"Τίποτα δεν αγνόησα στα τραγούδια μου, διότι κι αυτό το θεωρούσα χρέος. Εγραψα για την Ελλάδα, για τη φτώχεια, για τη γυναίκα, για την εργατιά, για τον πόνο, για την αδικία, για το χαμό, για τη φυγή, για τη λευτεριά, για τον πόθο, για το ανικανοποίητο. Και πού δε φτερούγισε η φαντασία μου όλα αυτά τα χρόνια...".

Με τα μελωδικά "φτερουγίσματα" της μεγάλης τέχνης του, για μισό αιώνα ύμνησε την ψυχή του λαού μας, τραγούδησε τη Ρωμιοσύνη, χτίζοντας νότα τη νότα στην καρδιά της την απέραντη μουσική του. Δεκαπέντε χρόνια συμπληρώνονται τη Δευτέρα από το θάνατο του Βασίλη Τσιτσάνη (πέθανε στις 18/1/84), του κορυφαίου της λαϊκής μας μουσικής, του δημιουργού με το πλουσιότατο σε μέγεθος και ποιότητα έργο. Τα τραγούδια του ταυτίστηκαν με την ψυχή, τις μνήμες, τις λαχτάρες του λαού μας, το ήθος της ελληνικής ψυχής. Τραγούδια, με τα οποία "σμίλεψε" μ' έναν μοναδικό τρόπο το "πρόσωπο" της Ελλάδας των αδικημένων, των περήφανων, της εργατιάς.

Γνήσιος εκφραστής του λαού, σε δύσκολους καιρούς αντιστάθηκε στα ευτελή και ξενόφερτα γούστα που καλλιεργούσε η ολιγαρχία, δημιουργώντας τραγούδια σαν τη "Συννεφιασμένη Κυριακή",τον "εθνικό ύμνο" του λαϊκού μας τραγουδιού, που γράφτηκε στη διάρκεια της Κατοχής, εμπνευσμένο από "τα τραγικά περιστατικά που συνέβαιναν τότε στον τόπο μας, με την πείνα, τη δυστυχία, το φόβο, την καταπίεση, τις συλλήψεις, τις εκτελέσεις". "Αρχόντισσα", "Μπαξέ τσιφλίκι", "Βάρκα γιαλό", "Αραπίνες", "Τα πέριξ", "Μπλόκος", "Τρέξε μάγκα να ρωτήσεις" είναι κάποια από τα εκατοντάδες τραγούδια του (ανέρχονται στα 1.000), που με ξεχωριστό τρόπο ερμήνευσαν οι Μπέλλου, Τσαουσάκης, Στελλάκης, Γεωργακοπούλου, Χασκίλ, Κερομύτης, Χατζηχρήστος, Παγιουμτζής κ. ά.

Η γεωλογική ιστορία της λεκάνης του Αιγαίου τα τελευταία 20 εκατομμύρια χρόνια είναι αποτυπωμένη στο Απολιθωμένο Δάσος της Λέσβου, το οποίο παρέχει μοναδικές πληροφορίες τόσο για τη χλωρίδα όσο και για τις οικολογικές συνθήκες, τις κλιματολογικές μεταβολές, την ηφαιστειακή δραστηριότητα και τις μεγάλες τεκτονικές κινήσεις.

Η πρόσφατη ανασκαφική δραστηριότητα αποδεικνύει ότι το δάσος κωνοφόρων δέντρων αναπτύχθηκε σε κλίμα υποτροπικό, που μεταβαλλόταν απότομα σε ηπειρωτικό θερμό, όπως στη ζώνη της Νοτιοανατολικής Ασίας ή της Αμερικής. Σύμφωνα με τους ανασκαφείς συγκρίσιμο οικοσύστημα με αυτό του Απολιθωμένου Δάσους βρίσκουμε σήμερα στη Βόρειο Αμερική, όπου αναπτύσσονται μεγάλα δάση κωνοφόρων.

Οι ανασκαφές πραγματοποιούνται από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Απολιθωμένου Δάσους Λέσβου,υπό τη διεύθυνση του Ν. Ζούρου και τη συνεργασία του καθηγητή Παλαιοβοτανικής, Ε. Βελιτζέλο.

Οι εκσκαφές στην περιοχή του Πάρκου αποκάλυψαν γιγαντιαίους κορμούς κωνοφόρων δέντρων, που οδηγούν στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για δύο τουλάχιστον διαφορετικής ηλικίας απολιθωμένα δάση. Τα τμήματα φυτών που βρέθηκαν καλά διατηρημένα μέσα στα ηφαιστειακά υλικά, εάν παραμείνουν σε υπαίθρια χώρο κινδυνεύουν από διάβρωση και γι' αυτό θα μεταφερθούν στο Μουσείο.

Στην περιοχή του Σιγρίου οι ανασκαφές πιστοποιούν την αυτοχθονία του Απολιθωμένου Δάσους της Λέσβου και συναντώνται δύο ορίζοντες απολιθωμάτων. Σύμφωνα με τον καθηγητή Ε. Βελιτζέλο τα δέντρα του Σιγρίου δεν ανήκουν στα κωνοφόρα, αλλά στα είδη της οικογένειας των αγγειοσπέρμων. Εξάλλου, στην περιοχή της Αντισσας,όπου πέρσι εντοπίστηκε Απολιθωμένο Φοινικόδασος,οι φετινές ανασκαφές αποκάλυψαν γιγαντιαίους ιστάμενους κορμούς με εξαιρετική διατήρηση της εσωτερικής δομής και των εξωτερικών γνωρισμάτων του ξύλου. Σε αυτό το χώρο, αφού περιφραχτεί με πρωτοβουλία της κοινότητας Αντισσας, θα συνεχιστούν οι ανασκαφές, με σκοπό να δημιουργηθεί ένας ακόμα επισκέψιμος χώρος.

Στόχος των ερευνών είναι να συνεχιστούν οι ανασκαφές, ώστε να αποκαλυφθεί το σύνολο των απολιθωμένων κορμών που σήμερα είναι καλυμμένοι από τα ηφαιστειακά πετρώματα. Μεγάλο μέρος των ανασκαφικών ευρημάτων θα εμπλουτίσει τις αίθουσες του Μουσείου που αποπερατώθηκε πρόσφατα.