"Ο αγώνας μας είναι αγώνας όλων των καταπιεσμένων λαών της Γης". Η φωνή του Κούρδου με τα σπαστά ελληνικά, που είχε ανέβει στην εξέδρα σκεπάστηκε από θερμά χειροκροτήματα. "Χαιρετίζουμε όλους τους συμμετέχοντες καλλιτέχνες, διανοούμενους για τη διοργάνωση της συναυλίας που εκφράζει την αδελφοσύνη των δύο λαών". Το μήνυμα απλώθηκε πάνω από το πλήθος. Αγκάλιασε τη ζεστή, βραδινή Αθήνα, που ένα μεγάλο μέρος του κέντρου της είχε παραδοθεί στους ανθρώπους. Και οι άνθρωποι το έκαναν γιορτή. Τραγούδι αντίστασης.

Γιατί, αυτό ήταν η χτεσινή, μεγαλειώδης συναυλία που διοργανώθηκε από την επιτροπή δεκάδων καλλιτεχνών και διανοουμένων για συμπαράσταση στον αγώνα του κουρδικού λαού, στο Σύνταγμα: ένα μουσικό συλλαλητήριο διαμαρτυρίας ενάντια σε μια κυβέρνηση που δεν αξίζει στο λαό της. Ενάντια σε μια πολιτική που απολογείται για λογαριασμό του ιμπεριαλισμού. Ενάντια στη λογική του "οχαδερφισμού". Του "μικρότερου κακού", του "μακριά από μας... ", της μιζέριας, της χυδαιότητας και της λιγοψυχιάς μιας εξουσίας που δε δίστασε να "ξορκίσει" ακόμη και το Λόγο για να διασωθεί. Χωρίς φυσικά να τα καταφέρει.

Γιατί ο λαός της Αθήνας πλημμύρισε το Σύνταγμα. Πλημμύρισε τους γύρω δρόμους. Μετέτρεψε τη Σταδίου, τη Μητροπόλεως, τη Β. Γεωργίου, την Ερμού, σε ένα τεράστιο πάρκο στο οποίο χιλιάδες άνθρωποι, νέοι, γέροι, γονείς με τα παιδιά τους, Ελληνες και ξένοι φώναζαν συνθήματα, τραγουδούσαν μαζί με τους τραγουδιστές, βόλταραν στην πανσέληνο.

"Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι"! Το γνώριμο σύνθημα, το τραγικά επίκαιρο δονούσε την ατμόσφαιρα. "Κυβέρνηση Σημίτη, υπάλληλοι του ΝΑΤΟ, η Ελλάδα δεν είναι προτεκτοράτο", απαντούσε ο κόσμος στο μουσικό σιγοντάρισμα από την εξέδρα, ξεκαθαρίζοντας προς όλες τις κατευθύνσεις πως σε καμία περίπτωση αυτή η κυβέρνηση δεν εκφράζει τους πόθους και τις αγωνίες αυτού του τόπου. Πως τα περί "λαϊκής εντολής" της κυβέρνησης είναι όπως και τα περί "δίκαιης δίκης" του Οτσαλάν.

Χειροκροτούσαν τους ανθρώπους που έθεσαν το ταλέντο τους στην υπηρεσία της ειρήνης, της αδελφοσύνης των λαών, της διεθνιστικής αλληλεγγύης, του αγώνα για ελεύθερους ανθρώπους σε ελεύθερες πατρίδες. "Λευτεριά στο Κουρδιστάν", έλεγε κάθε κάθε νότα της εξέδρας, κάθε βλέμμα.

Χειροκροτούσαν τους ανθρώπους που υπενθύμιζαν πως "είναι εθνικό ό,τι είναι αληθινό". Και απαντούσαν με αυτό τον τρόπο στους, ευτυχώς, λίγους, τους ελάχιστους ανθρώπους της πένας και του πενταγράμμου που έθεσαν εαυτόν και ταλέντο στην υπηρεσία της άρχουσας τάξης, προσπαθώντας να προσφέρουν σανίδα σωτηρίας στους εκφραστές των πιο εφιαλτικών προοπτικών για τους λαούς της περιοχής. Αλλά αυτοί - οι λίγοι τελικά - ήταν αλλού χτες...

Πώς θα μπορούσαν, άλλωστε, να υπάρχουν κάτω από τις σημαίες μιας πατρίδας που τα σύνορά της υπάρχουν μόνο στις καρδιές ενός λαού. Πώς θα μπορούσαν να κρατούν πανό που να απαιτούν τη λευτεριά αυτής της πατρίδας και που καταδικάζουν τους πραγματικούς υπεύθυνους; Πώς θα μπορούσαν να συμβιβαστούν με την ιδέα πως η εποχή... του "καναπέ" δεν είναι αιώνια για το λαό; Αλλωστε, τα συνδικάτα, οι σύλλογοι της γειτονιάς, οι Επιτροπές Ειρήνης είναι σε μια τελείως διαφορετική Ελλάδα από τη δική τους.

"Δεν είναι τρομοκράτης ο κουρδικός λαός, είναι η νέα τάξη και ο ιμπεριαλισμός". Οπως δεν είναι και κάθε λαός που αγωνίζεται για τα δίκαιά του. "Ενας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός" και όχι οι στόχοι της Σένγκεν. Και το κουρδικό τραγούδι γέμισε την πλατεία...

Στη συναυλία παραβρέθηκε πολυμελής αντιπροσωπεία του ΚΚΕ με επικεφαλής τους βουλευτές Ορέστη Κολοζώφ και Στρατή Κόρακα.

Τα εκβιαστικά διλήμματα δεν πέρασαν. Δεκάδες χιλιάδες κόσμου ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των καλλιτεχνών, αφήνοντας εκτεθειμένους όσους επιχείρησαν να διασπάσουν τη γροθιά που άρχισε να υψώνεται από την πρώτη κιόλας μέρα των όσων είχαν συμβεί. Κι αυτό γιατί υπάρχει ένας πολύ απλός λόγος: Η αλληλεγγύη στον αγωνιζόμενο κουρδικό λαό και η απαίτηση άμεσης απελευθέρωσης του φυλακισμένου αρχηγού του ΡΚΚ. "Τα απελευθερωτικά κινήματα δε δικάζονται. Οι αγωνιστές της ελευθερίας δεν είναι τρομοκράτες. Λευτεριά στον Οτσαλάν".Τα συνθήματα αυτά ένωσαν τους χιλιάδες κόσμου, του κόσμου που δε σιωπά, επειδή έτσι θα βόλευε. Οι λαοί δε βολεύονται. Κάνουν το δίκιο τους σημαία και βαδίζουν στο μέλλον.

Ακόμη και τα δεμένα με μαύρα μαντίλια μάτια των αγαλμάτων στο κέντρο της Αθήνας από ομάδες εικαστικών και φοιτητών, το μεγάλο πανό στην εξέδρα, τα μεγάλα ρολά από χαρτί στα οποία ο κόσμος "υπέγραφε" το ψήφισμα διαμαρτυρίας προς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όλα μαρτυρούσαν την αξιοπρεπή στάση του ελληνικού λαού απέναντι στον φίλο κουρδικό λαό.

"Σήμερα 1η του Μάρτη, πρώτη μέρα της άνοιξης, της τελευταίας άνοιξης του 20ού αιώνα, εμείς, άνθρωποι της Τέχνης και των Γραμμάτων, προσκαλέσαμε όλο τον κόσμο για να ενώσουμε τις φωνές μας σε ένα μουσικό συλλαλητήριο συμπαράστασης στον αγωνιζόμενο κουρδικό λαό", είπε ο Λάκης Λαζόπουλος,ξεκινώντας την ανάγνωση του ψηφίσματος της συγκέντρωσης (το διάβασε μαζί με τους ηθοποιούς Κάτια Γέρου, Γιώργο Κιμούλη, Αννα Παναγιωτοπούλου, Μίρκα Παπακωνσταντίνου και Ρένη Πιττακή). Αμέσως μετά το χαιρετισμό του εκπροσώπου του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου του Κουρδιστάν, το καλλιτεχνικό πρόγραμμα άνοιξε ένα κουρδικό μουσικοχορευτικό συγκρότημα. Τα χρώματα του Κουρδιστάν πλημμύρισαν την εξέδρα και το λυπημένο τραγούδι από τα χείλη της νεαρής Κούρδισσας ηλέκτρισε την ατμόσφαιρα. Για να πάρει τη "σκυτάλη" η Ελευθερία Αρβανιτάκη με τα τραγούδια τα "αρμένικα" και ο Γιάννης Κότσιρας να "ταξιδεύει" στον αλεξανδρινό ουρανό. "Σαν απόκληρος γυρίζω" από τον Γεράσιμο Ανδρεάτο και "Ποιο το χρώμα της αγάπης" από τον Λουδοβίκο των Ανωγείων", μα και το "Τζιβαέρι" από την Αναστασία Μουτσάτσου.Για ν' ακολουθήσουν οι Νίκος Ζιώγαλας, "Active Member", "Ενοχο Λα", "Συνήθεις Υποπτοι".

"Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά", από τον Πάνο Κατσιμίχα, για ν' ακολουθήσουν ανάκατα στη σκηνή τα "Διάφανα Κρίνα",οι Αλκίνοος Ιωαννίδης και Φοίβος Δεληβοριάς,οι "Ενδελέχεια",τα "Υπόγεια Ρεύματα",ο Νότης Μαυρουδής,ο Κώστας Μακεδόνας και η Δήμητρα Γαλάνη με το λόγο του Μάνου Χατζιδάκι.Κορυφαία στιγμή της εκδήλωσης η παρουσία στη σκηνή του εξόριστου Κούρδου καλλιτέχνη Σεβάν,που ερμήνευσε τραγούδια της πατρίδας του. Τα μάτια έλαμψαν, δάκρυσαν και οι φωνές των εκατοντάδων Κούρδων ενώθηκαν με τη δική του.

"Εβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε" από τον Θάνο Μικρούτσικο,για ν' ακολουθήσουν Χάρις Αλεξίου, Δημήτρης Μητροπάνος, Μίλτος Πασχαλίδης, Σωκράτης Μάλαμας, Μελίνα Κανά."Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον" από τους Διονύση Τσακνή - Λαυρέντη Μαχαιρίτσα,"Παραπονεμένα λόγια" από τον Γιώργο Νταλάρα και "Ελλάς" από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου."Βρίσκομαι εδώ", είπε ο Β. Παπακωνσταντίνου, "ως "τρομοκράτης" να ενώσω τη φωνή μου με τον κουρδικό "τρομοκράτη" λαό, με τον Ελληνα "τρομοκράτη" λαό και με όλους τους "τρομοκράτες" λαούς, που τόλμησαν να καταγγείλουν και ν' αντιταχθούν στο ΝΑΤΟ και στους απεχθείς και απάνθρωπους σχεδιασμούς του". "Επιασε τόπο το κάλεσμα", είπε ο Λ. Μαχαιρίτσας, σημειώνοντας ότι "δεν έπιασε η κινδυνολογία. Βρεθήκαμε μπροστά στο δίλημμα ΠΑΣΟΚ ή όχι ΠΑΣΟΚ. Δεν υπήρχε τέτοιο δίλημμα, ούτε τέτοια πρόθεση από εμάς. Ο κουρδικός λαός θα τη βρει τη λύση. Το θέμα είναι τι κάνουν οι υπόλοιποι. Με μια φράση: Θάνατος στους μπατζανάκηδες".

"Τα τραγούδια μας δε ρίχνουν κυβερνήσεις, καλώς ή κακώς" - δήλωσε ο Διονύσης Τσακνής. "Οι λόγοι που μας ένωσαν γι' αυτή τη συναυλία εξακολουθούν να υπάρχουν. Ο Οτσαλάν κρατείται παράνομα, βασανίζεται. Η "πολιτισμένη" Ευρώπη "ποιεί την νήσσαν", ενώ οι κυβερνητικές ευθύνες εξακολουθούν να υπάρχουν. Εξακολουθεί να υπάρχει η ανάγκη ενίσχυσης της φιλίας μας με τον κουρδικό λαό". Ενώ κλείνοντας τη δήλωσή του ο Διονύσης Τσακνής άφησε αιχμές για τη στάση ορισμένων ΜΜΕ.

Για τη στάση των ΜΜΕ μίλησε και ο Θάνος Μικρούτσικος, επισημαίνοντας ότι "πρόκειται για πιέσεις που έγιναν από την κυβέρνηση για να αποφύγει τη δύσκολη κατάσταση στην οποία περιήλθε λόγω των χειρισμών της".

Παρόντες στη σκηνή και οι: Μανώλης Λιδάκης, Ορφέας Περίδης, Βαγγέλης Γερμανός, Βασίλης Καζούλης, Δημήτρης Ζερβουδάκης, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Τάνια Τσανακλίδου, Γ. Ανδρέου, "Πυξ Λαξ", Νένα Βενετσάνου, Μαρίζα Κωχ, Καλλιόπη Βέτα, Γ. Δημητριάδης και "Μικροί Ηρωες", "Οπισθοδρομικοί, Γλυκερία, Βίκυ Μοσχολιού.

Διαπιστώνουμε, είπε ο Γ. Κιμούλης,ότι το κάλεσμά μας πιάνει τόπο και η μέχρι τώρα σιωπή πολλών από εμάς εξερράγη με εκκωφαντικό τρόπο. Για ένα πράγμα είμαι σίγουρος, ότι δε θα σιωπήσουμε ξανά. Κάποιοι κινούνται μέσα στο χώρο της απορίας και άλλοι στο χώρο της εμπορίας. Πιστεύω ότι ο χρόνος θα δείξει ποιοι ανήκουν πού".

"Αν και σέβομαι, είπε η Αλέξια,τις απόψεις του Μίκη Θεοδωράκη, σαν Ελληνοκύπρια με όλα όσα έζησα - ξέρω τι είναι να μην μπορείς να πας στην πατρίδα σου - αποφάσισα να έρθω και να διαμαρτυρηθώ για την καταπίεση των ανθρώπινων δικαιωμάτων των Κούρδων".

• Εγιναν τα τραγούδια ποτάμια οργής. "Κλείστε τις τηλεοράσεις και κατεβείτε στους δρόμους. Αξίζει τον κόπο",ήταν η προτροπή από τον τραγουδιστή του συγκροτήματος "Ενοχο λα". Μια προτροπή που ακούστηκε νωρίς το απόγευμα στο Σύνταγμα, αφού το συγκεκριμένο μουσικό συγκρότημα ήταν απ' τα πρώτα που βγήκαν χτες στη σκηνή. Κι όσο περνούσε η ώρα το κέντρο της Αθήνας γέμιζε από κόσμο, γέμιζε από σημαίες, γέμισε από βλέμματα οργής και ανατροπής. Κι έκλεισαν πράγματι χτες το βράδυ αρκετές τηλεοράσεις ανοίγοντας έτσι ένα άλλο "παράθυρο", στην ελπίδα και στο πάθος για αγώνα. Και ο κόσμος, άνθρωποι κάθε ηλικίας, έστειλαν με την παρουσία τους προς πάσα κατεύθυνση το μήνυμα: "Σημίτη προδότη παραιτήσου".
• Συγκλονιστική, συγκινητική, μοναδική και πάλι η παρουσία στη χτεσινή συναυλία των Κούρδων πολιτικών προσφύγων που ζουν στη χώρα μας. Εκατοντάδες, στημένοι από νωρίς το απόγευμα μπροστά στην κεντρική εξέδρα, ανέμιζαν με πάθος σημαίες με τη μορφή του ηγέτη τους και φώναζαν συνθήματα που απαιτούσαν λευτεριά στον Οτσαλάν και στο Κουρδιστάν. Κορυφαία γι' αυτούς στιγμή όταν, λίγο μετά τις 7.30 το απόγευμα, βγήκε στη σκηνή Κούρδος καλλιτέχνης ο οποίος ξεσήκωσε τους πατριώτες του. Με δάκρυα στα μάτια οι Κούρδοι άκουσαν τραγούδια της πατρίδας τους, τραγούδια της ψυχής τους. Και όταν στα αγγλικά ο καλλιτέχνης υπενθύμισε πως "οι Ελληνες και οι Κούρδοι δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, είναι αδέλφια και δε θα πληρώσουν τα λάθη των πολιτικών", ολόκληρο το Σύνταγμα σείστηκε απ' το σύνθημα "Ενας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός".
• Οδός Σταδίου, Καραγιώργη Σερβίας, Φιλελλήνων, Μητροπόλεως, αλλά και η Πανεπιστημίου "πλημμύρα" από κόσμο. Δεκάδες Ομοσπονδίες, Συνδικάτα, Σωματεία, Σύλλογοι Εργαζομένων, Επιτροπές Ειρήνης, φοιτητές και μαθητές είχαν στήσει από νωρίς τα πανό τους - με νόημα και σημασία - γύρω απ' την κεντρική εξέδρα. Ξεχωρίσαμε μερικά απ' αυτά: "Λευτεριά στον Οτσαλάν, να παραιτηθεί τώρα η κυβέρνηση" έγραφε ο Σύλλογος Εργαζομένων Δήμου Αθήνας. "Ενας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός", απ' τη Συντονιστική Επιτροπή Σωματείων Αθήνας. "Δεν είμαστε προτεκτοράτο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ" απ' το Συνδικάτο Μετάλλου "Ο Προμηθέας". "Κυβέρνηση Σημίτη υπάλληλοι του ΝΑΤΟ, η Ελλάδα δεν είναι προτεκτοράτο" απ' τις Επιτροπές Ειρήνης Νέας Σμύρνης και Ηλιούπολης. "Οχι στη νέα τάξη των ιμπεριαλιστών" απ' τους Συλλόγους των ΤΕΙ και "Οχι στο ξεπούλημα της φιλίας των λαών στο βωμό των ιμπεριαλιστών" απ' το Σύλλογο Φοιτητών του Οικονομικού.
• Ο πολιτισμός ενώθηκε με την αγωνιστικότητα, με το πάθος για εθνική ανεξαρτησία. "Κυβέρνηση Σημίτη υπάλληλοι του ΝΑΤΟ, η Ελλάδα δεν είναι προτεκτοράτο", το σύνθημα που ακούστηκε και ξανακούστηκε. Και μόλις το ένα τραγούδι τελείωνε κυριαρχούσε το "Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι". Για να ξεκινήσει μετά το επόμενο. Για να πάρει εκδίκηση αυτή η ανοιξη του αγώνα και της συμμετοχής.
• Τα συνθήματα που ακούστηκαν περισσότερο από άλλα κατά τη διάρκεια της πολύωρης συναυλίας ήταν: "Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι", "Λευτεριά στον Οτσαλάν", "Λευτεριά στο Κουρδιστάν", "Δεν είναι τρομοκράτης ο κουρδικός λαός, είναι η νέα τάξη και ο ιμπεριαλισμός","Κυβέρνηση Σημίτη υπάλληλοι του ΝΑΤΟ, η Ελλάδα δεν είναι προτεκτοράτο", "Ενας είναι ο εχθρός ο ιμπεριαλισμός".

Δεκάδες ήταν τα μηνύματα που έφτασαν στην εξέδρα και από το εξωτερικό.

Η Ντανιέλ Μιτεράν ανάμεσα σε άλλα σημείωσε: "Μήπως εμείς εδώ στη Γαλλία, εσείς στην Ελλάδα, οι Ιταλοί στην Ιταλία και όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί που αναγνωρίζονται στην Ευρωπαϊκή Ενωση, δώσαμε την άδεια στον κύριο Κλίντον ή στον κύριο Ετζεβίτ, έτσι ώστε οι εκπρόσωποι να εκτελούν πειθήνια τις διαταγές του; Μήπως ήσασταν σύμφωνοι να παραδοθεί ένας άνθρωπος στους δημίους του; Οπωσδήποτε όχι. Γι' αυτό διαλέξατε να σταθείτε στο πλευρό των θυμάτων και να υπερασπιστείτε τα δικαιώματα ενός λαού του οποίου η πλειοψηφία ζει στην Τουρκία και που δε ζητά παρά την αναγνώριση των πολιτιστικών και διοικητικών δικαιωμάτων του στο πλαίσιο των υπαρκτών συνόρων. Πείτε το καθαρά και δυνατά έτσι που οι ηγέτες μας να εξαναγκαστούν να το ακούσουν".

Ο Νόαμ Τσόμσκυ αναφέρει: "Ασφαλώς ήρθε η ώρα - στην πραγματικότητα έχει περάσει προ πολλού η ώρα - να πάρουμε μια σταθερή δημόσια θέση ενάντια στους βασανιστές των Κούρδων και σε όλους τους συνεργάτες τους σε όλο τον κόσμο για να τους υποστηρίξουμε στους αγώνες τους για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη".

Τέλος, ο Ντάριο Φο δήλωσε: "Για μας είναι πολιτική επιλογή να σταθούμε στο πλευρό των Κούρδων και του Οτσαλάν".

Η εκδήλωση έκλεισε με όλους τους καλλιτέχνες στη σκηνή σε μια μεγάλη αυτοσχέδια χορωδία. Με τις χιλιάδες του κόσμου να ενώνουν τις φωνές τους τραγούδησαν το "Ακορντεόν" του Μάνου Λοϊζου για να ακολουθήσει "Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ" από το "Αξιον Εστί" των Οδυσσέα Ελύτη και Μίκη Θεοδωράκη.

Ηταν η δική τους απάντηση στα κάθε λογής διλήμματα, επιβεβαιώνοντας ότι "Δε θα περάσει ο φασισμός".