ΛΕΠΙΔΗΣ

Το μπλοκ της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας στην απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στις 12 Δεκέμβρη

Το ίδιο ισχύει και για τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που γνώριζαν, σιωπούσαν και «εξεγέρθηκαν» όψιμα λίγο πριν τις εκλογές, υπακούοντας σε μικροπολιτικές σκοπιμότητες και όχι υποστηρίζοντας τα δικαιώματα των εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι όμως έχουν μνήμη.

Τα δύο κόμματα, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, προετοίμαζαν την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης των γυναικών που εργάζονται στον δημόσιο τομέα εδώ και χρόνια. Εξυπηρετούν τους ίδιους στόχους και έχουν για συνοδοιπόρους όλους αυτούς που επικαλούνται και ευαγγελίζονται την ΕΕ για την επίλυση των εργασιακών και άλλων προβλημάτων. Τη γενική τάση σε βάρος των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των γυναικών επιβεβαιώνει, άλλωστε, τόσο η εξίσωση των ορίων ηλικίας και στο δημόσιο για τις ασφαλισμένες μετά το 1993, αλλά και οι πρόσφατες κυβερνητικές εξαγγελίες για πετσόκομμα των λεγόμενων πρόωρων συντάξεων.

ΝΔ και ΠΑΣΟΚ προωθούν τις επιλογές του μεγάλου κεφαλαίου για μείωση του «εργατικού κόστους», μισθολογικού και μη, αύξηση του χρόνου εργασίας και εκμετάλλευσης των εργαζομένων, αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των επιχειρήσεων. Στηρίζουν το κοινοτικό πρόγραμμα «progress», στο οποίο εντάσσεται η οδηγία 2006/54 «για την εφαρμογή της αρχής των ίσων ευκαιριών και της ίσης μεταχείρισης ανδρών και γυναικών σε θέματα εργασίας και απασχόλησης», αλλά και η ρύθμιση του χρόνου εργασίας και άλλες άγρια αντεργατικές ρυθμίσεις.

Η οδηγία 2006/54, που αποτελεί τη βάση της προσφυγής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο σε βάρος της Ελλάδας, κωδικοποιεί και αναδιατυπώνει σύνολο οδηγιών που αφορούν την «ισότητα των ευκαιριών» (!!!). Υπεύθυνη για τη σύνταξη αυτής της οδηγίας, όπως προκύπτει από τα επίσημα έγγραφα (monitoring of decision making process between institutions COM 2004/279) της ΕΕ, ήταν η επίτροπος Αννα Διαμαντοπούλου, που λόγω λήξης της θητείας της συνεργάστηκε με τον νέο επίτροπο Στ. Δήμα για την παρουσίαση της αρχικής πρότασης, που σε ό,τι αφορά τα συνταξιοδοτικά θέματα των δημοσίων υπαλλήλων έμεινε ίδια και απαράλλακτη.

Η οδηγία 2006/54, που εγκρίθηκε επί κυβερνήσεως ΝΔ, σε ό,τι αφορά τις διατάξεις για την επαγγελματική ασφάλιση αναπαράγει κατά λέξη στο άρθρο 8 τις διατάξεις της οδηγίας 86/378ΕΟΚ που εγκρίθηκε επί θητείας επιτρόπων του ΠΑΣΟΚ και κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ. Η οδηγία αναφέρει ρητά (άρθρο 6) ότι «μεταξύ των διατάξεων που αντιβαίνουν προς την αρχή της ίσης μεταχείρισης συμπεριλαμβάνεται η επιβολή διαφορετικών (μεταξύ ανδρών και γυναικών) ορίων ηλικίας για τη συνταξιοδότηση».

Το νέο άρθρο 6.2 που εισάγεται στην οδηγία 2006/54 και αναφέρει: «Το παρόν κεφάλαιο εφαρμόζεται επίσης στα συνταξιοδοτικά συστήματα για μια συγκεκριμένη κατηγορία εργαζομένων, όπως οι δημόσιοι υπάλληλοι, αν οι παροχές που προβλέπονται από το σύστημα καταβάλλονται λόγω της εργασιακής σχέσης με τον εργοδότη του δημόσιου τομέα διότι συνδέονται άμεσα με την περίοδο υπηρεσίας και το ποσό τους υπολογίζεται αναφορικά με τον τελευταίο μισθό των δημόσιων υπαλλήλων. Το γεγονός ότι ένα τέτοιο σύστημα αποτελεί τμήμα γενικού εκ του νόμου συστήματος δε θίγει καμία διάταξη από την άποψη αυτή».

Το συγκεκριμένο άρθρο δεν αποτελεί ούτε προσθήκη ούτε αλλαγή σε σχέση με την προηγούμενη οδηγία 86/378 που είχε εγκρίνει και το ΠΑΣΟΚ, αλλά ενσωμάτωση του παράγωγου κοινοτικού δικαίου, όπως αυτό καθορίστηκε με τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου που ερμήνευσε την οδηγία 86/378 (αποφάσεις ευρωπαϊκού δικαστηρίου C-7/93 Beune, σκέψη 45, C-366/99 Griesmar, σκέψη 30, και C-351/00 Niemi, σκέψη 47).

Το γεγονός δεν μπορεί βέβαια να ξενίζει τις γυναίκες, που δεν ξεχνούν ότι η πρώτη συνέπεια των πολυδιαφημισμένων κοινοτικών νομοθετικών μέτρων περί ισότητας ήταν να αρθεί η απαγόρευση της νυκτερινής εργασίας των γυναικών.

Το αν η απασχόληση στο δημόσιο αποτελεί ή όχι επαγγελματική ασφάλιση έχει ήδη απασχολήσει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και υπάρχουν ήδη σχετικές αποφάσεις που αφορούν άλλες κοινοτικές χώρες, τουλάχιστον από το 1990, γεγονός που σημαίνει ότι οι κυβερνώντες αυτόν τον τόπο θα έπρεπε να τις γνώριζαν. Τα σχέδια του κεφαλαίου είναι άλλωστε μακροπρόθεσμα και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ τα εξυπηρέτησαν πάντα με τον καλύτερο τρόπο. Αν είχαν διαφορετική άποψη από αυτήν της αύξησης των ορίων ηλικίας για τις γυναίκες στο δημόσιο τομέα, έπρεπε να είχαν πάρει τα κατάλληλα μέτρα και τις κατάλληλες τοποθετήσεις στα κοινοτικά όργανα.

Οι ευκαιρίες άλλωστε δεν τους έλειψαν, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια των τροποποιήσεων της κοινοτικής νομοθεσίας το 1996-7 και το 2006. Αυτοί όμως προτίμησαν να εγκρίνουν σε εθνικό επίπεδο αντιασφαλιστικούς νόμους και να περιμένουν την παρέμβαση της Κοινότητας για το «αγκάθι» του ασφαλιστικού των δημοσίων υπαλλήλων, γιατί συμφωνούν και συνδιαμορφώνουν τις κοινοτικές κατευθύνσεις για την «αύξηση του χρόνου εργασίας», για τα «ενεργά γηρατειά», για την ιδιωτικοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων και τον περιορισμό των συντάξεων σε συντάξεις πρόνοιας.

Αλλωστε, η προσφυγή της Επιτροπής της ΕΕ χρησιμοποιεί τα όρια ηλικίας των γυναικών σαν πρόσχημα, προωθώντας τον κεντρικό της στόχο να αλλάξει τη φύση και το χαρακτήρα της ασφάλισης των δημοσίων υπαλλήλων και να τη μετατρέψει σε επαγγελματική ασφάλιση μεταξύ εργοδότη και εργαζομένου, που θα εκλαμβάνεται σαν συμπεφωνημένη αμοιβή.

Η ΕΕ και οι αποφάσεις της αποτελούν τον συνδετικό κρίκο των κομμάτων του ευρωενωσιακού μονόδρομου που θα πολλαπλασιάσουν τις πιέσεις προς τους εργαζομένους, με πρόφαση την προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, ή την επιτήρηση της ΕΕ για το δημοσιονομικό έλλειμμα, στο οποίο συμπεριλαμβάνονται τα ελλείμματα της κοινωνικής ασφάλισης, ή την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και τον κίνδυνο αύξησης της ανεργίας κ.ά., προκειμένου οι εργαζόμενοι να μην αντιδράσουν στα σχέδια εφαρμογής των επιλογών του κεφαλαίου και να συναινέσουν στα σχέδια παραπέρα αύξησης των κερδών.

Το ίδιο κάνουν και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, που διεκδικούν συμμετοχή στο παζάρεμα κονδυλίων και θέσεων διαχείρισης, χωρίς να θέτουν και να προβάλλουν θέματα και διεκδικήσεις, που να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και των απόμαχων της δουλιάς.

Οι εργαζόμενοι όμως δε θα περιμένουν άπρακτοι τα νομικά και δικαστικά παιχνίδια, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν άλλοθι για την επιβολή νέων αντεργατικών μέτρων. Θα διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, θα αντισταθούν σθεναρά και αγωνιστικά, όπως έκαναν και σε προηγούμενες προσπάθειες «μεταρρύθμισης» του ασφαλιστικού, όπως κάνουν και τώρα που οξύνεται η επίθεση.

Θα διεκδικήσουν με ακόμα μεγαλύτερη δύναμη την «ανισότητα» της σύνταξης μεταξύ ανδρών και γυναικών. Σύνταξη των γυναικών στα 55 και των ανδρών στα 60. Μείωση του ορίου ηλικίας και των γυναικών και των ανδρών κατά 5 χρόνια για τα Βαρέα και Ανθυγιεινά. Κατώτερη σύνταξη 1.120 ευρώ. Η ενδυνάμωση του ΚΚΕ, η ισχυροποίηση του ΠΑΜΕ και των ταξικών αγώνων είναι το πιο σημαντικό εφόδιο σε αυτή τη μάχη των εργαζομένων.