- Τρέχουσα
- Προηγούμενη
- Επόμενη
- Μόνο κείμενο
- Σύνθετη αναζήτηση
- Πολιτική
- Κόσμος
- Οικονομία
- Εργαζόμενοι
- Κοινωνία
- Πολιτισμός
- Αθλητισμός
- Φαρμακεία
- Νοσοκομεία
- Χρήσιμα τηλέφωνα
- Δρομολόγια πλοίων
- Δελτίο καιρού
- Γιατροί
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
- Ιστορική διαδρομή
- Ενθετα ιστορίας
- Ειδικές εκδόσεις
- International
- Νέα του site
- Επικοινωνία
Feeds- Οδηγίες
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
Στα σχετικά αφιερώματα των εφημερίδων αυτών των ημερών με αφορμή την εισαγωγή του ΕΥΡΩ - σε λογιστική μορφή ως την 1/1/2002 - έμμεσα ομολογείται, από τις πιο έγκυρες αστικές πηγές, ότι κινητήρια δύναμη των εξελίξεων είναι η προσπάθεια των αστικών τάξεων των κρατών - μελών να αποσπάσουν το μέγιστο της υπεραξίας από την εργατική τάξη, εξαρθρώνοντας κάθε εργατική κατάκτηση, που καθιστά την εργατική δύναμη "ακριβή", και να ισχυροποιηθούν στον παγκόσμιο ανταγωνισμό με τα άλλα δυο ιμπεριαλιστικά κέντρα, κυρίως τις ΗΠΑ, αλλά και την Ιαπωνία.
Ομολογώντας, επίσης, το γεγονός ότι οι ανταγωνισμοί στο εσωτερικό της ΕΕ, ούτε εξαλείφτηκαν ούτε πρόκειται να εξαλειφθούν και ακόμη ότι υπάρχει κίνδυνος διασάλευσης της "κοινωνικής συνοχής", με άλλα λόγια ανάπτυξης της ταξικής πάλης, αρκετοί αναλυτές θέτουν πολλά ερωτηματικά για τη βιωσιμότητα του εγχειρήματος.
Στο φόντο των προτροπών για να υποστηρίξουν οι εργαζόμενοι την πολιτική προώθησης του κοινού νομίσματος, βρίσκεται, με διάφορες διατυπώσεις και αποχρώσεις, το γνωστό από καταβολής καπιταλισμού δόγμα των κυρίαρχων: "ό,τι είναι συμφέρον για το κεφάλαιο, είναι και για τους εργαζόμενους", "όλοι μαζί θα κερδίσουμε ή όλοι μαζί θα χάσουμε".
Από τα σχετικά αφιερώματα των εφημερίδων, επιλέξαμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα από δυο μόνο συνεντεύξεις (ΤΟ ΒΗΜΑ, 3/1/99), του Β. Ντουίζενμπεργκ, προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Λ. Παπαδήμου, διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, όπου καθαρά φαίνεται τι πρέπει να περιμένουν τα λαϊκά στρώματα από την εισαγωγή του ΕΥΡΩ.
******************************************************************
Ιδού η γνώμη ενός εκ των πρωταγωνιστών, του Βιμ Ντουίζενμπεργκ, προέδρου της Κεντρική Ευρωπαϊκής Τράπεζας, για τα πλεονεκτήματα του ΕΥΡΩ: "Ως οικονομολόγος εκτιμώ ότι το σημαντικότερο πλεονέκτημα είναι η διαφάνεια των τιμών, των οποίων η σύγκριση θα είναι πλέον δυνατή μέσα σε μια αγορά 300 εκατομμυρίων ανθρώπων. Επίσης τα επιτόκια μετατροπής συναλλάγματος θα εξαφανιστούν στη ζώνη του ΕΥΡΩ και αυτή η αλλαγή αφορά όλους τους ανθρώπους, γιατί έχει επιπτώσεις στην καθημερινή ζωή τους. Επίσης εξαφανίζει ένα από τα εμπόδια του διεθνούς εμπορίου, τις διακυμάνσεις των ισοτιμιών του συναλλάγματος, που πάντα ανησυχούσαν τους βιομηχάνους και τους εμπόρους...". Το ΕΥΡΩ, εκτιμά ο Β. Ντουίζενμπεργκ, θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας "στο βαθμό που θα συμβάλει στην ανάπτυξη".
Είναι προφανές πως όλα τα παραπάνω "πλεονεκτήματα" αφορούν τη στήριξη της ελεύθερης κίνησης κεφαλαίων και εμπορευμάτων και, βεβαίως, η ιστορία και η σύγχρονη πραγματικότητα αποδείχνει ότι περισσότερο εμπόριο δε σημαίνει κατ' ανάγκη και καλύτερη ζωή για όλους. Στη σημερινή εποχή της μεγαλύτερης, στα μεταπολεμικά χρόνια, "απελευθέρωσης" των αγορών μέσω των διαφόρων διεθνών ή περιφερειακών συμφωνιών, αυξάνονται κατακόρυφα η ανεργία, η φτώχεια, η εξαθλίωση των λαϊκών μαζών παγκόσμια. Βεβαίως, ούτε ο ισχυρότερος προστατευτισμός στο παρελθόν προστάτευσε τους εργαζόμενους στις καπιταλιστικές χώρες από την "υποφερτή" μιζέρια στις καλές περιόδους και την πτώση του βιοτικού τους επιπέδου ή την εξαθλίωση σε περιόδους κρίσεων.
Τις ίδιες υποσχέσεις και επιχειρήματα ακούσαμε για την Ενιαία Αγορά. Καμιά υπόσχεση δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί. Χαρακτηριστική είναι η θέση του προέδρου της ΕΚΤ για τις αιτίες και τους τρόπους αντιμετώπισης της ανεργίας: "Και τίποτα δε θα μας εμποδίσει να λέμε ότι η ανεργία στην Ευρώπη, και ιδιαίτερα στις μεγάλες χώρες, έχει κατά κύριο λόγο δομικό χαρακτήρα και δυστυχώς σε αυτό τον τομέα η νομισματική πολιτική δεν έχει καμιά επίδραση. Η ανεργία οφείλεται στην ακαμψία της αγοράς εργασίας". Ερμηνεύοντας τα ευρωενωσιακά κορακίστικα στα απλά ελληνικά, ο Ντουίζενμπεργκ λέει ότι η εργατική δύναμη είναι ακριβή για το κεφάλαιο και για να φτηνύνει χρειάζεται να γίνει "ευέλικτη" με το ξεθεμέλιωμα κάθε εργατικής κατάκτησης. Αυτή είναι η θέση και στόχευση της ΕΕ και αποκαλύπτει τον ταξικό της χαρακτήρα σαν καπιταλιστικού συνασπισμού ενάντια στην εργασία.
Πολλά προς αυτήν την κατεύθυνση έχει κάνει φυσικά και η ελληνική κυβέρνηση. Θα κάνει ακόμη περισσότερα, επιδιώκοντας τη συμμετοχή της Ελλάδας στη ζώνη του ΕΥΡΩ.
Να, τι λέει σχετικά ο Λ. Παπαδήμος: "Τα οφέλη από την εισαγωγή του ΕΥΡΩ δε θα κατανεμηθούν αυτόματα και συμμετρικά σε όλες τις χώρες. Ο επιμερισμός τους θα εξαρτηθεί από την ευελιξία και την αποτελεσματική οργάνωση των αγορών και τη δυνατότητα των επιχειρήσεων και των οικονομικών αρχών να αξιοποιήσουν τις νέες ευκαιρίες που διανοίγονται. Η όξυνση του ανταγωνισμού συνεπάγεται μεγαλύτερη προσπάθεια για την επίτευξη ικανοποιητικού αποτελέσματος". Επίσης εκτιμά ότι η επεκτατική δημοσιονομική πολιτική και όπου είναι εφικτή "δε θα αποδειχθεί όμως επαρκής για την αντιμετώπιση της ανεργίας στην Ευρώπη, η οποία σε σημαντικό βαθμό οφείλεται σε διαρθρωτικούς παράγοντες. Συνεπώς για να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά η ανεργία απαιτείται συνδυασμένη εφαρμογή κατάλληλης μακροοικονομικής πολιτικής και ταυτόχρονα υλοποίηση σειρά διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που θα αυξήσουν την ευελιξία της αγοράς εργασίας και θα βελτιώσουν την κινητικότητα και επαγγελματική κατάρτιση του εργατικού δυναμικού".
Οξυνση, λοιπόν, του ανταγωνισμού με την εισαγωγή του ΕΥΡΩ. Ηδη, οι εργαζόμενοι αποκρυσταλλώνουν μια πικρή εμπειρία. Το στερεότυπο, που πριν μερικά χρόνια ίσως ηχούσε στα αυτιά αρκετών εργαζομένων σαν λογικό κι αναγκαίο "ότι πρέπει να γίνουν οι επιχειρήσεις ανταγωνιστικές" και σαν στόχος που θα έπρεπε να ενδιαφέρει τους ίδιους, αποκαλύπτει σήμερα το απεχθές του πρόσωπο: Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, κλείσιμο επιχειρήσεων, απολύσεις εργαζομένων για μείωση του κόστους παραγωγής, ένταση των συγχωνεύσεων και εξαγορών που εκτοξεύουν τις μετοχές στα ύψη και χιλιάδες εργαζόμενους στον Καιάδα της ανεργίας, αφόρητη πίεση προς τα κάτω της εργατικής δύναμης με "διαρθρωτικές αλλαγές", μοίρασμα της μιας θέσης εργασίας σε πολλούς κλπ.
Επιπλέον θα υπάρξει ακόμη μεγαλύτερη μείωση των κοινωνικών δαπανών, λόγω της περίπου στασιμότητας στο ρυθμό μείωσης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Οπως είναι γνωστό, το Σύμφωνο Σταθερότητας επιβάλλει ισοσκελισμένους ή πλεονασματικούς κρατικούς προϋπολογισμούς. Ο Β. Ντουίζενμπεργκ δηλώνει σχετικά ότι: "Από το 1993 ως το 1997 τα δημόσια ελλείμματα στην Ευρωλάνδη παρουσίαζαν ετήσια μείωση της τάξεως του 1% και σήμερα έχουν πέσει στο 2,5% του ΑΕΠ. Μέσα στο 1999, θα έχουμε επιπλέον μείωση της τάξεως του 0,4%, ποσοστό μικρότερο από εκείνο των προηγουμένων ετών. Σύμφωνα με τις προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η μείωση έπρεπε να φτάσει το 0,2%, το έτος 2000".
Φρούδες και οι ελπίδες ορισμένων για προσέγγιση των μισθών προς τα πάνω, και σκέτη απάτη, όταν προπαγανδίζονται σαν δόλωμα για απόσπαση υποστήριξης στο ΕΥΡΩ. Ιδού πώς απαντά ο πρόεδρος της ΕΚΤ, όταν του τίθεται ως ερώτηση "η πρόταση των ευρωπαϊκών συνδικαλιστικών οργανώσεων περί συντονισμού της μισθοδοτικής πολιτικής σε ευρωπαϊκό επίπεδο": "Δεν πιστεύω ότι είναι καλή αυτή η ιδέα. Ως τραπεζίτης πρέπει να υπενθυμίσω τον βασικό κανόνα: Οι αμοιβές δεν πρέπει να αυξάνονται ταχύτερα από την παραγωγικότητα. Η παραγωγικότητα όμως παρουσιάζει διαφορετικούς ρυθμούς αύξησης από χώρα σε χώρα, από περιοχή σε περιοχή, από κλάδο σε κλάδο, από επιχείρηση σε επιχείρηση. Μια γενική αύξηση των μισθών θα ερχόταν σε αντίθεση με αυτές τις ιδιομορφίες".
Οι εργαζόμενοι θα επωμίζονται άμεσα και αυτόματα το βάρος δυσμενών οικονομικών εξελίξεων, που προκύπτουν από την ανισόμετρη καπιταλιστική ανάπτυξη, όπως, π.χ., στην ανάπτυξη της παραγωγικότητας ή στην εκδήλωση των φαινομένων του κύκλου της κρίσης. Με άλλα λόγια, οι δυνατότητες της άρχουσας τάξης για ελιγμούς ενσωμάτωσης των εργαζομένων έχουν ελαχιστοποιηθεί.
Να πώς θέτει το ζήτημα ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος: "Οπωσδήποτε, μετά την εισαγωγή του ΕΥΡΩ, η ανταγωνιστικότητα δε θα μπορεί να βελτιωθεί με προσαρμογή της συναλλαγματικής ισοτιμίας, ενώ η ενιαία νομισματική πολιτική της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας θα σχεδιάζεται και θα ασκείται με γνώμονα τις γενικές οικονομικές και νομισματικές συνθήκες στην Ενωση και δε θα μπορεί να συμβάλει στην αντιμετώπιση των ειδικών συνθηκών - ύφεσης ή υπερθέρμανσης - που ενδέχεται να επικρατούν σε επιμέρους χώρες... η ΕΕ έχει έναν πολύ μικρό κοινοτικό προϋπολογισμό και συνεπώς δε υπάρχουν ουσιαστικά δυνατότητες άσκησης δημοσιονομικής πολιτικής σε ευρωπαϊκό επίπεδο, καθώς και χρήσης ενός συστήματος μεταβίβασης πόρων μεταξύ των χωρών - μελών της Ενωσης, προκειμένου να εξομαλύνονται οικονομικές διακυμάνσεις στις επιμέρους χώρες... Το γεγονός αυτό υπογραμμίζει την ανάγκη προώθησης διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων σε εθνικό επίπεδο, προκειμένου να αυξηθεί η παραγωγικότητα και να ενισχυθεί η ευελιξία της αγοράς εργασίας και με αυτό τον τρόπο να βελτιωθεί η ικανότητα της οικονομίας μας να αντιμετωπίζει τις συνέπειες οικονομικών αναταράξεων, που μπορεί να μην επηρεάζουν ομοιόμορφα τις οικονομίες των κρατών - μελών".
Πολλά έχουν γραφτεί με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης στη ΝΑ Ασία, για την υποτιθέμενη δυνατότητα του ΕΥΡΩ να προστατέψει τις οικονομίες της ΕΕ. Οι προσεχτικές απαντήσεις των τραπεζιτών είναι αρκετά διαφωτιστικές για την ανακρίβεια αυτών των ισχυρισμών, γιατί φυσικά κανένα νόμισμα δεν μπορεί να ανατρέψει τις εγγενείς στην κάθε καπιταλιστική οικονομία αιτίες της κρίσης. Να, τι λέει ο Λ. Παπαδήμος: "Βραχυπρόθεσμα, δηλαδή το 1999 και το 2000, οι οικονομικές προοπτικές της Ενωσης θα επηρεαστούν συγκριτικά περισσότερο από τις παγκόσμιες οικονομικές εξελίξεις από τη μια και τη μακροοικονομική πολιτική που θα ασκηθεί στις χώρες της Ενωσης και λιγότερο από τις μικροοικονομικές επιπτώσεις του ΕΥΡΩ στη λειτουργία των αγορών και των επιχειρήσεων... Η οικονομία της ΕΕ είναι σχετικά ισχυρή και μπορεί να προφυλαχτεί επαρκώς από τυχόν επιδείνωση του διεθνούς οικονομικού κλίματος, εν μέρει και λόγω της εισαγωγής του ΕΥΡΩ. Ωστόσο, οι θετικές συνέπειες του ΕΥΡΩ δεν μπορούν να θωρακίσουν την ευρωπαϊκή οικονομία έναντι του ενδεχομένου μιας παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης. Σε αυτή την περίπτωση, η οικονομική δραστηριότητα στην Ευρώπη θα επιβραδυνθεί περισσότερο, η ανάκαμψη θα καθυστερήσει και το πρόβλημα της ανεργίας θα καταστεί οξύτερο".
Το ΣΣ προβλέπει, μια παγκόσμια πρωτοτυπία, "κυρώσεις" σε περίπτωση "υπερβολικών ελλειμμάτων" κάποιου κράτους - μέλους, πέραν του 3% του ΑΕΠ που επιβάλλει το σχετικό κριτήριο του Μάαστριχτ. Αυτό αποτελεί ιστορική πρωτοτυπία, δηλαδή να επιβάλλεται διά νόμου χρηματικό πρόστιμο για υπέρβαση ενός καθορισμένου δείκτη.Στην περίπτωση αυτή τα πρόστιμα θα είναι τσουχτερά και μπορεί, διά νόμου, να φθάνουν "μέχρι το 0,5 του εθνικού ΑΕΠ" του κράτους - παραβάτη. Τη "λεία" που θα συγκεντρώνεται από τα πρόστιμα θα μοιράζονται οι υπόλοιποι..!
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η εφαρμογή του ΣΣ έρχεται σε ανοιχτή αντιπαράθεση και συγκρούεται με σωρεία άρθρων και διατάξεων του ελληνικού Συντάγματος που προβλέπει το ελληνικό κράτος ως το "μόνο αρμόδιο" για την άσκηση της οικονομικής πολιτικής.
Το ενισχυμένο "σούπερ σύμφωνο" που εγκρίθηκε το Μάη του 1998, όρισε πιο αυστηρά χρόνους και διαδικασίες, σήμανε το τέλος της όποιας κοινωνικής πολιτικής.Αυτό θα γίνει γιατί ορίζεται ότι αν κάποια χώρα πετύχει μια χρονιά μεγαλύτερη αύξηση του ΑΕΠ απ' αυτή που υπολόγιζε, τότε είναι υποχρεωμένη να διαθέσει το πλεόνασμα για τη μείωση του δημόσιου χρέους και όχι για άσκηση κοινωνικής πολιτικής!
Τον Μάη του '98 το ΣΣ εμπλουτίστηκε με μια αντεργατική φαρέτρα με επτά θανάσιμα βέλη, μια δέσμη επτά "διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων" για το σύνολο των εργασιακών σχέσεων.
Το Σύμφωνο Σταθερότητας αποτελεί ένα "πακέτο" δυο εφαρμοστικών κανονισμών και δυο σχετικών ψηφισμάτων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου που ως "ομόφωνες" αποφάσεις δεσμεύουν τους πάντες. Πρόκειται για "σταθερές δεσμεύσεις" των κρατών - μελών χωρίς καταληκτική ημερομηνία, οι οποίες θεσμοθετούν ένα πλαίσιο για την "αποτελεσματική πολυμερή εποπτεία" των "εθνικών" οικονομικών πολιτικών. Η επιτήρηση βασίζεται κυρίως στο περιβόητο άρθρο 104Γ της Συνθήκης του Μάαστριχτ (διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος). Σε κάθε κράτος - μέλος (εντός, ή εκτός της ζώνης του ΕΥΡΩ) που θα 'χει ετήσιο δημοσιονομικό έλλειμμα πάνω από το 3% του ΑΕΠ, μέσα από μια σύνθετη διαδικασία το Συμβούλιο Υπουργών, με ειδική πλειοψηφία μπορεί να επιβάλλει κυρώσεις "μέχρι 0,5% του ΑΕΠ" με άτοκες καταθέσεις. Σύμφωνα με τις αποφάσεις του Αμστερνταμ "προβλέπεται αναδιανομή του προϊόντος των κυρώσεων στα κράτη - μέλη που συμμετέχουν στη ζώνη του ΕΥΡΩ και που δεν εμφανίζουν υπερβολικό έλλειμμα"!Ετσι οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών θα εφαρμόζουν επ' αόριστον πολιτικές λιτότητας προς όφελος του κεφαλαίου, προκειμένου να μην παραβιάζουν τους δείκτες.
Πρόκειται για πρωτοφανή διάταξη μοιράσματος της λείας που θα συγκεντρώνεται στην Κομισιόν, ενώ αντανακλά με τον πιο διάφανο τρόπο την ουσιαστική βαρβαρότητα κατά των λαών που διακατέχει την ΟΝΕ του κεφαλαίου. Η"εποπτεία" των Βρυξελλών στα πλαίσια του ΣΣ δεν αφορά μόνο τα ελλείμματα αφού κάθε κυβέρνηση υποχρεούται να καταθέτει "προγράμματα σταθερότητας" (ΠΣ) για τους "εντός" της ζώνης ΕΥΡΩ και "προγράμματα σύγκλισης" για τους "εκτός" που θα ενημερώνονται ετησίως, και καθορίζουν τους "εθνικούς στόχους" με βάση τα κριτήρια του Μάαστριχτ, θα περιέχουν "ακριβές χρονοδιάγραμμα των αναγκαίων προσαρμογών" για πληθωρισμό, έλλειμμα και χρέος και "θα αναφέρονται τα πρόσθετα μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν σε περίπτωση σοβαρής απόκλισης", δηλαδή οι κυβερνητικές δεσμεύσεις εκ των προτέρων για τα προβλεπόμενα φοροεισπρακτικά μέτρα του επόμενου έτους.
Β. Γκ.
Οσο και αν η πορεία της εφαρμογής του συγκεκριμένου εγχειρήματος, δηλαδή του κοινού "ευρω"νομίσματος, φαίνεται προδιαγεγραμμένη από τους εμπνευστές και θιασώτες του, αυτή υπόκειται στους αντικειμενικούς και αδυσώπητους νόμους του καπιταλισμού. Επομένως, η πορεία από τη λογιστική εφαρμογή του ως την καθιέρωσή του έχει μεγάλη απόσταση, για να πει κανείς ότι θα φτάσει αισίως στο τέρμα. Το γεγονός ότι ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός ανάμεσα στα τρία ιμπεριαλιστικά κέντρα διαπλέκεται με τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό μέσα στην ίδια την ΕΕ, το γεγονός ότι δρα ο απόλυτος νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης, το μόνο που μπορεί να εγγυηθεί αυτή η διαδρομή του ΕΥΡΩ είναι η ολοένα αυξανόμενη ένταση της πιο άγριας εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, αλλά και η εμφάνιση τέτοιων δυσμενών συνθηκών για τη ζωή τους, που δεν τις έχουν ακόμη γνωρίσει σ' όλο τους το "μεγαλείο".
Η απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ ("Ρ", 6/12/98) είναι πλήρως κατατοπιστική για το τι πρόκειται να συμβεί. Να, λοιπόν, τι αναφέρει:
"Οι σχέσεις ανάμεσα στα τρία ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΗΠΑ - ΙΑΠΩΝΙΑ - ΕΕ) καθορίζονται από το γεγονός ότι οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις αποτελούν δύο κρίκους της ίδιας αλυσίδας. Τα τρία λοιπόν ιμπεριαλιστικά κέντρα έχουν σημεία συνεργασίας, όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (πρώην ΓΚΑΤΤ), το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Διεθνής Τράπεζα, η σχεδιαζόμενη συμφωνία για τις επενδύσεις του ΟΟΣΑ, αλλά και ανταγωνισμούς.
Ο ανταγωνισμός τους, στα πλαίσια του ιμπεριαλιστικού συστήματος, μεταξύ των άλλων εκφράζεται:
Με την επιδίωξη των ΗΠΑ να ισχυροποιήσουν τη NAFTA και να πιέσουν για πλήρη απελευθέρωση των διεθνών συναλλαγών.
Με την προώθηση από την Ιαπωνία της σταδιακής συγκρότησης ενός εμπορικού πόλου στη ΝΑ Ασία.
Με την ενίσχυση από την ΕΕ της νομισματικής ενοποίησης με την εισαγωγή και λειτουργία του ΕΥΡΩ, με ταυτόχρονα βήματα διεύρυνσης στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης (διεύρυνση και εμβάθυνση).
Ο ανταγωνισμός μεταξύ τους είναι αδυσώπητος. Κάθε νέα τοποθέτηση κεφαλαίων, οι νέες επενδύσεις, γενικά, γίνονται με κύριο κριτήριο την αντοχή στην ανταγωνιστική πάλη. Αν η "Τζένεραλ Μότορς" απολύει 11.000 εργαζόμενους και σκοπεύει να απολύσει το 1/3 του εργατικού δυναμικού της μέχρι το 2000, είναι γιατί επιδιώκει να υπερισχύσει στον ανταγωνισμό της με την ιαπωνική αυτοκινητοβιομηχανία. Γι' αυτό προωθεί μεγάλες αλλαγές στην οργάνωση της παραγωγής της. Παρόμοιες καταστάσεις υπήρχαν στη "Ρενό" και στη "Φολκσβάγκεν" στην Ευρώπη και θα ακολουθήσουν και άλλες.
Αν σκεφτεί κανείς ότι ένας στους δώδεκα στις ΗΠΑ και το 10% του εργατικού δυναμικού στη Γερμανία απασχολείται στην αυτοκινητοβιομηχανία, γίνεται φανερό ότι θύματα του ανταγωνισμού και των κερδών του κεφαλαίου είναι οι εργαζόμενοι.
Ακριβώς γι' αυτό, ο στόχος για ανταγωνιστική Ευρώπη δεν αφορά τους λαούς και τα συμφέροντά τους, ενώ δεν είναι και σίγουρο ότι θα πετύχει...
Το κοινό νόμισμα είναι στις προτεραιότητες της ευρωπαϊκής πλουτοκρατίας, σε μία προσπάθεια να εξασφαλίσει το κεφάλαιο ενιαίους όρους κίνησης, για να έχει λιγότερους κινδύνους στη μετακίνησή του, μεγαλύτερη ευκινησία και μικρότερο κόστος στις συναλλαγές. Το ισχυρό ΕΥΡΩ θεωρείται επίσης ισχυρό όπλο ανταγωνισμού έναντι του δολαρίου και του γιεν... Ωστόσο, η προοπτική του ΕΥΡΩ δεν είναι εξασφαλισμένη, όπως ομολογούν οι ίδιοι. Ανεξάρτητα από αυτό, σίγουρα κερδισμένοι θα είναι οι πολυεθνικές και χαμένοι η εργατική τάξη και τα πλατιά λαϊκά στρώματα.
Η ΟΝΕ δεν μπορεί να προωθηθεί με μια άλλη διαχείριση. Εξάλλου οι στόχοι της ονομαστικής σύγκλισης των οικονομιών (επιτόκια, πληθωρισμός, ελλείμματα, δημόσιο χρέος) δεν είναι τυχαίοι. Είναι όροι για ένα σχετικά σταθερό νόμισμα, που μπορούν να προσεγγιστούν μόνο με ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων. Στα πλαίσια της καπιταλιστικής ενοποίησης, δρα ο απόλυτος νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης. Σύμφωνα με εκτιμήσεις πολλών αναλυτών, η προσπάθεια να τηρηθούν "οι όροι σύγκλισης" θα οξύνει τις αντιθέσεις μεταξύ των κρατών - μελών και κυρίως τις ταξικές αντιθέσεις στο εσωτερικό των χωρών. Τα κράτη - μέλη δε θα μπορούν να εφαρμόσουν εναλλακτικά μέσα που χρησιμοποιούνται για μια κάποια παρέμβαση στον κύκλο της κρίσης (π.χ. επιτόκια, ισοτιμίες κ.ά.). Ο κύκλος της κρίσης δεν είναι συγχρονισμένος στα κράτη - μέλη. Φυσικά, η νομισματική πολιτική της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας θα παίρνει υπόψη τις ανάγκες των ισχυρών οικονομιών της Ενωσης, με πιθανό αποτέλεσμα να οξύνονται τα προβλήματα στις λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες, στο βαθμό που αποκλίνουν οι ανάγκες των οικονομιών τους, στη συγκεκριμένη συγκυρία.
Η ΟΝΕ δεν είναι για το λαό εθνικός στόχος. Είναι στόχος της πλουτοκρατίας και των κομμάτων της. Από την ΟΝΕ, την "Ατζέντα 2000" και τις καπιταλιστικές συνολικά αναδιαρθρώσεις, κερδισμένες θα είναι οι πολυεθνικές και η άρχουσα τάξη όλων των κρατών - μελών της ΕΕ, ανεξάρτητα από το πόσο η καθεμία (ελληνική, πορτογαλική, ισπανική κλπ.) θα μπορέσει να αρπάξει από το μοίρασμα της πίτας.
Η διατήρηση της ονομαστικής σύγκλισης και το Σύμφωνο Σταθερότητας προμηνύουν νέα, πιο βαριά δεσμά, για τους λαούς. Αποτελούν το άλλοθι της κυβέρνησης για θυσίες διάρκειας πότε με στόχο να μπούμε στην ΟΝΕ ή και για να μη βγούμε από την ΟΝΕ".
Απέναντι σ' αυτήν την καθολική επίθεση, σε συνδυασμό με την προπαγάνδα αποδοχής από την εργατική τάξη και τις άλλες λαϊκές δυνάμεις της "κοινής μοίρας" με το κεφάλαιο στην πορεία προς την ΟΝΕ, το ΚΚΕ αντιτάσσει και προβάλλει τη μόνη διέξοδο που μπορεί να εξασφαλίζει και να ικανοποιεί τα λαϊκά συμφέροντα. Η ίδια απόφαση της ΚΕ του Κόμματος προσδιορίζει με σαφήνεια το δρόμο που μπορεί και πρέπει να βαδίσει ο λαός μας.
"Η πάλη κατά της ΕΕ, η ρήξη μαζί της είναι αξεχώριστα δεμένη, με την πάλη για βαθιές, ριζικές αλλαγές και ανατροπές, με την πάλη για το σοσιαλισμό. Βεβαίως, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει, στην πορεία να υπάρξουν σημαντικές εξελίξεις στα πλαίσια της ΕΕ, κάτω από την πάλη των λαών και τις εσωτερικές αντιθέσεις ή τις επιπτώσεις της καπιταλιστικής κρίσης. Δεν είναι απίθανο, το πείραμα της ΟΝΕ και του ΕΥΡΩ με τους προδιαγεγραμμένους στόχους και ρυθμούς να αποτύχει. Και πάλι, όμως, το δέσιμο των οικονομιών των χωρών αυτών και της Ελλάδας με τον ηγετικό πυρήνα της ΕΕ θα είναι τόσο βαθύ, που θα χρειαστεί έντονος αγώνας. Η καπιταλιστική ενοποίηση έχει πολλούς κρίκους στο σύστημα με "τις πολλαπλές ταχύτητες" ή "τους ομόκεντρους κύκλους", που έχει δημιουργήσει στην Ευρώπη. Ακόμα και αν κάποιοι από αυτούς σπάσουν, επιδιώκει να διατηρεί τις λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες γερά δεμένες στον ηγετικό πυρήνα, με το νόμισμα, τις ποινές, αντίποινα κλπ.
Η δράση για την οικοδόμηση του Μετώπου δεν μπορεί παρά να έχει αφετηρία την πάλη συνολικά κατά της ΕΕ, της ΟΝΕ".
Ε. Σ.
Του Γιώργου Κ. ΤΣΑΠΟΓΑ
Υπερασπιστήκατε το ύψιστο αυτό δικαίωμα με τη λεβεντιά και το φιλότιμο της ηλικίας, με σθένος, ευρηματικότητα, σοβαρότητα, και αγνότητα. Και συγκεντρώσατε την εκτίμηση και τη συμπαράσταση της κοινωνίας, των δασκάλων, των γονιών, των εργαζομένων, που επενδύουν ελπίδες για το μέλλον, στα πρόσωπα των παιδιών τους, που μαζί τους συνεχίζουν τους αγώνες για μια άλλη κοινωνία.
