Ομως, αυτή φορά, παρά τις προσπάθειες της κυβέρνησης - πρωτοστατούντων του πρωθυπουργού και του υπουργού Εθνικής Οικονομίας - να «συνεπαρθούν» τα λαϊκά στρώματα από το «άρωμα» του μέλλοντος της ΟΝΕ, τα αποτελέσματα υπήρξαν πενιχρά. Αλλωστε, ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει πολύ ακριβά μέχρι τώρα τους ανύπαρκτους «παραδείσους», άλλοτε της ΕΟΚ, κατόπιν της «ενιαίας αγοράς», ύστερα του Μάαστριχτ και έως χτες της προ-ΟΝΕ εποχής.

Εκείνο που απλώς επισημοποιήθηκε στη χτεσινή φιέστα του Ζαππείου είναι ότι αρχίζει για τους Ελληνες εργαζόμενους ο νέος Γολγοθάς, που, αυτή τη φορά, σηματοδοτείται από την ένδειξη «μετα-ΟΝΕ εποχή». Εκείνο που μένει είναι ότι μια νέα θηλιά κατά των συμφερόντων του ελληνικού λαού έχει τη συνυπογραφή της άρχουσας τάξης και των κομμάτων του «μονόδρομου». Λόγοι επαρκείς, για να δώσει την απάντησή του ο λαός στις 9 Απρίλη.

Ενας σύντομος απολογισμός των αποτελεσμάτων των πολιτικών της σκληρής λιτότητας, στην...«εκσυγχρονιστική» τους ερμηνεία (η ευημερία αριθμών καλύπτει - κουκουλώνει την ταυτόχρονη εξάπλωση της φτώχειας και των αρνητικών συνεπειών για τα κοινωνικά στρώματα), ήταν η ομιλία του υπουργού Εθνικής Οικονομίας. Για να τεκμηριώσει, μάλιστα, την «ευημερία των αριθμών», ο Γ.Παπαντωνίου, παρέθεσε πίνακες, με επιλεγμένα στοιχεία. Το κακό, όμως, για την κυβέρνηση είναι ότι ακόμα και μ' αυτά τα παντοιοτρόπως μαγειρεμένα στοιχεία, αποδεικνύεται η αγριότητα της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης, σε τομείς κοινωνικής πολιτικής.

Στην ομιλία του ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας αναφέρθηκε στο ευρύ πρόγραμμα διαρθρωτικών αλλαγών, που ακολουθεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με στόχο την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του ελληνικού κεφαλαίου. Σαν τέτοιες διαρθρωτικές αλλαγές παρουσίασε τις ιδιωτικοποιήσεις των τραπεζών και των ΔΕΚΟ, αλλά απέφυγε επιμελώς ν' αναφερθεί στα «ακανθώδη» θέματα του ασφαλιστικού και των εργασιακών σχέσεων.

Κατά τον Γ.Παπαντωνίου οι μεγάλοι ευνοημένοι από τις πολιτικές «σύγκλισης» είναι οι εργαζόμενοι και οι δαπάνες κοινωνικής πρόνοιας... Με την προσφυγή στη λογική των «μέσων όρων» επιδίωξε να παρουσιάσει μια εικόνα «γενικής ευημερίας», καθώς είπε ότι το μέσο εισόδημα του Ελληνα είναι σήμερα ίσο με το 70% του Ευρωπαίου, ενώ το 1993 ήταν 62%. Από την επίθεση «ευημερίας», δε γλίτωσαν ούτε οι δαπάνες Υγείας, Πρόνοιας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Εκπαίδευσης, οι οποίες, όπως είπε αυξήθηκαν κατά δύο μονάδες ως ποσοστό του ΑΕΠ, ενώ, στο ίδιο μήκος κύματος, υποστήριξε ότι ο ρυθμός ανόδου των των δαπανών για κοινωνική προστασία, είναι ο δεύτερος υψηλότερος ανάμεσα σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης!!!

Οφθαλμοφανή αποτελέσματα...

Στη χτεσινή φιέστα και προκειμένου να στηρίξουν με αριθμούς (το μόνο που μπορούν να κάνουν) τα αποτελέσματα της κοινωνικής τους πολιτικής, οι κυβερνώντες δημοσιοποίησαν ορισμένους, αλλά τα συμπεράσματα από την απλή ανάγνωσή τους είναι εντελώς διαφορετικά από αυτά που θέλησε να παρουσιάσει ο Γ.Παπαντωνίου. Συγκεκριμένα:

• «Οι ρυθμοί ανάπτυξης κινούνται σε επίπεδα της τάξης του 4% και βασίζονται κυρίως στις παραγωγικές επενδύσεις», είπε ο υπουργός. Τα επίσημα στοιχεία, όμως, δείχνουν ότι το 1999, που ήταν η χρονιά της... θεαματικής ανάπτυξης το σύνολο της ελληνικής βιομηχανίας παρουσίασε αύξηση μόλις 0,5%! Για δε την περίοδο από το 1995, μέχρι και πέρσι, η συνολική μεταβολή της παραγωγής των δεκάδων χιλιάδων επιχειρήσεων της μεταποίησης ήταν αθροιστικά μόλις 3,9%.
• «Οι δαπάνες για Υγεία, Πρόνοια, Κοινωνική Ασφάλιση και Εκπαίδευση, αυξήθηκαν κατά δύο ποσοστιαίες μονάδες ως ποσοστό του ΑΕΠ», είπε ο υπουργός. Η φυλλομέτρηση, όμως, των στοιχείων που έδωσε στη δημοσιότητα για την περίοδο 1990-97 (δεν έβαλε τα δύο τελευταία χρόνια επειδή εκεί το «ψαλίδισμα» των σχετικών δαπανών ήταν ακόμα μεγαλύτερο) αποδεικνύει ότι ο λεγόμενος Δείκτης Κοινωνικής Προστασίας -ακόμα κι όπως τον μετράνε στις Βρυξέλλες- αποκαλύπτει πως στις 15 χώρες - μέλη της ΕΕ από 25,4% έφτασε το 28,2% (αύξηση 11%). Η... μοναδικότητα της εφαρμοζόμενης από τους «εκσυγχρονιστές» πολιτικής που δήθεν πρωταγωνίστησαν στην προώθηση μέτρων κοινωνικής προστασίας, είχε σαν αποτέλεσμα ο ίδιος δείκτης από το 23,2% να κάνει το φοβερό... άλμα στο 23,6%, σημειώνοντας αύξηση της τάξης του 1,3%!!! Για την ιστορία ν' αναφέρουμε ότι τα αντίστοιχα ποσοστά ήταν στην Ισπανία και την Ιταλία 7,5%, και στην Πορτογαλία (44%)!
• «Ο πραγματικός μισθός αυξήθηκε με μέσο ετήσιο ρυθμό 2%», λέει για την περίοδο από το 1993 ο υπουργός, διαψεύδοντας ακόμα και τα πλέον επίσημα στοιχεία, που κατά καιρούς έχουν δημοσιοποιηθεί. Το βέβαιο είναι ότι ούτε μία χρονιά οι μισθωτοί και συνταξιούχοι δεν πήραν αυξήσεις που να προσεγγίζουν ακόμα και τον επίσημο τιμάριθμο και άρα σε κάθε περίπτωση μόνο μέσω των «ύποπτων» στατιστικών όρων, μπορεί να μιλήσει κανείς για αυξήσεις στους μισθούς.
• «Η αύξηση της σχέσης άμεσων προς έμμεσων φόρων ευνοεί κυρίως τα χαμηλά εισοδήματα», σημειώνεται στα φυλλάδια του Γ.Παπαντωνίου, που μιλάει για σχετική βελτίωση της αναλογίας. Αποσιωπά, όμως, με τον πλέον προκλητικό τρόπο ότι οι έμμεσοι φόροι πέρσι αποτελούσαν το 60% των φορολογικών εσόδων, ροκανίζοντας τα λαϊκά εισοδήματα.
• Τα υπόλοιπα στοιχεία που παραθέτουν οι κυβερνώντες, είναι τόσο συγκεχυμένα και επιλεκτικά, ώστε να μην προκύπτουν θετικά συμπεράσματα ούτε για τους ίδιους. Αναφέρουν π.χ. στοιχεία για τον κατώτατο μισθό ως ποσοστό του μέσου μισθού στην οικονομία, όπου εμφανίζεται στην Ελλάδα το 1997 να ανέρχεται στο 51%, ενώ εμφανίζουν το διαθέσιμο εισόδημα ως ποσοστό των συνολικών απολαβών να ανέρχεται το 1996 στην Ελλάδα στο 82%. Με τέτοια στοιχεία και επιχειρήματα προσπαθούν να κρύψουν την κατάσταση φτώχειας και αθλιότητας, εκατομμυρίων πολιτών της χώρας, σαν αποτέλεσμα των δικών τους πολιτικών επιλογών.

Ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας απαρίθμησαν τα επιτεύγματα της κυβέρνησης, αυτά που τώρα φέρνουν τη χώρα στη «λέσχη των ισχυρών» της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Χαμηλός πληθωρισμός, μικρά ελλείμματα, μειωμένα επιτόκια, μειωμένο χρέος. Το χτεσινό κοινό του Ζαππείου είχε κάθε λόγο να πανηγυρίζει, όμως και οι υπόλοιποι για τους ίδιους ακριβώς λόγους αισθάνονται έντονη αγανάκτηση.

***

Γι' αυτούς τους ανθρώπους η «επόμενη ημέρα» είναι η σημερινή. Αυτό που η κυβέρνηση ονομάζει «μετα-ΟΝΕ εποχή», «ισχυρή Ελλάδα», «ισχυρή Ευρώπη» θα είναι η συνέχεια της ίδιας πολιτικής. Κάθε λόγος που επικαλείται ο κ. Σημίτης προκειμένου να ζητήσει την ψήφο των Ελλήνων εργαζομένων είναι ένας λόγος για την καταψήφισή του, την καταψήφιση της κυβέρνησής του, και το κυριότερο την καταψήφιση αυτής της πολιτικής.

***

«Μετα-ΟΝΕ εποχή» για τους εργαζόμενους σημαίνει: Συνέχιση της μισθολογικής λιτότητας, κατάργηση των θεμελιακών εργασιακών δικαιωμάτων, ανατροπή του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, εξαθλίωση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού, ιδιωτικοποίηση και ξεπούλημα άνευ όρων της δημόσιας περιουσίας.

«Ισχυρή Ελλάδα» σημαίνει μια Ελλάδα ορμητήριο για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή, πρακτορείο των πολυεθνικών επιχειρήσεων στην επιχείρηση της λεηλασίας των γειτονικών χωρών και την καταλήστευση των λαών τους, μια Ελλάδα «χωροφύλακα» των γειτόνων της και ταυτόχρονα θύμα των αφεντικών της «νέας τάξης».

«Ισχυρή Ευρώπη» είναι η Ευρώπη των πολυεθνικών και των μεγαλοτραπεζιτών, εκεί όπου ακούγεται μόνο η φωνή των μεγάλων και οικονομικά ισχυρών, όπου οι μικροί και φτωχότεροι έχουν μόνον υποχρεώσεις, όπου τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας εκχωρούνται στα παντοδύναμα «Διευθυντήρια» των Βρυξελλών και της Φραγκφούρτης, όπου ετοιμάζεται ο «ευρωπαϊκός στρατός» για τις μελλοντικές επιδρομές, όπου η Συνθήκη Σένγκεν και η ευρωαστυνομία θα αναλαμβάνουν τις αποστολές αποκατάστασης της «τάξης».