Φεύγοντας, οι ξεκληρισμένοι γεωργοκτηνοτρόφοι παρέδωσαν, αναγκαστικά, τη γη και τα ζώα τους σε λίγους επιχειρηματίες μεγάλων αγροτοκτηνοτροφικών εκμεταλλεύσεων, οι οποίοι έχουν συγκεντρώσει στα χέρια τους το συντριπτικό ποσοστό της γεωργοκτηνοτροφικής παραγωγής. Μια χούφτα μεγαλοαγροτών - νεοτσιφλικάδων, μεγαλέμποροι και μεγαλοεισαγωγείς αγροτικών προϊόντων και αγροτικών μέσων και εφοδίων, ντόπια μονοπώλια και πολυεθνικές των τροφίμων καρπούνται το σύνολο, σχεδόν, του παραγόμενου αγροτικού πλούτου εξασφαλίζοντας τεράστια κέρδη. Από την άλλη, όσοι μικρομεσαίοι αγρότες παραμένουν ακόμα στην παραγωγή, βλέπουν, μέρα με την ημέρα, τις τσέπες τους να αδειάζουν και μάχονται, με νύχια και με δόντια, να μην ξεκληριστούν και πεταχτούν στον Καιάδα της ανεργίας και της κοινωνικής εξαθλίωσης.

Η ζωή στην ύπαιθρο χειροτερεύει συνεχώς, γίνεται όλο και πιο δύσκολη, η φτώχεια στις αγροτικές οικογένειες απλώνει και βαθαίνει, τα χωριά ερημώνουν και ρημάζουν και νέες στρατιές άνεργων αγροτών συγκεντρώνονται στις πόλεις της ανεργίας και της αναδουλειάς, αναζητώντας, εις μάτην, να βρουν μια δουλειά για να ζήσουν.

Αυτά είναι τα αποτελέσματα της αντιαγροτικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης που διαχειρίζονται οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, με τη συνδρομή των άλλων κομμάτων του ευρωμονόδρομου και την αρωγή των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών και συνεταιριστικών ηγεσιών. Μια πολιτική που έχει γίνει, πια, φανερό και για τους πλέον πολιτικά αφελείς, ευκολόπιστους και αυταπατώμενους μικρομεσαίους αγρότες, ότι αποτελεί την «πηγή» των δεινών και των βασάνων τους, ότι είναι αυτή, που, με σχεδιασμό και πρόγραμμα, τους ξεκληρίζει. Κι όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι η μοναδική διέξοδος σωτηρίας βρίσκεται στον αγώνα για την ανατροπή αυτής της πολιτικής και στην προοπτική εφαρμογής μιας άλλης, που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα της μικρομεσαίας αγροτιάς, προς όφελος του ελληνικού λαού.

Τα τελευταία δυο χρόνια που εφαρμόζεται η νέα ΚΑΠ, τα προβλήματα των μικρομεσαίων αγροτών πήραν εκρηκτικές διαστάσεις. Το εισόδημά τους υπέστη δραματική συρρίκνωση, καθώς:

• Οι επιδοτήσεις πετσοκόφτηκαν, με τις δραστικές περικοπές στα δικαιώματα καλλιέργειας και τις «νόμιμες» και παράνομες παρακρατήσεις στην ενιαία ενίσχυση.
• Οι εμπορικές τιμές των αγροτικών προϊόντων «πάγωσαν» και, σε πολλές περιπτώσεις, μειώθηκαν, ενώ σημαντικό μέρος της παραγωγής μένει απούλητο, λόγω της αύξησης των εισαγωγών και των εκβιασμών των εμπόρων, που απαιτούν ακόμα χαμηλότερες τιμές.
• Οι αποζημιώσεις του ΕΛΓΑ για τις καταστροφές στην παραγωγή από φυσικά φαινόμενα, όταν και όπου δίνονται, εξακολουθούν να αποτελούν ψίχουλα και να συνιστούν μεγάλη κοροϊδία.
• Το κόστος παραγωγής εκτοξεύτηκε στα ύψη, με τις τεράστιες και συνεχείς ανατιμήσεις στα αγροτικά μέσα και εφόδια.

Οι επιδοτήσεις, έχουν, πλέον, αποσυνδεθεί από την παραγωγή και η ενιαία ενίσχυση, στην ουσία, δεν αποτελεί παρά ένα «μικρό χρονιάτικο επίδομα», με το οποίο οι μικρομεσαίοι αγρότες δεν μπορούν να καλύψουν ούτε ένα μικρό μέρος των βιοτικών αναγκών τους. Θα πρέπει, δε, να σημειώσουμε ότι κοντά στις 200.000 παραγωγοί, αν και περιλαμβάνονταν στις προσωρινές καταστάσεις, δεν έκαναν αναγνώριση των καλλιεργητικών δικαιωμάτων, με αποτέλεσμα να μην πληρώνονται την ενιαία ενίσχυση, το λεγόμενο «χρονιάτικο τσεκ». Η μη αναγνώριση δεν ήταν, βεβαίως, επιλογή τους, αλλά οφείλεται, σε πολλές περιπτώσεις, στα πολλά προβλήματα - μη έγκαιρη και σωστή ενημέρωση, γραφειοκρατία κ.ά. - που εμφανίστηκαν στο σύστημα αναγνώρισης και πληρωμών, που ανέλαβε ο ΟΠΕΚΕΠΕ, σε συνεργασία με τις κατά τόπους Ενώσεις Συνεταιρισμών. Αλλά και χιλιάδες άλλοι που έκαναν την αναγνώριση δεν πήραν τα χρήματα που δικαιούνται - άλλοι πήραν ένα ποσοστό και πολλοί δεν έχουν πληρωθεί καθόλου από το 2006 - λόγω διαφόρων «λαθών» και «παραλείψεων» που εμφανίστηκαν στον ΟΠΕΚΕΠΕ και εξακολουθούν να μη διορθώνονται.

Οι εμπορικές τιμές των προϊόντων, που διαμορφώνονται στην «ελεύθερη αγορά» και οι παραγωγοί βρίσκονται, διαρκώς, κάτω από τις εκβιαστικές πιέσεις των εμπόρων, παραμένουν σε πολύ χαμηλά επίπεδα, με αποτέλεσμα το σύνολο, σχεδόν, των καλλιεργειών να έχουν καταστεί ασύμφορες. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα με το βαμβάκι, που η εμπορική τιμή του φτάνει στα 41 λεπτά το κιλό και δε συμφέρει τους παραγωγούς να πουλήσουν, με αποτέλεσμα, τρεις μήνες μετά τη συγκομιδή, μεγάλες ποσότητες του προϊόντος να παραμένουν αδιάθετες. Μόνο στη Θεσσαλία πάνω από 50.000 τόνοι βαμβακιού είναι ακόμα στοιβαγμένοι σε αποθήκες και αλάνες, σκεπασμένοι με νάιλον, με κίνδυνο μεγάλων απωλειών και ποιοτικής υποβάθμισης. Πολύ χαμηλές είναι οι τιμές στο γάλα και στο κρέας, καθώς τα καρτέλ εκβιάζουν και κερδοσκοπούν ασύστολα σε βάρος των κτηνοτρόφων, οι οποίοι, έχοντας να αντιμετωπίσουν και το διπλασιασμό στις τιμές των ζωοτροφών, έχουν οδηγηθεί σε πλήρες αδιέξοδο και απειλούνται με αφανισμό. Και οι άλλες αγροτικές καλλιέργειες είναι ασύμφορες, ενώ κάποιες, όπως η καπνοκαλλιέργεια και η τευτλοκαλλιέργεια, λόγω των σχετικών αποφάσεων και κανονισμών της ΕΕ, έχουν μειωθεί στο ελάχιστο και πάνε προς εξαφάνιση. Καλύτερες, σχετικά, τιμές έχουμε στα σιτηρά και στο καλαμπόκι, όπου, φέτος, υπάρχει μια σημαντική, σχετικά, αύξηση. Αλλά αυτή η αύξηση είναι συγκυριακή και με την άρση των συγκυριακών λόγων, στους οποίους οφείλεται, γρήγορα οι τιμές θα πάρουν ξανά την κατηφόρα.

Οι αποζημιώσεις του ΕΛΓΑ εξακολουθούν να δίνονται «με το σταγονόμετρο» και με τη συνήθη καθυστέρηση, παρά το γεγονός ότι οι ζημιές από την κακοκαιρία και άλλες φυσικές αιτίες είναι όλο και πιο συχνές και πιο μεγάλες. Κι αυτό διότι παραμένει ο αναχρονιστικός κανονισμός του ΕΛΓΑ, που δεν καλύπτει το σύνολο της ζημιάς, ούτε και όλες τις φυσικές αιτίες των καταστροφών. Επιπλέον, τα τελευταία χρόνια, παρατηρείται διόγκωση του φαινομένου των διακρίσεων ανάμεσα στους παραγωγούς, σε ό,τι αφορά στην εκτίμηση των ζημιών και στην καταβολή των αποζημιώσεων, με κριτήρια πολιτικά, τοπικά, ρουσφετολογικά και άλλα. Κι όλα αυτά την ώρα που τα χρέη του ΕΛΓΑ είναι στα ύψη και αυξάνονται συνεχώς, με κίνδυνο να χρεοκοπήσει, κάτι που θα διευκολύνει και τους σχεδιασμούς για πέρασμα των γεωργικών ασφαλίσεων σε ιδιωτικά χέρια.

Το κόστος παραγωγής, εδώ και χρόνια, είναι πολύ υψηλό, λόγω της κερδοσκοπικής ασυδοσίας των εμπόρων αγροτικών μέσων και εφοδίων, της έλλειψης βασικών και αναγκαίων έργων υποδομής, της λειψυδρίας, του υψηλού επιτοκίου δανεισμού από την ΑΤΕ, της μεγάλης κατακράτησης του ΦΠΑ κ.ά. Φέτος, όμως, έχουμε νέα αλματώδη άνοδο, με τις τεράστιες αυξήσεις που επιβλήθηκαν στα αγροτικά μέσα και εφόδια. Τα στοιχεία αυτής της ανόδου είναι αποκαλυπτικά και, ταυτόχρονα, τραγικά για τους παραγωγούς. Η αύξηση στην τιμή των λιπασμάτων κυμαίνεται, αναλόγως με τα είδη, από 40% - 80% (!). Στο αγροτικό ρεύμα 40%. Στο αγροτικό πετρέλαιο 30%. Στα φυτοφάρμακα 15%. Στους σπόρους 10%. Στις ζωοτροφές 80% - 100%.

Η δραστική μείωση του αγροτικού εισοδήματος, σε συνδυασμό με τα άλλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αγρότες και γενικότερα οι κάτοικοι της υπαίθρου, όπως όλος ο φτωχός λαός της χώρας μας, εξαιτίας της γενικότερης αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης - ακρίβεια στα καταναλωτικά αγαθά, εμπορευματοποίηση της Υγείας, ιδιωτικοποίηση της Παιδείας, εξευτελιστικές συντάξεις κ.ά. - έχουν οδηγήσει τον αγροτικό κόσμο σε απόγνωση. Και η απόγνωση μετατρέπεται σε απελπισία, καθώς δε βλέπει βοήθεια από πουθενά.

Η κυβέρνηση της ΝΔ, όχι μόνο δε δείχνει κανένα ενδιαφέρον να βοηθήσει, αλλά κάνει ό,τι μπορεί για να συντομεύσει την πορεία ξεκληρίσματος της μικρομεσαίας αγροτιάς και την ολοκληρωτική παράδοση της αγροτικής οικονομίας στο κεφάλαιο.

Το ΠΑΣΟΚ, που ως κυβέρνηση διακρίθηκε για την αντιαγροτική πολιτική του, ως αξιωματική αντιπολίτευση παραμένει στον ίδιο «ντορό», βοηθώντας, με τον τρόπο του, την κυβέρνηση της ΝΔ, να προχωρήσει τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις και στον αγροτικό τομέα.

Ο ΣΥΝ που, κατά τα άλλα, μετακινείται «κατά πού φυσάει ο άνεμος», παραμένει σταθερός και ακούνητος στη φιλοευρωπαϊκή πολιτική του, παρά το γεγονός ότι η ΕΕ είναι ο «νεκροθάφτης» της μικρομεσαίας αγροτιάς της Ελλάδας.

Ο ΛΑ.Ο.Σ. πολιτεύεται και ενεργεί κατά πώς βολεύει τη ΝΔ και ενδιαφέρει την ΕΕ.

Οι ηγεσίες του συνδικαλιστικού και συνεταιριστικού αγροτικού κινήματος είναι τα ξεδιάντροπα «τσιράκια» της αντιαγροτικής πολιτικής της ΕΕ και των ελληνικών κυβερνήσεων και «βάζουν πλάτη» για το πέρασμά της. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο πρόεδρος της ΠΑΣΕΓΕΣ, και στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, Τζ. Καραμίχας, συμβούλεψε τους Θεσσαλούς αγρότες να σταματήσουν τη βαμβακοκαλλιέργεια.

Οι αγροτοσυνδικαλιστές της ΝΔ, που, κατά κύριο λόγο, δραστηριοποιούνται στη Θεσσαλία - γνωστοί και ως «παρέα του Κοκκινούλη» - και είναι αυτοί που έπαιξαν σημαντικό ρόλο για αποπροσανατολισμό και την υποχώρηση του γιγαντιαίου αγροτικού κινήματος, που άνθισε στην περιοχή στην τελευταία 8ετία των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, εξακολουθούν να «αγωνίζονται» για την παραπλάνηση του αγροτικού κόσμου, την υπονόμευση των αγροτικών αγώνων και την υπεράσπιση της αντιαγροτικής πολιτικής. Τελευταία, μάλιστα, έβγαλαν, εντελώς, τη μάσκα του «αγωνιστή» και, από δήθεν «αντάρτες» της ΝΔ, μετατράπηκαν σε «καθημερινούς θαμώνες» των αιθουσών του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και συνομιλητές του υπουργού Αλ. Κοντού - του «αγαπητού Αλέκου» - ενώ κάποιοι από δαύτους βολεύτηκαν σε «κρατικούς θώκους».

Η μόνη απαντοχή για βοήθεια που έχουν οι αγρότες είναι το ΚΚΕ και η ΠΑΣΥ. Το ΚΚΕ στέκεται πάντα και παντού στο πλευρό τους, υποστηρίζοντας τις δίκαιες διεκδικήσεις τους, τον αγώνα για τη σωτηρία και προβάλλει τη μόνη πολιτική διέξοδο, που βρίσκεται στην αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών και στην ανάδειξη της λαϊκής εξουσίας, που θα εφαρμόσει φιλοαγροτική - φιλολαϊκή πολιτική. Και η ΠΑΣΥ αγωνίζεται για την ανασύνταξη και την ανασυγκρότηση του αγροτικού κινήματος, ώστε η μικρομεσαία αγροτιά, σε αγωνιστική συμπαράταξη με την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, να αγωνιστεί για να ανατρέψει την αντιαγροτική - αντιλαϊκή πολιτική και να ανοίξει ο δρόμος για ριζοσπαστικές αλλαγές στη χώρα μας.