Οι άρρηκτοι δεσμοί της διανόησης με το λαϊκό κίνημα και την πρωτοπορία του, τους κομμουνιστές, επιβεβαιώθηκαν στην προχτεσινή συνάντηση διακεκριμένων εκπροσώπων της τέχνης και της επιστήμης με το ΚΚΕ, στο κέντρο «Σφεντόνα».

Με φόντο τη μουσική του Θάνου Μικρούτσικου και του Βασίλη Παπακωνσταντίνου - δύο εκ των γνωστών ομότεχνών τους, που διακήρυξαν ανοιχτά και με σαφήνεια τη συμπαράταξή τους με το ΚΚΕ - έγιναν πιο συγκεκριμένοι αυτοί οι δεσμοί και τέθηκαν τα νέα ζητήματα προς επεξεργασία - έστω και αν αυτό δεν έγινε με κάποιο «επίσημο» τρόπο - των υγειών ζυμώσεων, στα πλαίσια της προοδευτικής διανόησης, στην προοπτική συγκρότησης ενός ακόμη πλατύτερου λαϊκού μετώπου αντεπίθεσης ενάντια στον καπιταλισμό.

Αλλωστε, αυτοί οι δεσμοί με το λαϊκό κίνημα είναι και το κριτήριο για το επίθετο «προοδευτικός». Οχι επειδή το λέει το ΚΚΕ. Αλλά επειδή το «λέει» η παγκόσμια ιστορία. Από τον Μποντλέρ και τον Ρεμπό, που με το όπλο στον ώμο περιφρουρούσαν τα οδοφράγματα της Παρισινής Κομμούνας. Από τον Μαγιακόφσκι, τον τραγουδιστή της επανάστασης του Οχτώβρη. Από τους Γερμανούς ντανταϊστές, που πάλεψαν δίπλα στην Λούξεμπουργκ και τον Λίμπνεχτ, μέχρι τον Κοτζιούλα και τους άλλους καλλιτέχνες και διανοούμενος στα βουνά της Ελεύθερης Ελλάδας, μέχρι τον Βεάκη που - όπως υπενθύμισε η Αλέκα Παπαρήγα - ήταν στα οδοφράγματα των Δεκεμβριανών ενάντια στους Αγγλους κατακτητές, ο δρόμος, αυτή η αόρατη «κόκκινη» κλωστή του αίματος και της ελπίδας είναι τα ίδια. Γι' αυτό, όποιος έσπευσε να «εξηγήσει» αυτή τη συνάντηση με όρους προεκλογικού αγώνα ...απλά δεν πήρε χαμπάρι τίποτα.

Παραθέτουμε σήμερα την ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα και σύντομα αποσπάσματα από τις άλλες παρεμβάσεις, που έγιναν, έχοντας δεδομένο αυτό που, επίσης, υπογραμμίστηκε: Οτι η συζήτηση θα συνεχιστεί «εν δράσει».

«Είμαστε, είπε, γεμάτοι χαρά για τη σημερινή σας παρουσία. Δεν είναι μόνο ενθαρρυντική, αλλά είναι και αποδεικτική, επιτρέψτε μου να πω, των δεσμών, που είχε ανέκαθεν το προοδευτικό κίνημα, το κομμουνιστικό κίνημα, το ΚΚΕ, με τους ανθρώπους της επιστήμης, των γραμμάτων και των τεχνών. Ιστορικά διαμορφωμένοι αυτοί οι δεσμοί, δεν έσπασαν ποτέ, ακόμα και στις πιο δύσκολες καμπές της σύγχρονης ιστορίας της χώρας μας».

«Αυτοί οι δεσμοί, είπε σε άλλο σημείο, μας προσδιορίζουν το στίγμα και για το σήμερα. Αν η επιστήμη, η τέχνη και γενικότερα ο πολιτισμός θέλουν να ασκήσουν τον προοδευτικό τους ρόλο, δεν μπορούν παρά να σταθούν δίπλα στην πιο επαναστατική κοινωνική δύναμη της εποχής μας, την εργατική τάξη, όλο τον εργαζόμενο λαό, δίπλα στο κομμουνιστικό κίνημα και το κομμουνιστικό κόμμα. Κι αυτό το γεγονός, ως στάση, είναι ακόμη πιο αναγκαίο, γιατί η ιστορική εποχή που διανύουμε προσδιορίζει και αναγορεύει τον εργαζόμενο λαό ως την πιο οργανωμένη δύναμη, την πιο πειθαρχημένη δύναμη, που με τη δράση της κινεί την κοινωνία προς την πρόοδο.

Σε αντιπαράθεση και σε αντιδιαστολή με την αντί - δράση, δηλαδή την αντίδραση του μεγάλου κεφαλαίου και ιδιαίτερα του μονοπωλιακού, που προσπαθεί να καθυστερήσει την πρόοδο, ακόμη και να τη ματαιώσει. Αυτή ακριβώς η αντί - δράση του μονοπωλιακού κεφαλαίου, μας έχει φέρει μπροστά, ως ζωντανούς μάρτυρες, σε πρωτοφανείς κοινωνικές αντιθέσεις

Το κεντρικό καθήκον, λοιπόν, της εποχής μας είναι η τοποθέτηση της εργατικής τάξης απέναντι στην ίδια της την προοπτική. Οχι μόνο της εργατικής τάξης, αλλά και των σύμμαχων δυνάμεων, όλων των εργαζομένων. Η συνειδητοποίηση, δηλαδή, του ιστορικού καθήκοντος της κατάκτησης της πολιτικής εξουσίας για τη δημιουργία της λαϊκής εξουσίας. Της άλλης εξουσίας. Της εξουσίας των εργαζομένων.

Σ' αυτήν την κατεύθυνση κινείται το ΚΚΕ. Και σ' αυτήν την κατεύθυνση συνυποτάσσει τη συγκρότηση του ενωτικού και αγωνιστικού ψηφοδελτίου, με τις δυνάμεις της Κομμουνιστικής Ανανέωσης και όλες τις άλλες συνεργαζόμενες δυνάμεις. Για την ανάδειξη εκείνων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, που θα μας οδηγήσουν μπροστά, στην πρόοδο, στο σοσιαλισμό. Από δω πηγάζει και τεκμηριώνεται η πολιτική θέση για τη συγκρότηση του κοινωνικοπολιτικού μετώπου».

«Ο μόνος τρόπος για να νικηθεί ο αντίπαλος και ο πιο σύντομος δρόμος είναι ακριβώς η συνειδητοποίηση της λαϊκής δύναμης από τους ίδιους τους εργαζόμενους, που θα αποκρυσταλλωθεί στο ενιαίο μέτωπο, στο μέτωπο το δημοκρατικό, το αντιιμπεριαλιστικό, στο μέτωπο της λαϊκής εξουσίας. Κι εδώ οι άνθρωποι της επιστήμης, της τέχνης και του πολιτισμού έχουν να προσφέρουν πολλά. Πριν απ' όλα, δεν πρέπει να επιτραπεί να χύσουμε άλλο αίμα, δεν πρέπει να χαθούν οι ίδιοι μέσα στην καταβόθρα του ανορθολογισμού και της αντιεπιστήμης. Σ' αυτόν τον αγώνα, σας καλούμε. Σ' αυτόν τον αγώνα, είμαστε βέβαιοι ότι θα συμπαρασταθείτε, θα ενισχύσετε, θα υποστηρίξετε, θα είσαστε συμμέτοχοι, θα είσαστε οι προοδευτικοί αγωνιστές της επιστήμης και της τέχνης. Θα είσαστε οι αγωνιστές της συνέχειας της ιστορικής παρακαταθήκης της πάλης της εργατικής τάξης και ολόκληρου του ελληνικού λαού».

«Η ταξική πάλη, στην απτή και καθημερινή όσο και στην ιστορική της σημασία, δε σταμάτησε, επειδή κάποιοι διανοούμενοι αποφάσισαν πως δεν υπάρχουν κοινωνικές τάξεις. Παρά την τεράστια νίκη που αποτέλεσε για τις δυνάμεις του κεφαλαίου σε διεθνή κλίμακα η κατάρρευση της ΕΣΣΔ, δεν είναι όλα ρόδινα, ούτε εύκολα για το νεοφιλελευθερισμό και τη νέα τάξη του ιμπεριαλισμού. Επίμονα, πεισματικά, οι λαοί αντιστέκονται, αψηφώντας όσους θεωρούν αυτές τις αντιστάσεις στείρες, άρνηση προσαρμογής στις απαιτήσεις των καιρών, αδιέξοδες κλπ. Το πιο συνειδητό, το μαχόμενο κομμάτι κάθε λαού ξέρει ότι για να ανοίξει ο δρόμος, η ιστορική δυνατότητα για έναν άλλο κόσμο, απόλυτος όρος και προϋπόθεση είναι η άρνηση του σημερινού. Απόλυτος όρος και προϋπόθεση για να μη βιώνουν οι άνθρωποι την ίδια τους την ιστορία σαν τη μοίρα της αρχαίας τραγωδίας, είναι ο αγώνας για την ανατροπή όλων όσα κάνουν τη ζωή και τον κόσμο που ζούμε ανυπόφορους κι απάνθρωπους, υποταγμένους στις δυνάμεις του κέρδους, της καθολικής εμπορευματοποίησης, στη βαρβαρότητα της νέας τάξης.

Αυτόν το δρόμο έδειξαν οι διαδηλωτές του Σιάτλ, που χάλασαν τη φιέστα των κυρίαρχων του πλανήτη. Αυτόν το δρόμο είχαν δείξει το 1995 εκατομμύρια εργαζόμενοι και απεργοί που κατέκλυσαν τους δρόμους της Γαλλίας, οδήγησαν την τότε δεξιά κυβέρνηση στην αναδίπλωση και, κατόπιν, στην εκλογική συντριβή. Αυτό έδειξαν την προηγούμενη μόλις Κυριακή, μισό εκατομμύριο διαδηλωτές στο Μπέρμιγχαμ, που αρνούνται το κλείσιμο της "Ρόβερ", και γενικότερα την απαράλλακτη συνέχιση της θατσερικής πολιτικής από τον Μπλερ. Κι όλα αυτά βεβαίως αλλάζουν τα δεδομένα, ακόμα και στο χώρο της διανόησης, ακόμα και σε μια χώρα σαν τη Γαλλία, όπως δείχνει η περίπτωση του Μπουρντιέ και του ευρύτερου ρεύματος που εκπροσωπεί.

Αυτόν το δρόμο έδειξε ο ελληνικός λαός, με τις πλούσιες αγωνιστικές παραδόσεις του και το απείθαρχο πνεύμα του, μέσω σκληρών κινητοποιήσεων που σημάδεψαν την πρόσφατη περίοδο: Αγρότες, μαθητές, εργαζόμενοι πολλών κλάδων. Με αποκορύφωμα βέβαια το παλλαϊκό ξεσήκωμα κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου στη Γιουγκοσλαβία, όπου ο ελληνικός λαός - επιτρέψτε μου αυτή την «εθνικιστική» φράση, τη μοναδική θαρρώ σ' όσα θα πω - έδωσε σε όλους τους λαούς της Ευρώπης ένα μάθημα πολιτικής διαύγειας και αξιοπρέπειας. Κι αυτό το αναγνωρίζουν όλες οι φωτισμένες συνειδήσεις, είτε επωνύμων, είτε ανωνύμων ανθρώπων, σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.

Αυτό το πνεύμα, αυτήν την πολιτική επιταγή υπηρετεί και η πρόταση του ΚΚΕ για παλλαϊκό κοινωνικό Μέτωπο, για τη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων: Ενάντια στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα σε όλες της τις εκδοχές, μακριά από τους πειρασμούς της οποιασδήποτε συνδιαχείρισης. Ενάντια στη νέα τάξη που επιβάλλει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί του, με πρωτοστατούσα, όπως τον παλιό καλό καιρό του Σουέζ και της αποικιοκρατίας, την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.

Το καταλαβαίνουμε όλο και περισσότερο, μόνο η οικοδόμηση μέσα από τους αγώνες και τη συσπείρωση όλων των μαχόμενων λαϊκών δυνάμεων μπορεί να επιφέρει αποφασιστικά πλήγματα στις πολιτικές που η όποια κυβέρνηση, είτε ΠΑΣΟΚ, είτε ΝΔ, ετοιμάζεται να εφαρμόσει στις 10 του Απρίλη.

Λίγες μέρες απομένουν μόνο μέχρι την κρίσιμη αυτή εκλογική μάχη. Λίγες μέρες για να τεντώσουμε τις δυνάμεις μας, για να δυναμώσει περισσότερο η φωνή της λαϊκής αντίστασης. Εδώ και τώρα προετοιμάζουμε τους όρους της αντεπίθεσης, τη νέα άνοιξη των λαϊκών αγώνων. Στις 9 Απρίλη ψηφίζουμε κόκκινα, ψηφίζουμε ΚΚΕ!».

Κι αφού έκανε στη συνέχεια μια εμπεριστατωμένη ανάλυση της πραγματικότητας που συνιστά η νέα τάξη, συμπλήρωσε: «Βιώνουμε τη βαρβαρότητα της νέας τάξης. Ο πολιτισμός σε έκπτωση. Η πείνα μαστίζει και η ανεργία ολοένα και μεγεθύνεται. Νέες ορολογίες εφευρίσκονται και δηλώνονται μαγικές. Ο όρος παγκοσμιοποίηση ηχεί καθημερινά από τα ΜΜΕ και τους λογής λογής "γιάπης" της πολιτικής. Και τι άλλο να εννοούν άραγε από τη συντόμευση της παγίωσης της κοινωνίας των 2/3;».

Με ένα καυστικό λόγο αναφέρθηκε στη στάση της κυβέρνησης για να υπενθυμίσει αμέσως μετά: «Σε αυτή την πραγματικότητα και με την απειλή νέου πολέμου στα Βαλκάνια, μια οργανωμένη πολιτική δύναμη αντιδρά και αντεπιτίθεται με περίσσιο πατριωτισμό και διεθνισμό: το τιμημένο ΚΚΕ».

«Ανταμώσαμε, κατέληξε, με τους νεολαίους του και τους βετεράνους του των πολιτικών και κοινωνικών αγώνων του λαού μας, στις λαοθάλασσες διαδηλώσεις για τον Οτσαλάν και τον βρώμικο πόλεμο ενάντια στους λαούς της Γιουγκοσλαβίας. Τους ανταμώνουμε καθημερινά στους αγώνες τους να μην περάσουν οι αντιλαϊκές ντιρεκτίβες της ΕΕ.

Χρέος να συστρατευθούμε και να συστοιχηθούμε μαζί τους για να δημιουργήσουμε το μεγάλο λαϊκό, δημοκρατικό, αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο, μόνη ελπίδα μιας άλλης πορείας, που τα όνειρα δε θα γυρεύουν να πάρουν εκδίκηση, αλλά θα πραγματοποιηθούν».

«Κάθε φορά, είπε, που με ρωτούσαν γιατί το κάναμε αυτό, στο μυαλό μου ερχόταν μια σκέψη και μια εικόνα που δεν την έζησα εγώ, αλλά που μου τη μετέφερε ο σύντροφος Βασίλης Εφραιμίδης, πριν δυο - τρεις μήνες, όταν μου πρότεινε, πριν αρχίσει η προεκλογική περίοδος, να κάνουμε μια μεγάλη εκδήλωση στον Περισσό για να τιμήσουμε καλλιτέχνες, ηθοποιούς, γενικά ανθρώπους του πολιτισμού που ιστορικά συνδέθηκαν με το Κόμμα, το εργατικό κίνημα, το λαϊκό κίνημα, τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες του λαού. Οι περισσότεροι απ' αυτούς δε ζουν. Μου πρότεινε να τους τιμήσουμε και να τιμήσουμε και όσους ζουν. Και μου 'πε την εξής εικόνα: «Σκέψου βρε Αλέκα, δεν το 'χεις ζήσει, στα Δεκεμβριανά, σε κείνη τη μεγάλη μάχη των 33 ημερών, σκέψου πώς θα ένιωθες αν έβλεπες αυτό που είδα εγώ, τον Αιμίλιο Βεάκη να κάνει οδοφράγματα στην Κυψέλη». Αυτή η φράση, αυτή η εικόνα ειλικρινά σας λέω έχει μείνει βαθιά μέσα μου και αυτό που θα μπορούσα να πω σήμερα είναι ότι επιθυμία του ΚΚΕ - όχι επιθυμία, προκύπτει απ' τη φιλοσοφία του, απ' την πολιτική του, απ' την καθημερινή του δράση - είναι να συναντηθούμε με όσο γίνεται περισσότερους καλλιτέχνες, διανοούμενους στα σύγχρονα οδοφράγματα που περιέγραψαν όλοι οι προηγούμενοι ομιλητές πάρα πολύ όμορφα και γλαφυρά. Μιλάμε για οδοφράγματα όχι στενά, οδοφράγματα που πρέπει να στήσει το ΚΚΕ, για μεγάλα οδοφράγματα που πρέπει να στήσει ο λαός μας στη νέα τάξη πραγμάτων, είτε αφορά το εσωτερικό, είτε αφορά τις διεθνείς σχέσεις.

Είπα πως το ΚΚΕ ξαναβρέθηκε στον τόπο του, κομμουνιστές μπορεί να υπήρχαν, αλλά σαν οργανωμένο κόμμα ύστερα από 27 χρόνια παρανομίας και μη άμεσης λειτουργίας μέσα στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας. Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό. Αυτό το κενό δεν το αναπληρώνεις εύκολα. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι στις αρχές της δεκαετίας του '90 το ΚΚΕ έμοιαζε με τον σημερινό άνεργο και πεινασμένο. Οποιο πολιτιστικό έργο κι αν του προσφέρεις κι όποια κουλτούρα κι αν υπάρχει σ' αυτό, δεν είναι σε θέση να το χαρεί γιατί είναι άνεργος και πεινασμένος κι έχει προβλήματα επιβίωσης. Στις αρχές, λοιπόν, της δεκαετίας του '90 το ΚΚΕ αντιμετώπιζε θέμα επιβίωσης και ύπαρξης. Περάσανε πάρα πολύ δύσκολα και σκληρά χρόνια. Να υπενθυμίσω κάτι, που πάρα πολλές φορές μου έχει υπενθυμίσει ο σύντροφος ο Χαρίλαος Φλωράκης, ότι πραγματικά η σκληράδα αυτής της δεκαετίας είναι μια καινούρια σκληράδα, βέβαια οι κομμουνιστές έχουμε περάσει πάρα πολλά, το ΚΚΕ έχει δώσει δύσκολες μάχες, εμείς οι σύγχρονοι δεν τις δώσαμε και δεν ξέρουμε, για μας πάντως αυτή η δεκαετία ήταν πάρα πολύ πρωτόγνωρη και ίσως καταγραφεί σαν τις πιο σκληρές δεκαετίες της ιστορίας του Κομμουνιστικού Κινήματος, αλλά και της ανθρωπότητας.

Σαν άνεργοι λοιπόν και πεινασμένοι, να το πω μεταφορικά, σ' αυτές τις εκλογές του '90 ίσως θεωρήσαμε πολυτέλεια ή και αδυναμία πραγματική να μπορέσουμε να μελετήσουμε στις σύγχρονες συνθήκες τα προβλήματα του πολιτισμού και μάλιστα σε μια περίοδο όπου ο πολιτισμός ταυτίζεται με την οικονομία της αγοράς. Οχι για μας, αλλά για την κυρίαρχη αντίληψη. Αυτή την εξήγηση την έδωσα στον σύντροφο που μιλήσαμε, τη δίνω και εδώ, δεν είναι δικαιολογία, είναι μια εξήγηση.

Πραγματικά όμως τώρα θεωρώ - το θεωρούμε σαν Κόμμα - ότι αυτή η περίοδος χάριτος και των δυσκολιών που περάσαμε τέλειωσε και πραγματικά έχουμε στάδιο δόξης λαμπρό μπροστά μας να μελετήσουμε και τα ζητήματα του πολιτισμού και της σχέσης του Κόμματος με τον πολιτισμό και τους δημιουργούς μέσα στις σύγχρονες συνθήκες. Πιστεύω όμως ότι θα τα μελετήσουμε καλύτερα μέσα στον αγώνα κι όχι απλώς με μια συζήτηση έξω ή παράλληλα με τον αγώνα.

Ο ίδιος σύντροφος προχτές μου πέταξε κάτι. Μου λέει: «Ε, θα σου πω μια άλλη ιδέα. Σκέψου σαν συνέχεια της συζήτησης, ας πούμε στις πολιτικές σελίδες του "Ρ" να κάνετε αμείλικτη κριτική σε ανθρώπους της Τέχνης και του Πολιτισμού, οι οποίοι εν πάση περίπτωση λειτουργούν σαν βίδες μέσα στο σύστημα, ενώ θα μπορούσαν, αν ήθελαν, έχουν τη δυνατότητα, να δράσουν. Αλλά εφόσον έχουν έργο καλό, σαν μορφή και περιεχόμενο, στις πολιτιστικές σελίδες του "«Ρ" να το προβάλετε». Του είπα, εκεί στο πόδι ήμασταν, πως ναι είναι μια σκέψη που αξίζει να τη συζητήσουμε. Βέβαια μετά σκέφτηκα: Ενας άνθρωπος που μετατρέπεται, ένας καλλιτέχνης που μετατρέπεται πραγματικά σε βίδα, σ' ένα εξάρτημα της εξουσίας, μπορεί να παράγει προοδευτικό έργο; Φαίνεται ότι μπορεί! Αυτή είναι η ιδιομορφία του χώρου του πολιτισμού. Αλλά φαίνεται ότι αυτός που μπορεί να παράγει μεγάλο και κορυφαίο έργο είναι αυτός που πέρα απ' το ταλέντο και τις ικανότητές του βρίσκεται πιο κοντά στο λαό και όσο μπορεί πιο μακριά από την εξουσία.

Ολα αυτά τα πράγματα υποσχόμαστε να προσπαθήσουμε να τα μελετήσουμε μαζί σας. Κι ελπίζω τα επόμενα χρόνια να είναι χρόνια τέτοια που όλους μας βοηθάνε να σκεφτόμαστε πιο καλά και πιο εύστοχα και κυρίως να δρούμε πιο μαχητικά και πιο αποτελεσματικά. Επειδή κλείνω τον κύκλο των παρεμβάσεων, κάποιος μου είπε πως πρέπει να ευχαριστήσουμε τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και τον Θάνο Μικρούτσικο - αλλά και όλα τα παιδιά τα οποία συμμετέχουν - αλλά ιδιαίτερα τα δύο αυτά παιδιά που στηρίζουν όλη αυτή την προσπάθεια του ΚΚΕ και που μας προσφέρουν και μια θαυμάσια βραδιά. Δεν ξέρω αν θέλει να το κάνει κανείς. Εγώ πάντως δε σκέφτομαι να ευχαριστήσω ανθρώπους που ξέρουν τις υποχρεώσεις και τα καθήκοντά τους...».

Κάλεσμα αντίστασης και συμπαράταξης με τις λαϊκές δυνάμεις, με το ΚΚΕ και τους συμμάχους του, για τη συγκρότηση ενός ισχυρού Μετώπου απηύθυνε στους ανθρώπους της Τέχνης και των Γραμμάτων ο επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΚΚΕ Κώστας Καζάκος. Μέτωπο που θα αντιταχθεί στην κυρίαρχη πολιτική του νεοφιλελευθερισμού, της Νέας Τάξης Πραγμάτων, της παγκοσμιοποίησης, της επιθετικότητας των στρατοκρατών. Μια πολιτική που «επιβάλλει τους όρους του ισχυρότερου, με ωμό, αδιάντροπο τρόπο. Ενα θανάσιμο παιχνίδι εξουσίας και υποταγής που δημιουργεί απομόνωση και χειραγώγηση της συνείδησης των ατόμων. Μια ισοπεδωτική κατάσταση που απομονώνει και ουδετεροποιεί τους λαούς, με αποτέλεσμα να ζούμε στις μέρες μας αυτό τον εγκλωβισμό των δυνάμεων του λαού μας μέσα σε σχήματα και πολιτικές που κάθε άλλο παρά τα συμφέροντά του εξυπηρετούν».

«Αν το Μέτωπο γίνει ισχυρό και μπορέσει το ΚΚΕ με τους συμμάχους του, από την επόμενη των εκλογών να αντιπαρατάξει μια αποφασιστική, σθεναρή αντιπολίτευση και μέσα στη Βουλή αλλά και μέσα στους αγώνες του λαού, τότε μπορούμε να μεταστρέψουμε τις εξελίξεις», επισήμανε ο Κ. Καζάκος και συνέχισε: «Στο ξύπνημα, στην αφύπνιση του λαού μας, των υγειών του δυνάμεων, οι άνθρωποι που έχουν και λόγο και απήχηση στην κοινωνία πρέπει να παίξουν έναν αποφασιστικό ρόλο για να εξηγήσουν και να μπορέσει ο κόσμος να κατανοήσει την πραγματικότητα μέσα στην οποία ζει. Αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι των Τεχνών πρέπει να κατέβουν στον δρόμο. Να παλέψουν και να αγωνιστούν μαζί με το λαό μας. Και να είστε σίγουροι ότι αν καταφέρουμε, αυτό το Μέτωπο, που είναι υπό διαμόρφωση, να το πλατύνουμε και να καλέσουμε τον κόσμο να βγει στο δρόμο και να αγωνιστεί για τα δίκαιά του, θα δικαιωθούν και οι αγώνες των παλαιότερων».