ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

«Ούτε ένα εργατικό ατύχημα»!

«Στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη τα εργατικά ατυχήματα είναι πολλά. Κανείς δεν ευθύνεται γι' αυτή την κατάσταση; Κανείς δεν αισθάνεται την ανάγκη να απολογηθεί; Φταίνε οι κάτοικοι της περιοχής για όλα αυτά; Και έπειτα; Τι σημαίνει, τι δείχνει η υπόσχεση του νέου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ για μείωση των εργατικών ατυχημάτων κατά 20%; Γιατί, δηλαδή, να είναι αυτός ο στόχος; Και γιατί δεν ήταν στόχος ως τώρα;».

Ποιος και πότε τα έλεγε όλα αυτά;

Ο νυν πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής στις 24 του Φλεβάρη του 2004, που ως αρχηγός, τότε, του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης μιλούσε στον Πειραιά για τη «χάρτα της καθημερινότητας για το Λεκανοπέδιο».

Ο Κ. Καραμανλής, που καυχόταν ότι είχε επισκεφθεί τρεις φορές «την ιδιαίτερα ευαίσθητη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη» και γνώριζε πολύ καλά τα προβλήματα των εργαζομένων, έβαζε πολύ φιλόδοξους στόχους για τα «εργατικά ατυχήματα». Ιδού τι έλεγε στην ίδια ομιλία: «Εχουμε άλλη άποψη. Θεωρούμε ότι η ασφάλεια του εργαζόμενου δεν είναι ποσοτικός στόχος. Είναι αναφαίρετο και θεμελιώδες δικαίωμα. Στόχος όλων πρέπει να είναι: Ούτε ένα εργατικό ατύχημα. Ούτε ένας άνθρωπος να χάνει τη ζωή του στη δουλιά. Αυτά τα 20% δεν εκφράζουν κανέναν εργαζόμενο, κανέναν πολίτη».

(Υ.Γ. Μετεκλογικά δεν πάτησε ούτε μια φορά το πόδι του στη Ζώνη και το Πέραμα ο Κ. Καραμανλής...).

Σε... «αγγλικές ράγες» το ατύχημα του ΟΣΕ

Η σύγκρουση των δύο τρένων, την περασμένη Πέμπτη, στα Σεπόλια, ήταν ένα αναπόφευκτο τραγικό συμβάν. Θύματα, δεν υπήρξαν, μόνο από τύχη. Από την άλλη, η θέση της διοίκησης του ΟΣΕ, ότι «σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις το συμβάν οφείλεται πιθανότατα σε ανθρώπινο λάθος», στην ουσία, αθωώνει τις εγκληματικές ευθύνες των κυβερνήσεων. Οι καταγγελίες των συνδικαλιστών (μειωμένο προσωπικό, 10 και 12 ώρες ημερήσιας εργασίας κλπ) δείχνουν τη μια όψη της πραγματικότητας. Η άλλη όψη - και η σοβαρότερη - είναι η πολιτική της ιδιωτικοποίησης που, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ακολουθούν πιστά. Στην Αγγλία, η αντίστοιχη πολιτική που προώθησε η πολιτική των «Εργατικών» του Μπλερ, οδήγησε στον πολλαπλασιασμό των ατυχημάτων. Στην Ελλάδα, τα αποτελέσματα, έχουν ήδη γίνει ορατά. Τα ατυχήματα συμβαίνουν το ένα μετά το άλλο. Το ερώτημα που μπαίνει, πλέον, δεν είναι αν αυτή η πολιτική πρέπει να σταματήσει - αυτό πια, έχει γίνει ολοφάνερο - αλλά το πόσο γρήγορα πρέπει να γίνει. Και οι εκλογές που έρχονται είναι μια καλή ευκαιρία...

Ας θυμηθούν λίγο καλύτερα...

Ενδιαφέρον θα είχε στ' αλήθεια, εάν η Εκθεση που παρουσίασε χτες το ΠΑΣΟΚ για την «παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά την τελευταία περίοδο διακυβέρνησης της χώρας» δεν αφορούσε μόνο ακριβώς αυτήν την «τελευταία περίοδο», αλλά και πιο πριν. Σίγουρα, θα είχαν πολλά να πουν... Βέβαια, ένα άλλο θέμα είναι το τι καλύπτει αυτή η έκθεση και σαφώς δεν καλύπτει τις παραβιάσεις που βιώνουν καθημερινά οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι. Παραβιάσεις βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως το δικαίωμα όλων στη δουλιά και όχι στην ανεργία, μισθούς και ασφάλιση που να καλύπτουν όλες τις ανάγκες, το δικαίωμα εξασφάλισης της υγείας, της δημοκρατίας στους τόπους δουλιάς, της μόρφωσης για όλους κ.λπ. Αυτά, όμως, δε χωράνε σε καμία έκθεση αυτού του τύπου που παραπέμπει πιο πολύ σε εκθέσεις των διαφόρων «διεθνών παρατηρητηρίων», που κρύβουν διάφορες σκοπιμότητες. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η σκοπιμότητα έχει να κάνει με την προεκλογική χρήση τής εν λόγω έκθεσης και είναι μια ακόμα κούφια ντουφεκιά στο δικομματικό παιχνίδι. Στην καλύτερη περίπτωση, πρόκειται για ένα μέρος της αλήθειας και, όπως είναι γνωστό, η «μισή αλήθεια είναι ψέμα».

Είναι έγκλημα

Είναι έγκλημα. Και μάλιστα έγκλημα προδιαγεγραμμένο. Οταν σε έναν εργατικό χώρο, όπως είναι η Ζώνη Περάματος, σε τακτά χρονικά διαστήματα, κάτω σχεδόν από πανομοιότυπες συνθήκες και πάντοτε χωρίς τα απαιτούμενα μέτρα προστασίας και ασφάλειας, εργάτες χάνουν τη ζωή τους, τότε μόνον αυτή η λέξη μπορεί να αποδώσει την ουσία της χτεσινής τραγωδίας. Είναι έγκλημα, όπως και ο θάνατος τουλάχιστον 15 μεταλλεργατών στη Ζώνη από το έτος 2000.

Ο θάνατος των δύο μεταλλεργατών στο δεξαμενόπλοιο «Αλσα Κρεγκ» είναι έγκλημα. Γιατί όλα τα στοιχεία μαρτυρούν ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν έπρεπε να βρίσκονται εκεί. Δεν έπρεπε «να κατέβουν στο θάνατο» - και όμως εκεί τους κατέβασαν - χωρίς μέτρα προστασίας, χωρίς να έχουν γίνει νωρίτερα οι απαραίτητες προπαρασκευαστικές εργασίες, που θα «καθάριζαν» το χώρο από τα επικίνδυνα αέρια. Εργασίες που θα τους επέτρεπαν να δουλέψουν με στοιχειώδεις όρους ασφάλειας.

Είναι έγκλημα, γιατί όσα έγιναν χτες στο Πέραμα δεν είναι «μεμονωμένο γεγονός», δε φταίει η «κακιά στιγμή», ούτε η «συγκυρία». Το αντίθετο, ο θάνατος χτες των δύο εργατών ήταν ένα γεγονός αναπόφευκτο και προδιαγεγραμμένο. Αναπόφευκτο, αφού στη Ζώνη εχει επιβληθεί ένα εργασιακό καθεστώς που υπακούει μόνο στο κέρδος. Εδώ στη Ζώνη, ο χρόνος είναι κέρδος. Κέρδος για τον εφοπλιστή, που πιέζει να «φύγει» το καράβι, γιατί ο ναύλος μόλις μιας μέρας φτάνει και τα 100.000 δολάρια. Κέρδος για τον κάθε τυχάρπαστο εργολάβο, που και αυτός με τη σειρά του πιέζει να γίνουν όλα όσο γίνεται πιο γρήγορα, με τα λιγότερα μεροκάματα, με το λιγότερο κόστος.

Είναι έγκλημα, γιατί το κράτος, οι κυβερνήσεις, τα δύο κόμματα εξουσίας, ανέχτηκαν και ανέχονται, αν δεν έχουν συμβάλει με την πολιτική τους, σ' αυτό το καθεστώς της ασυδοσίας. Γιατί, πριν απ' όλα, θεωρούν ότι το κέρδος είναι πράγμα ιερό. Οτι τίποτα και κανένας δεν πρέπει και δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην κερδοφορία των επιχειρήσεων. Μπροστά σ' αυτό το κέρδος, οι εργάτες είναι αναλώσιμοι. Και η ζωή τους καύσιμο στην αύξησή του. Μπροστά στο κέρδος και στους επιχειρηματίες, όλοι πρέπει να υποκύπτουν. Οι αρμόδιες υπηρεσίες πρέπει να στέκονται σούζα. Τα εντεταλμένα όργανα και οι φορείς της πολιτείας, που, κατά τ' άλλα, είναι επιφορτισμένοι να εφαρμόζουν τη νομοθεσία, πρέπει και αυτοί να δίνουν εξετάσεις στα αφεντικά. Νομοθεσίες - άλλοθι για την εκάστοτε πολιτική εξουσία, που ποτέ και πουθενά δεν προστατεύει πραγματικά τους εργάτες. Εγκλημα, γιατί ποτέ μέχρι τώρα, σε κανένα τέτοιο έγκλημα, δεν αποδόθηκε δικαιοσύνη. Γιατί ποτέ και κανένας από τους εργοδότες δεν πλήρωσε.

Εγκλημα και για έναν άλλο λόγο. Γιατί τόσα χρόνια, η Ζώνη χαντακώνεται, η ανεργία φουντώνει, το μεροκάματο είναι δυσεύρετο. Και αυτή η πραγματικότητα, η ανάγκη να βρει ο μεταλλεργάτης ένα μεροκάματο που θα θρέψει τα παιδιά του, τον οδηγεί με σκυφτό το κεφάλι να κατέβει στο αμπάρι, να κατέβει «γυμνός» από μέτρα ασφάλειας, ελπίζοντας ότι δε θα βρει αυτόν το «κακό». Εγκλημα, γιατί μια συγκεκριμένη πολιτική μετέτρεψε τη Ζώνη από χώρο εργασίας σε ζώνη θανάτου.