****

Συνήθως, στην ιστορία, η αρχή του τέλους ενός πολιτισμού σημαδεύεται από την εισβολή των βαρβάρων. Σε ορισμένες περιπτώσεις οι βάρβαροι έρχονται απ' έξω. Σε άλλες περιπτώσεις οι ντόπιοι βάρβαροι δίνουν το "παρών" με τα δείγματα της αυτογνωσίας τους. Σε άλλες περιπτώσεις συμπράττουν. Το χαρακτηριστικό γνώρισμα είναι πάντα το ίδιο: "καίνε" ό,τι πολύτιμο έχει δημιουργηθεί από τη φύση και τον άνθρωπο. Ενα άλλο χαρακτηριστικό είναι η "πασαρελοποίηση" της πολιτικής ζωής. Η πούληση της πολιτιστικής ταυτότητας. Σήμερα, το έτος 1998, η Ελλάδα γίνεται στάχτη και οι ανευθυνοϋπεύθυνοι πολιτικοί εκπρόσωποι κάνουν πασαρέλα, συναγωνιζόμενοι στην τέχνη της επίρριψης ευθυνών σε αδιαφανείς και άπιαστους παράγοντες. Η αρχαιότητα γίνεται πασαρέλα στο όνομα της"αισθητικής" της αισχροκέρδειας. Ο πολιτιστικός θησαυρός της αρχαιότητας θυσιάζεται στο βωμό της εμπορικής βαρβαρότητας και, μαζί με την αμήχανη πασαρέλα των υπεύθυνων υπουργών, δίνει ακριβώς την εικόνα της παρακμής και του εκφυλισμού ενός πολιτισμού, της παράδοσής του στα χέρια των βαρβάρων. Ο περιβαλλοντικός θησαυρός των δασών - βασικό στοιχείο του πολιτισμού - θυσιάζεται και αυτός στο βωμό της αισχροκέρδειας, της εμπορικής και πολιτικής βαρβαρότητας. Και στην πασαρέλα της πολιτικής εξουσίας περνάνε οι θλιβερές φιγούρες υπουργών και παρατρεχάμενων: οι υπεύθυνοι ενός εγκλήματος που τιμωρία δεν είχε μέχρι τώρα. Η μήπως κάτι δεν καταλάβαμε; Μήπως μας διαφεύγει η πρόθεση πίσω από τις πολιτικές αποφάσεις και οδηγούμαστε σε κάτι το καλό, που δεν το αντιληφθήκαμε; Διότι το ζητούμενο μιας αριστερής πολιτικής για τον Πολιτισμό είναι, σύμφωνα με τον υπουργό Πολιτισμού στο προαναφερόμενο άρθρο, "ακριβώς η κοινωνική συνοχή... μια νέα αντίληψη για τη διαρκή δημοκρατική νομιμοποίηση των πολιτικών αποφάσεων, που λαμβάνονται γύρω από τα θέματα. Μόνο έτσι μπορεί να βρει θεσμική υποδοχή η αφομοίωση της πολιτιστικής κληρονομιάς, η δημιουργικότητα και η έμπνευση. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία τώρα που γίνεται αντιληπτό ότι τίποτα δεν είναι τόσο σημαντικό για το μέλλον της Ευρώπης, όσο ο διανοητικός πλούτος και η ευρωπαϊκή πολιτιστική παράδοση".

****

Ο λαός - θύμα σκόρπιες κραυγές βγάζει πάνω στις στάχτες του κόπου του, μετατρεπόμενος σε θλιβερό θεατή μιας πολιτικής, που τον καίει και τον καταστρέφει και που, ωστόσο, τη νομιμοποίησε μέχρι τώρα με την ψήφο του. Μέχρι πότε θα δέχεται, η ταυτότητά του να είναι αποκαϊδια και πασαρέλες; Μέχρι πότε θα δέχεται, να είναι συνυπεύθυνος στο έγκλημα, που κραυγάζει για τιμωρία; Καιρός να κάνει την ψήφο του καταπέλτη αντεπίθεσης. Η πνευματική παρακαταθήκη των αρχαίων χρόνων, η περιβαλλοντική παρακαταθήκη των αιώνων φωνάζουν για εκδίκηση, απαιτούν δικαίωση. Το άθλιο σύστημα πρέπει να ανατραπεί.

Αννεκε ΙΩΑΝΝΑΤΟΥ

Η αρχαιότητα γίνεται πασαρέλα στο όνομα της "αισθητικής" της αισχροκέρδειας. Ο πολιτιστικός θησαυρός της αρχαιότητας θυσιάζεται στο βωμό της εμπορικής βαρβαρότητας και, μαζί με την αμήχανη πασαρέλα των υπεύθυνων υπουργών, δίνει ακριβώς την εικόνα της παρακμής και του εκφυλισμού ενός πολιτισμού, της παράδοσής του στα χέρια των βαρβάρων. Ο περιβαλλοντικός θησαυρός των δασών - βασικό στοιχείο του πολιτισμού - θυσιάζεται και αυτός στο βωμό της αισχροκέρδειας, της εμπορικής και πολιτικής βαρβαρότητας

- Πώς σχολιάζετε τις πρόσφατες εξαγγελίες Λαλιώτη για την αποκατάσταση του Ταϋγέτου, της περιοχής Νέδας και Ιθώμης;

- Το κράτος, όπως συνηθίζει, καταφτάνει εκ των υστέρων και καθυστερημένα και εξαγγέλλει μέτρα και αποζημιώσεις. Είναι, όμως, κοινή διαπίστωση ότι, ενώ δεν είναι καθόλου φειδωλό στις υποσχέσεις και μάλιστα, εν όψει εκλογών, όταν περάσει ο "κουρνιαχτός", οι υποσχέσεις αυτές ξεχνιούνται και παραπέμπονται στις καλένδες. Είναι διάχυτη η εντύπωση ότι το ίδιο θα συμβεί και στη συγκεκριμένη περίπτωση. Πολύ περισσότερο δε, που ακόμα και οι υποσχέσεις, εν προκειμένω, ήταν περισσότερο φειδωλές και δε συγκεκριμενοποιήθηκε από πού θα εξοικονομηθούν και θα εκταμιευτούν τα κονδύλια που υποσχέθηκε. Δυστυχώς, ενώ υπήρχε δυνατότητα και αναγκαιότητα αποτροπής της τεράστιας καταστροφής, η εγκληματική αμέλεια του κράτους και πάλι μας οδήγησε στο θλιβερό αποτέλεσμα που γνωρίζουμε όλοι.

- Τι προτείνει ο ΕΜΑΣ για την ουσιαστική αντιμετώπιση της καταστροφής που έγινε;

- Το άρθρο 24 του Συντάγματος αναφέρει ότι "η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος αποτελεί υποχρέωση του κράτους. Το κράτος υποχρεούται να λαμβάνει ιδιαίτερα προληπτικά ή κατασταλτικά μέτρα προς διαφύλαξιν αυτού". Αυτή τη συνταγματική υποχρέωσή του παρέβη το κράτος και είναι πλέον υποχρεωμένο να λάβει τα εξής μέτρα:

• Να καταγράψει άμεσα και λεπτομερειακά τις καταστροφές σε κτίρια δέντρα και ζώα.
• Να καταβάλει πλήρη αποζημίωση για τη θετική και αποθετική ζημία. Την αξία, δηλαδή, των δέντρων και τις χαμένες επόμενες σοδειές τουλάχιστον για μια δεκαετία δεδομένου ότι π.χ. τα ελαιόδεντρα που κάηκαν ολοσχερώς χρειάζονται αυτό το χρόνο, για να ξανακαρποφορήσουν και όχι μόνο να χορηγήσει δάνεια έστω και άτοκα.
• Να καταβληθούν στις πληγείσες κοινότητες έκτακτες επιχορηγήσεις για την αποκατάσταση των έργων υποδομής που καταστράφηκαν.
• Να προχωρήσει άμεσα στην υλοτόμηση των καμένων δέντρων και την αναβάθμιση των περιοχών.
• Να ληφθούν επειγόντως αντιδιαβρωτικά και αντιπλημμυρικά μέτρα για την αντιμετώπιση των πλημμυρών που έρχονται.
• Να επιταχυνθεί η λιμνάζουσα διαδικασία του Δασικού και Εθνικού Κτηματολογίου και να δημιουργηθεί ενιαίος φορέας δασοπροστασίας και δασοπυρόσβεσης από τη Δασική και Πυροσβεστική Υπηρεσία και την Τοπική Αυτοδιοίκηση.

- Η φωτιά καίει πάνω από 20 ημέρες. Οι προσπάθειες πυρόσβεσης γιατί δεν απέδωσαν έγκαιρα;

- Με βάση το νόμο 26/12 του '98 εκδόθηκε κοινή υπουργική απόφαση στις 2 Μάη 1998 με την οποία αφαιρέθηκαν από τους δασολόγους οι αρμοδιότητες για τη δασοπυρόσβεση και ανατέθηκαν στην Πυροσβεστική για καθαρά λόγους δημοσιοοικονομικούς. Συγκεκριμένα, ο νόμος αυτός στην εισηγητική του έκθεση αναφέρει: "Με τις παρούσες δημοσιοοικονομικές συνθήκες και διαρκούσης της προσπάθειας σύγκλισης της ελληνικής οικονομίας με την ευρωπαϊκή, η ύπαρξη δύο φορέων καταστολής των δασικών πυρκαγιών δεν αποτελεί ορθολογική λύση". Δηλαδή στο βωμό της ΟΝΕ θυσιάστηκαν τα δάση και οι περιουσίες των ανθρώπων. Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα της προσφυγής των δασολόγων στο ΣτΕ: "Η δασοπυρόσβεση ανατέθηκε με τρόπο ευκαιριακό και αποσπασματικό σε εργαζόμενους που στερούνται της αναγκαίας τεχνογνωσίας και εμπειρίας". Σημειωτέον ότι η παράδοση όλου του μηχανισμού πυρόσβεσης παραδόθηκε στη Μεσσηνία από τους δασολόγους στους πυροσβέστες στα μέσα Ιουνίου. Είναι λοιπόν λογικό και αναπόφευκτο η Πυροσβεστική Υπηρεσία να μην προλάβει καν να μελετήσει τους χάρτες της περιοχής. Να μη γνωρίζει καν τις ελάχιστες δεξαμενές ύδατος και τους δρόμους του δάσους και με τις πυρκαγιές αιφνιδιάστηκε πλήρως. Ετσι, παρά τις ηρωικές προσπάθειες που κατέβαλαν οι πυροσβέστες, το αποτέλεσμα ήταν μηδαμινό. Αν προσθέσουμε την παντελή έλλειψη σχεδιασμού για δασοπροστασία και δασοπυρόσβεση, την έλλειψη υποδομής, αντιπυρικών ζωνών, δεξαμενών ύδατος, την ανεπάρκεια οχημάτων, αεροπλάνων κ λπ. έχουμε την πλήρη εικόνα, γιατί έγινε η μεγάλη καταστροφή.

Ρ. Μ.