Στα τέλη του 1995, τη θεώρησαν "τελειωμένη" λόγω των ισορροπιών στο κόμμα της και το ευρύτερο πολιτικό σκηνικό. Στα τέλη του 1996, είπαν ότι οι μέρες της στην εξουσία ήταν μετρημένες, λόγω της ανάμειξης του ονόματός της σε πολυάριθμα σκάνδαλα.

Σήμερα, η Τανσού Τσιλέρ όχι απλώς θεωρείται αδιαμφισβήτητη ηγέτιδα στο Κόμμα Ορθού Δρόμου, παραμένοντας στην κορυφή του υπουργείου Εξωτερικών και στην αντιπροεδρία της κυβέρνησης, όχι απλώς έχει "γλιτώσει" το μέλλον της, μετά από απανωτές απαλλαγές της την περασμένη βδομάδα από τη Βουλή (κατά σειρά, για τις ιδιωτικοποιήσεις της κρατικής αυτοκινητοβιομηχανίας, της κρατικής εταιρίας ηλεκτρισμού και του "πόθεν έσχες" της), αλλά παράλληλα αποτελεί πρωθυπουργό εν αναμονή.

Η Τσιλέρ ποτέ της δεν υπήρξε καταρτισμένη υπουργός Εξωτερικών, λένε οι διπλωμάτες υφιστάμενοί της. Και ποτέ της δεν υπήρξε ικανή πρωθυπουργός, συμπληρώνουν αναλυτές. Τότε τι την διατηρεί στην εξουσία, ενώ ουκ ολίγοι παράγοντες την απειλούν; Ισως η απάντηση να βρίσκεται σε μία και μόνη λέξη: Ευελιξία.

Οταν η Τσιλέρ συμμαχούσε πέρσι με τον "ισλαμιστή" Νετσμετίν Ερμπακάν και το Κόμμα Ευημερίας του, οι περισσότεροι έμειναν άναυδοι - η κίνηση ήταν πιο σατανική κι από εκείνες που περιέγραφε στον "Ηγεμόνα" ο Νικολό Μακιαβέλι (ως φαίνεται, ο Ιταλός έφυγε νωρίς...). Σήμερα, εν μέσω απειλών του στρατού για δυναμική αντιμετώπιση των κινήσεων "εξισλαμισμού" της Τουρκίας από το Ρεφάχ, η Τσιλέρ εμφανίζεται ως η "αντίρροπη τάση" και η "ήρεμη δύναμη" του κοσμικού κράτους. Κι ό,τι άλλο χρειαστεί...

Μπ. Γ.

Ακριβώς αυτή η ανήθικη πολιτική προσδιορίζει και το είδος του "κοινωνικού διαλόγου" που η κυβέρνηση επιλέγει. Γι' αυτό και η κυβέρνηση, την ώρα που κάνει λόγο για "ήθος και ύφος", δε διστάζει να ευνοεί νόθα συνέδρια, π. χ. στη ΓΕΣΑΣΕ, για να επιλέξει "εκπροσώπους - μαϊμού" για να τους χρησιμοποιήσει ως συνομιλητές της στον διαβόητο κοινωνικό διάλογο, μαζί με τους γνήσιους βέβαια εκπροσώπους των βιομηχάνων, εμπόρων, εξαγωγέων. Να επιλέξει, με το αζημίωτο... ανθρώπους που στηρίζουν όλες τις αντιλαϊκές - αντιαγροτικές επιλογές της. Ετσι, σύμφωνα με τα δικά τους στοιχεία, οι αμοιβές των μελών της "ημετέρας" νόθας διοίκησης της ΓΕΣΑΣΕ, μόνον για το 1996, έφθασαν στο τεράστιο ποσό των 51 εκατομμυρίων δραχμών κι αυτό πέραν των λοιπών "επιχορηγήσεων και άλλων προνομίων", "ταξιδίων αναψυχής" κλπ. που εξασφαλίζουν. Ηθος και ...υπογραμμός κεντροαριστερής - εκσυγχρονιστικής κυβέρνησης!

Σχεδόν κατηγορηματικός ήταν ο υφυπουργός Οικονομικών, Γ. Δρυς, όταν ρωτήθηκε, αν με την υλοποίηση του έργου μηχανοργάνωσης του υπουργείου Οικονομικών κλείνει η αλυσίδα για τη φοροδιαφυγή. "Οχι", έσπευσε να απαντήσει, προσθέτοντας ότι "η φοροδιαφυγή δε χτυπιέται μόνο με το έργο TAXIS, αλλά θα χρειαστούν μια σειρά από οργανωτικές και διοικητικές πρωτοβουλίες". Εμείς, πάντως, θυμόμαστε ότι μέχρι σήμερα οι εκάστοτε - συμπεριλαμβανομένης και της νυν - πολιτικές ηγεσίες του υπουργείου Οικονομικών "έπιναν νερό" στο όνομα του... TAXIS, όταν έκαναν λόγο για τις "πρωτοβουλίες" πάταξης της φοροδιαφυγής που αναλάμβαναν. Και, βέβαια, τότε και τώρα, τονίζαμε ότι πάταξη της φοροδιαφυγής, αν δεν υπάρχει η απαραίτητη πολιτική και βούληση και επόμενα η σύγκρουση και η ρήξη με το μεγάλο κεφάλαιο, δε θα υπάρξει ποτέ, όσο καλά κι αν μηχανογραφηθεί το καθ' ύλην αρμόδιο υπουργείο... Η"έκρηξη ειλικρίνειας" συνεπώς του υφυπουργού, και η όλο και πιό συχνή "αυτοκριτική" της κυβέρνησης που εκπροσωπεί για διάφορα θέμα το τελευταίο διάστημα μαλλον ως ειρωνία και εμπαιγμός εκλαμβάνεται πλέον από τους εργαζόμενους ...

Μπλε

και πράσινοι

κουμπάροι

και οι "Συν"

μ' αυτούς

(να πάρει),

με "παντρέψαν"

με τη βία

και μου δώσαν

για συμβία

μια απαίσια

γυναίκα,

την ΕΟΚ

(τότε)

των δέκα!

Κι από τότε

που την πήρα,

μαύρη και κακή μου

μοίρα,

όλο ρεύω,

όλο λιώνω

και τη "νύφη"

αδρά

πληρώνω!

Ο οίστρος

Την "ηθική στην πολιτική" και την εμμονή στον "κοινωνικό διάλογο" επικαλείται, κατά κόρον, ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Κ. Σημίτης, σαν βασικά χαρακτηριστικά της πολιτικής της κυβέρνησής του, προσπαθώντας να πείσει για τις αγαθές προθέσεις της και σε αντιπαράθεση με τις "μεμονωμένες ομάδες" ή "συντεχνίες", όπως συκοφαντικά παρουσιάζει τους αγωνιζόμενους εργάτες, αγρότες, εκπαιδευτικούς κ.ά. Κι αυτά, επιχειρώντας να δικαιολογήσει την εξόφθαλμα αντιλαϊκή, αντεργατική πολιτική της κυβέρνησής του, αλλά και τον αυταρχικό - αντιδημοκρατικό τρόπο (με συκοφαντίες, κατασταλτικούς - τρομοκρατικούς μηχανισμούς, με διώξεις και εκβιαστικές τακτικές) που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση τους δίκαιους αγώνες επιβίωσης, για την αναβάθμιση της παιδείας κλπ.

Ομως, ηθική δεν μπορεί να υπάρχει στην εφαρμογή μια απαράδεκτης ταξικής αντιλαϊκής πολιτικής που ληστεύει τη χώρα και το λαό για να αυξήσει τα άνομα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου και υπηρετεί, γενικότερα, τα συμφέροντα ντόπιων και ξένων κέντρων της ολιγαρχίας και του ιμπεριαλισμού. Ετσι και ο λεγόμενος κοινωνικός διάλογος δεν έχει άλλο στόχο παρά να αποπροσανατολίσει τους εργαζόμενους, τους αγρότες, για να περάσει η κυβέρνηση την προαποφασισμένη αντιλαϊκή πολιτική της Σύγκλισης, της ΚΑΠ, της ΓΚΑΤΤ και του Μάαστριχτ. Μιά πολιτική που καταστρέφει την παραγωγική βάση της χώρας και επιχειρεί να πάρει πίσω ό,τι οι εργαζόμενοι, δεκαετίες ολόκληρες, με το αίμα και τον αγώνα τους κατέκτησαν (κοινωνικοασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα κλπ).