«Είναι μια ευκαιρία αύριο, που, όπως λέει ο πρωθυπουργός, "κλειδώνεται η Ελλάδα στην ΟΝΕ", εμείς να υπογραμμίσουμε ότι ο λαός πρέπει να ξεκλειδώσει την πόρτα σε ένα πιο αποφασιστικό δρόμο αντίστασης, συσπείρωσης, ενότητας, σε έναν πιο έντονο δρόμο λαϊκής συμμαχίας, στο δρόμο και στην προοπτική του μέλλοντος, που δεν μπορεί να είναι άλλο παρά ένα μέλλον που μπορεί κανείς να το ονομάσει μέλλον του λαού, μέλλον μιας λαϊκής εξουσίας, που για εμάς δεν είναι ένα όραμα απλώς αλλά είναι και ένα όραμα που φωτίζει την καθημερινή μας δράση», τόνισε κατά την εισηγητική ομιλία η Αλέκα Παπαρήγα.

«Εμείς, τόνισε, θεωρούμε ότι αύριο "κλειδώνεται" η Ελλάδα του κ. Σημίτη και του κ. Καραμανλή κυρίως, η Ελλάδα δηλαδή της πλουτοκρατίας, η Ελλάδα της "νέας τάξης πραγμάτων", με τις γνωστές δεσμευτικές και υποδουλωτικές συμφωνίες.

Πιστεύουμε, συνέχισε, απόλυτα, παρά τις προσωρινές δυσκολίες που υπάρχουν, στην ανάπτυξη ενός γιγαντιαίου κινήματος. Αυτή η άλλη Ελλάδα του λαού της, αυτή η άλλη Ελλάδα υπάρχει. Γίνονται σημαντικές υπόγειες διεργασίες και προσδοκούμε να εκφραστούν έντονα στις εκλογές με ένα και χαρακτηριστικό δείγμα, την υπερψήφιση των ψηφοδελτίων του ΚΚΕ, στο οποίο, όπως είναι γνωστό - θα τα πούμε και ιδιαίτερα μετά αναλυτικά - συμμετέχουν και άλλες δυνάμεις και ευρύτεροι παράγοντες που τους τείναμε το χέρι αλλά και μας έτειναν αυτοί, να βαδίσουμε μαζί στη μεγάλη υπόθεση και της εκλογικής αναμέτρησης, και κυρίως μετά στην υπόθεση της δράσης και της οικοδόμησης του Μετώπου».

Θέσεις στη βάση της στρατηγικής του λαϊκού κινήματος

«Εχετε πάρει στα χέρια σας - είπε απευθυνόμενη προς τους δημοσιογράφους - ένα αναλυτικό και πολυσέλιδο κείμενο, που αναφέρεται στο μεγάλο θέμα της κοινωνικής ασφάλισης και της ανεργίας στα πλαίσια της ΟΝΕ, σε αυτά τα μεγάλα θέματα, τα οποία τα ζούμε αυτά τα χρόνια αλλά και θα "τρέξουν" πιο ολοκληρωμένα από τις 10 του Απρίλη και μετά. Θα μπορούσαμε να σας δώσουμε και ένα κείμενο ανάλογο με αυτό του πρωθυπουργού, ένα κείμενο 260 σελίδων ή και 1.060 σελίδων. Γιατί όσο κανείς μελετάει αυτά τα θέματα, όσο βαθαίνει σε αυτά τα θέματα, όσο φτάνει στον πυρήνα τους αλλά και ταυτόχρονα αναλύει αυτά τα ζητήματα στην πόλη, στην ύπαιθρο, κατά κλάδο, κατά γειτονιά, είναι υποχρεωμένος να φορτώσει τις προτάσεις και τις θέσεις του με πάρα πολλές προτάσεις.

Επιλέξαμε μια συνοπτική, 20σέλιδη έκθεση των απόψεών μας. Εδώ θα μου επιτραπεί να σταθώ σε ορισμένα μόνο ζητήματα, τα οποία τα θεωρούμε κεντρικά και άξονες και αν θέλετε οι όποιες προτάσεις προβάλλουμε σήμερα, οι όποιες θετικές και σημαντικές προτάσεις προβάλλονται από ταξικές οργανώσεις του συνδικαλιστικού κινήματος, από το γυναικείο κίνημα, από δραστήριες γυναικείες οργανώσεις, είναι πάρα πολύ σημαντικές.

Ομως δεν έχουν καμία αξία, αν αυτές οι προτάσεις δεν εδράζονται σε μια γενικότερη στρατηγική, που μπορεί για τα κόμματα να είναι στρατηγική των κομμάτων, αλλά πρέπει να είναι και στρατηγική του λαϊκού κινήματος, του εργατικού, του αγροτικού, του κινήματος των ΕΒΕ, του νεολαιίστικου και οπωσδήποτε και του γυναικείου κινήματος».

«Θα μιλήσουμε - συνέχισε η Αλ. Παπαρήγα - με φρέσκες πληροφορίες και όχι με τα χτεσινά και τα προχτεσινά. Αυτή τη στιγμή πηγαίνουν προς τη Λισαβόνα, ενόψει και της Συνόδου της Πορτογαλίας, συγκεκριμένα έγγραφα, αποφάσεις και κατευθυντήριες ιδέες, που υπαγορεύουν ποιο θα είναι το λεγόμενο ψεύτικο, απατηλό, αποκρουστικό κοινωνικό πρόσωπο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, το κοινωνικό πρόσωπο των κυβερνήσεων -μελών της.

Πρόκειται για το ψήφισμα της Κομισιόν του 1997 και τις κατευθυντήριες θέσεις για την απασχόληση του 1999, επίσης της Κομισιόν, κείμενα τα οποία λένε δυο μεγάλες αλήθειες, τις οποίες πρέπει πάρα πολύ να προσέξει ο λαός μας και μπροστά στην κάλπη και μετά. Και αν θέλετε, και θα το πούμε για ακόμα άλλη μια φορά, εδώ επιβεβαιώνονται οι προβλέψεις και οι προειδοποιήσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας για το τι μέλλει γενέσθαι.

Η πρώτη κατεύθυνση λέει ότι, επιτέλους, πρέπει να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα της κοινωνικής πολιτικής, με την αντίληψη του τριγώνου. Δηλαδή η πολιτική στο πεδίο της οικονομίας, η πολιτική στο πεδίο της απασχόλησης και η κοινωνική πολιτική αποτελούν ένα τρίγωνο και έτσι πρέπει να γίνει πλήρης εναρμόνιση, ούτως ώστε αυτό το τρίγωνο να είναι ισοσκελισμένο. Και το δεύτερο, μιλάνε καθαρά για συντονισμό, απόλυτο συντονισμό των κρατών-μελών σε μια ενιαία πολιτική με την αντίληψη του τριγώνου.

Εμείς ξέρουμε ότι το τρίγωνο αυτό είναι γεμάτο με την ελευθερία κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων, εργατικού δυναμικού και υπηρεσιών. Ελευθερίες που υπήρχαν βεβαίως και προ Μάαστριχτ, αλλά τώρα έχουν φύγει, όπως πολλές φορές έχουμε πει, από τη μέση, τα όποια εμπόδια, μικρά ή μεγάλα, είχαν επιβάλει οι λαοί με τους αγώνες τους και είχαν παραχωρήσει οι διάφορες κυβερνήσεις σε κάποιες άλλες φάσεις και στιγμές.

Επομένως, εμείς λέμε καθαρά και προς τα δυο κόμματα που διεκδικούν τη διακυβέρνηση και προς άλλα κόμματα, τα οποία αντιδρούν σε μια αντικοινωνική πολιτική, ότι κριτήριο μιας πρότασης είναι η στάση απέναντι σε αυτές τις δυο κεντρικές κατευθύνσεις. Θεωρούμε επικίνδυνη ουτοπία, εκεί που υπάρχει και που μπορεί να υπάρχει και μέσα στο λαό εντελώς καλοπροαίρετα, ότι μπορεί να έχουμε φιλολαϊκή κοινωνική πολιτική ειδική, ξεχωριστή, αποσπασματική, χωρίς αυτή να επηρεάζεται είτε θετικά, είτε αρνητικά από την πολιτική στο πεδίο της οικονομίας και της απασχόλησης.

Οσοι το κρύβουν αυτό, το κάνουν σκόπιμα. Και όσοι δεν το λένε, είτε αυταπατώνται ή επίσης το κάνουν σκόπιμα, γιατί ενδεχομένως βολεύει να επικρίνουμε μια αντικοινωνική πολιτική αλλά ίσως δε θέλουμε να βάλουμε τα χέρια επί τον τύπον των ήλων, που είναι η πολιτική στο πεδίο της οικονομίας, είναι οι γνωστές τέσσερις ελευθερίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που και εδώ στην Ελλάδα εφαρμόζονται και ισχύουν, όχι σαν ένα κείμενο που έρχεται έξω από τις ευθύνες της ελληνικής κυβέρνησης, αλλά σαν ένα κείμενο που έρχεται με τις ευθύνες της ελληνικής κυβέρνησης και όσων κομμάτων το ψήφισαν».

«Αν αναλύσουμε πιο συγκεκριμένα για το πού πάμε, η κοινωνική πολιτική που θα ασκήσει η Ευρωπαϊκή Ενωση μέσω της Συνόδου της Πορτογαλίας, είτε σαν γενική μορφή, είτε σαν γενική υπόδειξη, θα βασίζεται στις άτυπες μορφές απασχόλησης, στη μείωση των εργοδοτικών εισφορών και σε αλλεπάλληλες φορολογικές ελαφρύνσεις της μεγάλης εργοδοσίας και στην αντίληψη ότι το σύγχρονο κοινωνικό κράτος πρέπει να εξασφαλίζει τα ελάχιστα στους λαούς.

Το ελάχιστο, βέβαια, είναι σχετικό. Μπορεί να έχεις ένα ελάχιστο επίπεδο ευημερίας και μπορεί να έχεις ένα ελάχιστο επίπεδο φτώχειας. Αυτά που λένε οι κατευθύνσεις και αυτά που υπάρχουν στην πράξη είναι το ελάχιστο επίπεδο φτώχειας. Επομένως το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας θεωρεί ότι είναι υπαρκτοί οι κίνδυνοι να δούμε μαύρες μέρες στην πορεία. Και επειδή το θέμα αφορά και τις γυναίκες, σήμερα, μέρα που είναι, θα ήθελα να σταθώ σε ένα-δυο ζητήματα τα οποία είναι πάρα πολύ σοβαρά.

Ανακαλύφθηκε ότι η γυναίκα δε χρειάζεται να δουλεύει και ότι είναι πιο αρμονική η ανάπτυξή της στις σύγχρονες συνθήκες να γυρίσει στο σπίτι. Και μάλιστα, τρέχουν προγράμματα ενθάρρυνσης της γυναίκας να γυρίσει στο σπίτι.

Και επειδή όμως η γυναίκα άμα γυρίσει στο σπίτι θα πεινάσει, γιατί μιλάμε για τις λαϊκές οικογένειες, της βρίσκουν μια πάρα πολύ ωραία δουλιά, π.χ., με μισθούς και μάλλον με επιδόματα φτώχειας να κρατάνε ηλικιωμένους της γειτονιάς, παιδιά της γειτονιάς, εν πάση περιπτώσει όχι όπως πρέπει γυναίκες και άνδρες να ασκούμε τα καθήκοντά μας μέσα στην οικογένεια, τα οποία κανείς δεν μπορεί να μας τα βγάλει εντελώς, αλλά να ασκούν το δημόσιο κοινωνικό έργο που όφειλαν να το ασκούν οι κυβερνήσεις και έστω μέσα στις σημερινές συνθήκες, με την αποφασιστική συμμετοχή της εργοδοσίας, της μεγάλης εργοδοσίας, η οποία καλά κρατεί από την ανθρώπινη, την εργατική εκμετάλλευση.

Ταυτόχρονα, το κήρυγμα της επιστροφής στο σπίτι συνδυάζεται με την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης. Δε λέμε ψέματα, όταν λέμε ότι ήδη πάμε για τα 65 χρόνια και μάλιστα αυξήθηκαν και τα όρια συνταξιοδότησης στις γυναίκες, γιατί ζούμε περισσότερο κι αυτό είναι αρνητικό! Και πάμε για τα 67 και στον ορίζοντα υπάρχει και το όριο συνταξιοδότησης στα 71 χρόνια».

Ασφάλιση, σύνταξη για όλους

«Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας καταθέτει τις γενικές του αρχές, αρχές οι οποίες έχουν διατυπωθεί μέσα στη μάχη και με τη συνάντησή του με τις αγωνιζόμενες ταξικές δυνάμεις του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και γενικότερα της αγροτιάς και των επαγγελματιών.

Εμείς λέμε καθαρά και απερίφραστα ότι υποστηρίζουμε ένα σύστημα κοινωνικής πολιτικής που περιλαμβάνει ασφάλιση, υγεία, συνταξιοδότηση, 100% δημόσιο και το οποίο θα δίνεται υποχρεωτικά στους πάντες, από τη στιγμή που γεννιούνται μέχρι τη στιγμή που πεθαίνουν.

Από εκεί και πέρα βεβαίως αυτό μπορεί να δομείται με διάφορους τρόπους, με νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, με τις αρχές της αυτοδιοίκησης και αυτοδιαχείρισης από τους ίδιους τους εργαζομένους, στην αρχή της αλληλεγγύης μεταξύ των εργαζομένων και μεταξύ των γενεών και της ανταποδοτικότητας της γνήσιας κι όχι της πλαστής που υπάρχει σήμερα».

«Στέκομαι στις αρχές της αλληλεγγύης ανάμεσα στους εργαζόμενους και της αλληλεγγύης των γενεών, γιατί πρέπει να υψώσουμε ένα τείχος στις επικίνδυνες σκοταδιστικές και διαιρετικές ενέργειες που γίνονται και που λένε ότι δεν μπορεί η νεολαία σήμερα να καταβάλλει ασφάλιστρα για να παίρνουν συντάξεις οι μεγαλύτεροι, ότι δεν μπορεί ένας κλάδος να έχει μεγαλύτερη σύνταξη από έναν άλλον.

Αυτά όλα είναι διαιρετικές προσπάθειες, για να παρεμποδίσουν ένα ενιαίο μέτωπο των εργαζομένων και να περάσουν πιο εύκολα τα νέα μέτρα, τα οποία θα πλήξουν καίρια τις ηλικίες κάτω από 40 χρόνων και ιδιαίτερα τους νεότερους, οι οποίοι θα μαθαίνουν, αν δεν αλλάξουν τα πράγματα - και θα αλλάξουν από την ιστορία - ότι υπήρχαν και κάποιοι ασφαλιστικοί οργανισμοί, για τους οποίους, σημειωτέον, τουφεκίστηκαν κυριολεκτικά και αρκετοί εργάτες, ακόμα πριν την περίοδο του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου».

«Εμείς λοιπόν έχουμε αυτή την αρχή, όπου σε αυτά τα Ταμεία θα συνεισφέρει το κράτος, η εργοδοσία τα περισσότερα και οι εργαζόμενοι βεβαίως το μερίδιό τους. Υποστηρίζουμε δηλαδή την αρχή της τριμερούς χρηματοδότησης, γιατί πάμε σταδιακά για την κατάργηση της κρατικής και της εργοδοτικής συμμετοχής.

Το πράγμα είναι ακόμα πιο φοβερό, όσον αφορά την αγροτιά, τη φτωχή αγροτιά, την οποία κυριολεκτικά κοροϊδεύουν με αυξήσεις συντάξεων και τσακώνονται μεταξύ τους, η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ, γιατί το ένα κόμμα υπόσχεται ένα 10χίλιαρο παραπάνω από το άλλο.

Η εικόνα είναι συγκεκριμένη: 500.000 αγρότες σήμερα, φτωχομεσαίοι, θα παίρνουν 43.000 το μήνα και 250.000 αγρότες από 45.000 έως 60.000 δρχ. Ενώ υποστήριζαν πλήρη εξίσωση με το ΙΚΑ και με τους εργατοϋπαλλήλους.

Βεβαίως, τα στελέχη των διάφορων Συνεταιρισμών διορίζονται με μισθό μηνιαίο 1.300.000 - 1.500.000. Εκεί υπάρχει γαλαντομία. Βέβαια είναι οι λίγοι αυτοί. Αλλά όμως εκεί σε αυτούς τους μηχανισμούς υπάρχει μπόλικη γαλαντομία, αυτοί δε χαλάν την ΟΝΕ.

Το πρόβλημα όμως δεν είναι οι 43.000 που μπορεί να γίνουν 50 και 55 χιλιάδες. Το πρόβλημα είναι ότι σταδιακά, η κρατική χρηματοδότηση θα καταργηθεί. Και επομένως οι αγρότες δε θα έχουν τίποτα στο χέρι, παρά θα καταβάλλουν αποκλειστικά στην πορεία τις εισφορές σε 5-6-7 χρόνια και επομένως θα εξαρτάται η σύνταξή τους ουσιαστικά από αυτό που θα δίνουν, από αυτό δηλαδή που θα βγάζουν από την τσέπη τους».

«Εμείς, για να δοθεί μια εικόνα και για να μη λέμε μόνο γενικές θέσεις, που όμως είναι καθοριστικές, υπογραμμίζουμε και το εξής πράγμα: Οτι δεν μπορεί, εμείς δε δεχόμαστε, να υπάρχει ιδιωτικός τομέας στον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης, συνταξιοδότησης, στον τομέα της υγείας.

Και αυτά που ακούμε από άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, που λένε να αναβαθμιστεί ο δημόσιος τομέας, αυτά όλα είναι κενά λόγια, κατά τη γνώμη μας, διότι όταν υπάρχει δημόσιος και ιδιωτικός μεγαλοεπιχειρηματικός τομέας, το δημόσιο θα καταντήσει κλινικά νεκρό εντός συγκεκριμένων χρόνων.

Αυτός ο δήθεν ισότιμος και υγιής ανταγωνισμός ανάμεσα στον κρατικό και ιδιωτικό τομέα είναι με όρους και κανόνες παιχνιδιού από χέρι σε βάρος του δημόσιου. Επομένως αναβάθμιση δε γίνεται με τη συνύπαρξη και την αλληλοεξάρτηση δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.

Ενδεικτικά εμείς λέμε το εξής πράγμα: Αν, παραδείγματος χάριν, η κυβέρνηση έδινε σήμερα τους μισθούς που ζητάει ένα σημαντικό μέρος του συνδικαλιστικού κινήματος, τότε η κατώτατη σύνταξη για τους εργατοϋπαλλήλους έπρεπε να είναι 200.000 το μήνα και 180.000 η έμμεση σύνταξη και το 80% του μισθού για τους δημόσιους υπαλλήλους.

Και από εκεί και πέρα βέβαια θα υπήρχαν αυξήσεις ανάλογα με το χρόνο ασφάλισης και συνεισφοράς. Εμείς υποστηρίζουμε την κατεύθυνση εξομοίωσης σε αυτά τα επίπεδα, του ΤΕΒΕ, ΤΣΑ και άλλων Ταμείων των επαγγελματοβιοτεχνών.

Βεβαίως είμαστε αντίθετοι στις υπερσυντάξεις και δεν μπορεί η ύπαρξη αριθμού υπερσυντάξεων, διπλών, τριπλών, τετραπλών και πενταπλών να καλύπτει το πρόβλημα ότι η μεγάλη πλειοψηφία ζει με συντάξεις πείνας που αύριο θα γίνουν ακόμα περισσότερο ψίχουλα.

Και από αυτή την άποψη θεωρούμε ότι δεν μπορεί η ανώτατη σύνταξη να ξεπερνάει τις 500.000-530.000, παίρνοντας βεβαίως υπόψη ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν καταβάλει εισφορές όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Για τις αγροτικές συντάξεις δε φτάνει να ζητάμε γενναία αύξηση, που να προσεγγίζει τις συντάξεις των εργατοϋπαλλήλων. Εμείς ταυτόχρονα διεκδικούμε και σημαντικές αλλαγές και τομές στην αγροτική οικονομία, γιατί το θέμα δεν είναι να βλέπουμε τους ήδη συνταξιούχους αγρότες, αλλά τις οικογένειες που συνδέονται με την αγροτική οικονομία. Και εδώ υπάρχουν και μέσες ηλικίες και νεότερες».

«Η Κυβέρνηση προεκλογικά αναγγέλλει συνεχείς - λέει - φοροελαφρύνσεις» είπε η Αλ. Παπαρήγα. «Για άλλη μια φορά θα επαναλάβω ότι πρόκειται για μια απάτη μεγάλου μεγέθους. Οι φοροελαφρύνσεις που εξαγγέλλει αφορούν το μεγάλο κεφάλαιο χοντρά, ακόμα τους δίνει διευκολύνσεις για να μπαίνουν όσο γίνεται περισσότερο στο Χρηματιστήριο, μια και το Χρηματιστήριο δεν τις πάει, όπως ήθελε προεκλογικά.

Μεγάλες φοροελαφρύνσεις! Οι λεγόμενες φοροελαφρύνσεις στα κατώτατα εισοδήματα, είναι απάτη. Με ποια έννοια; Από τη στιγμή που τα όρια φτώχειας απλώνονται και πέφτουν συνεχώς, δε χρειάζεται να βάλει φορολογία στους εξαθλιωμένους. Δηλαδή, τι να πάρει από αυτούς; Τους τα παίρνει με τον έμμεσο τρόπο.

Επομένως, οι όποιες φοροελαφρύνσεις αναφέρονται, αναφέρονται σε πλήρως εξαθλιωμένους, οι οποίοι δεν έχουν και τι να πληρώσουν, ενώ ο κύριος όγκος των φοροελαφρύνσεων αναφέρεται στο μεγάλο κεφάλαιο».