Ατμόσφαιρα πολέμου για άλλη μια φορά, φέτος, στον Περσικό Κόλπο. Το θερμόμετρο της κρίσης στις σχέσεις του Ιράκ με τον ΟΗΕ, και κατ' επέκταση με τις Ηνωμένες Πολιτείες, έχει, και πάλι, ανέβει επικίνδυνα και η Ουάσιγκτον σπεύδει, ως είθισται, να αυτοπροβληθεί ως θεματοφύλακας των αποφάσεων και των αρχών του Διεθνούς Οργανισμού και της ανθρωπότητας εν γένει. Το σκηνικό είναι παρόμοιο με την προηγούμενη κρίση του περασμένου Φλεβάρη. Η Βαγδάτη επιμένει στην απόφασή της, οι εμπειρογνώμονες της Ειδικής Επιτροπής Ελέγχου του ιρακινού αφοπλισμού - UNSCOM - αλλά και της Διεθνούς Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας εγκατέλειψαν την ιρακινή πρωτεύουσα, η Ουάσιγκτον εκτοξεύει απειλές και ενισχύει τη στρατιωτική υπεροπλία της στον Κόλπο, ενώ έχει, ήδη, ξεκινήσει την επιτυχημένη, όπως φαίνεται, προσπάθεια συγκέντρωσης υποστηρικτών - υποτελών στο άρμα της, τόσο στην περιοχή του Κόλπου, όσο και στην Ευρώπη.

"Ο Σαντάμ Χουσεϊν πρέπει να συμμορφωθεί και αυτό ελπίζουμε να κάνει πολύ σύντομα, αλλά σε περίπτωση που κάτι τέτοιο δε γίνει θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να ενεργήσουμε άμεσα και αποφασιστικά", διακηρύττει σε όλους τους δυνατούς τόνους ο Αμερικανός Πρόεδρος Μπιλ Κλίντον. Η απόφαση της ιρακινής ηγεσίας να διακόψει τη συνεργασία της με τους επιθεωρητές της UNSCOM, κατηγορώντας τους για κατασκοπία και μεροληψία υπέρ των ΗΠΑ, κλιμάκωσε την κρίση, που είχε, ήδη, κάνει την εμφάνισή της από τις αρχές Αυγούστου. Για άλλη μια φορά, η Βαγδάτη ζητά από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ να προχωρήσει στην άμεση λήψη αποφάσεων που θα ανοίξουν το δρόμο για άρση των οικονομικών κυρώσεων σε βάρος της. Από την πλευρά του, το Συμβούλιο Ασφαλείας αρκέστηκε σε μια μόνο απόφαση, με την οποία καλεί την ιρακινή ηγεσία να ανακαλέσει την απόφασή της.

Οι αντιδράσεις της Ουάσιγκτον ήταν άμεσες και γνωστές. Ο Αμερικανός υπουργός Αμυνας Ουίλιαμ Κοέν πραγματοποίησε περιοδεία στις χώρες του Κόλπου και της ευρύτερης περιοχής (Κατάρ, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Σαουδική Αραβία, Κουβέιτ, Μπαχρέιν, Ομάν, Αίγυπτο, Τουρκία), με στόχο να εκμαιεύσει την υποστήριξη (υποτέλεια) των ηγεσιών τους στην όποια αμερικανική ενέργεια απέναντι στο Ιράκ. Αρχικά, ο Ουίλιαμ Κοέν δε φάνηκε να πέτυχε το σκοπό του, καθώς καμία αραβική ηγεσία δεν εξέφρασε ανοιχτά την υποστήριξή της στα αμερικανικά σχέδια. Αντίθετα, σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, δεν έλειψαν οι περιπτώσεις, που σε επίπεδο Τύπου εκφράστηκε κατηγορηματικά αντίθεση στο ενδεχόμενο χρήσης των αμερικανικών βάσεων που βρίσκονται στο έδαφος των χωρών αυτών ως ορμητήριο επίθεσης κατά του Ιράκ, ενώ πολλές ηγεσίες άφησαν να εννοηθεί ότι η νέα κρίση αφορά μόνο το Ιράκ και τα Ηνωμένα Εθνη, π.χ. Σαουδική Αραβία και Κουβέιτ. Ανάλογη ήταν και η εικόνα που συνέλεξε, δημοσίως πάντα, ο Σάντι Μπέργκερ, σύμβουλος σε θέματα Εθνικής Ασφαλείας του Μπιλ Κλίντον, ο οποίος περιόδευσε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο στην Ευρώπη.

Εντούτοις, η Ουάσιγκτον επέμενε στις απειλές της, επαναλαμβάνοντας ότι δεν είναι αναγκαία η έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας για την ανάληψη στρατιωτικής δράσης σε βάρος του Ιράκ, καθώς προηγούμενες αποφάσεις του Οργανισμού εξασφαλίζουν το απαραίτητο νομικό πλαίσιο. Μάλιστα, η αμερικανική ηγεσία δηλώνει, διά στόματος του εκπροσώπου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Τζέιμς Ρούμπιν, ότι "δε νιώθει διόλου μόνη στην αντιπαράθεσή της με τη Βαγδάτη", αφήνοντας να εννοηθεί, όπως υποστηρίζουν πολιτικοί αναλυτές, ότι πολλές από τις αραβικές και ευρωπαϊκές ηγεσίες που, τώρα, σιωπούν, θα υποστηρίξουν, έστω και εμμέσως ή αποφεύγοντας τις διαμαρτυρίες, μια στρατιωτική αμερικανική επιδρομή.

Μέσα στο πλαίσιο αυτής της εκστρατείας εξεύρεσης υποστηρικτών - υποτελών της Ουάσιγκτον, εντάσσεται, σύμφωνα με πολλούς διπλωματικούς αναλυτές, και η έγκριση της "ενδιάμεσης" ισραηλινο-παλαιστινιακής συμφωνίας του Μέριλαντ από το ισραηλινό υπουργικό συμβούλιο, την Τετάρτη, καθώς ο Μπιλ Κλίντον φέρεται να άσκησε τρομακτικές πιέσεις στον Μπέντζαμιν Νετανιάχου να προχωρήσει στην έγκριση, προκειμένου να διασφαλιστεί έστω και μια ελάχιστη ικανοποίηση εκ μέρους των αραβικών ηγεσιών. Η εκτίμηση και η τακτική του Λευκού Οίκου μοιάζει να φέρνει αποτελέσματα, καθώς, αντίθετα με τις ανάλογες περιπτώσεις, οι υπουργοί Εξωτερικών 8 αραβικών χωρών (συμπεριλαμβανομένης της Συρίας), αν και προειδοποιούν για καταστροφή όλης της περιοχής σε περίπτωση σύρραξης, καλούν τη Βαγδάτη να συμμορφωθεί και αποποιούνται της ευθύνης να την υποστηρίξουν.

Στο πλευρό της Ουάσιγκτον έχει ταχθεί, άνευ ενδοιασμών, η Βρετανία, της οποίας ο πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ εκτοξεύει απειλές κατά της Βαγδάτης, ενώ οι υπουργοί Αμυνας, Τζορτζ Ρόμπερτσον, και Εξωτερικών, Ρόμπιν Κουκ, διαδέχτηκαν ο ένας τον άλλον σε περιοδείες στις χώρες του Κόλπου. Τη ριζική τους διαφωνία έσπευσαν να εκφράσουν, εξυπηρετώντας σαφώς τα δικά τους συμφέροντα άσκησης επιρροής στην περιοχή και τις πετρελαϊκές συμφωνίες που έχουν ήδη υπογράψει με την ιρακινή ηγεσία, η Ρωσία και η Κίνα, οι οποίες επιμένουν στη λύση της διπλωματικής οδού. Μία ακόμη διαφορά που μπορεί να παρατηρήσει κανείς, σε σύγκριση με την κρίση του περασμένου Φλεβάρη, όσον αφορά τις αντιδράσεις της διεθνούς κοινότητας, είναι η σιβυλλική στάση που επέλεξε να τηρήσει η Γαλλία, η οποία, αν και επιδιώκει την άμεση παρέμβαση του ΓΓ του ΟΗΕ Κόφι Ανάν και την έναρξη διαλόγου, δεν αποκλείει καμία προοπτική, ακόμη και αυτήν της στρατιωτικής επέμβασης.

Αν και το σκηνικό μοιάζει παρόμοιο με αυτό όλων των προηγούμενων κρίσεων, πολλοί πολιτικές αναλυτές σπεύδουν να τονίσουν ότι οι μικρές διαφορές είναι κομβικές. Συγκεκριμένα, αυτή τη φορά η Ουάσιγκτον φέρεται, ή δίνει την εντύπωση, να είναι περισσότερο από ποτέ αποφασισμένη να δώσει ένα δυναμικό τέλος στο ατέρμονο αυτό "παιχνίδι" αρνήσεων - κρίσεων, στο οποίο συμμετέχει με τη Βαγδάτη. Γνώμονας της απόφασής αυτής είναι οι εκτιμήσεις κυβερνητικών αμερικανικών κύκλων, σύμφωνα με τις οποίες η "προκλητική στάση" της ιρακινής ηγεσίας και οι αλλεπάλληλες διπλωματικές εκτονώσεις πλήττουν το κύρος και την υπεροχή των ΗΠΑ, αφήνοντας περιθώρια για αμφισβητήσεις της παντοδυναμίας και της απόλυτης κυριαρχίας τους στην περιοχή, εικόνα που πρέπει άμεσα να διαψευστεί, χωρίς να αφήνει καμία δυνατότητα έγερσης αμφιβολιών για το ποιος ηγείται της επιβολής της "νέας τάξης πραγμάτων" και για το ποιος "διαιρεί - βασιλεύει και αποφασίζει" για την περιοχή.

Ως ενδεικτικό της έντονης αποφασιστικότητας των ΗΠΑ, προβάλλεται το γεγονός ότι δόθηκε εντολή για απομάκρυνση όλων των υπαλλήλων του ΟΗΕ από τη Βαγδάτη, αλλά και όλων των Αμερικανών υπηκόων και διπλωματών από το Κουβέιτ και το Ισραήλ (εκτός από το απολύτως απαραίτητο προσωπικό) μέσα, μόνο, σε λίγα 24ωρα από την κλιμάκωση της κρίσης, ενώ κάτι τέτοιο, άλλες φορές, γινόταν μετά από αρκετές μέρες διαβουλεύσεων. Επιπλέον, εντολή αποχώρησης δόθηκε στους Βρετανούς, στους Γερμανούς και τους Αυστραλούς υπηκόους. Επίσης, χαρακτηριστική εκτιμάται ότι είναι η απροθυμία που δείχνει ο ΓΓ του ΟΗΕ Κόφι Ανάν να παρέμβει ενεργά στην κρίση και να μεταβεί στη Βαγδάτη για συνομιλίες, κάτι που έγινε τον περασμένο Φλεβάρη μετά από πολυήμερες διπλωματικές μεσολαβήσεις της Μόσχας και του τότε υπουργού Εξωτερικών Γεβγκένι Πριμακόφ και έχει, ήδη, ζητηθεί επιμόνως από τη Γαλλία, τη Ρωσία, αλλά και τη Βαγδάτη.

Τέλος, διόλου τυχαίο δεν μπορεί να θεωρηθεί το γεγονός ότι τα πολεμικά σενάρια έχουν κυριαρχήσει στον αμερικανικό Τύπο, τις τελευταίες μέρες, αλλά Αμερικανοί κυβερνητικοί αξιωματούχοι αποφεύγουν τις μεγαλόστομες δηλώσεις και αρκούνται να δηλώνουν, όπως ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού, στρατηγός Χένρι Σέλτον, ότι "δεν υπάρχει καμία ανάγκη τελεσιγράφου πριν από την όποια στρατιωτική επιδρομή". Η ανησυχητική αυτή αναμονή, που συνοδεύεται από πλήθος διαβουλεύσεων κεκλεισμένων των θυρών, δείχνει κατά πολλούς την προσπάθεια της Ουάσιγκτον να ελέγξει τις αντίθετες σε μια στρατιωτική επιδρομή αντιδράσεις, τόσο στο εσωτερικό των ΗΠΑ, όσο και στο εξωτερικό και να προετοιμάσει το έδαφος για μια "απρόσμενη" στρατιωτική επιχείρηση.

Τα τύμπανα μιας πολεμικής σύρραξης, μιας νέας "καταιγίδας της Ερήμου", ηχούν ολοένα και δυνατότερα για το Ιράκ, και συγκεκριμένα για τον ιρακινό λαό. Οπως έγινε και το 1991, κατά τον Πόλεμο του Κόλπου, το μεγάλο θύμα της όποιας στρατιωτικής επιδρομής θα είναι ο αθώος ιρακινός λαός, ο οποίος είναι και το θύμα των πολύχρονων οικονομικών κυρώσεων, που έχουν προκαλέσει το θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων Ιρακινών και την εξαθλίωση των υπολοίπων, οι οποίοι, έτσι κι αλλιώς, υποφέρουν υπό το ζυγό του δικτατορικού ιρακινού καθεστώτος. Το ενδεχόμενο μιας στρατιωτικής επιχείρησης δίνει "ανάσα ζωής" στο καθεστώς της Βαγδάτης, που εκμεταλλεύεται τον εξωτερικό κίνδυνο, για να αποπροσανατολίσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, να κατευνάσει τη λαϊκή οργή, να καταπνίξει κάθε εσωτερική αντίσταση. Αλλωστε, καμία αλλαγή δε διαφαίνεται στη δύση μιας πολεμικής σύρραξης, παρά μόνο η ενδυνάμωση και η απολυτοποίηση της αμερικανικής κυριαρχίας και επιρροής σ' αυτήν την, υψηλών συμφερόντων, περιοχή.

Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ

To θερμόμετρο στον Περσικό Κόλπο ανεβαίνει και η Ουάσιγκτον ενισχύει τη στρατιωτική της παρουσία στην περιοχή, απειλώντας με στρατιωτική επιδρομή το καθεστώς της Βαγδάτης. Από την πλευρά της, η ιρακινή ηγεσία εμφανίζεται αμετακίνητη από τη θέση της και, αν και διακηρύσσει ότι δεν επιθυμεί μια στρατιωτική αντιπαράθεση, καλεί τον ιρακινό λαό να σταθεί στο πλευρό της, ενάντια στα αμερικανικά σχέδια και ένα ενδεχόμενο στρατιωτικό πλήγμα. Ποια είναι η θέση, όμως, του ίδιου του ιρακινού λαού, που θα είναι ο κύριος δέκτης της όποιας στρατιωτικής επιδρομής και ο οποίος είναι το κατ' εξοχήν θύμα των 7χρονων οικονομικών κυρώσεων; Ποια είναι η θέση της ιρακινής αντιπολίτευσης και του Ιρακινού Κομμουνιστικού Κόμματος;

Ο "Ρ" δημοσιεύει, σήμερα, αποσπάσματα από τηλεφωνική συνέντευξη που παραχώρησε στο ειδησεογραφικό πρακτορείο Ασοσιέιτεντ Πρες, στις 15 Οκτώβρη, ο Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Ιρακινού Κομμουνιστικού Κόμματος, Χαμίντ Ματζίντ Μουσά. Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο Οργανο της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος "Ταρέεκ αλ Σάαμπ" ("Το μονοπάτι του λαού") στην τελευταία του έκδοση, που κυκλοφόρησε στο εσωτερικό του Ιράκ, στις 25 Οκτώβρη. Ο Γραμματέας του Ιρακινού Κομμουνιστικού Κόμματος αποσαφηνίζει τη θέση της αντιπολίτευσης και καθιστά σαφές ότι δεν υπάρχει καμία αυταπάτη για τους στόχους και τα κίνητρα της όποιας αμερικανικής παρέμβασης, που σε καμία περίπτωση δε θα ανακουφίσει τον ιρακινό λαό, αλλά μάλλον θα δώσει επαρκή επιχειρηματολογία στο καθεστώς της Βαγδάτης να παρατείνει τη δικτατορική του διακυβέρνηση.

- Η κατάσταση στο Ιράκ περνά μια κρισιακή περίοδο, εξαιτίας των πρόσφατων εξελίξεων με τον ΟΗΕ και, επίσης, εξαιτίας της σοβαρήςεσωτερικής κρίσης. Ποια είναι η εκτίμησή σας για την παρούσα κατάσταση και τις μελλοντικές εξελίξεις;

- Δεν είναι η πρώτη φορά, που οι σχέσεις ανάμεσα στο ιρακινό καθεστώς και στην ομάδα των επιθεωρητών του ΟΗΕ, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και την αμερικανική ηγεσία έχουν ενταθεί και δε θα είναι η τελευταία φορά, όσο οι αντικειμενικές και υποκειμενικές αιτίες που οδήγησαν στην παρούσα κατάσταση στο Ιράκ και οι εξωτερικές της διασυνδέσεις παραμένουν χωρίς αλλαγή.

Οι Ιρακινοί κυβερνώντες, ανίκανοι να βρουν μια λύση για την οξυνόμενη εσωτερική κρίση, προσπαθούν να υποβιβάσουν τις αιτίες της, αποδίδοντάς την σε εξωτερικούς παράγοντες, κατηγορώντας τον ΟΗΕ, το Συμβούλιο Ασφαλείας και την αμερικανική ηγεσία (η οποία δεν παύει να έχει μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση), προσπαθούν να βρουν έναν τρόπο να εκτονωθεί η κοινωνική δυσαρέσκεια και η αυξανόμενη λαϊκή οργή, να βρουν έναν τρόπο να αποφύγουν την έκρηξη. Συνεπώς, η κυβερνούσα δικτατορία στη χώρα μας κατέληξε στη λύση, του να υποκινεί κρίσεις με τον ΟΗΕ.

Ετσι, η μη συμμόρφωση με τις δεσμεύσεις της στις αποφάσεις του ΟΗΕ που αφορούν την εκμηδένιση των όπλων μαζικής καταστροφής, η εξαπάτηση, η παραποίηση είναι σταθερά χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς των κυβερνώντων. Αυτά έχουν υποσκάψει την εμπιστοσύνη όλων στη σοβαρότητά τους. Οσον αφορά την οποιαδήποτε πρωτοβουλία, θα είχε ως αποτέλεσμα τη γρηγορότερη άρση των οικονομικών κυρώσεων και την ανακούφιση του ιρακινού λαού. Το πιο σημαντικό για το καθεστώς και τους υποστηρικτές του είναι να κρυφτούν πίσω από την τραγωδία των Ιρακινών και να τη χρησιμοποιήσουν ως εκβιαστικό επιχείρημα για να παραμείνουν στην εξουσία όσο το δυνατόν περισσότερο και για να άρουν όλες τις κυρώσεις (ανάμεσα στις οποίες είναι και οι πολιτικο-διπλωματικές και στρατιωτικές κυρώσεις), χωρίς να πληρώσουν κανένα τίμημα για τα εγκλήματα που διέπραξαν ενάντια στον ίδιο το λαό τους, στη χώρα και τους γείτονές μας.

Η επιμονή του δικτατορικού καθεστώτος στην πολιτική του "έδεσε" με τη στάση των ΗΠΑ, που είναι εχθρική προς το λαό μας. Η αμερικανική ηγεσία, με όλη τη δύναμη και την επιρροή που ασκεί στη διαμόρφωση των αποφάσεων του ΟΗΕ και στη διαχείριση των κρίσεων με το Ιράκ, επιμένει και ψάχνει για δικαιολογίες να παρατείνει το εμπάργκο, χωρίς να δίνει καμία σημασία στις δοκιμασίες του ιρακινού λαού, στο παρόν και στο μέλλον, που είναι αποτέλεσμα της οικονομικής, κοινωνικής, πολιτιστικής και ψυχολογικής καταστροφής και της πείνας, της φτώχειας και των ασθενειών, υπό τη σκιά των οποίων ζει καθημερινά.

Τα κίνητρα αυτής της συμπεριφοράς, εκ μέρους της αμερικανικής ηγεσίας, δεν περιορίζονται στο να πλήξει και να αποδυναμώσει μόνο το καθεστώς, αλλά επίσης στοχεύουν στο να πετύχουν μια σειρά από μακροπρόθεσμα αποτελέσματα, τόσο στο εσωτερικό της χώρας μας (πλήρης έλεγχος του ιρακινού πετρελαϊκού πλούτου και να αποφασίσουν για το μελλοντικό πολιτικο-κοινωνικό του καθεστώς), όσο και στην όλη περιοχή, που συνδέονται με την ενδυνάμωση της πολιτικής, οικονομικής και στρατιωτικής ηγεμονίας των ΗΠΑ στις χώρες του Κόλπου,και να κρατήσουν με τον τρόπο αυτό μια ισορροπία με τις δυνάμεις στη Μέση Ανατολή. Μια ισορροπία που θα αξιοποιηθεί από το Ισραήλ και την εχθρική πολιτική του, η οποία είναι ενάντια σε μια δίκαιη και πλήρη ειρήνη και στα δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού. Επιπλέον, οι ΗΠΑ έχουν γενικούς στόχους, που συνδέονται με την αντίληψή τους για τη νέα τάξη πραγμάτων και τον έλεγχο που αποκλειστικά αυτές επιθυμούν να ασκούν πάνω στις τύχες του κόσμου (επιθυμία που έχει μετατρέψει το Ιράκ σε πεδίο πολιτικών πειραματισμών για τη δοκιμή της εφαρμογής αυτής της ειδικής αντίληψης).

Εν συντομία, δηλαδή, το δικτατορικό καθεστώς ούτε είναι ικανό να σώσει το λαό από τα προβλήματά του, ούτε έχει τη δυνατότητα να λύσει τη βαθιά κρίση της χώρας (για την οποία είναι ο κύριος υπεύθυνος). Ούτε η αμερικανική ηγεσία επιθυμεί να λύσει τα προβλήματα, με τρόπο τέτοιο που να εξασφαλίζει τη σωτηρία του ιρακινού λαού από τη δικτατορία και τη δημιουργία μιας δημοκρατικής εναλλακτικής προοπτικής.

Ο λαός μας είναι ο μόνος, που έχει τη δυνατότητα να λύσει την κρίση, ένας λαός, που θα απορρίψει μαζικά το καθεστώς και τις ξένες επεμβάσεις, με το στρατό του που εξευτελίστηκε από το καθεστώς και εμπλέχτηκε σε μάταιους επιθετικούς πολέμους, με τις πατριωτικές του δυνάμεις και τα κόμματά του που είναι αντιμέτωπα με μια ιστορική ευθύνη να πετύχουν ενότητα και να εντατικοποιήσουν τη δουλιά τους ενάντια στη δικτατορία, στη βάση ενός δημοκρατικού πατριωτικού προγράμματος, που θα υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού και θα διασφαλίζει το μέλλον της χώρας.

- Υπάρχουν προσπάθειες και σχέδια των ΗΠΑ, τον τελευταίο καιρό, να προχωρήσουν ορισμένες αλλαγές στο Ιράκ. Ποια είναι η γνώμη σας γι' αυτά; Το κόμμα σας είναι διατεθειμένο να συμμετάσχει; Εχετε το δικό σας ανεξάρτητο σχέδιο για αλλαγή;

- Τα αμερικανικά σχέδια, που προσφάτως γνωστοποιήθηκαν, δε διαφέρουν ιδιαίτερα από τις προηγούμενες θέσεις της αμερικανικής ηγεσίας. Η αλλαγή είναι μερική, περιορισμένη σε τομείς τεχνικής και τακτικής και, μάλιστα, σε ορισμένα σημεία η αμερικανική θέση έχει σκληρύνει ιδιαίτερα. Συνδέεται με τις προσπάθειες να προσαρμοστούν τα σχέδια αυτά με τη, σε εξέλιξη, μάχη ανάμεσα στο Κογκρέσο και την Προεδρία, ανάμεσα στους Ρεπουμπλικάνους και τους Δημοκρατικούς και τα συμφέροντα που εξυπηρετούν.

Η επιστολή του Αμερικανού Προέδρου προς το Κογκρέσο στις αρχές Αυγούστου καθιστούσε σαφές ότι η επίσημη πολιτική παραμένει στο γνωστό πλαίσιο της αποδυνάμωσης του ιρακινού καθεστώτος, "έτσι ώστε να μην αποτελεί απειλή για τους γείτονές του".

Ο λαός μας έχει δοκιμάσει τα σχέδια των ΗΠΑ, τα οποία είναι ενάντια στο συμφέρον του και, όπως πάντα, έμμεσα ή άμεσα, ασχέτως των προθέσεων της αμερικανικής ηγεσίας, βοηθούν το ιρακινό καθεστώς να παρατείνει την ύπαρξή του και να συνεχίσει την πολιτική του. Η εκτίμησή μας αυτή μπορεί να αποδειχθεί από μια σειρά στοιχείων, παλαιότερων και νέων, όπως είναι το πλέον πρόσφατο, δηλαδή η αποφασιστικότητα των ΗΠΑ να παραμείνουν οι οικονομικές κυρώσεις, που τις υφίσταται ο λαός μας (ο οποίος δεν έχει ευθύνη για τα εγκλήματα της δικτατορίας) και οι συνεχόμενες απειλές για χρήση στρατιωτικής βίας για "να επιλυθεί η κρίση". Επίσης, είναι γεγονός ότι οι ΗΠΑ αναμείχθηκαν στις υποθέσεις της ιρακινής αντιπολίτευσης, θέτοντας εμπόδια στην ενότητά της και υποστηρίζοντας τις πλέον περιθωριακές δυνάμεις που συμμετείχαν σ' αυτήν. Ολα αυτά βοήθησαν το καθεστώς, στην υποκριτική του προσπάθεια να επιρρίψει τις ευθύνες για όλα όσα συμβαίνουν στο Ιράκ σε εξωτερικές δυνάμεις, αποκλείοντας τις δικές του ευθύνες. Επίσης, βοήθησε το καθεστώς να προβάλλεται ες αεί, και προς τους Αραβες και διεθνώς, ως το θύμα των πράξεων εξωτερικών εχθρών και να θολώνει την πραγματικότητα των συνεχιζόμενων αγώνων του ιρακινού λαού και της αντιπολίτευσης ενάντια στη δικτατορία του.

Το κόμμα μας έχει το δικό του όραμα, το πρόγραμμά του, για να επιλύσει την πολύπλοκη κρίση που βαθαίνει ολοένα και περισσότερο στο Ιράκ. Αυτά τα μοιράζεται με άλλες πλατιές αντιπολιτευτικές δυνάμεις. Αυτό το όραμα πηγάζει από τα συμφέροντα του λαού μας και το αδιαφιλονίκητο δικαίωμά του να καθορίζει μόνος του την τύχη του, χωρίς παρεμβάσεις από καμία ξένη δύναμη. Εναπόκειται στις δικές μας εσωτερικές δυνάμεις (στις λαϊκές μάζες, στο στρατό, στην ενότητα των πατριωτικών αντιπολιτευτικών δυνάμεων) η αλλαγή και η δημιουργία δημοκρατικής προοπτικής. Το κόμμα μας έχει, ήδη, υλοποιήσει την αντίληψή του για διαδικασία αλλαγής και έχει ενεργοποιήσει τις δυνάμεις του, στη βάση του δημοκρατικού πατριωτικού του Σχεδίου, το οποίο υιοθετήθηκε στο 6ο Εθνικό Συνέδριό του, που πραγματοποιήθηκε στις 6 - 7 Ιούλη 1997.

Η επιμονή μας στη στήριξη των λαϊκών εσωτερικών δυνάμεών μας για σωτηρία από τη δικτατορία (η οποία είναι το επίκεντρο της κρίσης στο Ιράκ) δεν αποκλείει την ανάγκη των Ιρακινών για διεθνή υποστήριξη (πολιτική και ηθική) και για αλληλεγγύη της παγκόσμιας κοινής γνώμης (υλικής και προπαγανδιστικής) στον αγώνα τους, με γνώμονα, πάντα, το σεβασμό των πολιτικών τους αποφάσεων, και λαμβάνοντας υπόψη το ενωτικό πρόγραμμα των πατριωτικών αντιπολιτευτικών δυνάμεων του λαού μας.

Μια ομάδα επιθεωρητών και προσωπικό του ΟΗΕ, ενώ προετοιμάζονται για να φύγουν

Τα αμερικανικά βομβαρδιστικά, έτοιμα για τον επόμενο εφιάλτη...

Ο επικεφαλής των επιθεωρητών του ΟΗΕ Ρ. Μπάτλερ, μιλώντας στους δημοσιογράφους