Επειδή όλοι ζούμε στην Ελλάδα και ευτυχώς για τούτο τον τόπο όλοι γνωριζόμαστε, ας θυμηθούμε μερικά πράγματα. Ποιοι ήταν αυτοί που «φλέρταραν» και υπέθαλπαν τον εθνικισμό και το σοβινισμό, όταν συμμετείχαν στα εθνικιστικά συλλαλητήρια για τη Μακεδονία το 1991 και το 1992; Δεν ήταν μήπως όλο το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, ο ΣΥΝ και όλα τα στελέχη τότε του ΠΑΣΟΚ και τώρα του ΔΗΚΚΙ που συμμετείχαν στην εθνικιστική υστερία εκείνων των χρόνων;

Αλήθεια, δεν ήταν όλοι αυτοί που προσπάθησαν, εκμεταλλευόμενοι το εθνικιστικό κλίμα, να ασκήσουν τρομοκρατική πολιτική πίεση ενάντια στο ΚΚΕ, ιδιαίτερα στη σ. Γενική Γραμματέα κατά την επίσκεψή της στη Θεσσαλονίκη το 1992; Πόσο θράσος μπορούν να έχουν οι πολιτικοί υπάλληλοι της ΟΝΕ, με το να μέμφονται το ΚΚΕ για ροπή προς τον εθνικισμό, όταν καθημερινά η πολιτική τους γεννά φτώχεια, ανεργία, απόγνωση, δημιουργεί το υπέδαφος σε τμήματα του λαού μας και ιδιαίτερα στη νεολαία για την καλλιέργεια σοβινιστικών αντιλήψεων. Το ΚΚΕ, αλλά και το διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα από τα «γεννοφάσκια» του ακόμη, έχει να επιδείξει την πιο συνεπή, την πιο αδιάλλακτη στάση απέναντι στον εθνικισμό, το σοβινισμό και το φασισμό.

Ποιος δε θυμάται από τους προοδευτικούς και αριστερούς πολίτες, από την ιστορία του πρόσφατου αιώνα, την πατριωτική - διεθνιστική στάση του τότε ΣΕΚΕ και αργότερα του νεαρού ΚΚΕ για τη Μικρασιατική Εκστρατεία, την ομιλία - καταπέλτη του Γκεόργκι Δημητρόφ ενάντια στο φασισμό - ιμπεριαλισμό; Ποιος δε θυμάται το γράμμα του Ζαχαριάδη, το μεγαλείο της Εθνικής Αντίστασης στους Γερμανούς φασίστες και του ΔΣΕ ενάντια στον αγγλοαμερικανικό ιμπεριαλισμό; Αλλά και τα τελευταία χρόνια όλοι γνωρίζουμε ποιος ξεσκέπασε το ρόλο των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στα Βαλκάνια και έδειξε την άμεση εμπλοκή τους στην καλλιέργεια του μίσους μεταξύ των λαών, με αποκορύφωμα τα γεγονότα στη Γιουγκοσλαβία και τη σημερινή ΝΑΤΟική κατοχή του Κοσσυφοπεδίου. Ομως καθημερινά τούτα τα χρόνια πόσες φορές έχουμε γίνει μάρτυρες της έξαλλης υστερίας (από ΜΜΕ, κυβέρνηση, ΝΔ) εναντίον των αλλοδαπών εργατών και τις επιχειρήσεις «σκούπα» της Αστυνομίας, με πρόσχημα το πρόβλημα της «εγκληματικότητας»; Αυτή είναι η καθημερινή τους πρακτική και πολιτική.

Ομως όλα αυτά που επιχειρούν να αποδώσουν στο ΚΚΕ είναι απλώς «καπνογόνα», σαν αυτά τα χημικά που ρίχνουν στις πορείες του μαχόμενου λαού. Αλλά άλλος είναι ο πραγματικός πόνος της αστικής τάξης και του κεφαλαίου. Τους πονά πραγματικά η προοπτική συσπείρωσης ευρύτερα λαϊκών στρωμάτων γύρω από την πολιτική συγκρότησης του μεγάλου Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Μετώπου. Φοβούνται την πιθανή χειραφέτηση του λαού από την πολιτική του μαύρου μονόδρομου της ΟΝΕ. Τρομάζουν και μόνο στην ιδέα ότι ο λαός μας κάποια στιγμή θα σπάσει τα κάλπικα διλήμματα και τις ψεύτικες υποσχέσεις που του δίνουν. Τους πιάνει «σύγκρυο» και μόνο στη σκέψη ότι στο μέλλον μπορεί να υπάρξει, και θα υπάρξει, προοπτική αμφισβήτησης της ίδιας της εξουσίας των μονοπωλίων, να πάρει ακόμα και αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα. Για μας τους κομμουνιστές, για το λαϊκό κίνημα, για την ίδια την πατρίδα μας, αυτή πρέπει να είναι η πολιτική και η κατεύθυνσή μας, αυτός πρέπει να είναι ο στόχος μας. Η πολιτική μας για τη συγκρότηση ενός πλατιού Λαϊκού Μετώπου ενάντια στον ιμπεριαλισμό θα είναι και η καλύτερη απάντηση για τα επίδοξα «αντεθνικιστικά τσιράκια» της ολιγαρχίας και του κεφαλαίου.

Με την προβολή της πολιτικής του Μετώπου και τη δράση για τη συγκρότησή του, επιδιώκεται κατ' αρχήν η κατανόηση από μεριάς ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων, ότι η κύρια πηγή των προβλημάτων τους είναι η κυριαρχία, η εξουσία των πολυεθνικών και του ιμπεριαλισμού.

Οι κομμουνιστές προσπαθούμε να μπολιάσουμε με επιχειρήματα, αλλά και μέσα από τη δική τους πείρα, αυτά τα πλατιά λαϊκά τμήματα του ελληνικού λαού. Δε ζητάμε να συμφωνήσουμε σε όλα, ούτε, πολύ περισσότερο, στην προοπτική του σοσιαλισμού.

Ούτε απευθυνόμαστε σε «έτοιμους» αριστερούς πολίτες μόνο. Εκτιμούμε θετικά τη θαρραλέα και αποφασιστική στάση πολλών ανθρώπων υπέρ του λαϊκού κινήματος σε μια σειρά κομβικά ζητήματα για την πορεία της χώρας, ενάντια στη «νέα τάξη πραγμάτων».

Η συνεπής στάση απέναντι στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στα Βαλκάνια, η μη αποδοχή του «μονόδρομου» της ΟΝΕ, οι θέσεις κατά της παγκοσμιοποίησης της αγοράς, είναι ζητήματα κρίσιμα και ωφελούν την απεμπλοκή του λαϊκού κινήματος από την αστική πολιτική. Οι θέσεις αυτές είναι επίσης κριτήριο στις σύγχρονες συνθήκες για το «ποιος είναι με ποιον», για το τι σημαίνει σήμερα να είναι κάποιος αριστερός και προοδευτικός πολίτης.

Γενικότερα, θα λέγαμε ότι το πώς τοποθετείται κανείς σήμερα απέναντι στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό προσδιορίζει και το νόημα της Αριστεράς. Δεν μπορούμε να μιλάμε γενικά και αόριστα για Αριστερά και προοδευτισμό, αν η Αριστερά δεν αμφισβητεί την κυριαρχία των πολυεθνικών και του ιμπεριαλισμού. Η γραμμή αυτή αποτελεί και τη βάση για το εάν η Αριστερά μπορεί να αμφισβητεί και την ίδια την ουσία του καπιταλισμού.

Στον αγώνα αυτό απλώνουμε σε όλους το χέρι, ανεξάρτητα από τις ιδιαίτερες πολιτικές του πεποιθήσεις. Δε ζούμε με την αυταπάτη ότι αυτή η πορεία δε θα έχει δυσκολίες. Θεωρούμε ότι μία από τις θεμελιακές προϋποθέσεις, για να πάρει «σάρκα και οστά» αυτή η προσπάθεια και να βαδίσει σε σωστή κατεύθυνση, είναι να υπάρχει ισχυρό, ιδεολογικοπολιτικό και οργανωτικά αυτοτελές Κομμουνιστικό Κόμμα. Πρέπει να γίνει δυνατή η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ισχυροποίησή του. Οι εκλογές της 9ης Απρίλη μπορούν να συμβάλουν σ' αυτή τη διαδικασία, τόσο για το Κόμμα όσο και για το Μέτωπο.

Δεν κρύβουμε ακόμη ότι το Μέτωπο θέλουμε να βοηθά με τη δράση του και μέσα από το «καμίνι» της ταξικής πάλης στη συνειδητοποίηση μιας νέας λαϊκής εξουσίας. Να ωριμάσουν ακόμη περισσότερο οι λαϊκές συνειδήσεις για την αναγκαιότητά της, αλλά και την κατάκτησή της.

Τελικά, στο βάθος, γι' αυτούς τους στόχους ανησυχεί το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, μαζί με τους πολιτικούς του υπαλλήλους. Για μας είναι, λοιπόν, καθαρό. Και αυτή η επίθεση της αστικής τάξης θα πέσει στο κενό. Με ακόμη περισσότερη ορμή, με ακόμη περισσότερη δράση να ριχτούμε στην εκλογική μάχη, για να βάλουμε όλοι «πλάτη» για να ανοίξει ο άλλος δρόμος, η άλλη πολιτική για τον τόπο μας, αλλά και διεθνώς. Μπροστά λοιπόν! Ορθοστατούντες και Ορθοβαδίζοντες!!!