Μα είναι δυνατό πολιτικοί ηγέτες, με τίτλους και πανεπιστημιακά διπλώματα, οι κορυφές του πολιτικού μας συστήματος, να εγκαλούνται με τηνκατηγορία της παράδοσης του Οτσαλάν; Είναι δυνατό άνθρωποι στους οποίους έχουν εμπιστευτεί τις τύχες μιας ολόκληρης χώρας, όπως ο Κ. Σημίτης και ο Θ. Πάγκαλος, να συμπεριφέρονται σαν συμμέτοχοι στην επαίσχυντη αυτή πράξη;Τα ερωτήματα αυτά, όσο και αν ξαφνιάζουν και ακούγονται βαριά, τουλάχιστον για τη μεταπολιτευτική ιστορία της Ελλάδας, όπου δεν υπήρξε αντίστοιχη τέτοια περίπτωση, αν ανατρέξουμε σε μια μεγαλύτερη ιστορική διαδρομή της χώρας, δεν είναι και τόσο πρωτόγνωρα... Οι ιστορικές σελίδες κάθε χώρας του πλανήτη - και της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης - είναι γεμάτες από τη δράση ανθρώπων αλλά και κοινωνικών τάξεων που κατέληξαν σε ανάλογες πράξεις. Η στάση της αστικής τάξης της Ελλάδας στην περίοδο της ναζιστικής κατοχής τι ήταν; Ηταν πατριωτική; Οι κατοχικές κυβερνήσεις του Τσολάκογλου στην Ελλάδα και του Μιχαϊλοβιτς στη δοκιμαζόμενη σήμερα Γιουγκοσλαβία τι ήταν, μήπως πατριωτικές; Και όσο αναρριχάται κανείς στα ανώτερα στρώματα της κοινωνικής πυραμίδας, τόσο τα φαινόμενα αυτά είναι και πιο συνήθη. Η προδοσία, οι άνθρωποι που δρουν προδοτικά, δεν είναι δα και κάποιο εξαιρετικό γεγονός στην ανθρώπινη ιστορία, ώστε ορισμένοι σήμερα να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, υπεραμυνόμενοι του άσπιλου βίου των πολιτικών ανδρών...

Τα τελευταία όμως θλιβερά γεγονότα που οδήγησαν στην παράδοση του Κούρδου ηγέτη στα χέρια των Τούρκων στρατοκρατών, είναι παρά πολύ χρήσιμα και για τη διεξαγωγή συμπερασμάτων για τη συμπεριφορά τόσο της αστικής τάξης της χώρας, όσο και για το ίδιο το αστικό πολιτικό σύστημα, οι άναρθρες κραυγές του οποίου δεν είναι δυνατό να κρύψουν τη σαπίλα που το διαπερνά στο σύνολό του. Οσο για τη μεγαλοαστική τάξη της χώρας, αν η παράδοση του Οτσαλάν από τους Σημίτη - Πάγκαλο θεωρήθηκε - και δικαίως από τον ελληνικό λαό - πράξη εγκληματική, η ομόθυμη και ανεπιφύλακτη στήριξη που προσέφεραν στην υπόλογη κυβέρνηση Σημίτη, πώς μπορεί να χαρακτηριστεί;

Τα πράγματα που διαδραματίστηκαν μετά το μοιραίο βράδυ στις 15 Φλεβάρη, είναι αρκετά απλά, ώστε να είμαστε σε θέση να κρίνουμε τη συμπεριφορά και τη στάση διαφόρων κοινωνικών ομάδων και τάξεων, ως προς το αποτρόπαιο εκείνο γεγονός.

Μόλις τα ΜΜΕ της χώρας μας άρχισαν να μεταδίδουν τις σκόπιμα φιλτραρισμένες και θολές πληροφορίες από το Ναϊρόμπι ότι... κάτι έγινε με τον Οτσαλάν, οι απλοί άνθρωποι είχαν βγάλει τα δικά τους συμπεράσματα. Οπου και αν στεκόσουν, μία λέξη ήταν σε κάθε στόμα. "Τον παρέδωσαν". Και αυτή την άποψη συνεχίζει να υποστηρίζει ο απλός λαός, παρά τους τόνους λάσπης και παραπληροφόρησης που διοχετεύτηκαν σε μεγάλες δόσεις όλο αυτό το διάστημα.

Οι πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης, στον οικονομικό και εξωτερικό τομέα, η πρόσδεσή της στους στρατιωτικούς νατοϊκούς μηχανισμούς, είχαν φτάσει στην αποκορύφωσή τους. Στη συνείδηση του λαού, η κυβέρνηση Σημίτη δεν ήταν παρά μια κυβέρνηση, στην κορυφή της οποίας βρίσκονται κοινοί διώκτες όσων αγωνίζονται για το δίκιο και την ελευθερία των λαών.

Και στη συνέχεια αρχίζει μια νέα πράξη του "θεάρεστου" έργου. Σύσσωμες οι οργανώσεις της αστικής τάξης, έσπευσαν να δηλώσουν πίστη και στήριξη σε εκείνους που στιγματίστηκαν από την πράξη παράδοσης του Οτσαλάν.

Ο Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών (ΣΕΒ) σε συνέντευξη Τύπου, στις 24 Φλεβάρη, αναφέρει τα εξής: "τα πρόσφατα γεγονότα (αποφεύγει να τα κατονομάσει) που οδήγησαν στον ανασχηματισμό της κυβέρνησης, επιβαρύνουν το πολιτικό κλίμα, γεγονός που μπορεί να επηρεάσει και τις προσδοκίες στον τομέα της οικονομίας με αρνητικές επιπτώσεις στην πορεία προς την ΟΝΕ. Οι παραγωγικές δυνάμεις της χώρας πιστεύουν ότι το ενδεχόμενο αυτό πρέπει να αποτραπεί και η ελληνική κοινωνία να ανασυνταχθεί γύρω από τους μακροχρόνιους στρατηγικούς στόχους που έχει επιλέξει η ίδια" (!!!)

Στο ίδιο μήκος κύματος και την ίδια ημερομηνία, ο πρόεδρος του ΕΒΕΑ (των μεγάλων εμποροβιομηχάνων της Αθήνας), Γ. Παπαθανασίου, δήλωσε μεταξύ άλλων ότι"η πολιτική αναταραχή που έχει δημιουργηθεί εξαιτίας των χειρισμών που έγιναν στην υπόθεση Οτσαλάν δεν μπορεί και δεν πρέπει να εξελιχθεί σε γενικευμένη κρίση εμπιστοσύνης στον οικονομικό τομέα. Οι θετικές εξελίξεις που υπάρχουν στην οικονομία δεν το δικαιολογούν. Είμαστε ένα βήμα από τη συμμετοχή μας στην ΟΝΕ και η πλειοψηφία των πολιτικών δυνάμεων συνεχίζει να τη θεωρεί πρώτης προτεραιότητας...".

Για το μόνο που ενδιαφέρθηκαν οι εμποροβιομήχανοι της χώρας, ήταν μην τυχόν και διαταραχτεί η ομαλή πορεία προς την ΟΝΕ με την εμπλοκή της οικονομίας στις επιβαρυνόμενες πολιτικές εξελίξεις... Αυτό που έχει ύψιστη σημασία, είναι η προστασία των μηχανισμών παραγωγής των κερδών τους και οι στρατηγικές τους συμμαχίες με το δυτικοευρωπαϊκό κεφάλαιο. Τώρα τα περί παράδοσης, σύλληψης Οτσαλάν κλπ., είναι τόσο απόμακρα και αδιάφορα γι' αυτούς, που ούτε καν τα αναφέρουν. Μα μπορεί να συνεχίζει να κυβερνά κάποιος που στην κοινή γνώμη έχει καταγραφεί σαν ο πρώτος υπεύθυνος της παράδοσης; Και βέβαια μπορεί. Οταν ο πρόεδρος του ΣΕΒ ρωτήθηκε περί πρόωρων εκλογών, τις χαρακτήρισε "επικίνδυνες".

Δε χρειάζεται να αναφερθούμε στον επαίσχυντο ρόλο ιδιοκτητών των ΜΜΕ, οι οποίοι αποτελούν και επίλεκτα μέλη της μεγαλοαστικής τάξης της χώρας. Χωρίς κανένα δισταγμό, στήριξαν την κυβέρνηση Σημίτη, θέτοντας στην υπηρεσία της Μαξίμου τις εφημερίδες και τους τηλεοπτικούς τους σταθμούς. Το όργιο παραπληροφόρησης που πραγματοποιήθηκε τις μέρες αυτές, προσθέτει μια ακόμη κατάμαυρη κηλίδα στο βεβαρημένο παρελθόν των ΜΜΕ, στηρίζοντας ανεπιφύλακτα την παραπαίουσα κυβέρνηση Σημίτη.

Το ίδιο θλιβερή ήταν και η στάση των αστικών πολιτικών δυνάμεων. Αν και υπήρξε ένα γεγονός που ξεφεύγει από τη συνήθη πολιτική κριτική, (δε γίνεται λόγος αν οι πολιτικές προς την ΟΝΕ είναι καλές ή κακές), αν και η ηγεσία της κυβέρνησης κατηγορήθηκε για την επαίσχυντη στάση και δράση της στην υπόθεση Οτσαλάν, κανένας μα κανένας κυβερνητικός μανδαρίνος δε θεώρησε εαυτόν θιγμένο ώστε να παραιτηθεί. Αντίθετα, με τον ένα ή άλλο τρόπο στήριξαν τον Σημίτη. Η θλιβερή "εσωκομματική αντιπολίτευση", ουσιαστικά σιώπησε και έδειξε ότι καθόλου άβολα δεν αισθάνεται με το να συνεχίζει να συνυπάρχειμε έναν πρωθυπουργό - υπεύθυνο για την παράδοση. Αλλά και η ΝΔ, η οποία βγάζει άναρθρες κραυγές και - σε αρκετά χλιαρούς τόνους - έχει ζητήσει εκλογές, αποφεύγει σαν τον διάολο το λιβάνι να επισημάνει το αυτονόητο. Οτι η πράξη της παράδοσης Οτσαλάν, υπήρξε η κορύφωση του δράματος της υποταγής της εξωτερικής πολιτικής της χώρας στη λογική της σιδερόφραχτης ιμπεριαλιστικής "νέας τάξης πραγμάτων". Και το οξύμωρο για τη ΝΔ είναι, να καταγγέλλει την κυβέρνηση για το συγκεκριμένο γεγονός και από την άλλη πλευρά να "ποιεί την νήσσαν" όταν πρόκειται να αρθρώσει λόγο για τις αιτίες που οδήγησαν στο επαίσχυντο αυτό γεγονός. Για τη μήτρα που γεννάει προδότες, ούτε λόγος...

Στην πραγματικότητα το αστικό πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, απέναντι στην κρίση που δημιούργησε το πρόσφατο γεγονός της παράδοσης του Οτσαλάν, προσπαθεί να την αντιμετωπίσει και αυτή είναι άλλη μια απόδειξη της σαπίλας του. Η οργανική σχέση της οικονομικής πολιτικής και της εξωτερικής πολιτικής με το δυτικοευρωπαϊκό και αμερικάνικο κεφάλαιο μέσω της συμμετοχής στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, είναι η βασική αιτία που δημιουργεί τέτοιες καταστάσεις. Ο διττός αυτός προσανατολισμός οξύνει τις σχέσεις των αστικών πολιτικών δυνάμεων με τη λαϊκή εκλογική τους βάση, η οποία δοκιμάζει στο πετσί της τις συνέπειες των πολιτικών αυτών δείχνοντας σημάδια κρίσης. Και η κρίση αυτή θα βαθαίνει και θα γίνεται περισσότερο βασανιστική όσο η Ελλάδα εμπλέκεται όλο και περισσότερο στους δύο αποτρόπαιους αυτούς μηχανισμούς.

Υπάρχει τέλος, ένα τεράστιο, εκτός από ηθικό, και πολιτικό θέμα. Η απόφαση του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου να διατηρήσει στην κορυφή της πυραμίδας έναν στιγματισμένο πρωθυπουργό, εμπεριέχει μια βάναυση πρόκληση. Αν καταφέρουν και εθίσουν τον ελληνικό λαό να "συνυπάρχει" με ανθρώπους που χρεώνονται με τέτοιες βαρύτατες κατηγορίες, αυτό ίσως και να αποτελεί μια δοκιμασία, ένα τεστ για το μέλλον, όταν θα χρειαστεί να ανακοινώσουν άλλες οδυνηρές πράξεις. Οπως την επίσημη διχοτόμηση της Κύπρου ή του Αιγαίου.

Η άμεση απομάκρυνση του Σημίτη και η προκήρυξη πρόωρων εκλογών, αποτελεί πολιτική πράξη λαϊκής παρέμβασης σε συνδυασμό με την ανάπτυξη της πάλης ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική.

Θανάσης ΚΑΝΙΑΡΗΣ