Τι προβλέπεται για την ΕΕ μέσα στο 1999. Ολοκληρώνονται οι διαπραγματεύσεις για την "Ατζέντα 2000"

Σύμφωνα με την ομόφωνη απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της Βιέννης (11/12 Δεκέμβρη 1998), οι 15 αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων "επανέλαβαν τη σταθερή προσήλωση να επιτευχθεί συνολικός συμβιβασμός σχετικά με την "Ατζέντα 2000" κατά το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο των Βρυξελλών στις 24 και 25 Μαρτίου 1999".Ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζ. Σαντέρ δήλωσε προχτές ενώπιον της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ότι η ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης για την "Ατζέντα 2000" "αποτελεί σημαντική πρόσκληση" για τη γερμανική προεδρία, ότι "όλος ο κόσμος γνωρίζει πως πρέπει να γίνουν συμβιβασμοί" και πως "χωρίς συμφωνία για το δημοσιονομικό πλαίσιο η ΕΕ θα έπεφτε και πάλι σε πικρόχολες αντιπαραθέσεις".Η Κομισιόν σιωπηλά τροφοδοτεί την ανατροπή της δικής της αρχικής πρότασης (Ιούλης 1997), σύμφωνα με την οποία η "Ατζέντα 2000" θα χρηματοδοτούνταν "από το υφιστάμενο δημοσιονομικό πλαίσιο" που κρινόταν "επαρκές". Αλλά μετά την απαίτηση της Γερμανίας και των συμμάχων της για δραστική περικοπή δαπανών, οι "15" συμφώνησαν ομόφωνα στη Βιέννη ότι η "Ατζέντα 2000" έχει "διττό στόχο" (όχι μόνο να "θεσπιστούν" οι πολιτικές για την ΚΑΠ και το "πακέτο Σαντέρ" αλλά και "να καθοριστεί κατάλληλο χρηματοοικονομικό πλαίσιο για την ανάπτυξή τους") και ότι μ' αυτές τις πολιτικές "θα εξασφαλίζεται δημοσιονομική λιτότητα στο επίπεδο της Ενωσης παρόμοια μ' αυτή που εφαρμόζεται σε εθνικό επίπεδο" (!!!) Η ευρω-λιτότητα θα επιφέρει "εξοικονόμηση" υπέρ των πλουσίων, ενώ σύμφωνα με κυβερνητικούς υπολογισμούς η χώρα μας θα απολέσει "επίσημα" περί τα 3,5 τρισ. δραχμές για την περίοδο 2000-2006. Καταστροφικές συνέπειες θα υπάρξουν, ιδιαίτερα για την αγροτική παραγωγή (ΚΑΠ). Οπως ομολογεί κυνικά το πρόγραμμα της γερμανικής προεδρίας "στη συνάρτηση των προσπαθειών των κρατών - μελών για την εξασφάλιση σταθερότητας και τη δημοσιονομική εξυγίανση στα πλαίσια της εισαγωγής του ΕΥΡΩ, πρέπει συν τω χρόνω να περισταλούν οι δαπάνες της ΚΑΠ. Η οικονομική συνυπευθυνότητα των κρατών - μελών για την ΚΑΠ θα πρέπει ενδεχομένως να ενισχυθεί με την προσθήκη μιας εθνικής συγχρηματοδότησης". Από την "επανεθνικοποίηση" της ΚΑΠ, η Ελλάδα προβλέπεται να απολέσει, σύμφωνα με την επίσημη πρόταση της Κομισιόν περίπου 452,3 εκ. ECU/Ευρώ το χρόνο, δηλαδή περίπου 1 τρισ. δραχμές για την περίοδο 2000-2006. Οσον αφορά τη διαπραγματευτική ισχύ της κυβέρνησης, αυτή εκ των προτέρων έχει εξουδετερωθεί. Αντικειμενικά γιατί στη Βιέννη συμφωνήθηκε ομόφωνα,με τη συνυπογραφή Σημίτη, ότι "η Ατζέντα 2000 είναι ενιαία δέσμη για την οποία χωρεί μόνο συνολική συμφωνία", γεγονός που ευνοεί μόνο τις ευρωπαϊκές "μεγάλες δυνάμεις" και όχι τις μικρές χώρες, με επιμέρους διαφοροποιήσεις και αντιδράσεις. Και επιπλέον γιατί η ελληνική διπλωματία έχει απολέσει κάθε ίχνος φερεγγυότητας.

Αναφέρουμε χαρακτηριστικά μόνο μια περίπτωση. Στο τελευταίο, πριν τη Βιέννη, Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων ο ΑΝΥΠΕΞ Γ. Παπανδρέου δήλωνε ότι "η θέση της Ελλάδας είναι ξεκάθαρη: ως βάση διαπραγμάτευσης υπάρχει μόνο η πρόταση της Κομισιόν". Μόλις μια εβδομάδα μετά, στη Βιέννη, ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης δήλωνε περιχαρής ότι "αποφασίστηκε να εξεταστούν όλες οι προτάσεις που αποτελούν αντικείμενο συζήτησης. Δηλαδή της Κομισιόν, της Αυστριακής προεδρίας, των κρατών - μελών".

Γίνεται φανερό ότι το κόστος της ελληνικής επανένταξης στην ΟΝΕ δεν αφορά μόνο την πολύχρονη άγρια λιτότητα, που επιβάλλουν τα "κριτήρια" ή την απώλεια της νομισματικής και συναλλαγματικής πολιτικής που μεταφέρεται στην"Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα" (ΕΚΤ), αλλά πλήθος άλλων σημαντικών οικονομικών και πολιτικών πτυχών που καθημερινά αποστερούν τη χώρα από βασικά κυρίαρχα δικαιώματα και πλεονεκτήματα. Γι' αυτό και η υστερική και πλασματική ευρω-ευφορία (... )

Β. ΓΚ.

Η Γερμανία ανέλαβε την προεδρία στην Ευρωπαϊκή Ενωση για το πρώτο εξάμηνο του '99 και θέλει να βάλει τη σφραγίδα της σ' όλα τα εκκρεμή θέματα

ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ (του ανταποκριτή μας ΒΗΣ. ΓΚΙΝΙΑ). - Μπορεί, σύμφωνα με τον καθεστωτικό τύπο, η χώρα "σύμπασα" να δοξολογεί παραφρονούσα την επανένταξη με "οποιοδήποτε" κόστος στην ΟΝΕ, αναγάγοντας τις εξετάσεις των Βρυξελλών, τον Μάρτη του 2000, σε "εθνικό στόχο", αλλά το 1999 αποτελεί πραγματικά ένα "κρίσιμο" έτος, αφού πέρα από τον πλασματικό κόσμο των "κριτηρίων" του Μάαστριχτ και τις επιβαλλόμενες επιδόσεις, αναμένεται να ληφθούν μια σειρά από αποφάσεις "στρατηγικής" σημασίας για την Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) και την Ελλάδα. Μόλις στις 24/25 Μάρτη, με έκτακτη Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες αναμένεται να ολοκληρωθούν πολιτικά οι πολύχρονες διαπραγματεύσεις της "Ατζέντας 2000" και για τη χώρα μας προβλέπονται νέες καταστροφικές συνέπειες ιδιαίτερα στην αγροτική παραγωγή (ΚΑΠ), αλλά και δραστικές περικοπές στα "μεγάλα έργα" (πακέτο Σαντέρ) για την περίοδο 2000 - 2006.

Ομως, η ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων της "Ατζέντας 2000", δεν αποτελεί το μόνο γεγονός "στρατηγικής σημασίας" για το πρώτο εξάμηνο του 1999 που η Γερμανία ασκεί την Προεδρία της ΕΕ - ταυτόχρονα με την προεδρία του G7, της Δυτικοευρωπαϊκής Ενωσης (ΔΕΕ) και του Σένγκεν. Η αρχή της γερμανικής προεδρίας "συνέπεσε" με την εισαγωγή του Ευρω-νομίσματος και το πρώτο εξάμηνο του 1999 θα 'ναι αποφασιστικής σημασίας για την εκκίνηση του "τρίτου σταδίου" της ΟΝΕ του Μάαστριχτ, αλλά και για την τρίχρονη "μεταβατική" περίοδο μέχρι το 2002, που το ΕΥΡΩ θα γίνει "ενιαίο και αποκλειστικό" νόμισμα, δηλαδή το μόνο νόμιμο χρήμα που θα κυκλοφορεί. Η Συνθήκη του Αμστερνταμ θα τεθεί σε ισχύ κατά πάσα πιθανότητα στη διάρκεια του εξαμήνου της γερμανικής προεδρίας. Ιδιαίτερη σημασία αποδίδεται στην προώθηση των διαπραγματεύσεων για τη "θεσμική μεταρρύθμιση". Την περασμένη Τρίτη ο πολύς Γιόσκα Φίσερ, ο "πράσινος" Γερμανός ΥΠΕΞ, επέμενε ενώπιον της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Στρασβούργο για την ανάγκη "να αποφευχθεί ένα θεσμικό έμφραγμα" της ΕΕ και έκανε λόγο για "γρήγορη" διαπραγμάτευση, ούτως ώστε "σύντομα οι αποφάσεις να γίνονται δεκτές κατά πλειοψηφία, στο μεγαλύτερο δυνατό αριθμό τομέων".

Ακριβώς γι' αυτό προωθείται η εφαρμογή της Συνθήκης Σένγκεν και η ενίσχυση των αρμοδιοτήτων και του ρόλου της ευρωαστυνομίας (Europol), με μηχανισμούς παρακολούθησης και καταστολής για τη διαφύλαξη της εξουσίας του κεφαλαίου, με αστυνομικούς - στρατιωτικούς θεσμούς για ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και εμπορευμάτων και τη χειραγώγηση των εργαζομένων και των κινημάτων τους.

Στο Αμστερνταμ αποφασίστηκε η Συνθήκη Σένγκεν να ενταχθεί στο Κοινοτικό Δίκαιο, με τη μορφή πρωτοκόλλου, ως κεκτημένο, δηλαδή ως μίνιμουμ σύστημα ασφαλείας της ΕΕ, όπου θα προσχωρήσουν και οι χώρες που θα ενταχθούν μελλοντικά στην Ενωση. Από την υποχρέωση εφαρμογής της Συνθήκης Σένγκεν εξαιρούνται μόνον η Βρετανία και η Ιρλανδία.

Ενα από τα χαρακτηριστικά στοιχεία της Συνθήκης Σένγκεν είναι η ανατροπή μιας βασικής αρχής του νομικού συστήματος, όχι μόνο του ελληνικού, ότι, δηλαδή, ο κάθε άνθρωπος θεωρείται αθώος μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. Τώρα λοιπόν, όλοι θεωρούνται ένοχοι, χωρίς να έχουν μάλιστα τη δυνατότητα να υποστηρίξουν την αθωότητά τους. Στην αποκορύφωση αυτής της αποτρόπαιης θεωρίας, η Συνθήκη Σένγκεν ορίζει ότι προϋπόθεση για την παρακολούθηση είναι, μεταξύ άλλων, οι ενδείξεις "τέλεσης προπαρασκευαστικών ενεργειών για διάπραξη εγκλήματος" και η αυθαίρετη εκτίμηση ότι το συγκεκριμένο άτομο είναι ύποπτο να διαπράξει στο μέλλον (!) αξιόποινες πράξεις. Με λίγα λόγια, αν οι "αρχές" κρίνουν ότι κάποιος σκέπτεται κάτι που θεωρείται "αξιόποινο", τότε αυτομάτως τίθεται υπό παρακολούθηση!

Αν ήταν έτσι, τότε μηχανισμός για την αντιμετώπιση αυτών των εγκλημάτων υπάρχει, είναι η Ιντερπόλ, η συνεργασία των αστυνομικών αρχών. Αυτό που ενδιαφέρει τους αρχιτέκτονες της Συνθήκης Σένγκεν είναι να προλάβουν, να ελέγξουν και, τελικά, να καταστείλουν το κίνημα κατά της "κοινοτικής νομιμότητας". Καθώς το κοινοτικό Δίκαιο υπερισχύει πλέον των εθνικών νομοθεσιών, καθώς οι πολιτικές επιλογές του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών τείνουν να αποκτήσουν την ισχύ νόμου για τους λαούς των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, απαιτείται ένας τέτοιος μηχανισμός, που θα στρέφεται κατά των μη "πολιτικά ορθών". Οποιος αντιτίθεται στην Ευρωπαϊκή Ενωση, όποιος αντιδρά στις επιλογές της, όποιος αντιμάχεται τις συνέπειες από την πολιτική της, όποιος σκέπτεται απλώς να αντιδράσει, αυτός είναι ο "εχθρός".