Του Ανδρέα Πετρουλάκη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Οι εργάτες που θέλουν να αντιμετωπίσουν αυτήν τη «νομιμότητα» είναι υποχρεωμένοι να γίνουν «παράνομοι». Να επιβάλουν, δηλαδή, το δικό τους ταξικό δίκιο ενάντια στο δίκιο των αφεντικών τους. Η αντιγραφή μουσικής είναι μια ανώδυνη «παρανομία». Κανένας δημιουργός δε χάνει δεκάρα. Αντίθετα, όλο το σύστημα συνεχίζει να κερδίζει. Ισως, πρόσκαιρα, να θίγεται ένα μικρό ποσοστό κέρδους στο τμήμα παραγωγής των πολυεθνικών. Το σύστημα κερδίζει ήδη από τα κομπιούτερ που πουλάει ως τα «σι ντι» που χρησιμοποιούνται για τις αντιγραφές (οι ίδιες εταιρείες πουλάνε κι αγοράζουν και δημιουργούς και κενά «σι ντι»). Ασε τη διαφήμιση που γίνεται από τη χωρίς διαφημιστικό κόστος πλατιά κυκλοφορία της μουσικής που με τη σειρά της τροφοδοτεί όλο το εμπορικό κύκλωμα του θεάματος. Να λένε, λοιπόν, «ευχαριστώ» σ' όσους αντιγράφουν μουσική, γιατί πολύ απλά τη διαδίδουν πλατιά. Και ας γίνει σ' όλους καθαρό: Το εμπόριο σκοτώνει τη μουσική.

Πραγματική παρανομία για το σύστημα είναι η οργάνωση των εργατών σε αντικαπιταλιστική βάση και η διαδήλωση ενάντια στην ίδια την εξουσία των καπιταλιστών.

Εχουν λόγο, λοιπόν, οι αστοί που ανησυχούν. Εχουν τόσο λερωμένη τη φωλιά τους που τρέμουν τη μέρα που το χέρι του τιμωρού λαού θα ξανασηκωθεί με ανεπίστρεπτο τρόπο. Γι' αυτό και τρελαίνονται όταν διαπιστώνουν πως η δράση του ΚΚΕ είναι παράδειγμα ταξικής δράσης για όλη την τάξη. Βαθιά ένοχοι για εγκλήματα κατά της ίδιας της ανθρωπότητας, οι αστοί αναγνωρίζουν τον εχθρό από τον οποίο κινδυνεύουν. Ξέρουν για παράδειγμα πως όταν οι εργάτες γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια την αστική νομιμότητα στο κύριο, την ιδιοκτησία, τότε όλα είναι δυνατά. Μέχρι και να κηρυχτεί παράνομο το ίδιο το κεφάλαιο.

Πάμε γι' άλλα: Εχει, λέει, πέσει πανικός στο Δημόσιο για τις συντάξεις. Τι να πουν και οι εργάτες στον ιδιωτικό τομέα όπου δεν υπάρχει παράθυρο διαφυγής; Εκεί είναι όλα ήδη αμερικάνικα. Που σημαίνει πως επειδή δεν μπορούν να ζήσουν μόνο με τη σύνταξη συνεχίζουν να δουλεύουν στις σκαλωσιές ή να μπαρκάρουν ανασφάλιστοι και μετά τη σύνταξη.

Είπαμε «Αμερική» και θυμηθήκαμε κάτι τύπους που ζητάνε να παραδειγματιστούμε από το αμερικάνικο πρότυπο δημοκρατίας: Οπου ένα 20% που δικαιούνται ψήφο αποφασίζει για τη ζωή του 100% του πληθυσμού. Στην καλύτερη των περιπτώσεων κοντά 60 εκατομμύρια αποφασίζουν για τα 300 εκατομμύρια του πληθυσμού από τους οποίους 12 εκατομμύρια είναι στη φυλακή, 4 εκατομμύρια χωρίς πολιτικά δικαιώματα και 40 εκατομμύρια σ' αυτούς που ψάχνουν όλη μέρα για ένα (αριθμός ένα) κομμάτι ψωμί. Το κλειδί αυτής της δημοκρατίας είναι 1,67 δισ. δολάρια που δίνει το κεφάλαιο για να εκλεγεί η κυβέρνησή του. Αυτή η δημοκρατία δεν είναι ούτε για το βόθρο. Θα τον βρωμίσει.

Ασχετο: Στις 14 Φλεβάρη 1974 - σαν χτες - η χούντα των συνταγματαρχών παρουσίασε σαν πρώτο θέμα στις εφημερίδες της τάξης που εκπροσωπούσε την «εξόντωση» του ΚΚΕ. Επρόκειτο για τη σύλληψη στελεχών του κλιμακίου της ΚΕ του ΚΚΕ. Οι κομμουνιστές που πιάστηκαν εκείνη τη μέρα βασανίστηκαν άγρια όπως τόσοι άλλοι σύντροφοί τους παράλληλα. Αυτοί που πανηγύριζαν για την «εξόντωσή» τους είναι πάνω κάτω οι ίδιοι που και σήμερα δεν αντέχουν τη δράση του ΚΚΕ και τη θεωρούν παράνομη. Το κακό για τα τσιράκια των αστών είναι πως οι εργάτες έχουν γραμμένο στην καρδιά τους το όνομα του Αμπατιέλου, του Καλούδη, της Γιάννου. Κι αγνοούν προκλητικά κάτι επώνυμους λακέδες.