Νέοι ερασιτέχνες, που έχουν ασχοληθεί με τη μουσική μέσα από εντελώς διαφορετικούς δρόμους (στο σπίτι τους, σε ωδεία, μουσικά σχολεία ή και πανεπιστήμια) δουλεύουν καθημερινά κι ακούραστα, ετοιμάζοντας αφιερώματα και συναυλίες, τραγουδώντας το δίκιο του αγώνα, το δίκιο της τάξης τους. Αποδεικνύουν έτσι ότι η επίμονη συλλογική δουλιά μπορεί να φέρει και καλό αποτέλεσμα, όταν απαντά ξεκάθαρα και ταξικά στο ερώτημα «τέχνη από ποιον για ποιον».