"Αυτό που έχω να πω είναι ότι εδώ και δύο χρόνια επιχειρείται μια ολομέτωπη οπισθοδρομική επίθεση της κυβέρνησης σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Το πλέγμα των νόμων του 1997 και '98 που αφορούν την παιδεία, κακέκτυπη αντιγραφή των οδηγιών της Λευκής Βίβλου, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια την ελληνική παιδεία σε μια ελλιπή κατάρτιση για τους πολλούς και ψήγματα εκλεκτικής εκπαίδευσης για τους ελάχιστους. Είναι μεγάλη μου ικανοποίηση που σε αυτή τη φάση οι μαθητές κατάφεραν, παρά τις συντονισμένες προσπάθειες για το αντίθετο των ΜΜΕ και της κυβέρνησης, να δουν την κατεύθυνση αυτών των μέτρων και να μας εκπλήξουν με τη σθεναρή αντίστασή τους. Η κυβέρνηση, χωρίς να έχει πια ούτε επιχειρήματα ούτε περιθώρια άλλων ελιγμών, χρησιμοποιεί τα πιο αντιπαιδαγωγικά μέτρα καταστολής απέναντι στο πραγματικά θαυμαστό κίνημα των μαθητών που εύχομαι να συμπαρασύρει και το σύνολο των γονιών τους, το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας, το σύνολο της κοινωνίας για την ανατροπή αυτών των λεγόμενων μεταρρυθμίσεων. Η εισαγγελική κατά παραγγελία παρέμβαση δείχνει τη γύμνια επιχειρημάτων της κυβέρνησης και θα γιγαντώσει την αντίσταση της μαθητικής νεολαίας".

"Οι μαθητές αγωνίζονται αυτή τη στιγμή έναν αγώνα δίκαιο που κάνει όλους τους δημοκράτες Ελληνες, πολίτες μια "ευαίσθητης" πατρίδας, να σκεφθούν βαθύτερα το νόημα της ηθικής των κοινωνικών αγώνων, και, πάνω απ' όλα, τη δική τους θέση, τη φωνή ή τη σιωπή τους. Οσα διαδραματίζονται στο χώρο της παιδείας είναι η απάντηση στην πολιτική του σαθρού υποκατάστατου σοκολάτας που προστατεύει εξευρωπαϊσμένους ασκούς, ενός Αιόλου κίβδηλου. Αυτό πρέπει να το προσέξουν όλοι και κυρίως οι γονείς. Τα παιδιά δεν παίζουν αυτή τη στιγμή τα "οργισμένα νιάτα". Τα παιδιά είναι οργισμένα και στρατεύονται στην υπόθεση της ισοτιμίας (και όχι μόνο) στον τομέα των εκπαιδευτικών "μετα-ρυθμίσεων". Ξέρω από πρώτο χέρι τι σημαίνει να είσαι γονιός και σέβομαι εκείνον που νοιάζεται αληθινά για το παιδί του. Θα προτιμούσα δε, να μη σχολιάσω τη μητέρα από τη Θεσσαλονίκη. Η πρόκληση όμως είναι ιδιαίτερης σημασίας. Το πράττω με μια ερώτηση που χρησιμοποιεί ο λαός σε παρεμφερείς περιπτώσεις: "Τι ήθελε η αλεπού στο παζάρι;". Αλλωστε, ένας γονιός πρέπει, νομίζω, να ξέρει, αν μη τι άλλο, έναν ή δύο τουλάχιστον κανόνες στοιχειώδους ψυχολογίας...".

"Ολος ο νόμος 2525 κινείται στην κατεύθυνση της πλουτοκρατίας και των Βρυξελλών και το βασικό αποτέλεσμα είναι να ευνοηθεί η παραπαιδεία. Οι κινητοποιήσεις βεβαίως και είναι σωστές, διότι όλος ο κόσμος έχει καταλάβει ότι ο μόνος ευνοημένος είναι η παραπαιδεία, ενώ η κυβέρνηση έχει καταλήξει σε μια στείρα πολιτική, με μόνο στόχο το πώς θα ανοίξουν τα σχολεία χωρίς ουσιαστικά να μεριμνούν για την αναβάθμιση της παιδείας. Παρ' όλες τις προσπάθειες που γίνονται να ριχτεί το μπαλάκι του ανοίγματος των σχολείων σε γονείς, καθηγητές και δημάρχους, αρκετοί, έστω και φιλοκυβερνητικοί, δε δέχτηκαν να παίξουν αυτόν τον άχαρο ρόλο.

Εγώ όταν επισκέφτηκα σχολεία υπό κατάληψη διαπίστωσα ότι οι μαθητές έχουν καλή περιφρούρηση και μάλιστα με τη συμπαράσταση των γονιών τους.

Οσον αφορά τους εισαγγελείς και την αστυνομία στα σχολεία είμαι εναντίον και πιστεύω ότι η κυβέρνηση οραματίζεται πράσινους Καλαμπόκες. Τέτοιες κινήσεις μόνο αποτέλεσμα έχουν να θεριέψουν τους αγώνες των μαθητών και να "τραβήξουν" τη συμπαράσταση όλου του λαού. Πιστεύω ότι οι αγώνες θα δικαιωθούν και όχι μόνο σε ό,τι αφορά αυτή τη μεταρρύθμιση, αλλά και στη δημιουργία ενός σώματος ανθρώπων οι οποίοι αγωνίζονται".

"Βασικός στόχος αυτού του νόμου είναι να ευθυγραμμιστεί η επιλογή που γίνεται για τα πανεπιστήμια με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Μέχρι τώρα η επιλογή γινόταν στο τέλος του Λυκείου, σε μια ηλικία που τα παιδιά είχαν μεγαλώσει και είχαν εκμεταλλευτεί τις δυνατότητές τους, που με την πάροδο του χρόνου μέσα στο σχολείο αξιολογούσαν και βελτίωναν και ήταν σε θέση να πάρουν ωριμότερες αποφάσεις με το τέλος του Λυκείου. Στόχος του νόμου είναι να αρχίσει την επιλογή από πολύ νωρίς στο λύκειο. Η επιλογή όμως αυτή είναι παράλληλα κοινωνική επιλογή. Είναι ένα ταξικό κοσκίνισμα, που στοχεύει να στείλει τη μεγάλη πλειοψηφία των παιδιών των ασθενέστερων οικονομικά τάξεων σε τύπο σχολείου (ΤΕΕ) που δεν τους υπόσχεται τίποτα καλό στη ζωή τους, αφού κανένα εχέγγυο δε θα υπάρχει για μια σοβαρή ειδίκευση και μια δουλιά αργότερα.

Τα παιδιά του σχολείου έχουν διαισθανθεί τι μέλλον τους επιφυλάσσει ο νόμος αυτός και γι' αυτό αντιδρούν. Οι νέοι πάντα οραματίζονται ένα καλύτερο μέλλον που δε μοιάζει να τους το εξασφαλίζουν οι ανταγωνιστικές κοινωνίες, που στόχο έχουν να βάλουν και στο σχολείο τους μηχανισμούς της ελεύθερης αγοράς. Τα πρότυπά τους είναι ξενόφερτα και προς τα εκεί στοχεύουν. Θέλουν να κάνουν τα σχολεία ανταγωνιστικά σούπερ μάρκετ και όσα σχολεία δεν αντέξουν στον ανταγωνισμό να κλείσουν.

Με πρόσχημα την επιλογή των γονιών, οι αναπτυγμένες χώρες έχουν δημιουργήσει μια σειρά επιλεκτικών σχολείων. Στη δικιά μας πραγματικότητα τα ΜΜΕ, που είναι στην κατοχή των ιθυνόντων, φροντίζουν να μας δίνουν την αντιπαλότητα ανάμεσα στους γονείς. Από τους γονείς εξαρτάται το να τους ξεσκεπάσουν.

Ο υπουργός Παιδείας αναφέρθηκε στη δύναμη μιας ιδέας όταν έρθει η ώρα της. Δε μοιάζει ότι θα πρέπει να τη συνδυάσει αυτή την ιδέα με τη δύναμη καταστολής του εισαγγελέα ή πολύ χειρότερο να χρησιμοποιήσει τον καθηγητή. Ο γονιός, ο καθηγητής και ο μαθητής έχουν συμφέρον να καταλάβουν ότι πρέπει να είναι ενωμένοι ενάντια σ' αυτό το νόμο, που έτσι και αλλιώς θα τον καταδικάσει η ιστορία".

"Πρώτον, σίγουρα χρειάζονται αλλαγές στο ελληνικό σχολείο. Δεύτερον, χρειάζεται προετοιμασία για να γίνουν αυτές οι αλλαγές και υιοθέτηση των προτάσεων των ενδιαφερόμενων φορέων. Η κυβέρνηση συμμερίζεται προφανώς το πρώτο. Αλλά δείχνει ότι αγνοεί τη δεύτερη προϋπόθεση. Καμιά αλλαγή σε οποιαδήποτε κατεύθυνση δεν πρόκειται να γίνει, εάν δεν αυξηθούν τα κονδύλια για το δημόσιο ελληνικό σχολείο. Είναι πολύχρονο αίτημα της ελληνικής κοινωνίας και μέσα στο δικομματικό σύστημα που ζούμε, συνηθίζει να το υιοθετεί η αντιπολίτευση κάθε φορά φαρισαϊκά, γιατί όταν γίνει την επόμενη φορά κυβέρνηση το αγνοεί.

Κρίνω ότι οι κινητοποιήσεις είναι μια αχτίδα ελπίδας, που δείχνει ότι η νεολαία δεν υιοθετεί το ρόλο του θεατή και της απάθειας που προσπαθούν να τους αποδώσουν, αλλά αγωνίζεται για ένα θέμα που αφορά καθοριστικά τη ζωή της. Νομίζω ότι η κυβέρνηση αντί να προσπαθεί να αστυνομεύσει τις κινητοποιήσεις αυτές, η οποία ενέργεια μας φέρνει πολλά χρόνια πίσω, και να διεκδικεί το δικαίωμα να έχει μονόλογο με τους μαθητές κατασυκοφαντώντας οποιαδήποτε άλλη πολιτική δύναμη, πρέπει να αποσύρει το νόμο και να ξαναπροσπαθήσει να αλλάξει τα πράγματα στο ελληνικό σχολείο, αφού πρώτα πείσει για τις καλές τις προθέσεις, που το μόνο που κάνει τώρα είναι να τις διατυμπανίζει αριστερά και δεξιά".

"Πιστεύω ότι ο αγώνας των μαθητών δίνει ένα αισιόδοξο μήνυμα για την ωριμότητα της νέας γενιάς, η οποία αγωνίζεται για να κερδίσει το μέλλον της. Οι μαθητές, αν και έχουν να αντιμετωπίσουν την αδιαλλαξία και τον αυταρχισμό του υπουργείου Παιδείας και ταυτόχρονα τους κατασταλτικούς μηχανισμούς που επιστράτευσε η κυβέρνηση εναντίον τους, δίνουν υπεύθυνα και με συνέπεια τη μάχη αυτή. Ομως για να υπάρξουν αποτελέσματα, χρειάζεται επιπλέον η υποστήριξη των γονιών τους, όλων των εκπαιδευτικών, αλλά και όλου του λαού γενικότερα, γιατί ο αγώνας τους δεν είναι συντεχνιακός, αλλά υπόθεση όλων μας".

Εκτός, όμως, από τις ερμηνευτικές προσεγγίσεις του ρήματος, αυτό προσδίδει και μια βιωματική κατάσταση, καθώς υπονοεί δόλιους μηχανισμούς, που στρέφονται ενάντια στην "καθεστηκυία τάξη", με σκοπό να αναστατώσουν και να αποδιοργανώσουν την έννομη τάξη. Η βιωματική ένταση αυτή του ρήματος και των παραγώγων του είναι οικεία στις εκάστοτε εξουσίες και η χρήση έχει σκοπό να μειώσει τη δυναμική των κινημάτων, να εκχυδαϊσει τις όποιες διαμαρτυρίες και να αμβλύνει τις διεκδικήσεις. Στο πλευρό των εξουσιών αυτών, συναγελάζονται οι έχοντες και οι κατέχοντες, οι ευνοημένοι και οι βολεμένοι, οι οφείλοντες και οι τακτοποιημένοι και, ακόμα, οι αδαείς και οι ανυποψίαστοι. Η συγχορδία όλων αυτών εκφράζεται στις μέρες μας από τα ΜΜΕ, τα οποία αναπαράγουν, ή, καλύτερα, παράγουν, μια εικόνα διάλυσης που προκαλούν οι "υποκινούμενοι αφελείς" από τους "δόλιους υποκινητές", οι οποίοι επιχειρούν ή ακόμα και επιχαίρουν να διαλύσουν την κοινωνία.

Επιχείρημα πρώτο: "Οι μαθητές είναι υποκινούμενοι". Ο στόχος εύκολος και παμπάλαιος στην Ελλάδα, με πλείστες όσες παραλλαγές, δεν είναι άλλος από το ΚΚΕ. Ετσι, γίνεται απόπειρα να επιτευχθεί (φευ) διπλός στόχος: Να συκοφαντηθεί το μαθητικό κίνημα και να πληγεί το κύρος και η αξιοπιστία ενός κόμματος που αντιστέκεται. Γνωστή σ' όλους η συνταγή της αντικομμουνιστικής υστερίας, που ταλάνισε αυτόν τον τόπο.

Επιχείρημα δεύτερο: "Οι καταλήψεις συνοδεύονται από καταστροφές, κλοπές, αλκοόλ και ναρκωτικά". Εδώ συνδράμουν με εξαιρετική προθυμία τα ΜΜΕ. Ο προσεκτικός θεατής θα παρατηρήσει ότι η εικόνα κάποιων κατεστραμμένων σχολείων, τεσσάρων ή πέντε, περιφέρεται από κανάλι σε κανάλι εδώ και 15 ημέρες. Ετσι, προβάλλεται έντονα η εξαίρεση και αποσιωπάται ο κανόνας. Προβάλλονται τα ελάχιστα έκτροπα και αγνοείται ο όγκος και ο παλμός των διαδηλωτών που πορεύονται ειρηνικά. Προβάλλονται τα εργαλεία των ναρκωτικών στα σχολεία, λες και δεν υπήρχαν αυτά πριν από τις καταλήψεις. Προβάλλονται οι καταστροφές μεμονωμένων σχολείων (ίσως και από προβοκάτορες) και αγνοείται η ευκοσμία των περισσότερων. Οι περισσότεροι θυμούνται με φρίκη την προβολή των ερειπίων του Πολυτεχνείου από τη χούντα των συνταγματαρχών, με στόχο να καθαγιάσει τις πράξεις της και να αμαυρώσει το μεγαλειώδες εκείνο κίνημα.

Η μαζικότητα των κινητοποιήσεων και η ωριμότητα που επέδειξαν οι μαθητές (βλέπε, κυρίως, συνάντηση με υπουργό) καταρρέουν τους χάρτινους πύργους των προαναφερόμενων επιχειρημάτων. Οι πραγματικοί υποκινητές των καταλήψεων είναι οι κυβερνητικοί χειρισμοί, η κυβέρνηση, η οποία, με τις πράξεις της και την αδιαλλαξία της, επιχειρεί να εμφανίσει τους πάντες μέσα και έξω από το κόμμα της, ως παραπληροφορημένους, υποκινητές και εχθρούς του λαού. Είναι τραγικό λάθος και σκόπιμη γενίκευση να υποστηρίζει σήμερα κάποιος ότι αυτή η έκρηξη στο χώρο της Παιδείας υποκινήθηκε από κάποιους δόλιους μηχανισμούς, με στόχο να αντιπολιτευτούν την κυβέρνηση και να ωφεληθούν κομματικά. Είναι ύβρις προς τη νεολαία και προς τη δημοκρατία. Η κυβέρνηση είναι αυτή που ενήργησε έτσι, ώστε να προκαλέσει τη συγκεκριμένη δραστηριότητα. Η μόνη υπεύθυνη, που ετσιθελικά και αυταρχικά θέλει να μας "σώσει".

Σπύρος ΤΖΟΚΑΣ

Πανεπιστημιακός

Οι πραγματικοί υποκινητές των καταλήψεων είναι οι κυβερνητικοί χειρισμοί, η κυβέρνηση, η οποία, με τις πράξεις της και την αδιαλλαξία της, επιχειρεί να εμφανίσει τους πάντες μέσα και έξω από το κόμμα της, ως παραπληροφορημένους, υποκινητές και εχθρούς του λαού