηση αλλά και η διοίκηση της εταιρίας παρουσιάζουν δραματικά την πτωτική τάση στις τιμές του νικελίου, προκειμένου να προχωρήσουν στην ιδιωτικοποίηση της Λάρκο και για να προσελκύσουν επενδυτές, οι οποίοι απαιτούν να μειωθεί το κόστος της ηλεκτρικής ενέργειας και να εξασφαλίσουν πιο ελαστικούς όρους εργασίας. Η κυβέρνηση δε διστάζει να ενδώσει στο ξεπούλημα της Λάρκο σε ένα στρατηγικό επενδυτή, ο οποίος θα τη λειτουργεί κατά παραγγελία.

Εάν αυτά τα σχέδια περάσουν, τότε θα έχει εφαρμοστεί ένα εθνικό έγκλημα, γιατί πέρα από το ξεπούλημα της επιχείρησης, ξεπουλιέται και ο εθνικός πλούτος της χώρας και οι επιπτώσεις τόσο στην οικονομία όσο και στους 8 νομούς που δραστηριοποιείται η Λάρκο, αλλά κύρια στην περιοχή της Λάρυμνας που λειτουργεί το εργοστάσιο, θα είναι τεράστιες, γιατί όλη η ανάπτυξή της έχει βασιστεί στην Λάρκο και εκτός από την ανεργία θα υπάρξει ένας ευρύτερος οικονομικός μαρασμός τύπου Λαυρίου. Αυτή η πολιτική πρέπει να αποκρουστεί και οι εργαζόμενοι ήδη αντιδρούν και βρίσκονται "στο πόδι" με κινητοποιήσεις που θα έχουν και συνέχεια.

- Υπάρχει λύση για τη βιωσιμότητα της επιχείρησης και ποια είναι αυτή; - Η μόνη βιώσιμη λύση είναι η παραμονή της Λάρκο στο δημόσιο, η χρηματοοικονομική στήριξη μέσα από προγράμματα για εκσυγχρονισμό και ανάπτυξη, η ρύθμιση της τιμής της κιλοβατώρας σύμφωνα με την τιμή του νικελίου, η διαγραφή των πλασματικών χρεών, η συγχώνευση Λάρκο - ΕΛΣΙ και η καθετοποίηση της παραγωγής με τη δημιουργία της μονάδας του ανοξείδωτου χάλυβα. Αυτή η λύση είναι επιστημονικά τεκμηριωμένη, είναι αποδεκτή και από τις διοικήσεις της Λάρκο και επιστημονικούς φορείς.

Χ. Λ.

"Δεν άλλαξε τίποτα από τότε;", θα ρωτήσει κάποιος. Φυσικά και άλλαξαν αρκετά. Αλλαξαν όλα εκείνα που ήταν απαραίτητα για να συντελεστεί, στη μορφή της εξουσίας των μονοπωλίων, η απαιτούμενη "μεταμφίεση", όπως σημείωνε το ΠΓ του ΚΚΕ δυο μέρες πριν πέσει η χούντα. Μια "μεταμφίεση" απαραίτητη ώστε να διατηρηθεί και να ενισχυθεί η ουσία της εξουσίας της πλουτοκρατίας.

Κρίνοντας σήμερα τα όσα συντελέστηκαν στη χώρα μέσα σε αυτά τα 24 χρόνια, κρίνοντας εκείνη την πολιτική εναλλαγή, από τον Γκιζίκη στον Καραμανλή, που πραγματοποιήθηκε υπό το βάρος του εγκλήματος στην Κύπρο και της εισόδου του ερπυστριοφόρου στο Πολυτεχνείο, αξίζει να σταθούμε στα παρακάτω λόγια:

"Η τέτοια αλλαγή αποτελεί προσπάθεια αναπροσαρμογής της πολιτικής των Αμερικάνων και των άλλων κύριων δυνάμεων του ΝΑΤΟ στις νέες συνθήκες, εθνικές και διεθνείς. Αποβλέπει στην εκτόνωση της συμπυκνωμένης λαϊκής αγανάκτησης, στη ματαίωση μιας ριζικής δημοκρατικής μεταβολής, στη διατήρηση των στρατηγικών θέσεων του ΕΠΑ και του ΝΑΤΟ στη χώρα μας και στην επέκτασή τους στην Κύπρο και γενικότερα στη Μεσόγειο". Αυτά ήταν τα λόγια των κομμουνιστών τότε. Αυτή ήταν η αλήθεια, όπως καταγράφηκε στην απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ στις 29 - 7 - 74. Ούτε μια βδομάδα, δηλαδή, μετά το κλίμα του "Καραμανλής ή τανκς", που ήδη καλλιεργούνταν στην Ελλάδα.

Μια αλήθεια που, δυστυχώς, η μεγαλύτερη επιβεβαίωσή της είναι ότι εκείνοι οι πόθοι του λαού για μια "άλλη Ελλάδα" μετά τη χούντα, παραμένουν πόθοι...

***

Μια απάντηση στο ερώτημα είναι η ακόλουθη: "Στη θέση μιας δημοκρατίας ανοιχτής στην πρόοδο που έχει ανάγκη η Ελλάδα, χτίζεται μια κοινοβουλευτική δημοκρατία αυταρχικού τύπου, στην υπηρεσία των μονοπωλίων, προσδεμένη στον ιμπεριαλισμό... Η σημερινή εξουσία προχωρεί όλο και περισσότερο στην επαναστερέωση της πολιτικής του ατλαντισμού, συμπληρώνοντάς τον και με τον δυτικοευρωπαϊσμό, και εφαρμόζει όλο και πιο αντιδημοκρατική αντιλαϊκή πολιτική στο εσωτερικό... Στο μεταξύ τα μεγάλα μονοπώλια αντλούν τεράστια υπερκέρδη ακόμα και στις σημερινές συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης, φορτώνοντας τα βάρη στις πλάτες των εργαζομένων... Με την ενθάρρυνση των Τούρκων σοβινιστών από τους ιμπεριαλιστές, απειλείται η ακεραιότητα της χώρας. Συνθλίβεται το Κυπριακό στα ΝΑΤΟικά γρανάζια".

Δεν πρόκειται για μια εκ του... ασφαλούς αποτίμηση της κατάστασης, διατυπωμένη σε εύκολες εποχές. Πρόκειται για την αποτύπωση της σημερινής πραγματικότητας, όπως, όμως, τη διέγνωσε και διακήρυξε η ΚΕ του ΚΚΕ, μόλις είκοσι μήνες από την κατάρρευση της χούντας. Στις 25- 2 - 76. Δυστυχώς, οι κομμουνιστές έχουν και πάλι το θλιβερό προνόμιο της επιβεβαίωσης των θέσεών τους.

***

Σήμερα, από την αμερικανόδουλη χούντα έχουμε περάσει στην εποχή της αμερικανόπνευστης διχοτόμησης του Αιγαίου και της Κύπρου. Το αίτημα της εθνικής ανεξαρτησίας παραμένει εγκλωβισμένο σε συμφωνίες τύπου Μαδρίτης και σε εν κρυπτώ ανανέωση της παραμονής των βάσεων στη χώρα, στην επικύρωση της νέας δομής του ΝΑΤΟ, στις πολιτικές που συνιστούν επιβολή καθεστώτος περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας στη χώρα μας από τους "συμμάχους". Την ίδια ώρα η Ελλάδα, γίνεται προγεφύρωμα και συνένοχος των ιμπεριαλιστών στις βαλκανικές σταυροφορίες της "νέας τάξης".

Τώρα, 24 χρόνια από τη δικτατορία, η εξαθλίωση του λαού στα πλαίσια του "δυτικοευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού", όπως τόνιζε το ΚΚΕ τότε, έχει πάρει χαρακτήρα γενικής επέλασης κατά των λαϊκών δικαιωμάτων, που προωθείται με τον κωδικό τίτλο "μονόδρομος της ΟΝΕ" και επικυρώνεται με εργασιακά νομοσχέδια επιβολής του εργασιακού απαρτχάιντ της κεφαλαιοκρατικής παγκοσμιοποίησης.

Σήμερα, δυο και πλέον δεκαετίες από το αίτημα για "ψωμί", η Ελλάδα μετρά 2 εκατ. πολίτες να ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, όταν τα μονοπώλια που δραστηριοποιούνται στη χώρα εμφανίζουν τους μεγαλύτερους ρυθμούς αύξησης των κερδών τους, μετά τις ΗΠΑ, στο πλαίσιο των χωρών του ΟΟΣΑ και οι "θεσμικοί επενδυτές" χαίρονται γιατί η Σοφοκλέους είναι το πιο κερδοφόρο Χρηματιστήριο παγκοσμίως... Οσο για τον κ. Λάτση και τους ευνοημένους της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας, "αγοράζουν" ό,τι από τη δημόσια περιουσία τούς "πουλά" η κυβέρνηση.

Τώρα, την εποχή των παχιών δημοκρατικών λόγων, το αίτημα του εκδημοκρατισμού που απαιτούσε ο λαός από τη μεταπολίτευση, "υλοποιείται" με ανασύρσεις χουντικών διαταγμάτων κατά των αγροτών, με "χουντογλέντια" στη Θεσσαλονίκη, με δικαστικές αποφάσεις απαγόρευσης της πολιτικής δράσης σε εργασιακούς χώρους, με ένα χυδαίο αντικομμουνιστικό "εκσυγχρονισμό" που επί των ημερών του οι φασίστες προβαίνουν μέρα μεσημέρι σε δολοφονικές επιθέσεις στο κέντρο της Αθήνας και οι χαφιέδες της Ασφάλειας παρακολουθούν κομμουνιστές συνδικαλιστές.

Σήμερα, 24 χρόνια μετά τη χούντα, το αίτημα για "Παιδεία" κονιορτοποιείται μέσω των αντιεκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων και "νουθετείται" με τα ΜΑΤ έξω από τα εξεταστικά κέντρα.

***

Και αφού αυτή είναι η αλήθεια, άλλο τόσο αλήθεια είναι πως όσο θα παραμένουν επίκαιρα και συνάμα ανεκπλήρωτα τα αιτήματα του λαού, δε μένει κανένας δρόμος παρά μόνο ο αγώνας του, μέσα από τη συγκρότηση ενός πλατιού Αντιιμπεριαλιστικού - Αντιμονοπωλιακού - Δημοκρατικού Μετώπου πάλης, στην προοπτική ανατροπής της πολιτικής και της εξουσίας των πολυεθνικών και της άρχουσας τάξης.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

σποτ

Σήμερα το βράδυ, στην καθιερωμένη δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο προς τιμήν της αποκατάστασης της δημοκρατίας, θα ακουστούν ξανά τα μεγάλα λόγια.Πράγματι. Η σημερινή δημοκρατία των πολυεθνικών δεν έχει το ίδιο πρόσωπο με εκείνο που περιέφεραν επί μια επταετία οι συνταγματάρχες. Είναι, όμως, η δημοκρατία για την οποία πάλεψε και συνεχίζει να παλεύει ο λαός;