ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΣΕΛΙΔΑ 1

Είναι οπωσδήποτε θετικό ότι τώρα πιο έντονα μέσα στη Βουλή, δυστυχώς όμως όχι τόσο έντονα μέσα στην ελληνική κοινωνία, γίνεται αντιπαράθεση πάνω στην καρδιά του προβλήματος, δηλαδή στους δύο δρόμους ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας, τους οποίους το Πρόγραμμα του Κόμματος στο 15ο Συνέδριο καθόρισε ως εξής:

Από τη μια μεριά είναι "ο δρόμος, που υπηρετεί τα συμφέροντα των πολυεθνικών, των καπιταλιστών, σε βάρος του λαού, ο δρόμος της προσαρμογής και υποταγής στις αντεργατικές αντιλαϊκές επιλογές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ".

Από την άλλη "ο δρόμος της συγκρότησης του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης, που μπορεί να δώσει προοπτική στην εργατική τάξη, τα μικρομεσαία λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου, τη νεολαία.

Δεν υπάρχει υπερταξικός ή τρίτος δρόμος. Η θα υπηρετεί τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, το καπιταλιστικό σύστημα, ή θα υπηρετεί το λαό και θα έχει προοπτική το σοσιαλισμό".

Εμείς δεν έχουμε την πολυτέλεια να αποκοιμίζουμε το λαό με θέσεις του τύπου ότι η μείωση των επιτοκίων είναι κλειδί για την ανάπτυξη και την κοινωνική πολιτική. Δεν μπορούμε να κοροϊδεύουμε το λαό με εκκλήσεις "να γίνουν επενδύσεις", "να αυξηθεί το ΑΕΠ" για να ζήσει - τάχα - καλύτερες μέρες ο λαός και να χτυπηθεί η ανεργία. Είναι απατηλές και ουτοπικές αυτές οι θέσεις, τη στιγμή που κριτήριο και σκοπός της καπιταλιστικής επένδυσης είναι το κέρδος, η ένταση της εργατικής εκμετάλλευσης. Επίσης, η εκτόπιση των μικρομεσαίων, η συγκέντρωση οικονομικής και πολιτικής δύναμης σε λιγότερα χέρια, η αναδιανομή των αγορών, το πλιάτσικο σε βάρος των πρώην σοσιαλιστικών χωρών.

Καθημερινά διαβάζουμε στον Τύπο πολύ έγκυρα δημοσιεύματα που αναγνωρίζουν ότι τα μονοπώλια συνδέουν τις επενδύσεις, εκτός των άλλων, με την ακόμα πιο ελαστική αγορά εργασίας. Με την ύπαρξη ενός σημαντικού, σε αριθμό, εφεδρικού στρατού εργασίας, που ρίχνει την τιμή της εργατικής δύναμης, με το μοίρασμα της ανεργίας, ώστε να εκτονώνεται η λαϊκή αντίδραση, να μην οξυνθεί η ταξική πάλη και σύγκρουση.

Καθημερινά διαβάζουμε ότι οι ενώσεις των βιομηχάνων θέτουν ως όρο, για να πραγματοποιούν επενδύσεις, την πλήρη διάλυση του κοινωνικού ασφαλιστικού συστήματος, για να ρίξουν όπως λένε "το κόστος εργασίας", "το μη μισθολογικό κόστος". Επομένως, το θέμα είναι ποιος επενδύει και για ποιο σκοπό, το θέμα είναι ποιος κατέχει τελικά την οικονομική και πολιτική εξουσία.

Δεν έχουμε την πολυτέλεια να προτείνουμε μέτρα σαν αυτά που προβληματίζουν τις σοσιαλδημοκρατικές ή κεντροαριστερές κυβερνήσεις, τα οποία συναντούν την επιφύλαξη της κλασικής πολιτικής συντηρητικής παράταξης, κυρίως λόγω της δύναμης της συνήθειας, του δογματισμού που τη διακρίνει, σε σύγκριση με τους καπιταλιστές που βλέπουν πιο καθαρά την κατάσταση της καπιταλιστικής οικονομίας.

Πρόκειται για το θέμα της χαλαρής αντιμετώπισης των αριθμητικών ή αποκαλουμένων ονομαστικών στόχων της σύγκλισης, πιο συγκεκριμένα για τα δημοσιονομικά ελλείμματα. Αναφερόμαστε, επίσης, στους προβληματισμούς για το πόσο σφικτή ή πόσο χαλαρή μπορεί είναι η νομισματική πολιτική για τα κράτη - μέλη της ΕΕ ενόψει του ΕΥΡΩ. Οι αναζητήσεις αυτές αποδεικνύουν ότι η καπιταλιστική διαχείριση, σε συνθήκες βαθιάς κρίσης, βρίσκεται μπροστά στο δίλημμα "μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα".

Μια σφιχτή νομισματική πολιτική θα οδηγήσει στην ισχυροποίηση του ΕΥΡΩ έναντι του δολαρίου και του γιεν, θα ρίξει τους λαούς σε μεγαλύτερη φτώχεια, πράγμα που φοβάται η ΕΕ για πολιτικούς λόγους. Θα οξύνει ταυτόχρονα τις αντιθέσεις ανάμεσα στα κέντρα του ιμπεριαλισμού με απρόβλεπτες συνέπειες. Ας μην ξεχνάμε ότι η κρίση του μεσοπολέμου "διευθετήθηκε", με το ξέσπασμα του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου.

Οι πιο σοβαροί οικονομικοί παράγοντες της Ευρώπης λένε ότι το ΕΥΡΩ δεν πρέπει να πάρει "πολύ κεφάλι" έναντι του δολαρίου. Ξέρουν τι λένε, σε σύγκριση με ορισμένους Ελληνες πολιτικούς και δημοσιογράφους που ονειρεύονται ένα ισχυρό ΕΥΡΩ, που θα δώσει στην καπιταλιστική Ευρώπη πρωτοκαθεδρία.

Μια χαλαρή νομισματική πολιτική θα οδηγήσει στην όξυνση των αντιθέσεων, ανάμεσα στις χώρες της ΕΕ, στην αύξηση του πληθωρισμού. Θα διευρύνει το χάσμα ανάμεσα στις χώρες - μέλη, θα μεγαλώσει την επιθετικότητα του ηγετικού πυρήνα της Κοινότητας. Είναι πολύ πιθανό να οδηγήσει σε ομαδοποιήσεις των καπιταλιστικών κρατών, που "ρίχνονται" από τα ισχυρότερα. Μπορεί να υπάρξουν κεντρόφυγες τάσεις, να απειληθεί πιο σοβαρά η συνοχή της ΕΕ, που είναι όρος, για να πειθαναγκαστούν οι λαοί και να χειραγωγηθούν.

Ηδη κάποια στοιχεία αυτής της αντίληψης αρχίζουν να διαγράφονται πιο καθαρά, η Γερμανία π. χ. ενδιαφέρεται περισσότερο για τις δικές της προτεραιότητες παρά τις ευρωπαϊκές. Εύστοχα γράφτηκε ότι είναι πιθανό από τη "γερμανική Ευρώπη" να πάμε στην "ευρωπαϊκή Γερμανία".

Στην τελευταία συνεδρίαση της Βουλής, με αφορμή την ψήφο εμπιστοσύνης, προβλήθηκε από το Συνασπισμό μια άλλη - υποτίθεται - εναλλακτική πρόταση, σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα πρέπει να διεκδικήσει την ένταξη στην ΟΝΕ με πολιτικά κριτήρια και όχι αριθμητικά. Δεν είναι τυχαία η αντίδραση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που γνωρίζουν τα πράγματα με πιο επιστημονικό τρόπο και ρεαλιστικότητα. Με τα μέτρα της ΕΕ μια τέτοια ένταξη θα οδηγήσει σε ακόμα πιο σκληρά οικονομικά μέτρα την άλλη μέρα σε βάρος του λαού μας. Δεν είμαστε, άλλωστε, στην εποχή που η Ελλάδα ήταν μαγνήτης, λόγω της θέσης της στα σοσιαλιστικά Βαλκάνια. Αυτή καθεαυτή η πρόταση δείχνει ότι ο ΣΥΝ βλέπει το ζήτημα καθαρά ταξικά, να μην απειληθεί πολιτικά η απρόσκοπτη ανάπτυξη του ελληνικού καπιταλισμού, να μην αρχίζει να προβληματίζεται ο ελληνικός λαός, γύρω από το τεχνητό δίλημμα "καλύτερα μέσα στην ΕΕ παρά έξω και απομονωμένοι".

Η λαϊκή αγανάκτηση είναι ένα πολύ φυσιολογικό συλλογικό συναίσθημα, μια στοιχειώδης ενστικτώδης αντίδραση απέναντι στην αύξηση της σχετικής και απόλυτης φτώχειας. Ποιος ή ποια μπορεί να συμβιβαστεί με την άδεια τσέπη, την ανεργία, την εκμετάλλευση και την εργοδοτική αγριότητα; Η δυσαρέσκεια δεν μπορεί από μόνη της να αποτελέσει κινητήρια δύναμη δράσης εναντίον της σημερινής τάξης πραγμάτων. Αν η λαϊκή αγανάκτηση δε μεταπλάθεται προοδευτικά σε ριζοσπαστική, κοινωνική, πολιτική συνείδηση, είναι υπαρκτός ο κίνδυνος (το παρελθόν διδάσκει) να βρεθούμε μπροστά σε μια αντιδραστική αναδίπλωση. Αρνητικές συνέπειες θα υπάρξουν, αν η λαϊκή αγανάκτηση εγκλωβιστεί σε σενάρια τύπου κεντροαριστεράς. Θα χαθεί πολύτιμος χρόνος. Το κυριότερο, θα υποστούν νέα φθορά συνθήματα και αξίες, που στα μάτια των λαϊκών μαζών διατηρούν την αίγλη τους. Να μην υποτιμήσουμε και το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος των λαϊκών στρωμάτων εμφανίζει εξαιρετικά μειωμένες απαιτήσεις, αποδέχεται τα ψίχουλα, προσχωρεί στη λογική του μικρότερου κακού. Οχι μόνο δε διεκδικεί στην έκταση που πρέπει (αυτό ως ένα βαθμό έχει την εξήγησή του), αλλά και δεν αγανακτεί στο βαθμό που χρειάζεται, αν και η εποχή μας χαρακτηρίζεται από την αλματώδη αύξηση των ανθρώπινων αναγκών. Αν και σήμερα υπάρχουν τεράστιοι συσσωρευμένοι πόροι, επιστημονικές γνώσεις, τεχνικά μέσα, για να ζήσει ο άνθρωπος πολύ καλύτερα, με τα απαιτούμενα υλικά και πνευματικά αγαθά.

Το ΚΚΕ απευθύνεται στον ελληνικό λαό και τον καλεί να παλέψει πάνω σε μια γραμμή εναντίωσης προς τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, συγκροτώντας το ΑΑΔΜ.

Η θέση μας δεν έχει καμία ομοιότητα με τα νεφελώδη καλέσματα για αντικυβερνητικά ή αντισημιτικά μέτωπα, για αντινεοφιλελεύθερο μέτωπο. Ουσιαστικά αυτή η γραμμή αφορά μόνο μια μερική αλλαγή του συσχετισμού δύναμης ανάμεσα στα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα. Το πολύ πολύ να οδηγήσει σε μια κυβερνητική εναλλαγή, αλλά στη διατήρηση της ίδιας γραμμής πλεύσης, με πολύ μικρές διαφορές, και αυτές πολύ προσωρινά, στο επίπεδο της τακτικής. Ούτε ανάσα για το λαό δε θα αποτελεί μια τέτοια εξέλιξη.

Η πάλη κατά της κυβέρνησης, της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, όπως και η πάλη κατά της συναίνεσης, με βάση την ΟΝΕ περιέχεται στη γενικότερη πρότασή μας, είναι πλευρές της, τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Δεν αποτελούν κάποιους ξεχωριστούς, αυτοτελείς στόχους στη λογική "και μετά βλέπουμε". Εντάσσονται σε ένα συνεκτικό σχεδιασμό της κοινωνικής και πολιτικής πάλης με την καθοδήγηση του ΑΑΔΜ.

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι δεν είναι υποχρεωτικό οι όροι που χρησιμοποιεί το ΚΚΕ να είναι παραδεκτοί από όλους. Το θέμα δε βρίσκεται στους όρους "μονοπώλια", "ιμπεριαλισμός", υπάρχει αντίθεση επί της ουσίας. Οταν μιλάμε για μονοπώλια, αναφερόμαστε στις μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις, που κυριαρχούν στην παραγωγή και την αγορά, με βασικό γνώρισμα την απόσπαση του μονοπωλιακού υπερκέρδους. Μιλάμε για τον ανταγωνισμό ανάμεσα στα μονοπώλια, για τις συμφωνίες που συνάπτονται ανάμεσα στα διεθνή μονοπώλια, για τη δράση των διεθνών μονοπωλιακών ενώσεων που μοιράζουν τον κόσμο με όλα τα μέσα, και με τον πόλεμο. Αναφερόμαστε στη διαδικασία σύμφυσης κράτους και μονοπωλίων, στις λειτουργίες του κράτους που πότε το συμφέρει η ενίσχυση του κρατικού τομέα της οικονομίας και πότε η ιδιωτικοποίησή του. Διαμορφώνουμε τη στάση μας απέναντι στην εκάστοτε κυβέρνηση και τις κυβερνητικές παραλλαγές, με κριτήριο, αν η πολιτική της δυναμώνει ή αδυνατίζει, ή έρχεται σε ρήξη με την πολιτική κυριαρχία των μονοπωλίων. Είναι αδύνατο να εξηγηθεί η φτώχεια, η ανεργία, η σχετική ή απόλυτη χειροτέρευση των συνθηκών ζωής, η χρεοκοπία μικρών επιχειρήσεων, το ξεκλήρισμα της αγροτιάς, δίχως να εκτιμηθεί ο ρόλος των μονοπωλίων.

Οταν μιλάμε για τον ιμπεριαλισμό δίνουμε ιδιαίτερο βάρος στις συνέπειες που έχει για την καθημερινή ζωή του εργαζόμενου η συμμετοχή και ενσωμάτωση της χώρας στη στρατηγική της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, αλλά και των διεθνών καπιταλιστικών ενώσεων.

Οταν κάνουμε λόγο για γραμμή εναντίωσης και ρήξης με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό ξεκαθαρίζουμε ποιοι συσπειρώνονται μεταξύ τους εναντίον ποιων στο κοινωνικό και στο πολιτικό επίπεδο. Δεν περιοριζόμαστε στο κυβερνητικό πολιτικό πρόβλημα, αφού αυτό αποτελεί συστατικό στοιχείο του γενικότερου πολιτικού προβλήματος. Αν μελετήσει κανείς προσεκτικά τις θέσεις των άλλων κομμάτων καταλαβαίνει πολύ καλά ότι η αντιπαράθεση έχει επίκεντρο μόνο το ποια κυβέρνηση θα σχηματιστεί, αν θα είναι της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ, ή των δυνάμεων του "δημοκρατικού σοσιαλισμού και του προοδευτικού εκσυγχρονισμού". Οληη συζήτηση γίνεται για το "πάνω", γιατί, βεβαίως, δεν υπάρχει ενδιαφέρον και συμφέρον να αλλάξουν τα πράγματα εκ βάθρων, απλά να διατηρηθούν, να αναπαλαιωθούν.

Σύμφωνα με τις θέσεις της ελληνικής και ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και των "ανανεωτών" συμμάχων ο νεοφιλελευθερισμός ταυτίζεται, αποκλειστικά και κόντρα στην πραγματικότητα, με τον έναν πόλο του δικομματισμού, στην Ελλάδα με τη ΝΔ, σε άλλες χώρες της Ευρώπης με τους χριστιανοδημοκράτες, με τον Μπερλουσκόνι, με το αγγλικό συντηρητικό κόμμα, με τον Σιράκ κλπ.

Ο νεοφιλελευθερισμός εμφανίζεται ως η ΟΝΕ με αντιλαϊκό πρόσωπο και ο προοδευτισμός ως η ΟΝΕ με κοινωνικό πρόσωπο. Ο νεοφιλελευθερισμός ταυτίζεται με την άρνηση του κεϋνσιανισμού (σημειώνουμε ότι η πολιτική του Κέυνς και των νεοκεϋνσιανών εφαρμόστηκε από συντηρητικά και από σοσιαλδημοκρατικά κόμματα που κυβέρνησαν, από όλες τις αστικές κυβερνήσεις), ενώ ο προοδευτισμός ταυτίζεται με τη σκέψη για επαναφορά ορισμένων κεϋνσιανών μεθόδων στον κλονιζόμενο από βαθιά κρίση καπιταλισμό. Είναι αδιέξοδη κάθε προσπάθεια να υποκατασταθεί η γραμμή αντίθεσης με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό με μια γραμμή του τύπου "ΔΕΞΙΑ" - "ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΛΟΙΠΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ".

Εν τω μεταξύ η ΝΔ, καθώς είναι στην αντιπολίτευση για χρόνια, δεν έχει πρόβλημα να διεκδικεί, φραστικά κυρίως, από την κυβέρνηση ορισμένα μέτρα που ακούγονται εξόχως "φιλολαϊκά", όπως π. χ. αύξηση του αφορολόγητου ορίου για τους μισθωτούς και συνταξιούχους, ελάφρυνση των μικρομεσαίων από τους φόρους, φθηνότερα καύσιμα για τους αγρότες κλπ. Ως εκεί δηλαδή και μη παρέκει. Το ίδιο κάνει η συντηρητική αντιπολίτευση στην Πορτογαλία και σε άλλες χώρες, προκειμένου να κερδίσουν, δημαγωγώντας με τον πόνο των λαών.

Ο αντινεοφιλελευθερισμός του ΣΥΝ την τελευταία περίοδο έχει πάρει ένα περιεχόμενο που υπηρετεί το σχήμα "ΔΕΞΙΑ" - "ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΛΟΙΠΕΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ". Ο Συνασπισμός αλλά και το ΔΗΚΚΙ, με κάποιες διαφορές στον πολιτικό του λόγο κατά του νεοφιλελευθερισμού, δεν αναγνωρίζουν πέρα από το κυβερνητικό πρόβλημα, κανένα άλλο πρόβλημα, που σχετίζεται με τα μονοπώλια και τη δράση γενικότερα του μεγάλου κεφαλαίου. Λες και η κυβέρνηση, οποιαδήποτε να είναι αυτή, δε θα βρεθεί από την πρώτη στιγμή της δράσης της μπροστά στις επιταγές και τις δεσμεύσεις των μονοπωλίων, των μονοπωλιακών ενώσεων. Λες και η πολιτική είναι αποσπασμένη από την κοινωνία, από την οικονομία. Κανένα από τα δύο κόμματα δεν αναφέρεται στο ποια πρέπει να είναι η στάση του λαϊκού κινήματος απέναντι στην καπιταλιστική εργοδοσία, ή μάλλον αναφέρονται με το δικό τους συγκαλυμμένο τρόπο περί της κοινωνικής συνοχής. Λες και είναι δυνατόν να υπάρχει πλήρης κοινωνική συνοχή, όταν μια κυβέρνηση παίρνει μέτρα υπέρ των λαϊκών στρωμάτων και του δημοκρατικού κοινωνικού ελέγχου.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που οι προτάσεις των άλλων κομμάτων επαγγέλλονται κοινωνικές παροχές, αλλά ούτε λόγος για τα κέρδη των μονοπωλίων, το πλαίσιο και καθεστώς δράσης τους. Είναι ρεαλιστικό, δηλαδή, να υπόσχεσαι στο λαό ευημερία, χωρίς να μιλάς για αυτούς που ζουν από τη λαϊκή εκμετάλλευση, και δεν είναι ρεαλιστικό αυτό που προβάλλει το ΚΚΕ ότι η μόνη δυνατότητα να ζήσει καλύτερα ο λαός προκύπτει από τη δυνατότητά του να έρθει σε ρήξη και να αμφισβητήσει τα μεγάλα συμφέροντα, τα μονοπώλια;

Ετσι εξηγείται η κριτική που τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης ασκούν στην κυβέρνηση ότι δεν έπεισε το λαό για τα μέτρα της ΟΝΕ, δε διασφαλίζει κοινωνική συνοχή, δηλαδή κοινωνική συναίνεση. Εμείς το αντίθετο θέλουμε, να μην υπάρξει κοινωνική συναίνεση, για να υπάρξει αντίσταση και αντεπίθεση. Οι λαϊκές αντιστάσεις αναγκάζουν ορισμένα κόμματα να αντιδρούν και να αντιπολιτεύονται, ένα ερώτημα είναι τι θα έλεγαν αν ο λαός έσκυβε το κεφάλι και συμφωνούσε; Τότε θα φώναζαν μέσα στη Βουλή;

Η πρότασή μας είναι εντελώς διαφορετική, όχι μόνο στο πολιτικό περιεχόμενο, στην προοπτική, αλλά και στο πώς βλέπουμε το ρόλο των λαϊκών μαζών στις θετικές εξελίξεις. Ο όρος λαός είναι πολύ γενικός, άρα λειψός, προκειμένου να παραταχθούν σε κοινή δράση όσο γίνεται περισσότερες λαϊκές δυνάμεις. Οι θέσεις του Κόμματος για την κοινωνική συμμαχία δεν αφορούν μόνο το μαζικό λαϊκό κίνημα, αλλά και τους πολιτικούς όρους αλλαγής συσχετισμών δύναμης και ανατροπής. Μια μετωπική αντιπαράθεση δεν μπορεί παρά να επηρεάζεται άμεσα από την κοινωνικο - ταξική διάρθρωση της κοινωνίας, από το βαθμό που συμπίπτουν ή διαφέρουν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης με τα συμφέροντα των άλλων λαϊκών στρωμάτων που έχουν ενδιάμεση θέση.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο κυρίαρχος προβληματισμός στη χώρα μας, όσον αφορά τις συμμαχίες, αρχίζει και τελειώνει με τις σχέσεις ανάμεσα στα κόμματα, οι κοινωνικές λαϊκές δυνάμεις είναι στο περιθώριο, μόνο ψηφοφόροι και "κουκιά".

Στο θέμα των κοινωνικών συμμαχιών φαίνεται πολύ καθαρά η διαφορά ανάμεσα στην πρόταση για το ΑΑΔΜ και το λεγόμενο αντινεοφιλελεύθερο.

Η κοινωνική συμμαχία φοβίζει όχι μόνο τους υπερασπιστές του συστήματος, της σημερινής διαχείρισής του, αλλά και εκείνους που καλοπροαίρετα αναζητούν την κοινή δράση, για να αντιμετωπιστούν οξυμένα λαϊκά προβλήματα. Φοβίζει η δυναμική της, αφού η κοινωνική συμμαχία, σε συνδυασμό, βεβαίως, με τη γενικότερη πολιτική δράση και συνεργασία στο πολιτικό επίπεδο, όταν υπάρξουν προϋποθέσεις, κάνει πιο ευδιάκριτη τη γραμμή αντιπαράθεσης και τα βασικά αντιπαρατιθέμενα ταξικά συμφέροντα. Προβληματίζει, καθώς η κοινωνική συμμαχία αναδεικνύει τον πρωτοπόρο και ηγετικό ρόλο της εργατικής τάξης, φέρνει στην επιφάνεια τις διαφορές, τις αναστολές, τις ταλαντεύσεις. Η κοινωνική συμμαχία στα πλαίσια του ΑΑΔΜ θα συμβάλει να αδυνατίζουν οι ιδεολογικοί και πολιτικοί δεσμοί με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, εφ' όσον σημειώνονται γενικότερες θετικές διεργασίες και ανακατατάξεις.

Δεν έχουμε αυταπάτη ότι η κοινωνική συμμαχία όλων εκείνων που πιέζονται από τα μονοπώλια, τον ιμπεριαλισμό θα έχει πορεία ανέφελη. Το στοιχείο της ενότητας αντικειμενικά είναι πιο δυνατό, ωστόσο, θα επηρεάζεται και από το στοιχείο των διαφορών, της αναπόφευκτης διαπάλης που θα συντελείται και μέσα στους κόλπους της συμμαχίας, κάτω μάλιστα από την πολιτική του "διαίρει και βασίλευε" της κυρίαρχης τάξης και των κομμάτων της.

Ολα αυτά, βεβαίως, δεν τα λέμε για να δείξουμε τις δυσκολίες, αλλά το πώς θα γίνει δυνατό το Μέτωπο να πάρει σάρκα και οστά, από μια κατώτερη μορφή οργάνωσης να ανεβαίνει σε ανώτερη. Η κοινωνικοπολιτική συμμαχία ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό είναι σήμερα υποχρεωτική επιλογή.

Είναι μήπως τυχαίο το γεγονός ότι και οι πιο "ρηξικέλευθες" προτάσεις, που ρίχνονται στην πρόταση για αντιμετώπιση του νεοφιλελευθερισμού, δεν περιέχουν σχεδόν τίποτε για την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, την περίφημη "Λευκή Βίβλο" της ΕΕ; Οταν, μάλιστα, αυτή δεν τέλειωσε, απλώς συνεχίζεται, χάρη και στη συναίνεση των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Ακούμε και διαβάζουμε προτάσεις κάτω από τον τίτλο "ανατροπή του Μάαστριχτ" ή περί "νέου κοινωνικού Μάαστριχτ" για καλύτερους μισθούς, λιγότερη φορολογία του λαού. Καλά όλα αυτά, αλλά σε ποιο επίπεδο εργασιακών σχέσεων, σε ποια "αγορά εργασίας";. Οταν η μεγάλη πλειοψηφία του λαού γίνει "απασχολήσιμη" εργατική δύναμη, τότε η εργοδοσία δε θα έχει πρόβλημα αύξησης κάποιων παροχών, ή για κάποια κοινωνικά έργα χαμηλής ποιότητας. Η άρχουσα τάξη γνωρίζει καλά ότι δεν πρέπει να υποσκαφθεί πέραν ενός ορίου η αγοραστική δύναμη της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Αυτό το όριο την ενδιαφέρει να το φέρει στο πιο χαμηλό επίπεδο. Την ενδιαφέρει να μην υπάρχουν θεμελιωμένα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, να μην υπάρξει προοπτική η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της να διεκδικήσουν την ίδια την εξουσία, να διεκδικήσουν να αποφασίζουν αυτοί για την τύχη τους.

Οι θέσεις του ΚΚΕ για τις προγραμματικές κατευθύνσεις και στόχους πάλης του ΑΑΔΜ είναι επεξεργασμένες με βάση βεβαίως τη σημερινή πραγματικότητα, αλλά δε συμβιβάζονται με τη λογική, να κερδίσει ο εργαζόμενος ό,τι μπορεί, ό,τι του επιτρέπουν. Εμείς παλεύουμε για να πάρει ό,τι του ανήκει, για να τα αφαιρέσει από αυτούς που τα κατέχουν χωρίς να έχουν δικαίωμα.

Το ΑΑΔΜ έτσι όπως το βλέπει το ΚΚΕ, δεν μπορεί να εξαντλήσει το ρόλο του στην αντίσταση, στη λογική της αγωνιστικής πίεσης, στη λογική της απόσπασης κάποιων μερικών, προσωρινών από τη φύση τους, κατακτήσεων. Το ΑΑΔΜ πρέπει με τη δράση του να οδηγήσει σε απαιτήσεις και στόχους "εκτός των τειχών".

Θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης, γιατί μιλάμε τόσο για το τι θα κάνει το Μέτωπο, όταν ακόμα δεν έχει πάρει σάρκα και οστά;

Τίποτε δεν μπορείς να κερδίσεις σήμερα, αν δεν έχεις μια γενική έστω αντίληψη για το πώς πρέπει να τραβήξουν τα πράγματα στην πορεία. Οι επιμέρους συσπειρώσεις είναι μόνο τα ρυάκια που θα χαθούν αν δεν κερδίζει έδαφος στη συνείδηση, ιδιαίτερα της εργατικής τάξης, η γενικότερη κατεύθυνση του Μετώπου, άρα και η αναγκαιότητά του.

Η δυσαρέσκεια δεν μπορεί από μόνη της να αποτελέσει κινητήρια δύναμη δράσης εναντίον της σημερινής τάξης πραγμάτων. Αν η λαϊκή αγανάκτηση δε μεταπλάθεται προοδευτικά σε ριζοσπαστική κοινωνική, πολιτική συνείδηση, είναι υπαρκτός ο κίνδυνος - το παρελθόν διδάσκει - να βρεθούμε μπροστά σε μια αντιδραστική αναδίπλωση. Αρνητικές συνέπειες θα υπάρξουν, αν η λαϊκή αγανάκτηση εγκλωβιστεί σε σενάρια τύπου κεντροαριστεράς. Θα χαθεί πολύτιμος χρόνος. Το κυριότερο, θα υποστούν νέα φθορά συνθήματα και αξίες που στα μάτια των λαϊκών μαζών διατηρούν την αίγλη τους

Η θέση μας δεν έχει καμία ομοιότητα με τα νεφελώδη καλέσματα για αντικυβερνητικά ή αντισημιτικά μέτωπα, για αντινεοφιλελεύθερο μέτωπο. Ουσιαστικά, αυτή η γραμμή αφορά μόνο μια μερική αλλαγή του συσχετισμού δύναμης, ανάμεσα στα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα. Το πολύ πολύ να οδηγήσει σε μια κυβερνητική εναλλαγή, αλλά στη διατήρηση της ίδιας γραμμής πλεύσης, με πολύ μικρές διαφορές, και αυτές πολύ προσωρινά, στο επίπεδο της τακτικής. Ούτε ανάσα για το λαό δε θα αποτελεί μια τέτοια εξέλιξη

Η πάλη κατά της κυβέρνησης, της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, όπως και η πάλη κατά της συναίνεσης με βάση την ΟΝΕ περιέχεται στη γενικότερη πρόταση μας, είναι πλευρές της, τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Δεν αποτελούν κάποιους ξεχωριστούς, αυτοτελείς στόχους στη λογική "και μετά βλέπουμε". Εντάσσονται σε ένα συνεκτικό σχεδιασμό της κοινωνικής και πολιτικής πάλης με την καθοδήγηση του Αντιμονοπωλιακού Αντιιμπεριαλιστικού Δημοκρατικού Μετώπου.

Θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης γιατί μιλάμε τόσο για το τι θα κάνει το Μέτωπο όταν ακόμα δεν έχει πάρει σάρκα και οστά; Τίποτε δεν μπορείς να κερδίσεις σήμερα, αν δεν έχεις μια γενική έστω αντίληψη για το πως πρέπει να τραβήξουν τα πράγματα στην πορεία. Οι επί μέρους συσπειρώσεις είναι μόνο τα ρυάκια, που θα χαθούν, αν δεν κερδίζει έδαφος στη συνείδηση, ιδιαίτερα της εργατικής τάξης, η γενικότερη κατεύθυνση του Μετώπου, άρα και η αναγκαιότητά του.