"Κύριοι βουλευτές... επειδή εκ της ψηφίσεως του υπαλληλικού Κώδικος εξαρτώνται γενικώτερα συμφέροντα του κράτους είναι δε και επιθυμία της αμερικάνικης αποστολής, η οποία θέλει να γνωρίζη την οργάνωσιν των δημοσίων υπηρεσιών, παρακαλώ τη Βουλήν όπως δεχθή το νομοσχέδιο ως ψηφισθέν". Μ' αυτά τα λόγια, ο υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Σ. Βενιζέλου,εισηγήθηκε στις 7/4/51 την ψήφιση του σημερινού εμφυλιοπολεμικού Κώδικα (ν.1811/51). Και οι βουλευτές ψήφισαν μέσα σε μια ώρα αυτόν τον Κώδικα, που απαγόρευε απολύτως κάθε πολιτική δράση. Με αυτόν έγιναν οι προγραφές των κομμουνιστών και επιτελέστηκε η "εκκαθάριση" της δημόσιας διοίκησης από τα "επικίνδυνα και ανατρεπτικά στοιχεία". Μέχρι την πτώση της χούντας, το 1974, με βάση αυτόν τον Κώδικα, διώχθηκαν με ποικίλους τρόπους, χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι. Μετά το 1974, κάτω απ' τη δυναμική των αγώνων των εργαζομένων, ο Υπαλληλικός Κώδικας σιγά - σιγά έγινε ανενεργός, τα τελευταία χρόνια, μάλιστα, σπάνια εφαρμοζόταν και, στην πράξη, οι δημόσιοι υπάλληλοι κατέκτησαν μια σειρά πολιτικά και δημοκρατικά δικαιώματα.

* * * * *

Σήμερα, 47 χρόνια μετά, η κυβέρνηση, μετά από πολλές παλινωδίες, φέρνει για ψήφιση στη Βουλή, ένα "νέο" Κώδικα, που σε μεγάλο βαθμό νεκρανασταίνει τον προηγούμενο.

Βέβαια, τώρα ο εισηγητής της κυβέρνησης δε θα ζητήσει την ψήφισή του, επικαλούμενος την επιθυμία της αμερικάνικης αποστολής, όπως έκανε ο προκάτοχός του το 1951, αλλά αυτός καθαυτός ο Κώδικας, με τις διατάξεις του, αποκαλύπτει περίτρανα πως με την ψήφισή του ικανοποιούνται οι επιθυμίες και της αμερικάνικης αποστολής και των νέων "προστατών" μας της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των ντόπιων και ξένων καπιταλιστών.

Μ' αυτόν τον Υπαλληλικό Κώδικα, η κυβέρνηση στοχεύει στην απόλυτη χειραγώγηση των εργαζομένων στο Δημόσιο και στη μετατροπή τους σε υποτακτικό γρανάζι μιας Δημόσιας Διοίκησης, που, με αποτελεσματικό τρόπο, θα προωθεί και θα υλοποιεί τις γενικότερες αντιλαϊκές και αντεργατικές κυβερνητικές επιλογές: Τη μόνιμη λιτότητα για τους εργαζόμενους και τα υπερκέρδη της πλουτοκρατίας, το ξεθεμελίωμα των κοινωνικών εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, την εκποίηση του δημόσιου πλούτου, την ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση της παιδείας, της υγείας, της πρόνοιας. Με λίγα λόγια, αυτός ο "νέος" Υπαλληλικός Κώδικας θα μπει από την κυβέρνηση στην υπηρεσία της νέας "μεγάλης ιδέας" της ΟΝΕ και στο όνομά της και για χάρη της. Θα επιβάλει στο δημόσιο υπάλληλο εργασιακό μεσαίωνα, στυγνή εκμετάλλευση και, κάτω από καθεστώς απόλυτης πολιτικής ομηρίας, θα επιχειρήσει να τον μετατρέψει σε πιστό εκτελεστικό όργανο της αντιλαϊκής ευρωενωσιακής της πολιτικής.

Η μονιμότητα είναι "αναχρονισμός", είναι "ανασταλτικός παράγοντας της παραγωγικότητας", είναι η "κύρια αιτία της κακοδαιμονίας της Δημόσιας Διοίκησης", αναγράφεται στη "Λευκή Βίβλο" και στις εκθέσεις Σπράου, αλλά και αναφωνούν ΣΕΒ, ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί (ΟΟΣΑ, ΔΝΤ) και ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Η επιθυμία όλων αυτών των εταίρων της αντεργατικής ιερής συμμαχίας για άρση της μονιμότητας, γίνεται πράξη και στο "νέο" Υπαλληλικό Κώδικα.

Τέσσερα άρθρα, το 39, 101, 15 και 155, αυτού του Κώδικα λένε ρητά: "Καταργούμενης της οργανικής θέσης του δημοσίου υπαλλήλου, αυτός ο υπάλληλος απολύεται"! Και βέβαια, σήμερα που η κυβέρνηση προωθεί την κατάργηση χιλιάδων οργανικών θέσεων μέσα από τους νόμους για ανωνυμοποιήσεις, ιδιωτικοποιήσεις, συγχωνεύσεις, καταργήσεις, συμπτύξεις σχολικών τάξεων, καταλαβαίνει ο καθένας τις ολέθριες για τους δημοσίους υπαλλήλους και τη Δημόσια Διοίκηση συνέπειες. Με το άρθρο 40, ο πρωτοδιόριστος δημόσιος υπάλληλος κατά τα δύο πρώτα χρόνια της υπηρεσίας του θα περνάει από "40 κύματα" αξιολογήσεων της ενδοτικότητας και της υποταγής του στην κυβερνητική πολιτική, για να κριθεί κατάλληλος ή μη για μονιμοποίηση.

Σύμφωνα με το άρθρο 24, "ο δημόσιος υπάλληλος οφείλει πίστη στο Σύνταγμα και υποχρεούται να είναι εκτελεστής της θέλησης του κράτους",δηλαδή του κράτους των καπιταλιστών, του κράτους της εξαθλίωσης των πολλών εργαζομένων και των υπερκερδών των λίγων, των εχόντων και κατεχόντων, του κράτους του αυταρχισμού των ΜΑΤ ενάντια στους αγώνες των εργαζομένων, του κράτους των αντιλαϊκών κυβερνητικών επιλογών του κεφαλαίου και της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Ακόμα, με μια σειρά διατάξεις αυτού του Υπαλληλικού Κώδικα, επαναφέρονται τα περί "εχεμύθειας", δηλαδή φίμωσης του δημοσίου υπαλλήλου (άρθρο 26), τα περί "πρέπουσας συμπεριφοράς του δημοσίου υπαλλήλου εντός και εκτός υπηρεσίας" (άρθρο 27) και αν πάνω σ' αυτά δε συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις, τότε με τα άρθρα 106 - 147, ο υπάλληλος απολύεται.

Με το άρθρο 29, χάνεται το συγκεκριμένο δημοσιοϋπαλληλικό εργασιακό ωράριο και "ο υπάλληλος παρέχει την εργασία του μέσα στον οριζόμενο από τις κείμενες διατάξεις χρόνο".Ετσι, με βάση τις κείμενες διατάξεις του νέου νόμου για τις εργασιακές σχέσεις, ο υπάλληλος θα γίνει εργαζόμενος της μερικής απασχόλησης, των ελαστικών ωραρίων και, γενικά, των μεσαιωνικών εργασιακών σχέσεων. Ταυτόχρονα, με τα άρθρα 75 - 98, αναβιώνει το βαθμολόγιο της δεκαετίας του '70, με τη σύνδεση μισθού - βαθμού, με τις μόνιμες διευθυντικές θέσεις της "ημετεροκρατίας" και με όλους τους αυταρχισμούς για την αστυνόμευση των υφισταμένων δημοσίων υπαλλήλων. Με τα άρθρα δε για την κινητικότητα των δημοσίων υπαλλήλων (65 - 73), αποθεώνεται η αυθαιρεσία των απόλυτα ελεγχόμενων "ημετέρων" προϊσταμένων και των διορισμένων πλειοψηφιών των υπηρεσιακών συμβουλίων, αφού αυτή η κινητικότητα γίνεται με υποκειμενισμούς και "ημετεροκρατικά" κριτήρια των πελατειακών σχέσεων.

Αντί για γνήσιες Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, με το άρθρο 46, δίνεται το "δικαίωμα" των διαπραγματεύσεων. Δηλαδή, απλά κουβέντα να γίνεται και η κυβέρνηση πάλι μονομερώς να αποφασίζει για τα πάντα.

Ως δόλωμα για να περάσει η κυβέρνηση ανώδυνα αυτόν τον αντιϋπαλληλικό Κώδικα, με το άρθρο 48, αυξάνει κατά 3 μέρες την κανονική άδεια και με το άρθρο 53 δίνει το δικαίωμα στη μητέρα να παίρνει αθροιστικά 9 μήνες άδεια, εφόσον δεν κάνει χρήση του μειωμένου ωραρίου, που και σήμερα δικαιούται μέχρι την ηλικία των τεσσάρων ετών του παιδιού της.

* * * * *

Για πολλά χρόνια, με μια φαιά προπαγάνδα κατά των δημοσίων υπαλλήλων, των "τεμπέληδων", των "αντιπαραγωγικών", των "χαραμοφάηδων" κλπ., η κυβέρνηση έχει καλλιεργήσει ένα αρνητικό κλίμα και έχει καταφέρει να αποπροσανατολίσει πολλούς από τις δικές της ευθύνες για την αρνητική κατάσταση στη Δημόσια Διοίκηση. Στη λογική, μάλιστα, του "διαίρει και βασίλευε", έχει καλλιεργήσει πλαστές αντιθέσεις ανάμεσα στους δημοσίους υπαλλήλους και τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Αποσιωπά σκόπιμα ότι για τη γραφειοκρατία των δημοσίων υπηρεσιών, για τα ρουσφέτια, για την αναποτελεσματικότητα και το χάλι των κοινωνικών υπηρεσιών του Δημοσίου, για την απαράδεκτη κατάσταση στη δημόσια παιδεία, υγεία, πρόνοια, η μόνη αποκλειστικά ευθύνη είναι η εφαρμοζόμενη σ' αυτούς τους τομείς αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική, οι απαράδεκτα χαμηλές κρατικές δαπάνες και οι απαρχαιωμένη δομή των δημοσίων υπηρεσιών.

Με μια τέτοια "γκαιμπελίστικη" τακτική και με φασιστικούς "κοινωνικούς αυτοματισμούς", ελπίζει ότι θα ξεμοναχιάσει τους εργαζόμενους, θα τους "σαλαμοποιήσει" και θα τους "λιανίσει". Τεράστιες ευθύνες γι' αυτήν την αντιδημοσιοϋπαλληλική επέλαση της κυβέρνησης έχουν, βέβαια, οι ηγεσίες των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - "Αυτόνομης Παρέμβασης" στην ΑΔΕΔΥ, που συνέπραξαν σ' αυτό το έκτρωμα του Υπαλληλικού Κώδικα και τώρα το εξωραϊζουν.

Απέναντι σ' αυτήν τη ζοφερή πραγματικότητα για τους εργαζόμενους στο Δημόσιο, αλλά και για τη Δημόσια Διοίκηση, απαιτείται άμεσα, μέσα από πρωτοβουλίες στη βάση των εργαζομένων, να αναπτυχθούν ενωτικά μέτωπα αγώνων για να μην περάσει ούτε αυτός ο αντιϋπαλληλικός Κώδικας, ούτε ο συνολικός αντεργατικός κυβερνητικός σχεδιασμός.

Η μονιμότητα έχει μπει στο "μάτι" κυβέρνησης, Ευρωπαϊκής Ενωσης και βιομηχάνων και με διάφορα μέτρα σταδιακά την "αποψιλώνουν". Με ένα μπαράζ ιδιωτικοποιήσεων δημοσίων οργανισμών μέσω της μετατροπής τους σε ανώνυμες εταιρίες, η κυβέρνηση προωθεί την κατάργηση του δικαιώματος για το 1/3 των δημοσίων υπαλλήλων. Μπροστά σε αυτή τη ζοφερή προοπτική, η πλειοψηφία της διοίκησης της ΑΔΕΔΥ όχι μόνο δεν αντέδρασε, αλλά και έκανε ό,τι μπορούσε για να υπονομεύσει τις προσπάθειες συντονισμού και ανάπτυξης αγώνων που έκαναν σύλλογοι εργαζομένων στους πληττόμενους οργανισμούς.

Από το '94 η κυβέρνηση έχει ξεκινήσει να "πλέκει" το νομοθετικό κλοιό γύρω από τη μονιμότητα, παρακάμπτοντας τη συνταγματική κατοχύρωσή της. Η αρχή έγινε με το νόμο 2218/94 περί Τοπικής Αυτοδιοίκησης, που ακολουθήθηκε απ' τον 2240/94 περί Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης. Με αυτούς τους νόμους, αλλά και τον πρόσφατο Ν. 2503/97 περί περιφερειακής διοίκησης, στο στόχαστρο μπαίνει ο νεοπροσλαμβανόμενος, που θα μπορεί να προσλαμβάνεται με όλες τις πιθανές και απίθανες μορφές μερικής απασχόλησης.

Η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ καλύφθηκε πίσω από το πρόσχημα ότι δεν αφορά τους ήδη δημόσιους υπάλληλους, για να μην κάνει απολύτως τίποτα. Το ότι δεν αφορά τους δημόσιους υπάλληλους ήταν το πρόσχημα που χρησιμοποίησε και όταν προωθήθηκε και ψηφίστηκε τελικά ο νόμος 2414/96 "περί εκσυγχρονισμού των ΔΕΚΟ", με βάση τον οποίο μετατρέπονται σήμερα σε ΑΕ δεκάδες δημόσιοι οργανισμοί. Σιωπή και απέναντι στο νόμο 2469/97 που ακολούθησε και πρόβλεπε την κατάργηση - συγχώνευση ή και μετατροπή σε ΑΕ δημοσίων υπηρεσιών, 1.750 στον αριθμό όπως ομολόγησε η ίδια η κυβέρνηση.

Στο τέλος του '97 η κυβέρνηση ξεκινά την εφαρμογή του νόμου 2414/96, επιλέγοντας σαν πρώτους οργανισμούς που θα γίνουν ΑΕ, τον ΟΣΚ, τον ΟΔΔΥ, τον ΟΚΑΑ (λαχαναγορά Αθηνών), τον ΟΛΠ και τον ΟΛΘ. Οι Σύλλογοι Εργαζομένων σε αυτούς τους οργανισμούς παίρνουν την υπόθεση στα χέρια τους, κάνουν προσπάθειες συντονισμού και αναπτύσσουν αγώνες είτε ξεχωριστά είτε από κοινού. Μετά από πολλές πιέσεις, που έφτασαν μέχρι να καταλάβουν τα γραφεία της ΑΔΕΔΥ, η ηγεσία της τελευταίας "ενεργοποιείται". Συμμετέχει αναγκαστικά σε κάποιες συνεντεύξεις και καλύπτει μια κινητοποίηση τον περασμένο Ιούνη και ταυτόχρονα χρησιμοποιεί όλα τα μέσα για να εκφυλίσει τον αγώνα τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ίδιος ο πρόεδρός της, Γ. Κουτσούκος,μετά τη συνάντηση που είχαν την ίδια μέρα οι σύλλογοι με τον υπουργό Εθνικής Οικονομίας, Γ. Παπαντωνίου,αναμασώντας τα κυβερνητικά επιχειρήματα, διατυμπανίζει ότι "διασφαλίζεται η μονιμότητα"!!!

Η γνωμοδότηση του Συμβουλίου της Επικρατείας επί του Προεδρικού Διατάγματος για τον ΟΣΚ πριν 15 μέρες περίπου, αποκάλυψε την απάτη αυτών των επιχειρημάτων. Ομως και πάλι η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ, με ανακοίνωσή της, έρχεται να αναμασήσει τα ίδια, ψελλίζοντας αίτημα για διασφάλιση της μονιμότητας σε συνθήκες ανώνυμης εταιρίας.

Ο "νέος" υπαλληλικός κώδικας, αντιδραστικός στο χαρακτήρα του, έρχεται να συμπληρώσει τις διατάξεις κατά της μονιμότητας, προβλέποντας ότι ο δημόσιος υπάλληλος απολύεται αν καταργηθεί η οργανική θέση, αλλά και να αφαιρέσει πολιτικά δικαιώματα και ελευθερίες που είχαν ντε φάκτο κατακτήσει οι δημόσιοι υπάλληλοι. Η πλειοψηφία της διοίκησης της ΑΔΕΔΥ ενεργοποιείται περισσότερο και απ' την κυβέρνηση για την προώθησή του, σημειώνοντας ότι "ο κώδικας βρίσκεται σε θετική κατεύθυνση"!!!

Αυτή ακριβώς η ενδοτική στάση της πλειοψηφίας, τροφοδοτεί παραπέρα την κυβερνητική επίθεση. Ετσι ο υπουργός Δημόσιας Διοίκησης Α. Παπαδόπουλος αποκαλύπτει τις πραγματικές προθέσεις της κυβέρνησης για επιβολή "ευέλικτων μορφών εργασίας" στο δημόσιο και μάλιστα σε ημερίδα της ΑΔΕΔΥ. Επιπλέον δηλώνει μπροστά στους συνδικαλιστές που απαρτίζουν την πλειοψηφία ότι όλοι οι νόμοι της κυβέρνησης απ' τον Καποδίστρια μέχρι τον κώδικα αποβλέπουν στην ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων. Ακρα του τάφου σιωπή απ' τις ηγεσίες ΠΑΣΚ, ΔΑΚΕ, "Αυτόνομη Παρέμβαση"...

Απ' τη γενική επίθεση ενάντια στην κοινωνική ασφάλιση που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση, υπηρετώντας εντολές και κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των πολυεθνικών, δεν ξεφεύγουν τα ασφαλιστικά δικαιώματα των δημοσίων υπαλλήλων. Μάλιστα ο χώρος του δημοσίου επιλέγεται ως πρώτος για την έναρξη της επίθεσης στις επικουρικές συντάξεις. Ετσι στο νέο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο - μεταξύ άλλων - προβλέπεται η δραστική μείωση των επικουρικών τους συντάξεων, μέσω της ενοποίησης 12 Ταμείων Αρωγής Δημοσίων Υπαλλήλων.

Συγκεκριμένα στο νομοσχέδιο προβλέπεται ότι το ανώτερο ύψος επικουρικής σύνταξης που θα χορηγείται απ' το νέο ενοποιημένο Ταμείο θα είναι μέχρι 20% της κύριας σύνταξης, δηλαδή επαναφέρει σε ισχύ το άρθρο 54 του προηγούμενου αντιασφαλιστικού νόμου 2084/'92, που υποτίθεται με τροπολογία το περασμένο καλοκαίρι είχε "παγώσει". Ενδεικτικό της μείωσης είναι το ότι η πλειοψηφία των Ταμείων που ενοποιούνται, χορηγούν επικουρικές συντάξεις μεγαλύτερες του ποσοστού 20% και μέχρι 40%. Επιπλέον η πρόβλεψη για συγχώνευση στην πορεία και του Μετοχικού Ταμείου Πολιτικών Υπαλλήλων (δίνει δεύτερη επικουρική σύνταξη), ανοίγει το δρόμο για μεγαλύτερη ακόμα μείωση στις επικουρικές συντάξεις.

Το νομοσχέδιο έχει πάρει τον δρόμο του, ωστόσο και παρά τις σοβαρές επιπτώσεις για τη μεγάλη πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων, η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ στον απολογισμό δράσης αναφέρει συγκεκριμένα ότι "η πολιτική ενοποίησης των Ταμείων είναι σε θετική κατεύθυνση"!

Η κυβερνητική επίθεση εκδηλώνεται και με "ψαλίδι" στις δαπάνες περίθαλψης των εργαζομένων στο δημόσιο. Για το συγκεκριμένο θέμα έχει στηθεί μια ολόκληρη επιχείρηση αποπροσανατολισμού από κυβέρνηση και ηγεσία της ΑΔΕΔΥ.

Πριν ενάμιση χρόνο σε συνάντηση που είχε ο υφυπουργός Οικονομικών Ν. Χριστοδουλάκης με την ΑΔΕΔΥ, είχε προτείνει τη δημιουργία Ταμείου Περίθαλψης, λέγοντας καθαρά πως στόχος είναι η δραστική περικοπή των δαπανών. Στη συνέχεια με ευθύνη της πλειοψηφίας της διοίκησης της ΑΔΕΔΥ, γίνεται αίτημα της Οργάνωσης! Ερχεται στη συνέχεια ο υφυπουργός να ικανοποιήσει το... αίτημα, συντάσσοντας νομοσχέδιο για τη δημιουργία "Οργανισμού Περίθαλψης Ασφαλισμένων Δημοσίου" (ΟΠΑΔ).

Πραγματικός στόχος του νομοσχεδίου είναι η απαλλαγή του κράτους απ' τις δαπάνες περίθαλψης, αφού πλέον (άρθρο 5) οι δαπάνες δε θα αποτελούν κονδύλι του προϋπολογισμού, αλλά απλώς θα δίνεται κάποια επιχορήγηση στον ΟΠΑΔ. Μάλιστα δεν προβλέπεται ούτε η υποχρεωτικότητα, ούτε το ύψος της επιχορήγησης. Μέχρι σήμερα οι δημόσιοι υπάλληλοι συμμετέχουν με εισφορά σε ποσοστό 3,5% επί των αποδοχών τους που πηγαίνουν κατευθείαν στον προϋπολογισμό. Με το νομοσχέδιο αφήνεται ανοιχτό ακόμα και να μην αποδίδεται στον ΟΠΑΔ η παρακράτηση των εισφορών των εργαζομένων.

Και το εφάπαξ, δεν έμεινε αλώβητο. Με την προσυπογραφή της ηγεσίας της ΑΔΕΔΥ, μειώθηκε δραστικά καθώς πλέον δεν υπολογίζεται πάνω στις αποδοχές του δημόσιου υπάλληλου τον τελευταίο μήνα πριν τη συνταξιοδότησή του, αλλά με βάση τις αποδοχές της τελευταίας πενταετίας!!!

Πρόκειται για τα πρώτα αντιασφαλιστικά μέτρα και έπεται συνέχεια με το μεγάλο ασφαλιστικό...

Κείμενα Ντίνα ΝΤΑΒΟΥ

Το 30ό Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ διεξάγεται, λίγες μέρες μετά την κατάθεση του νέου κρατικού προϋπολογισμού και της εισοδηματικής πολιτικής και λίγο πριν αρχίσει η συζήτηση και η ψήφισή του στη Βουλή. Ενός αντιλαϊκού - αντεργατικού προϋπολογισμού, που "σφαγιάζει" τις κοινωνικές δαπάνες και μειώνει παραπέρα τις πραγματικές αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων. Ομως, για την ηγεσία της ΑΔΕΔΥ δεν υπάρχει ζήτημα, αφού αρνείται να αναγράψει έστω στο κείμενο θέσεων του συνεδρίου και το παραμικρό οικονομικό αίτημα.

Ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας Γ. Παπαντωνίου δήλωσε στο προεδρείο της ΑΔΕΔΥ ότι θα δοθούν 2% αυξήσεις στους δημόσιους υπάλληλους για το '99, ενώ απέκλεισε την ύπαρξη διορθωτικού. Ωστόσο, επειδή η αύξηση υπολογίζεται στο βασικό μισθό και στο χρονοεπίδομα και όχι στο σύνολο των αποδοχών, ακόμα και ονομαστικά η "αύξηση" θα κυμανθεί από 0,8% ως 1,2%, όταν ο κυβερνητικός "στόχος" για τον πληθωρισμό είναι να κυμανθεί στο 3%.

Πρόκειται για ένα νέο χτύπημα στο βιοτικό επίπεδο των δημοσίων υπαλλήλων, που έρχεται να προστεθεί στις βαριές απώλειες εισοδήματος που έχουν τα τελευταία χρόνια από τις συνεχιζόμενες εισοδηματικές πολιτικές σκληρής λιτότητας. Με βάση εκτιμήσεις συνδικαλιστών, οι απώλειες των τελευταίων χρόνων υπολογίζονται σε 25%-30%.

Η "δράση" της ΑΔΕΔΥ εξαντλιόταν σε 24ωρες απεργίες μια φορά το χρόνο, όταν γινόταν η συζήτηση για τον προϋπολογισμό και οι οποίες ουσιαστικά είχαν το χαρακτήρα εκτόνωσης, αφού τα αιτήματα που έθεταν κινούνταν στην κυβερνητική λογική. Φέτος, κάνουν πίσω και απ' αυτό!

Η "φαλκίδευση" του πάγιου αιτήματος για συλλογικές συμβάσεις εργασίας και στο δημόσιο έρχεται να συμπληρώσει το σκηνικό. Ετσι, μετά από παλινωδίες 15 χρόνων, η κυβέρνηση παρουσίασε σχέδιο νόμου για τις συλλογικές συμβάσεις, το οποίο έχει κατατεθεί στη Βουλή. Πρόκειται για "μαϊμού" συλλογικές συμβάσεις, αφού εξαιρούνται εκ προοιμίου τα μισθολογικά και συνταξιοδοτικά θέματα, αλλά και τα θεσμικά τελούν υπό την αίρεση προηγούμενων και του δημοσίου συμφέροντος. Το μόνο που συνομολογείται χωρίς προϋποθέσεις είναι η υπογραφή εργασιακής ειρήνης. Αυτό το τερατούργημα χαρακτηρίστηκε θετικό από την ηγεσία της ΑΔΕΔΥ.

Τη Δευτέρα 23 του Νοέμβρη ξεκινά τις εργασίες του το 30ό εκλογοαπολογιστικό Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ,στο οποίο θα εκπροσωπηθούν 300.000 ψηφίσαντα μέλη στις πρωτοβάθμιες οργανώσεις. Ενα συνέδριο, που γίνεται προσπάθεια απ' τις ηγεσίες των παρατάξεων ΠΑΣΚ, ΔΑΚΕ, "Αυτόνομης Παρέμβασης", να υποβαθμιστεί και να χρησιμοποιηθεί σαν μια "κολυμβήθρα του Σιλωάμ" που θα αναβαπτίσει και θα δώσει τη δυνατότητα συνέχισης της ίδιας συναινετικής τακτικής που ακολούθησαν όλο το προηγούμενο διάστημα από τη θέση της πλειοψηφούσας τάσης στη διοίκηση της ΑΔΕΔΥ. Μιας τακτικής, που αποτελεί μνημείο ξεπουλήματος όλων, ανεξαιρέτως, των δικαιωμάτων των εργαζομένων στο δημόσιο.

Η κυβέρνηση, υπηρετώντας τις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, επιδιώκει να δημιουργήσει μια δημόσια διοίκηση σ' αυτά ακριβώς τα μέτρα. Γι' αυτό και χρειάζεται δημόσιους υπάλληλους χωρίς δικαιώματα, "ευέλικτους", φτωχούς και χειραγωγημένους. Ετσι, με μια σειρά μέτρα καταφέρει αποφασιστικά χτυπήματα σε θεμελιακά δικαιώματα, όπως η μονιμότητα, οι επικουρικές συντάξεις κ.ά. Παράλληλα, με τη χρόνια πολιτική λιτότητας, έχει οδηγήσει κυριολεκτικά σε καθίζηση το εισόδημα των εργαζομένων στο δημόσιο, ενώ με τη νέα εισοδηματική πολιτική μειώνει παραπέρα τις πραγματικές αποδοχές τους. Και ενώ όλη αυτή η επίθεση βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, για την πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ "πέρα βρέχει".

Τόσο στον απολογισμό δράσης, όσο και στο κείμενο θέσεων που ενέκρινε η "πράσινη" πλειοψηφία να παρουσιάσει στο Συνέδριο, αυτά τα ζητήματα είναι "άφαντα" και όπου αναγκαστικά γίνεται αναφορά, αυτή εξαντλείται σε διαπιστώσεις. Ακόμα και κάποια αιτήματα που ονοματίζονται, έχουν φροντίσει να είναι πλήρως εναρμονισμένα με την κυβερνητική λογική. Τα κείμενα αυτά καταψηφίστηκαν απ' τους "συνεταίρους" της ΠΑΣΚ - τις ηγεσίες δηλαδή της ΔΑΚΕ και της "Αυτόνομης Παρέμβασης" προς χάρη "εκλογικών αναγκών" - αν και αυτές συνέπραξαν στις μέχρι τώρα αποφάσεις.

Το "βάρος" της ανάδειξης των προβλημάτων και μέσα στο συνέδριο, αλλά και της αποκάλυψης των αιτίων και των υπεύθυνων, πέφτει στους "ώμους" των ταξικών δυνάμεων στο δημοσιοϋπαλληλικό κίνημα. Η ΕΣΑΚ Δημοσίου θα επιμείνει και στο συνέδριο στην αλλαγή του προσανατολισμού της ΑΔΕΔΥ, στην αγωνιστική αντιμετώπιση της κυβερνητικής επίθεσης, καλώντας σε ενίσχυση των δυνάμεών της. Κυρίως όμως επιδιώκει να προωθήσει μέσα στους εργασιακούς χώρους, τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη μετώπων αντίστασης και αντεπίθεσης σ' αυτή τη σαρωτική πολιτική.

Σταθερή ανοδική πορεία εμφανίζει η "Δημοσιοϋπαλληλική Ενότητα Εκπαιδευτικών"