"Η Αθήνα σε παράταξη μάχης - "Αυτοδιάθεση", "όχι παζαρέματα", "έξω το ΝΑΤΟ", "μπράβο στη Ρωσία" - Δεκάδες χιλιάδες στην πλατεία του Πεδίου του Αρεως στο συλλαλητήριο για την Κύπρο".

Κάπως έτσι περιέγραφε, την 1η Σεπτέμβρη 1964, από την πρώτη της σελίδα η προδικτατορική "ΑΥΓΗ",το κλίμα της εποχής γύρω από το Κυπριακό. Παρά, όμως, το "όχι" του λαού στα "παζαρέματα", παρά τα "μπράβο στη Ρωσία", υπήρξαν και παζαρέματα και εκείνη η υπόθεση των ρωσικών πυραύλων έληξε όπως τη ρύθμισαν οι "σύμμαχοι". Με την αμέριστη, φυσικά, συμπαράσταση και συνενοχή των εγχώριων... μαριονετών τους. Διότι, οι παλιότεροι θυμούνται, ότι η υπόθεση "πύραυλοι" και Κύπρος, δεν εμφανίζεται στο προσκήνιο για πρώτη φορά.

Γιατί, για όσους θέλουν να βγάλουν κάποια συμπεράσματα και ίσως να "προφητεύσουν" τι θα γίνει με το θέμα των "S-300", που αποτελούν εδώ και ένα χρόνο το μέγα ερώτημα - άραγε θα φτάσουν ή δε θα φτάσουν στην Κύπρο; - έχει ενδιαφέρον να ανατρέξουν στους πυραύλους "Σαμ". Γιατί πριν από 34 χρόνια το έργο είχε ξαναπαιχτεί...

Ακόμα δεν μπορεί κανείς να αποφανθεί για την κατάληξη αυτής, της νέας βερσιόν του έργου. Ομως, όπως και να έχει, ας θυμόμαστε τα λόγια του Μαρξ, στην "18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου του Βοναπάρτη": "Ο Χέγκελ - έλεγε ο Μαρξ- κάνει κάπου την παρατήρηση ότι όλα τα μεγάλα κοσμοϊστορικά γεγονότα και πρόσωπα παρουσιάζονται σαν να λέμε δυο φορές. Ξέχασε όμως να προσθέσει: Τη μια φορά σαν τραγωδία, την άλλη σαν φάρσα".

Τότε, λοιπόν, το Κυπριακό βρισκόταν στην πρώτη γραμμή του διεθνούς ενδιαφέροντος. Εχει προηγηθεί ο βομβαρδισμός της Κύπρου από τουρκικά μαχητικά, τον Αύγουστο του 1964, όταν ο Μακάριος επιχειρεί να "παίξει" στη σκακιέρα του "ψυχρού πολέμου" και απευθύνεται στη Σοβιετική Ενωση για προμήθεια στρατιωτικού υλικού.

Οι πιέσεις Αμερικανών και Αγγλων για την αποτροπή της στρατιωτικής συνεργασίας παίρνουν χαρακτήρα ανοιχτών απειλών. Την ίδια ώρα η κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου εκτελεί χρέη "γραμματοκομιστή" των Αγγλο-Αμερικανών και επιχειρεί με κάθε τρόπο να αποτρέψει την Κύπρο από την αγορά του στρατιωτικού υλικού από τη Σοβιετική Ενωση και κυρίως των προωθημένων τεχνολογικά πυραύλων "Σαμ".

Πρωταγωνιστές σε αυτό μπαράζ πιέσεων προς την Κύπρο, ευθύς και κάθε φορά που οι πιέσεις αυτές ασκούνται από ΗΠΑ και Βρετανία προς την ελληνική κυβέρνηση, αναδεικνύονται δυο πρόσωπα: Ο τότε Ελληνας υπουργός Εξωτερικών Π. Γαρουφαλιάς και ο στρατιωτικός διοικητής Κύπρου, στρατηγός Γρίβας.

Ας σημειωθεί ότι εκείνο ακριβώς το διάστημα, η Κύπρος επιχειρεί "άνοιγμα" προς την Αίγυπτο του Νάσερ, στο πλαίσιο των "Αδεσμεύτων χωρών". Μετά την επίτευξη συμφωνίας μεταξύ Μακάριου - Νάσερ για συνδρομή της Αιγύπτου, σε περίπτωση νέας επιθέσεως από την Τουρκία, και ενώ ο Μακάριος δηλώνει μετά το κοινό ανακοινωθέν των δυο αντρών ότι η Κύπρος θα συνεχίσει τις προσπάθειές της για εξασφάλιση στρατιωτικής βοήθειας εκ μέρους της ΕΣΣΔ, ο Π. Γαρουφαλιάς προχωρά σε "ταξίδι - αστραπή" στην Κύπρο. "Ο τοποτηρητής του ΝΑΤΟ αναχώρησε ξαφνικά για να ασκήσει πίεση στον Μακάριο μετά τη συμφωνία με τον Νάσερ... και προειδοποίησε τον Μακάριο ότι η ελληνική κυβέρνησις δεν είναι δυνατόν να ανεχθεί πρωτοβουλίες και δεσμεύσεις που καθιστούν δυσχερείς (σσ: σύμφωνα με τον Γαρουφαλιά) τους χειρισμούς του ζητήματος...", γράφει η "ΑΥΓΗ" την επόμενη μέρα.

Το ταξίδι του Γαρουφαλιά πέρα από την "υπόθεση Νάσερ" στοχεύει στη με κάθε τρόπο αποτροπή της αγοράς των πυραύλων "Σαμ" από τη Σοβιετική Ενωση. Στόχος του η ματαίωση της επίσκεψης του Μακάριου στη Μόσχα, όπου θα υπογραφόταν η στρατιωτική συμφωνία. Μια επίσκεψη που είχε αρχικά προγραμματιστεί για τον Αύγουστο και ήδη έχει αναβληθεί μια φορά, μετά από παρέμβαση της Αθήνας.

Ενδεικτική του κλίματος είναι η επιστολή του Γεωργίου Παπανδρέου προς τον Μακάριο, την οποία μετέφερε ο Γαρουφαλιάς, και όπου ο πρωθυπουργός της Ελλάδας επιτίθεται κατά του "ανοίγματος" σε Αίγυπτο και ΕΣΣΔ και αντιτίθεται στην αγορά του στρατιωτικού εξοπλισμού. Μια επιστολή γραμμένη διά χειρός των Αγγλο-Αμερικανών, οι οποίοι για να αναστείλουν την αγορά των πυραύλων απειλούν ευθέως.

"Οι Αγγλο-Αμερικανοί ετοιμάζουν απόβαση και επιθέσεις κατά πλοίων - Σχέδιο αποκλεισμού της Κύπρου", αποκαλύπτει στην πρώτη της σελίδα η "ΑΥΓΗ" στις 5 Σεπτέμβρη 1964. Το σχέδιο προβλέπει αποκλεισμό του νησιού για να μην φτάσουν τα πλοία που θα μετέφεραν τους πυραύλους στο νησί.

Σήμερα, σε ό,τι αφορά τους "S-300", οι απειλές για βομβαρδισμό των πλοίων, που θα τους μεταφέρουν στην Κύπρο, δεν έχουν διατυπωθεί από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Ο ρόλος αυτός έχει ανατεθεί στην Τουρκία...

Μέσα σε ένα κλίμα αφόρητων πιέσεων και ιμπεριαλιστικών απειλών (οι ΗΠΑ ζητούν διάλυση της Εθνοφρουράς της Κύπρου και ενίσχυση της ΤΟΥΡΔΥΚ, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Α. Ρασκ, καλεί εσπευσμένα στην Ουάσιγκτον τους Αμερικανούς πρεσβευτές σε Αθήνα, Λευκωσία και Αγκυρα, ο "χρεωμένος" εκ μέρους των Αμερικανών με το Κυπριακό, Ντ. Ατσεσον ζητά επανάληψη των συνομιλιών στη Γενεύη κλπ), τελικά το ταξίδι της κυπριακής αντιπροσωπείας, με επικεφαλής των υφυπουργό Εξωτερικών Αντρέα Αραούζο, στη Μόσχα πραγματοποιείται.

Η ΕΣΣΔ - σύμφωνα με το άρθρο του δημοσιογράφου Μακάριου Δρουσιώτη στην "Ελευθεροτυπία" της 10/1/97) - προσφέρει στην Κύπρο 8 αεροπλάνα, κατευθυνόμενους πυραύλους εδάφους - αέρος, τορπιλακάτους, αντιαεροπορικά πυροβόλα, 32 άρματα μάχης, 32 τεθωρακισμένα, 100 οχήματα και πυρομαχικά. Ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος, παρά τις αντιρρήσεις του Γρίβα προχωρά σε παραγγελία του υλικού, πλην των αεροπλάνων. Από εκεί και πέρα οι πιέσεις των ιμπεριαλιστών και της ελληνικής κυβέρνησης γίνονται κάτι παραπάνω από αφόρητες.

Είναι ενδεικτικό να αναφερθεί ότι από εκείνη τη στιγμή ξεδιπλώνονται στην Αθήνα σενάρια για πραξικόπημα, αλλά και για ανατροπή του Μακαρίου, ενώ γίνεται γνωστό το "σχέδιο Ρασκ" σύμφωνα με το οποίο οι ΗΠΑ ζητούν την παραχώρηση στην Αγκυρα του Καστελόριζου, την απόδοση στην Τουρκία στρατιωτικών βάσεων στο έδαφος της Κύπρου και εγκαθίδρυση ΝΑΤΟικής βάσης στο νησί.

Στις 20 Σεπτέμβρη 1964 ο λαός της Αθήνας διαδηλώνει υπέρ της δημοκρατίας και της Κύπρου, ενώ, όπως πληροφορεί η "ΑΥΓΗ", μια μέρα πριν οι Χρουστσόφ και Αραούζος κλείνουν στο Κρεμλίνο τη συμφωνία για αγορά του στρατιωτικού υλικού. Στις 23 Σεπτέμβρη 1964, η "ΑΥΓΗ" κυκλοφορεί με τον εύγλωττο τίτλο: "Οι Αμερικανοί επιδιώκουν διάλυση του κυπριακού κράτους"...

Ωστόσο, η υπόθεση των πυραύλων "Σαμ" είναι ακόμα στην αρχή. Το ΝΑΤΟικό τελεσίγραφο προς τον Μακάριο, όπως το αποκαλύπτει η "ΑΥΓΗ" στις 30-9-1964 είναι σαφές: Εάν έρθουν οι πύραυλοι σε ανατρέπουμε! Η εφημερίδα, δε, τόνιζε τις επόμενες μέρες, ότι εξυφαίνεται "Κοινό σχέδιο ανωμαλίας" με στόχο "ΝΑΤΟική λύση στο νησί, δικτατορικό καθεστώς στην Αθήνα"...

Σήμερα, μερικές δεκαετίες μετά, δεν υπάρχουν πύραυλοι "Σαμ", αλλά πύραυλοι "S-300". Σήμερα η αμερικανοΝΑΤΟική "λύση" της διχοτόμησης, στο φόντο της υπόθεσης των πυραύλων, δεν προωθείται μέσω των "σχεδίων Ρασκ" και "Ατσεσον", αλλά προωθείται μέσω των δηλώσεων του Λευκού Οίκου ότι το 1974 δεν υπήρξε εισβολή και κατοχή της Κύπρου, αλλά "σύγκρουση"...

Από το Σεπτέμβρη του 1964 μέχρι και το Μάρτη του 1965, όπου και έγινε το"μεγάλο κόλπο" με τους πυραύλους "Σαμ", το Κυπριακό δεν έπαψε να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας.

Προς τα τέλη Μάρτη και ενώ οι μυστικές υπηρεσίες της CIA ζητούν από την ΚΥΠ κάθε στοιχείο σχετικό με την επικείμενη εγκατάσταση των πυραύλων στο νησί (ήδη έχουν φτάσει τα άρματα μάχης, οι τορπιλάκατοι και οι βάσεις των πυραύλων και άλλο υλικό) οι Τούρκοι απειλούν ότι θα προβούν σε βομβαρδισμό της Κύπρου.

Στο μεταξύ, οι πύραυλοι "Σαμ" έχουν μεταφερθεί από το Φλεβάρη του '65 στην Αίγυπτο, όπου έχουν μεταβεί Κύπριοι για να εκπαιδευτούν στη χρήση τους και ενώ το ΝΑΤΟ έχει ξεσηκώσει παρασκηνιακή θύελλα, σύμφωνα με την οποία η εγκατάσταση των πυραύλων στην Κύπρο θέτει σε κίνδυνο την υπερατλαντική "συμμαχία". Ας σημειωθεί ότι κατόπιν διαβημάτων του ΝΑΤΟ, οι Ελληνες αξιωματικοί που, αρχικά, είχαν επιλεγεί για να εκπαιδευτούν στη χρήση του όπλου, αποσύρθηκαν, όπως γράφει η "Ελευθεροτυπία (10-1-97) "με το αιτιολογικό ότι κατά τη συναναστροφή τους με τους Ρώσους θα κατέδιδαν μυστικά της συμμαχίας στον εχθρό"...

Σε επίπεδο διπλωματικών εξελίξεων, ήδη έχει ξεδιπλωθεί το περιβόητο "σχέδιο εκεχειρίας" των ΗΠΑ, με αφορμή τις πολεμικές επιχειρήσεις που λαμβάνουν χώρα στο νησί μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Στα πλαίσια της "εκεχειρίας", που ισοδυναμεί με διαμελισμό, οι Αμερικανοί συστήνουν στο τρίτο σκέλος του σχεδίου τους την αποτροπή της εγκατάστασης των πυραύλων "Σαμ" στην Κύπρο και "προτείνουν" την υπαναχώρηση της κυβέρνησης της Κύπρου από τη συμφωνία της με την ΕΣΣΔ. Για το σκοπό αυτό φτάνει στην Αθήνα ο Τζέρνιγκαν, υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ. Μια επίσκεψη "σημαδιακή", όπως θα φανεί παρακάτω...

Στις 20 Μάρτη του 1964,γίνεται γνωστό το "μεγάλο κόλπο" και η είδηση που δημοσιεύει δέκα μέρες αργότερα η "ΑΥΓΗ" σκάει σαν βόμβα: "Ο κ. Γαρουφαλιάς ματαίωσε την εκφόρτωση πυραύλων στην Κύπρο - Διέταξε ελληνικό πλοίο που τους μετέφερε να αποπλεύσει και παραλλήλως κινητοποίησε απειλητικά τις ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις", αποκαλύπτει η "ΑΥΓΗ" στις 30 Μάρτη.

Ετσι έληξε, τότε, η υπόθεση των πυραύλων "Σαμ". Το πλοίο "Κωνσταντής Μπουσές" στο οποίο φορτώθηκαν από το λιμάνι της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου ποτέ δεν έφτασε στον προορισμό του. Φρόντισε γι' αυτό η κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου, ο υπουργός των Εξωτερικών Π. Γαρουφαλιάς και το εκτελεστικό τους όργανο, ο στρατηγός Γρίβας.

Αυτός ήταν (ο Γρίβας), όπως έγινε γνωστό αργότερα, που έστειλε σήμα στο πλοίο για να μη φτάσουν ποτέ οι πύραυλοι στην Κύπρο και να παραμείνουν στην Αίγυπτο. Η εντολή προς τον Γρίβα είχε δοθεί από τον Γαρουφαλιά. Η εντολή σε αυτόν είχε δοθεί από τον υπουργό Αμυνας των ΗΠΑ, τον Ρ. Μακναμάρα...

Οταν το θέμα έγινε γνωστό, ο τότε εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, αφού επιβεβαίωσε το περιστατικό (σσ: προσέξτε πόσο μοιάζουν οι τότε διατυπώσεις των ΗΠΑ για τους "Σαμ" με τις σημερινές διατυπώσεις που χρησιμοποιούν για τους "S-300"), είπε ότι η εκφόρτωση των πυραύλων "Σαμ" θα προκαλούσε "σοβαρές ανησυχίες και θα αποτελούσε εμπόδιο στις προσπάθειες που καταβάλλονται για την ειρηνική επίλυση του κυπριακού προβλήματος".

Ας σημειωθεί, πως, όταν ρωτήθηκε για την πληροφορία ότι στην κυπριακή κυβέρνηση είχε διαβιβαστεί τελεσίγραφο από την ελληνική ότι οι μονάδες του 6ου Στόλου θα επέμβαιναν αν γινόταν η εκφόρτωση των πυραύλων, ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ αρνήθηκε να τη διαψεύσει...

Πριν κλείσει αυτή η ιστορική αναδρομή, αξίζει να αναφερθούν δυο ακόμη στοιχεία: Πρώτον, οι πύραυλοι "Σαμ" που είχε αγοράσει η Κύπρος από την ΕΣΣΔ, βεβαίως και δεν έφτασαν ποτέ στην Κύπρο. Εμειναν στην Αίγυπτο και πέρασαν στα χέρια των Ισραηλινών μετά τον "πόλεμο των 7 ημερών", λίγα χρόνια αργότερα.

Δεύτερον, η εντολή να μην φτάσουν ποτέ στην Κύπρο οι πύραυλοι δόθηκε ακριβώς τη στιγμή που στην Αθήνα βρισκόταν ο υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, ο κ. Τζέρνιγκαν, για τον οποίο μιλήσαμε και παραπάνω. Ηταν εκείνος που έφερε το αμερικανικό "σχέδιο εκεχειρίας". Κάτι σαν... Χόλμπρουκ της εποχής, δηλαδή...

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Αν η αγορά του ρωσικού αντιαεροπορικού συστήματος "S-300" ήταν πράγματι μια μελετημένη πολιτική επιλογή, με στόχο τη θωράκιση της άμυνας της Κύπρου, τότε θα μαθαίναμε γι' αυτή λίγο μετά την εγκατάσταση των πυραύλων στο νησί. Ομως οι πύραυλοι "S-300" "έσκασαν" πολύ πριν αγοραστούν, σαν προεκλογικά πυροτεχνήματα στην Κύπρο, εξασφαλίζοντας μεν μια ακόμη προεδρική θητεία στον Γλ. Κληρίδη, περιπλέκοντας δε σε επικίνδυνο βαθμό το κυπριακό πρόβλημα.

Κατ' αρχήν μια απαραίτητη διευκρίνιση: Την περιπλοκή στο Κυπριακό δεν τη δημιούργησε η επιλογή για την αγορά των ρωσικών πυραύλων. Τη δημιούργησε η σκοπιμότητα της επιλογής.

Πράγματι, είναι πια ολοφάνερο πως η "απόφαση" για την αγορά των πυραύλων ήταν απλώς ένας κακομελετημένος ελιγμός, που από τη μια θα βοηθούσε την εκλογική επικράτηση του Κληρίδη και από την άλλη θα αξιοποιούνταν σαν διαπραγματευτικό χαρτί για το "παζάρι" στο Κυπριακό.

Ο πρώτος από τους δύο στόχους, αν έχει καμιά σημασία για την υπόθεση της Κύπρου, εκπληρώθηκε. Ο δεύτερος, όμως, έχει ήδη μετατραπεί σε τεράστιο πρόβλημα που ήδη υπονομεύει, αν δεν έχει ήδη "τινάξει" στον αέρα, τα συμφέροντα της χώρας.

Η Κύπρος από γεωστρατηγική άποψη αποτελεί σημαντικότατο σημείο ελέγχου της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Ο έλεγχος αυτής της περιοχής αποτελεί στρατηγική προτεραιότητα της Ουάσιγκτον, καθώς είναι το σημείο όπου έχει σχεδιαστεί να καταλήξουν οι "βάνες" των αγωγών μεταφοράς του πετρελαίου από τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες προς τη Δύση. Ηδη, η Ουάσιγκτον έχει εγκαταστήσει τους "χωροφύλακες" της περιοχής, ευνοώντας την ανάπτυξη των τουρκο-ισραηλινών σχέσεων, που ήδη εκφράζεται σε στρατιωτικό επίπεδο με τη συμμαχία που έχουν συνάψει οι δυο χώρες. Προφανώς, η αμερικανική διπλωματία δεν έχει κανένα λόγο να επιτρέψει, από την αρχή μάλιστα, την αμφισβήτηση της "νέας τάξης" που οικοδομεί στην περιοχή. Με άλλα λόγια, η Αμερική δεν έχει κανένα λόγο να επιτρέψει την παρουσία της Ρωσίας, μέσα από την εγκατάσταση των "S-300", στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Είναι, απ' όλα αυτά, φανερό ότι το παιχνίδι γύρω από την Κύπρο είναι τόσο "χοντρό" που κυβερνήσεις σαν της Ελλάδας ή πολύ περισσότερο της Κύπρου δεν επιτρέπεται να καθίσουν καν στο τραπέζι. Το έχουν χάσει αυτό το δικαίωμα, έστω κι αν το "παιχνίδι" αφορά άμεσα τις χώρες τους, από τη στιγμή που αναντίρρητα προσδέθηκαν στο άρμα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Είναι, πια, "δεδομένες". Δεν μπορούν να διαπραγματευτούν. Αλλοι, στην Ουάσιγκτον, αποφασίζουν για αυτές.

Κι αυτοί οι "άλλοι" έχουν αποφασίσει πως στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο δεν υπάρχει ρόλος για την Ελλάδα. Ο όποιος ρόλος ανατέθηκε στην Αγκυρα, η οποία προφανώς, σπεύδει να εκμεταλλευτεί την κατάσταση και να προωθήσει τις απόψεις για τη "λύση" του Κυπριακού. Για την ακρίβεια, φαίνεται πως η Ουάσιγκτον προσεκτικά, για να κρατήσει τα προσχήματα, όχι μόνο αποδέχεται τις τουρκικές θέσεις για το Κυπριακό, αλλά στο παρασκήνιο, έχει αναλάβει και να τις προωθήσει και να τις "κάνει" κτήμα της Διεθνούς Κοινότητας.

Οι τουρκικές θέσεις για το Κυπριακό, άλλωστε, είναι πολύ απλές: Το πρόβλημα λύθηκε το '74 με την επέμβαση του τουρκικού στρατού. Με άλλα λόγια, από τη στιγμή που στο πεδίο της μάχης η Τουρκία είναι νικήτρια, δε σκοπεύει να χάσει τα κέρδη της στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Πολύ περισσότερο τώρα μάλιστα, που της έχει ανατεθεί από την Ουάσιγκτον και ρόλος σε αυτήν ακριβώς την περιοχή.

Η "δύναμη", προφανώς, διαμορφώνει τα δεδομένα και την πραγματικότητα. Αυτή η πραγματικότητα λοιπόν, έχει σχηματιστεί στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και δε θα μπορούσε να αμφισβητηθεί με τους πυραύλους "S-300" οι οποίοι μάλιστα χρησιμοποιήθηκαν ως προεκλογικά πυροτεχνήματα. Το ερώτημα, λοιπόν, που προκύπτει είναι για ποιο λόγο συντηρείται ακόμη "ζωντανό" αυτό το θέμα; Μήπως, τελικά γιατί βοηθά στην προώθηση της "λύσης" του Κυπριακού, όπως την έχουν κατά νου Αμερικάνοι, Ευρωπαίοι και Τούρκοι; Μήπως τελικά μέσα από το παιχνίδι για την εγκατάσταση ή όχι των ρωσικών πυραύλων μεθοδεύεται η εμφάνιση της διχοτομικής λύσης; Μήπως το "παιχνίδι" αυτό, όπως και οι διαπραγματεύσεις για ένταξη της (Νότιας, όπως είχε διευκρινίσει, αποχωρώντας από την προεδρία της Κομισιόν, ο Ζ. Ντελόρ) Κύπρου στην ΕΕ βοηθούν στην εμπέδωση της συνείδησης πως στο νησί υπάρχουν δύο διαφορετικές κυβερνήσεις, δύο κράτη και δύο λαοί, οι οποίοι δεν είναι δυνατό να ζήσουν ειρηνικά, κάτω από ενιαία πολιτική διοίκηση;

Ολα αυτά, οδηγούν στην επανεμφάνιση του "σεναρίου" που μιλά για την "ανάγκη" αναγνώρισης του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους. Ηδη, Αθήνα και Λευκωσία βρίσκονται αντιμέτωπες με "απειλητικούς υπαινιγμούς" για αναμενόμενη διπλωματική εκστρατεία η οποία θα οδηγήσει τελικά στην αναγνώριση του ψευδοκράτους, κατ' αρχήν από μια μικρή ομάδα χωρών.

Στην Αθήνα Ελληνες διπλωμάτες, εκτιμούν πως ο πρώτος κύκλος αυτής της διαδικασίας, μπορεί να ολοκληρωθεί μέσα στα επόμενα δύο χρόνια. Η κατάληξη αυτή της διαδικασίας, δεν μπορεί να είναι άλλη, από τη νομιμοποίηση του ψευδοκράτους και των τετελεσμένων, πάντα προς... όφελος της ειρήνης και της σταθερότητας στην περιοχή.

Δημήτρης ΜΗΛΑΚΑΣ

"Θέλετε να καθίσετε σε αυτή την καρέκλα που κάθισε ο Ντιν Ατσεσον ή μήπως σε αυτή που κάθισε ο Μπούτρος Γκάλι";

Με αυτή την ερώτηση, όπως λένε, υποδέχτηκε ο Τουρκοκύπριος ηγέτης Ρ. Ντενκτάς, στο γραφείο του, τον Ρ. Χόλμπρουκ, όταν αυτός έφτασε στη Λευκωσία για τον πρώτο γύρω τον επαφών του ως φορέας της "αμερικανικής πρωτοβουλίας για το Κυπριακό".

Πριν τον Ατσεσον και μετά τον Γκάλι, σήμερα, το Κυπριακό εξακολουθεί να παραμένει ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα. Εχουν βέβαια μεσολαβήσει πολλά. Πάνω απ' όλα μεσολάβησε η εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο, η οποία δημιούργησε δεδομένα που δεν μπορούν να παραγνωριστούν.

Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, από τον Ατσεσον και πριν απ' αυτόν, μέχρι τον Γκάλι και τον Χόλμπρουκ, η ιστορία επαναλαμβάνεται κατατρώγοντας τις σάρκες της Κύπρου. Το παιχνίδι της "ισχύος", η υποκρισία των μεγάλων δυνάμεων και οι ισορροπίες των συμφερόντων, έχουν δημιουργήσει την παρούσα κατάσταση στο Κυπριακό.

Η νόμιμη κυπριακή κυβέρνηση, υπό καθεστώς πολιτικής ομηρίας, δεν έχει καν το δικαίωμα να φροντίσει για το δικαίωμα άμυνας της χώρας. Αλλωστε, καμία κυπριακή κυβέρνηση δεν το είχε, όπως φαίνεται και από την ιστορία των ρωσικών, πάλι, πυραύλων ΣΑΜ που ποτέ δεν έφτασαν στην Κύπρο.

Σήμερα το κυπριακό, περιστρέφεται πάλι γύρω από κάποιους άλλους ρωσικούς πυραύλους, τους "S-300", οι οποίοι απ' ό,τι φαίνεται δεν πρόκειται να φτάσουν ποτέ στην Κύπρο. Αλλωστε ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκαν και χειρίζονται το θέμα των "S-300" η κυπριακή και η ελληνική κυβέρνηση, μόνο προσχήματα για "νομιμοποίηση" των τετελεσμένων του Αττίλα και προώθηση της διχοτομικής λύσης προσφέρουν στους "φίλους" και "προστάτες" της Ελλάδας.