Δίνει την αίσθηση ενός ανθρώπου που πατάει γερά στα πόδια του, ενός καλλιτέχνη που δεν έχει το άγχος και τη ματαιοδοξία του σταρ, που δεν κυνηγάει με πάθος την επιτυχία. Ο Παντελής Θαλασσινός είναι από τους καλλιτέχνες εκείνους που μπορεί να τον συγκινεί μια κατάσταση και να γράψει ένα ωραίο τραγούδι ή μια όμορφη μελωδία. Υπάρχουν χιλιάδες πράγματα, εκτός από τον έρωτα, που μπορεί να τραγουδήσει κανείς, η ζωή, ο θάνατος, η γέννηση, το μεροκάματο, η καθημερινότητα... Αρκεί να έχει στόχο την επικοινωνία. Εκείνος να γράφει κι εμείς να μπορούμε να τραγουδάμε μαζί. Δυο, χίλιοι, χιλιάδες, όσοι θέλουν και μπορούν. Η παρέα είναι ανοιχτή. Κι αυτό αποδεικνύεται από το πόσο μεγάλη είναι σήμερα αυτή η παρέα. Ξεκίνησε πριν κάποια χρόνια με μερικές δεκάδες, έγινε πολλές εκατοντάδες και σήμερα αριθμεί αρκετές χιλιάδες. Υπάρχει μυστικό άραγε;

Παραδοσιακός στα θέματα, ο Παντελής Θαλασσινός πετυχαίνει μια διαχρονικότητα. Με πολύ απλό τρόπο. Οταν για παράδειγμα μιλά για τον έρωτα, δε μιλά φτηνά για τον έρωτα, αλλά για τον «άγιο έρωτα». Οταν τραγουδάει για τη δύναμη του ανθρώπου, τους βλέπει «καράβια»... «που ρίχνονται στο κύμα/ που 'χουν στο αίμα τους αρμύρα και σκουριά»... τραγουδάει γι' αυτούς που ο «θάνατος και το μεγάλο κρίμα/ είναι να μένουνε δεμένα στη στεριά». Γιατί έχει τον τρόπο αυτά που αγαπάμε «να τα φυλάει»... «σ' ένα πηγάδι της ψυχής του σκοτεινό»... κι «όταν θα σκύβω τη ζωή μου να κοιτάξω/ να 'σαι φεγγάρι στου βυθού τον ουρανό». Γιατί έτσι απλά κι αληθινά... «όσα αγαπάμε... αυτά θα μείνουν».

Δεν έκανε την έκπληξη. Δεν ήταν έκπληξη, ούτε όταν ξεκινούσε ούτε στη διάρκεια της πορείας του. Η έκπληξη εμπεριέχει το μη αναμενόμενο. Το φαινόμενο Παντελής Θαλασσινός καλλιεργήθηκε από κάτω, δεν επιβλήθηκε από πάνω. Πρώτα αγαπήθηκε και μετά έγινε γνωστός. Ηταν αναμενόμενο, λοιπόν, γιατί η καλή δουλιά, η αλήθεια βρίσκει τρόπους ν' απογειώνεται. Και το αποδεικνύουν οι αριθμοί που δεν έχουν εμπορική αξία, αλλά μεγαλώνουν αυτή την παρέα που λέγαμε. Απ' την Τήλο έως τη Θράκη, έγινε πλατινένιος, σκαρφαλωμένος πάνω από ένα χρόνο στις πρώτες θέσεις στον κατάλογο των πιο εμπορικών δίσκων. Χρυσοί δίσκοι: Ενα κρυμμένο Αχ! και Αστρανάμματα. Στης καρδιάς μου τα... ανοιχτά.

Μαζί με τον άλλο της παρέας, που μας αρμενίζει με τους στίχους του, στις καρδιές που έχουν θάλασσα, τον Ηλία Κατσούλη, αλλά και τ' άλλα παιδιά, που κατά καιρούς ομορφαίνουν την παρέα, αποδεικνύουν έμπρακτα το αυτονόητο. Οταν υπάρχει μεράκι και έμπνευση, το καλό, το όμορφο, το ποιοτικό, η αισθητική με την κοινωνική ευαισθησία αποκτά μελωδική ανάταση και στην πιο στείρα καθημερινότητα. Τα τραγούδια του φυτρώνουν σα σπάνια λουλούδια, ανθίζουν σε κήπο χέρσο, όπου μέσα του όμως κατοικεί η λαϊκή ψυχή, που δε θα γίνει ποτέ χέρσα, όσο υπάρχουν σπόροι, καλλιεργητές και ευθύνη.

-- Αυτό που γίνεται με τα δικά σου τραγούδια και κάποιων άλλων είναι από τα λίγα αισιόδοξα που συμβαίνουν σ' αυτό που θέλουμε να φέρει η τέχνη.

«Μπορώ να σου πω πολλά αισιόδοξα πράγματα που συμβαίνουν. Απλά δεν έχουν τα μέσα να διαφημιστούν ότι υπάρχουν. Εχω ντέμο ανθρώπων οι οποίοι είναι εκπληκτικοί και θεωρούν ότι πρέπει να κάνουν δίσκο. Πιστεύω ότι αυτοί οι άνθρωποι θα μπορούσαν να κάνουν κοινό παίζοντας σε κάποιο χώρο. Και πιστεύω ότι η μουσική πια εκεί θα μας πάει. Στις ζωντανές εμφανίσεις και όχι η εμπορικότητα μέσω των CD, τα οποία είναι απλώς η διάδοση μιας δουλιάς. Θεωρώ ότι τα CD ήταν πάντα η διάδοση του ότι υπάρχεις και έχεις αυτά τα τραγούδια ώστε να έρθει ο άλλος να σ' ακούσει, ν' ακούσει μια στιγμή. Στην ουσία τα CD είναι μια στιγμή η οποία αναπαράγεται, ενώ το ζωντανό είναι κάτι άλλο. Υπήρχε κόσμος που αγόρασε τον πρώτο μου δίσκο από τις ζωντανές μου εμφανίσεις. Τραγουδούσα οκτώ χρόνια σε μπουάτ πριν κάνω τον πρώτο μου δίσκο. Είχα φίλους, είχα κόσμο που ερχόταν και μ' άκουγαν».

-- Αν για να κρίνει κανείς την αισιοδοξία του άλλου αρκεί να του πει πώς βλέπει ένα ποτήρι με νερό, εσύ φαίνεται να το βλέπεις μισο-γεμάτο. Το ίδιο πράγμα μπορεί κάποιος άλλος να το δει μισο-άδειο, γιατί αυτό το υλικό που σε σένα έχει φτάσει, δεν ξέρω πότε και αν μπορέσει να φτάσει και στον κόσμο.

«Εχεις δίκιο. Εγώ βλέπω όμως τα αισιόδοξα μηνύματα. Αν πάω σε μια συναυλία του Μάλαμα, του Θανάση Παπακωνσταντίνου και βλέπω 3.000 κόσμο, νιώθω ότι υπάρχει κόσμος που ακούει καλλιτέχνες που κάνουν τη δική τους μουσική και έχουν ένα δικό τους ρεύμα ή έστω έχουν ένα δικό τους στιλ, χωρίς να το παίζουν μεγάλοι και σπουδαίοι».

-- Δηλαδή δεν υπάρχουν κάποια πράγματα που σε κάνουν απαισιόδοξο;

«Δε γίνομαι απαισιόδοξος, γιατί πάντα υπάρχει ένα καλό βιβλίο να διαβάσω, μια καλή μουσική, μια καλή ταινία. Αλλά ξέρω ότι πρέπει να ψάξω. Παλιότερα ήταν αλλιώς. Σου πρότειναν μόνο καλά πράγματα. Σήμερα με τα μέσα που υπάρχουν σου σερβίρουν τα πάντα και από κει και πέρα μόνος σου πρέπει να διαλέξεις. Είμαι όμως αισιόδοξος».

-- Και από όσα συμβαίνουν γύρω μας, στη ζωή μας, στην κοινωνία μας, σε πληγώνει κάτι;

«Με πληγώνει η τάση του ατομικισμού. Δηλαδή ότι είμαστε διαιρεμένοι και ότι ο καθένας μόνος του κοιτάζει την πάρτη του. Δεν κοιτάζουμε για το κοινό καλό, για το κοινό συμφέρον. Δε φωνάζουμε όλοι μαζί για το κοινό μας συμφέρον. Βέβαια, αυτή είναι η πολιτική τους. Να μας έχουν διαιρεμένους για να μπορούν να μας βασιλεύουν. Το ότι ενώ πλέον έχει γεμίσει με τόσα προβλήματα ο άνθρωπος, ο κόσμος εντελώς επιδερμικά πιάνει τα προβλήματά του και προσπαθεί να τα λύσει και δεν κοιτάζει την ουσία. Αυτό με πληγώνει πολύ. Κοιτάζει τα επιφανειακά προβλήματα και όχι την ουσία, ούτε την αιτία που τα δημιουργεί αυτά τα προβλήματα. Ο κόσμος δεν κοιτάζει ποιες πολιτικές μας κάνουν κακό για να τις αλλάξει ριζικά. Κοιτάζει ποιος μας έχει κάνει το λιγότερο κακό για να τον ψηφίσει. Δεν κοιτάζει ότι όλοι είπαν δεν είναι ωραίο το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής και να μας κυβερνάει το 30-40%. Και το υπόλοιπο 60%; Είπαν ότι κάποια στιγμή θα το αλλάξουν. Και δεν το άλλαξαν. Δεν καταλαβαίνουν ότι αυτό το σύστημα είναι φασιστικό. Από την άλλη έχουμε γεμίσει φιλάνθρωπους. Δεν καταλαβαίνουν ότι η φιλανθρωπία είναι μία από τις αρχές του καπιταλισμού. Δεν κοιτάμε να εξισώσουμε τον απέναντί μας, να τον κάνουμε ίσο και στα δικαιώματα και στις υποχρεώσεις και στις τάξεις και στο φύλο. Απλά να τον βοηθάμε με φιλανθρωπίες».

-- Και αυτή η φιλανθρωπία παίρνει μεγάλες διαστάσεις, όχι μόνο στη στήριξη ευπαθών ομάδων, που το ίδιο το σύστημα τις δημιουργεί αυτές τις ομάδες, αλλά έχουν εισχωρήσει και στην τέχνη.

«Πολύ. Παντού. Η κυρία Μπους φιλοξένησε 60 παιδιά με ειδικές ανάγκες και μοίρασε δώρα. Και το επόμενο ή το προηγούμενο βράδυ έριχναν βόμβες και σκότωναν 40.000 παιδιά. Για ποια φιλανθρωπία μιλάνε;».

«Το Καλαντάρι» είναι ο τίτλος του νέου δίσκου του Παντελή Θαλασσινού, που κυκλοφορεί από τη ΜΒΙ. Πρόκειται για ένα δίσκο-αφιέρωμα στους μήνες, σε στίχους του Ηλία Κατσούλη και μουσική του Παντελή Θαλασσινού. Γαλήνια, τρυφερά, σχεδόν παραμυθένια. Το εξώφυλλο του cd (που απεικονίζει το Δεκέμβρη), καθώς και οι ζωγραφιές των υπόλοιπων μηνών που υπάρχουν στο ένθετο είναι έργα της ζωγράφου Γιούλας Ροζάκου. «ΤΟ ΚΑΛΑΝΤΑΡΙ» κυκλοφορεί σε δύο εκδόσεις. Σε απλό cd και σε ειδική έκδοση με cd και dvd με πλάνα από την πορεία της ηχογράφησης και συνεντεύξεις των συντελεστών. Εικονογραφημένο επίσης με τα έργα της Ροζάκου, το λεύκωμα «Καλεντάρι» (Εκδ. Ιανός) περιέχει τους στίχους του Ηλία Κατσούλη και τις παρτιτούρες του Παντελή.

«Ολα ξεκίνησαν από τους στίχους του Ηλία Κατσούλη», λέει ο Παντελής Θαλασσινός. Κι έτσι προέκυψε ένα «Καλαντάρι» διαφορετικό από τα άλλα. Ο κάθε μήνας με τις δικές του αποχρώσεις. Με τη δική του μελωδία. Γενάρης, Φλεβάρης, Μάρτης... Ενα ενιαίο έργο σε δώδεκα πράξεις από έναν γεννημένο τροβαδούρο, που στοχεύει πάντα στις «καρδιές που αγαπούν» και που «έχουν λόγο και μιλούν»... γιατί «ρίχνουν φως μέσ' στο σκοτάδι».

«Ενας ευαίσθητος Απρίλης, ένας αθέατος καιρός γελάει το φρουρό της πύλης και βγαίνει ήλιος λαμπερός. Από τους κήπους κόβει βάγια κι απ' την αυλή του πασχαλιές για να στολίσει τα ναυάγια που μείναν δίχως αγκαλιές. Φέρνει μια ζάλη στους ανέμους, ανατριχίλα στο νερό, με την καρδιά στήνει πολέμους και με τον Ερωτα χορό».

Τραγούδια που καλύπτουν όλο το φάσμα της μουσικής. Ερωτικές μπαλάντες και λαϊκά τραγούδια γεμάτα αισιοδοξία. Τραγούδια με ηλεκτρικό ήχο χωρίς να λείπουν και τα τραγούδια με παραδοσιακές επιρροές. Ο Παντελής Θαλασσινός, μελοποιώντας τους στίχους του Ηλία Κατσούλη, μας παραδίδει ένα δίσκο που μας ταξιδεύει σε όλα τα είδη της μουσικής, ικανοποιώντας τους πιο απαιτητικούς ακροατές, τους οποίους και έχει κατακτήσει.

...«Οι μέρες του Γενάρη έχουν μάτια/ που κλέβουνε το φως και το σκορπούν/ τα δειλινά σε έρημα δωμάτια/ εκείνων που θυμούνται κι αγαπούν»...

Με τον Ηλία Κατσούλη, που τους δένουν πολλές επιτυχίες, έχουν πολλά κοινά. Αγαπούν τα απλά και τα αυθεντικά, την παράδοση της ελληνικής ποίησης και μουσικής. Μοιάζει να συνεννοούνται με την καρδιά και να επικοινωνούν με την ψυχή. Τα σημαντικότερα υλικά στη δημιουργία. Ο Ηλίας Κατσούλης επισημαίνει πως «ήταν τυχεροί οι στίχοι αυτοί, γιατί έπεσαν σε καλά χέρια. Οταν τους έγραφα, δεν ήξερα αν θα μελοποιηθούν και ποιον θα συγκινήσουν. Εκ των υστέρων, διαπίστωσα ότι ήταν σαν να μου τους υπαγόρευε ο Παντελής, επομένως του ανήκαν. Ο Παντελής τους έντυσε μ' εκείνα τα μελωδικά χρώματα που τους ταίριαζαν, αποκαλύπτοντας όλα τα φανερά ή κρυμμένα συναισθήματά τους». Ο Παντελής από την πλευρά του λέει: «Διαβάζοντας τους στίχους ένιωσα ότι τα τραγούδια αυτά έψαχναν μουσική. Οι στίχοι και οι ζωγραφιές με μάγεψαν... Ηταν τα υλικά, το χαρτί κι η αλευρόκολλα που, αν τους έβαζα το σπάγκο, θα γίνονταν χαρταετός». Ο χαρταετός που πέταξε αμέσως ψηλά. Που έγινε αμέσως χρυσός. Μέσα στις γιορτές έγιναν άλλοι δύο παλιότεροι δίσκοι πλατινένιοι, αυτοί που το όριό τους ήταν 25.000, «Αστρανάμματα» και «Κρυμμένο Αχ», όπως είχε γίνει και «Στης καρδιάς μου τ' ανοιχτά».

«Οταν θέλησαν» λέει ο Παντελής Θαλασσινός «να μου κάνουν απονομή, είπα ναι θέλω. Ξέρεις γιατί; Τελικά, νομίζουν ότι επειδή δε μιλάω, είμαι και αντιεμπορικός. Εχουν φτάσει κάποιοι άλλοι να παίρνουν περισσότερα ποσοστά από την ΑΕΠΙ. Οταν ένας δίσκος σου γίνεται μέσα σε εφτά χρόνια δύο φορές πλατινένιος, έχει πουλήσει δηλαδή 120.000 δίσκους, είναι τεράστια επιτυχία, από το να κάνεις μέσα σ' ένα μήνα και καλά επειδή γίνονται τοποθετήσεις και στην πραγματικότητα δεν έχουν ακόμη πουληθεί. Στο κάτω - κάτω πουλάς εφτά χρόνια. Και σήμερα αγοράζουν ένα τραγούδι που το έγραψες πριν εφτά χρόνια. Αυτό δεν είναι το σημαντικό;».

-- Και τελικά εσύ, όπως και κάποιοι άλλοι σαν εσένα καταρρίπτετε το μύθο ότι η διαφήμιση καλή ή κακή προωθεί και φέρνει στα ύψη των πωλήσεων το καλλιτεχνικό προϊόν.

«Εγώ τη διαφήμιση τη βλέπω μόνο ως πληροφόρηση. Πρέπει να πληροφορηθεί ο κόσμος για την έκδοση ενός έργου, ή για την παράσταση σε κάποιο χώρο. Οι άλλου είδους διαφημίσεις δε με αφορούν. Σήμερα βλέπεις πως άλλα τραγούδια παίζονται στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση και ξέρουμε πώς παίζονται, δε χρειάζεται να το αναλύσουμε. Γίνεται πολλή διαφήμιση, πέφτουν πολλά λεφτά και έτσι φτιάχνεται και το προφίλ του καλλιτέχνη, ότι, δήθεν, είναι μεγάλος και τρανός. Κι αυτός πιθανόν να μην πηγαίνει στα σπίτια του κόσμου και πολύ περισσότερο στις καρδιές του κόσμου».