Με μια προκλητική ανακοίνωση που θα τη ζήλευαν και οι πιο ακραιφνείς εκφραστές των τζογαδόρων της Σοφοκλέους, ο ΟΤΕ, και πριν απ' αυτόν η κυβέρνηση, ρίχνει το γάντι στα εκατομμύρια των συνδρομητών του και εξαγγέλλει νέες ανατιμήσεις στα τηλεφωνικά τέλη. Εχοντας στραμμένο το ενδιαφέρον του όχι στην κοινωνία, αλλά στις ολιγομελείς ομάδες των χρηματιστηριακών κύκλων, δεν ντρέπεται να ομολογήσει με άκρατο κυνισμό ότι η τιμολογιακή πολιτική του συμμορφώνεται "στην απαίτηση των μετόχων του για συνεχή αύξηση των εσόδων και της κερδοφορίας του".

Σύμφωνα με τις αποφάσεις της κυβέρνησης, που ενέκρινε το ΔΣ του ΟΤΕ, τα τιμολόγια που θα ισχύσουν από την 1η Μαρτίου αυξάνουν κατά 50% το κόστος της αστικής συνδιάλεξης, κατά 12,2% το μηνιαίο πάγιο,ενώ κάποιες μειώσεις γίνονται στα τιμολόγια της υπεραστικής και διεθνούς τηλεφωνίας, χωρίς όμως ν' αλλάζουν το εξωφρενικά υψηλό επίπεδο στο οποίο βρίσκεται το κόστος τους. Μία σοβαρή αλλαγή γίνεται στον τρόπο τιμολόγησης της αστικής συνδιάλεξης, στην οποία κάθε μονάδα θα χρεώνεται ανά λεπτό και όχι ανά τρίλεπτο, όπως γινόταν μέχρι σήμερα. Ετσι το κόστος μιας τρίλεπτης συνομιλίας διαμορφώνεται στις 18 δραχμές από 13 που ήταν, αφού το κόστος της μονάδας θα είναι 6 δραχμές.Βέβαια ο ΟΤΕ και οι υπηρεσίες του επιχειρούν να καλύψουν την αύξηση αυτή μέσα από κάποια στατιστικά στοιχεία, που δείχνουν ότι οι περισσότερες αστικές συνδιαλέξεις δεν ξεπερνούν τα 3 λεπτά και ως εκ τούτου ο συνδρομητής θα ωφεληθεί. Ομως καμία στατιστική "επεξεργασία" δεν μπορεί να αποκρύψει ότι για τον ίδιο τηλεπικοινωνιακό χρόνο που αγοράζει ο συνδρομητής του ΟΤΕ, με τα νέα τιμολόγια θα επιβαρύνεται περισσότερο.

Αυτό επιβεβαιώνεται και στην περίπτωση των τηλεκαρτών, αφού με το παλιό σύστημα για 300 λεπτά αστικής συνομιλίας που αγόραζε ο χρήστης αποκτούσε μια κάρτα των 100 μονάδων, η οποία στοίχιζε 1.700 δραχμές. Δηλαδή για κάθε λεπτό συνομιλίας πλήρωνε 5,7 δραχμές, ενώ με τα νέα τιμολόγια για την κάρτα των 100 μονάδων θ' αγοράζει 100 λεπτά συνομιλίας και θα πληρώνει 1.000 δραχμές, δηλαδή 10 δραχμές το λεπτό. Αντίστοιχα η τηλεκάρτα των 500 μονάδων θα πωλείται 4.200 δραχμές και των 1.000 μονάδων 8.200 δραχμές.

Το κόστος των υπεραστικών συνδιαλέξεων μειώνεται και για κάθε λεπτό επικοινωνίας για την Α ζώνη η τιμή θα είναι 12 δραχμές από 30, για τη Β ζώνη 45 δραχμές από 60 και για τη Γ 80 δραχμές από 90 που είναι σήμερα. Το μηνιαίο πάγιο ανεβαίνει στις 2.300 δραχμές από 2.050 σήμερα, που σημαίνει ότι ο ΟΤΕ θα αποσπάσει από τους καταναλωτές περί τα 16 δισ. δραχμές, χωρίς να κουνήσει το δάχτυλό του... Οσο για τη μείωση στο τέλος σύνδεσης, από 30.000 στις 15.000, αυτή μικρή σημασία έχει, αφού η συντριπτική πλειοψηφία των νοικοκυριών διαθέτουν ήδη μια τουλάχιστον τηλεφωνική σύνδεση.

Σε κάθε περίπτωση και η νέα τιμολογιακή πολιτική του ΟΤΕ κινείται στην κατεύθυνση αφαίμαξης των λαϊκών εισοδημάτων, θίγει τα ασθενέστερα στρώματα και μετατρέπει την τηλεφωνία σε εμπόρευμα. Το γεγονός μάλιστα ότι ενώ ο ΟΤΕ επικαλείται το κόστος, μέχρι σήμερα δεν έχει παρουσιάσει κοστολογικό σύστημα, αφήνει έκθετη στα μάτια της κοινής γνώμης τόσο την κυβέρνηση όσο και τη διοίκησή του.

Πίσω από τις αγωνιστικές διαθέσεις των αγροτών και το "κύμα" ενοποίησης των αγροτικών συλλόγων σε πολλές περιοχές της χώρας σέρνεται η νόθα διοίκηση της ΓΕΣΑΣΕ, που χτες εξέδωσε μια ανακοίνωση για να κάνει "άνοιγμα" διαλόγου για την ενοποίηση του αγροτικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Συγκεκριμένα απευθύνει κάλεσμα για διάλογο στη ΣΥΔΑΣΕ, στην Πανθεσσαλική Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα και στις υπόλοιπες Συντονιστικές Επιτροπές Αγώνα των αγροτών που έχουν συγκροτηθεί σε άλλες περιοχές της χώρας. Η "κίνηση" αυτή δεν είναι καθόλου τυχαία, αφού είναι φανερό ότι η ηγεσία της ΓΕΣΑΣΕ με την αντιαγροτική πρακτική της έχει απομονωθεί από τους αγωνιζόμενους αγρότες. Και μπορεί στην ανακοίνωση να γίνεται λόγος για τη δημιουργία ενός νέου ενωμένου, μαζικού, αποτελεσματικού αγροτικού κινήματος, με ένα ενιαίο Σύλλογο σε κάθε περιοχή, μια ενιαία Ομοσπονδία σε κάθε νομό και μια ενιαία οργάνωση σε εθνικό επίπεδο, ωστόσο όμως η "πρωτοβουλία" αυτή της ΓΕΣΑΣΕ χρειάζεται και τα ανάλογα δείγματα γραφής. Γιατί δεν αρκεί μόνο στα λόγια η γενικόλογη αναφορά για ενότητα, αλλά απαιτείται και η αγωνιστική διεκδίκηση επίλυσης των μεγάλων προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι αγρότες. Η νόθα διοίκηση της ΓΕΣΑΣΕ έχει κάνει μέχρι τώρα ό,τι περνάει από το χέρι της για να υπονομεύσει και να διασπάσει τους αγώνες, προκειμένου να προσφέρει εκδούλευση στην κυβέρνηση.

Εκτός αυτών πρέπει να σημειωθεί ότι η ΠΑΣΕ δεν αποτελεί οργάνωση, όπως σκόπιμα τη χαρακτηρίζει στην ανακοίνωσή της η νόθα ηγεσία της ΓΕΣΑΣΕ, αλλά συντονιστικό όργανο αγώνα, το οποίο κάνει πράξη αυτό που θέλουν οι αγρότες της Θεσσαλίας και εκφράζει τις δευτεροβάθμιες οργανώσεις, τόσο της ΓΕΣΑΣΕ, όσο και της ΣΥΔΑΣΕ. Η ΓΕΣΑΣΕ, που έκανε τη σχετική πρόταση, αλλά και η ΣΥΔΑΣΕ, αν θέλουν πραγματικά την ενοποίηση του αγροτικού συνδικαλιστικού κινήματος, μπορούν κάλλιστα να αυτοδιαλυθούν, δημιουργώντας ένα νέο συνδικαλιστικό όργανο, στη βάση της ενότητας και του αγώνα. Ωστόσο, στην πράξη δε φαίνεται ότι υπάρχουν τέτοιες προθέσεις, αφού οι διοικήσεις και των δύο αρέσκονται στο να κρατούν τις "σφραγίδες" τους και να "μοιράζονται" τα ποσά που τους δίνονται ως επιχορήγηση από τις εισφορές των αγροτών υπέρ του ΕΛΓΑ, ώστε να δικαιολογούν την ύπαρξή τους, πράγμα που δεν ισχύει για την ΠΑΣΕ και τις άλλες συντονιστικές επιτροπές αγώνα των αγροτών.

Με την ενέργειά της αυτή η κυβέρνηση έχει διπλό στόχο: α) Να περάσει στη συνείδηση του κόσμου, κάθε τίμιου εργάτη που έχει πέντε "δράμια" ταξικού προσανατολισμού και αγωνίζεται για ένα καλύτερο αύριο, ότι δε χρειάζονται αγώνες, καθώς κερδισμένοι είναι οι έμμεσα ή άμεσα προδότες των αγώνων. β) Να συγκροτήσει φιλική στρατιά με τους 1.200 πρώην ΣΕΠίτες που εργάζονται σήμερα στην ΕΘΕΛ, για να τους έχει στήριγμα στην πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι στο νομοσχέδιο για τις συγκοινωνίες, με ειδική διάταξη επανέρχονται στη δουλιά και οι υπόλοιποι 300 πρώην μέτοχοι των ΣΕΠ. Οπως, επίσης, δεν είναι τυχαίο ότι με άλλη τροπολογία στο "μίνι ασφαλιστικό", αναγνωρίζεται στους"νοικοκυραίους" το δικαίωμα συνταξιοδότησης στα 58, επιβαρύνοντας το ΙΚΑ χωρίς να έχουν καταβάλει δραχμή. Σημειώστε ότι αυτό απαγορεύεται ρητά και κατηγορηματικά σε όσους έχουν οποιαδήποτε μορφή ιδιοκτησίας επαγγελματικού αυτοκινήτου. Πρέπει να θυμίσουμε εδώ ότι ουδέποτε καταβλήθηκαν οι οφειλές της τότε ΕΑΣ προς το ΙΚΑ (από ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων), που ανέρχονται σε 28 δισ. δραχμές, ενώ από τους απολυμένους της ΕΑΣ την περίοδο 1992 - 1993, για να "βγουν" στη σύνταξη, τους παρακρατήθηκε το σύνολο της αποζημίωσής τους, περίπου 2 εκατ. δραχμές. Οι υπόλοιποι απολυμένοι, παρά τις υποσχέσεις του ΠΑΣΟΚ όταν ήταν στην αντιπολίτευση, εξαγόρασαν μόνοι τους τα ένσημα των 18 μηνών, καταβάλλοντας ο καθένας 500.000 και 600.000 δραχμές.

Βέβαια, η απάντηση είναι μια και μοναδική: Οι αγώνες έχουν μεγάλη σημασία και είναι από τις κυριότερες προϋποθέσεις για την ανατροπή της αντιλαϊκής - αντεργατικής πολιτικής. Και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι κυβερνήσεις. Γι' αυτό, άλλωστε, επιδιώκουν με κάθε μέσο και τρόπο να αλλοιώσουν το νόημα των αγώνων και να εξαγοράσουν συνειδήσεις, όπως επιδιώκει η κυβέρνηση και με τις παραπάνω τροπολογίες.

Χρήστος ΣΤΑΜΟΥΛΟΣ,μέλος του ΔΣ του Συνδικάτου Εργαζομένων ΟΑΣΑ.

Στην αναστολή των απεργιακών κινητοποιήσεων, που είχαν εξαγγείλει με απαρχή τη σημερινή στάση εργασίας (7 - 10 π.μ. ) και λήξη στις 12 Γενάρη 1999, προχώρησαν οι εργαζόμενοι στα τρόλεϊ, μετά την κοινοποίηση της δικαστικής απόφασης, χτες βράδυ.

Το δικαστήριο έκανε αποδεκτό το αίτημα της διοίκησης του ΗΛΠΑΠ και κήρυξε τις απεργιακές κινητοποιήσεις καταχρηστικές, ενώ, υπό το βάρος της δικαστικής απόφασης, η γενική διεύθυνση του οργανισμού κάλεσε αργά χτες βράδυ τους εκπροσώπους της Ενωσης Εργαζομένων ΗΛΠΑΠ να υπογράψουν Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Παράλληλα, εξέδωσε προκλητική ανακοίνωση, με την οποία απειλεί τους εργαζόμενους ότι σε περίπτωση που απεργήσουν θα απολυθούν!

Οπως είναι γνωστό, οι εργαζόμενοι στα τρόλεϊ αποφάσισαν σε γενική τους συνέλευση, την περασμένη βδομάδα, να κλιμακώσουν τις απεργιακές τους κινητοποιήσεις, καταγγέλλοντας τη διοίκηση του ΗΛΠΑΠ για "πεισματική άρνηση στην υπογραφή ΣΣΕ και μάλιστα στο πλαίσιο της κυβερνητικής πολιτικής", όπως υπέγραψαν οι εργαζόμενοι. Αντίθετα, η διοίκηση του ΗΛΠΑΠ εκβιάζει τους εργαζόμενους να αποδεχτούν την υπογραφή διετούς ΣΣΕ 1998 - 1999, επιδιώκοντας μ' αυτό τον τρόπο να τους κρατήσει "αλυσοδεμένους", ενόψει της εφαρμογής των αντεργατικών κανονισμών εργασίας, που ψήφισε πρόσφατα η κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή.