Δεν είχαμε αμφιβολίες ότι οι προκλήσεις και οι "αξιώσεις" της Αγκυρας ενθαρρύνονται και από τη στάση των ΗΠΑ, αλλά έχει τη σημασία του να το επιβεβαιώνουν οι ίδιοι οι Αμερικανοί. Ο Ν. Μπερνς, λοιπόν, κατά τη διάρκεια κλειστής ενημέρωσης που έκανε στην Ουάσιγκτον σε εκπροσώπους κέντρων μελετών, όπως διαβάζουμε στην "Ελευθεροτυπία", τόνισε ότι η Αθήνα θα πρέπει να κάνει "πολύ περισσότερα πράγματα" στο θέμα της τρομοκρατίας. Και για να μην αφήνει αμφιβολίες για το τι εννοεί με τον όρο τρομοκρατία, διευκρίνισε πως "στην Ελλάδα υπάρχει μεγάλη συμπάθεια για το Κουρδικό σε μεγάλες λαϊκές μάζες, αλλά καλό θα είναι η ελληνική πλευρά να διαχωρίσει πως άλλο είναι το Κουρδικό και άλλο το ΡΚΚ".

Το καθεστώς της Αγκυρας βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με τις θέσεις της Ουάσιγκτον και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που το αποθρασύνει και το οδηγεί σε επιθέσεις και απειλές κατά "της χώρας που υποθάλπει την τρομοκρατία"...Υ.Γ.: Εχει ενδιαφέρον και η εκτίμηση του Ν. Μπερνς για την υπόθεση Οτσαλάν και τη στάση της κυβέρνησης Σημίτη. "Δε χειρίστηκε σωστά - είπε - την υπόθεση Οτσαλάν, αλλά έχει ως ελαφρυντικό το γεγονός πως έπρεπε να διαλέξει μεταξύ κακών επιλογών". Ακριβώς δηλαδή ό,τι φέρεται πως είπε ο Πάγκαλος σε Σουηδούς συναδέλφους του...

Εντάξει καταλάβαμε. Δε χρειαζόταν ολόκληρη σελίδα της "Αυριανής" για να μας πείσεις ότι δεν προτιμάς τους κουραμπιέδες αλλά το ταούκ - κιοσού ή το καζάν - ντιπί. Γευστικά είναι κι αυτά, δε λέμε. Αλλωστε μπορείς να ρωτήσεις για σιγουριά και τον Πάγκαλο. Αυτά βλέπεις παθαίνει ο άνθρωπος όταν ο βηματοδότης αντί για την καρδιά, μπαίνει στο μυαλό, όπως έλεγε ο Ρώτας και μας θύμισε προχτές η Β. Δαμιανάκου...

Από την άλλη δεν υπήρχε, επίσης, αμφιβολία ότι και η κυβέρνηση Σημίτη θα έσπευδε να συμμορφωθεί με τις υποδείξεις των ισχυρών προστατών της, προφανώς για να μη χάσει την εμπιστοσύνη που με τόσες υποκλίσεις έχει κατακτήσει. Μετά τον Κ. Σημίτη που δεν είχε κρύψει από την αρχή τα εχθρικά του αισθήματα απέναντι στον αγώνα του κουρδικού λαού ("αποσχιστικό κίνημα" που προχωρά σε"τρομοκρατικές πράξεις"), ήταν η σειρά χθες του υπουργού Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου να δηλώσει (μετά τη συνάντησή του με τον Κ. Καραμανλή) ότι "η Ελλάδα έχει καταδικάσει απερίφραστα την τρομοκρατία και δεν επιτρέπει τρομοκρατικές οργανώσεις και ενέργειες". Εχει σημασία να τονιστεί ότι η απάντηση αυτή δόθηκε, στην ερώτηση που αφορούσε τη θέση της κυβέρνησης απέναντι στις τελευταίες επιθέσεις από την πλευρά της Τουρκίας. Ποιος είπε ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν αποτελέσματα όταν θέλουν κάτι;

Μπόλικη είναι η φιλολογία - αλλά και η φημολογία - τις μέρες αυτές, για ενδεχόμενο θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο, ενώ ορισμένοι ισχυρίζονται ότι οι σχέσεις Ελλάδας και Τουρκίας βρίσκονται στο χειρότερο σημείο τους, εδώ και δεκαετίες.

Κι ενώ είναι εξόφθαλμοι οι στόχοι της εντεινόμενης κινδυνολογίας, είναι αλήθεια, επίσης, πως το στρατοκρατικό καθεστώς της Αγκυρας έχει δυναμώσει τον τελευταίο καιρό - με αφορμή την υπόθεση Οτσαλάν - την καλλιέργεια του εθνικιστικού και ανθελληνικού κλίματος στο εσωτερικό της γειτονικής χώρας, ενώ παίρνει αλλεπάλληλες, ανάλογες πρωτοβουλίες και σε διεθνές επίπεδο. Και δεν μπορεί κανένας, βέβαια, να αποκλείσει το ενδεχόμενο πρόκλησης ενός επεισοδίου, όταν έχει να κάνει μ' ένα τέτοιο καθεστώς. Ετσι ή αλλιώς, όμως, είναι δεδομένα τα εξής:

Πρώτον, η υπόθεση Οτσαλάν και όλα όσα ισχυρίζεται η επίσημη Τουρκία αποτελούν την αφορμή και μόνο. Οι πραγματικές αιτίες πρέπει να αναζητηθούν στην επεκτατική πολιτική των στρατοκρατών της Αγκυρας, στην υποστήριξή της από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ - ώστε να διευκολύνεται και ενισχύεται ο διαιτητικός τους ρόλος - όπως και στον ανταγωνισμό των δυο αρχουσών τάξεων (ελληνικής και τουρκικής) στην ευρύτερη περιοχή.

Δεύτερον, είναι ολοφάνερα αδιέξοδη και βαθιά ζημιογόνα η όποια πολιτική και τακτική αντιμετώπισης του προβλήματος, που θα προσφεύγει στις "καλές υπηρεσίες" και τη "διαιτησία" των ΗΠΑ και των άλλων "συμμάχων" και "εταίρων" μας. Αρκεί να σκεφθούμε ότι γι' αυτόν ακριβώς το λόγο ανέχονται και ενισχύουν - με τον ένα ή άλλο τρόπο - την εξόφθαλμα προκλητική και εμπρηστική πολιτική της Αγκυρας.

Γιατί τα κρύβουν αυτά οι κινδυνολογούντες;

Ολοι γνωρίζουμε ορισμένα πράγματα. Και μεις και σεις και οι κυβερνώντες την Ελλάδα. Οπως, για παράδειγμα, ότι ο κουρδικός λαός ζει σε απάνθρωπες συνθήκες. Ακόμη, ότι το στρατοκρατικό καθεστώς της Αγκυρας δεν καταπιέζει μονάχα τους Κούρδους. Εχει βάλει στο γύψο και τις στοιχειώδεις δημοκρατικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες όλων των Τούρκων εργαζομένων, όλου του τουρκικού λαού.

Τι κάνουμε, λοιπόν, απέναντι σ' όλ' αυτά; Και δε ρωτάμε, απλά και μόνο κινούμενοι από ανθρωπιστικούς λόγους. Μήπως η έμπρακτη και αποφασιστική αλληλεγγύη, τόσο στους Κούρδους και τον αγώνα τους, όσο και στις δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις της Τουρκίας γενικότερα, για τη στοιχειώδη - τουλάχιστον - αποκατάσταση των δημοκρατικών ελευθεριών στη γειτονική χώρα, είναι συμφέρουσα και ωφέλιμη και για τη δική μας χώρα, όπως και για την ευρύτερη περιοχή; Μήπως μπορεί και πρέπει να είναι αναντικατάστατο στοιχείο μιας γενικότερης πολιτικής και τακτικής υπεράσπισης της ειρήνης και της φιλίας μεταξύ των δύο λαών, αποφασιστικής αντιμετώπισης των εθνικιστικών αντιλήψεων και επεκτατικών βλέψεων του στρατοκρατικού καθεστώτος της Αγκυρας;

Φανερές είναι οι απαντήσεις, που δίνουμε εμείς στα ερωτήματα αυτά. Τις υπογραμμίζουμε, όμως, για μια ακόμη φορά, γιατί αρκετοί τις μέρες αυτές επιχειρούν να μας πείσουν - και από το χώρο των ΜΜΕ - ότι πρέπει να βαδίζουμε με το κεφάλι κάτω και τα πόδια επάνω...