Παρά τους επιμέρους ανταγωνισμούς τους για τη διακυβέρνηση της χώρας, συμφωνούν σε όλα τα βασικά ζητήματα που αφορούν γενικά στο πολιτικό μας σύστημα και ειδικότερα στο εκλογικό σύστημα.
Τι συμβαίνει σήμερα:
Το ισχύον σήμερα εκλογικό σύστημα, που ψηφίστηκε από το ΠΑΣΟΚ, προβλέπει δώρο (bonus) 40 εδρών στο πρώτο κόμμα, που με ποσοστό λίγο παραπάνω από 40% σχηματίζει αυτοδύναμη κυβέρνηση.
Τις 40 έδρες τις «κλέβει» από τα κόμματα της αντιπολίτευσης.(Το ΚΚΕ έχασε 2-3 έδρες με βάση του ισχύοντα νόμο).
Αυτό σημαίνει ότι θα αυξηθεί η κλοπή εδρών από τα κόμματα της αντιπολίτευσης κατά 10 έδρες, κάνοντας το σύστημα ακόμη πιο καλπονοθευτικό.
Η αντίθεσή του όμως δεν ξεκινάει από θέσεις αρχής. Είναι δημαγωγική, γιατί το ΠΑΣΟΚ προτείνει παραλλαγή του «γερμανικού» συστήματος, ως δήθεν πιο δημοκρατικού, ενώ αρνείται την απλή αναλογική και εμμένει στις «ισχυρές κυβερνήσεις», που θα προκύπτουν από κλοπή εδρών και ψήφων άλλων κομμάτων.
Απλώς με την παραλλαγή του «γερμανικού» συστήματος, αλλάζει τρόπος νόθευσης της θέλησης των εκλογικού σώματος.
Με το «γερμανικό» σύστημα θα υπάρχει μια μερίδα βουλευτών (ίσως οι 150) που θα εκλέγονται με λίστα, και το μοίρασμα των σχετικών εδρών θα γίνεται με αναλογικό τρόπο.
Οι υπόλοιποι 150 βουλευτές θα εκλέγονται από μονοεδρικές ή διεδρικές περιφέρειες, όπου θα ισχύει πλήρως το πιο αντιδημοκρατικό σύστημα, το πλειοψηφικό. Το ΠΑΣΟΚ ελπίζει ακόμη ότι θα λειτουργεί προς όφελός του η ψυχολογία της χαμένης ψήφου και θα «πιάσει τόπο» το σύνθημα «ψηφίστε τον υποψήφιο του ΠΑΣΟΚ για να μη βγει ο δεξιός, μια και εσείς του ΚΚΕ και άλλοι δεν μπορείτε να εκλέξετε βουλευτή και συνεπώς η ψήφος είναι χαμένη».
Επιμένει σταθερά στην καθιέρωση της απλής αναλογικής ως πάγιου εκλογικού συστήματος, γιατί είναι το μόνο δίκαιο εκλογικό σύστημα, που θα αντιστοιχεί τις ψήφους του κάθε κόμματος με τις έδρες του στο Κοινοβούλιο, στο αστικό πολιτικό σύστημα και τίποτα παραπάνω.
Το ΚΚΕ δε σπέρνει αυταπάτες ότι η απλή αναλογική είναι το «φάρμακο» για να αλλάξει ριζικά το πολιτικό μας σύστημα. Ούτε γιατί με την καθιέρωση της απλής αναλογικής και τον αποκλεισμό της αυτοδυναμίας της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, θέλει να «εκβιάσει τα πράγματα», ώστε να συμμετάσχει σε συμμαχική κυβέρνηση, όπως ορισμένοι το λένε, είτε εμμέσως (ο ΣΥΡΙΖΑ) είτε ευθέως (ο ΛΑ.Ο.Σ, στην πρόσφατη πρότασή του για αναλογικότερο εκλογικό σύστημα). Αλλωστε και το διπολικό σύστημα τα συμφέροντα του κεφαλαίου υπηρετεί, άρα είναι το ίδιο βαθιά αντιλαϊκό με το δικομματικό.
(Στα χρόνια της πείνας)
ΚΑΘΕ χρόνο στις γιορταστικές αυτές μέρες ξαναφέρνω στο νου το μεγάλο εκείνο αξέχαστο καρβέλι εντυπωσιακό στο μέγεθος, αλλά και ομορφοστολισμένο με ποιμενικά βουνίσια θέματα.
ΗΤΑΝ χριστόψωμο. Το 'χαν πλάσει σ' ένα αραχωβίτικο σπίτι, στου Παρνασσού τα ψηλώματα. Και πήγαινε στην Αθήνα δώρο σ' έναν παλιό φίλο του χωριού, που στα προπολεμικά χρόνια αντάμωναν στις «Δελφικές Γιορτές».
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ καρβέλι ήταν ένα μικρό δώρο του χωριού στον ακούραστο δουλευτή του 1821, το Ρουμελιώτη ιστορικό και λογοτέχνη Γιάννη Βλαχογιάννη, που υπόφερε πολύ με την έλλειψη τροφίμων και ψωμιού. Αλλοτε αλώνιζε την Αθήνα και δεν είχε απουσίες στο «στέκι» του στου Ζαχαράτου, όπου μέσα από το κρυστάλλινο άνοιγμα είχε θέα την πλατεία ολόκληρη που δεν την είχαν τεμαχίσει ακόμη.
ΕΦΙΑΛΤΙΚΕΣ οι μέρες του πρώτου κατοχικού χειμώνα. Ολα τα τρόφιμα και κάθε είδος που ήταν αναγκαία για τη διατροφή τα άρπαζαν οι Γερμανοί. Οι αποθήκες άδειασαν. Και το θανατικό όλο και μεγάλωνε.
ΜΕΣΑ σ' αυτήν την απελπισία που ζούσαν χιλιάδες άνθρωποι στην Αθήνα και τ' άλλα μεγάλα αστικά κέντρα, το ίδιο μαρτυρική ήταν η ζωή για τους ανθρώπους των Γραμμάτων και των Τεχνών. Σ' αυτούς όλους μέσα και ο Γιάννης Βλαχογιάννης μεγάλη μορφή των Ελληνικών Γραμμάτων. Αστός που μας έσωσε του Εικοσιένα τα χαρτιά (που το κράτος τα είχε βγάλει στο σφυρί να πωληθούν σαν χαρτί περιτυλίγματος). Και τι δεν έδωσε στη Νεότερη Ιστορία μας: τον Μακρυγιάννη, τον Κασομούλη...
ΑΥΤΟΣ, λοιπόν, ήταν ο παραλήπτης του καρβελιού, που έστελνε η Αράχωβα κι έφτανε στην πρωτεύουσα παραμονές Χριστουγέννων.
ΟΣΟ κι αν η συσκευασία γύρευε ν' αποκρύψει το περιεχόμενο του δέματος τα μάτια έπεφταν επίμονα πάνω σ' αυτό. Κι όχι άδικα. Την ώρα, που ούτε μια φέτα ψωμί δεν μπορούσες να εξασφαλίσεις, να περνά δίπλα σου ολόκληρο καρβέλι που δεν είχαν ποτέ δει.
Η ΟΔΟΣ Οδυσσέως στο Κουκάκι ήταν το σπιτικό του Γ. Βλαχογιάννη. Εμενε εκεί με τις αδελφές του ανύπαντρες. Φοβόταν, πως μπορούσαν να του κλέψουν τα ιστορικά του αρχεία και τ' άλλα συλλεκτικά του πράγματα και είχε θωρακίσει την πόρτα και δεν άνοιγε σε κανένα δίχως προσυνεννόηση. Δε χρησιμοποιούσε το τηλέφωνο και έτσι η αναγγελία που απόμενε ήταν στα φωναχτά.
ΜΟΥ άνοιξε την πόρτα και μπήκα στο γραφείο του που πνιγόταν από χαρτιά, βιβλία, αποκόμματα εφημερίδων. Ολα έδειχναν ότι ο άνθρωπος που ζούσε εκεί είχε πλάνα ζωής πολύ μεγάλα. Ενα σπίτι σωστή Σιβηρία.
ΕΙΔΕ περίεργα το δέμα που κρατούσα και σα μικρού παιδιού σκίρτημα αναπήδησε χαρούμενος. Ψωμί, ψωμί. Τράβηξε κοντά του μια καρέκλα και κάθισε για να το δει καλύτερα. Χάιδευε το καρβέλι και μονολογούσε ψωμί, ψωμί.
ΟΤΑΝ κόπασε ο ενθουσιασμός για το ψωμί, είδε ακόμη και μερικά άλλα που συμπλήρωναν το δώρο! Ηταν δυο κεφάλια φορμαέλες (τυρί) είχε ακόμη φέτα και για το τσουκάλι φασόλια και φακές της Αράχωβας.
Η ΑΡΑΧΩΒΑ στην κατοχή θυμήθηκε επίσης με την ίδια αγάπη τον ποιητή Αγγελο Σικελιανό, που είχε μαζί του στενούς δεσμούς και φιλίες με τις «Δελφικές Γιορτές». Και έστελνε και στον ποιητή αυτά τα μικρά δώρα που είχαν την αξία τους εκείνα τα δύσκολα χρόνια.
ΑΞΙΖΕΙ να θυμηθούμε αυτό που έγραφε για το ψωμί ο αντιστασιακός λογοτέχνης Ασημάκης Πανσέληνος στο βιβλίο του: «Τότε που ζούσαμε». «Αυτό το ψωμί! Ενας θεός ζωοδότης. Η φυσική τροφή του ανθρώπου. Την αναζήτησε στις μεγάλες του μετακινήσεις επίσης επάνω στη γη κι όταν τη βρήκε ημέρεψε. Το πνεύμα του ανθρώπου που τρώει ψωμί είναι ξεκάθαρο και εύγευστο. Τώρα οι άνθρωποι πρήζονται και πεθαίνουν...».