Με καλή πρόθεση θέλουμε να ερμηνεύουμε την ομολογία συναδέλφων, που και κομμουνιστές δεν είναι και δεν έκρυψαν ποτέ ότι προσβλέπουν σε μια σοσιαλδημοκρατία, που πράγματι - στο δικό τους μυαλό - μπορεί να δώσει λύσεις.

Εντοπίζουμε αυτήν ακριβώς την ομολογία για το πού πάνε, πού, ήδη, είναι τα πράγματα ως προς την ΕΕ, όχι μόνο ως επιβεβαίωση της θέσης του ΚΚΕ από το 1992 ακόμα, αλλά, κυρίως, ως απόδειξη πως όταν ένα κι ένα κάνουν δύο, αργά ή γρήγορα, αυτή η αλήθεια θα λάμψει - μετρώντας, βέβαια, θύματα σ' αυτήν την πορεία, που η αλήθεια που αποκάλυπτε τότε το ΚΚΕ συκοφαντούνταν με το να παρουσιάζεται ως «δόγμα» των κομμουνιστών...

Η πραγματικότητα, ως σιδερένια φτέρνα πια, έρχεται να βεβαιώσει ξανά και ξανά ότι, πράγματι, ένα κι ένα κάνουν δυο. Κι ότι το κέρδος που συγκεντρώνει το κεφάλαιο δεν είναι άλλο από στυγνή εκμετάλλευση εργατών. Κι, ακόμα χειρότερα, ότι δεν μπορεί το κέρδος να συνεχίζει να είναι κέρδος, όσο δεν πατάει κατακέφαλα όλο και πιο σκληρά τους εργάτες. Τόσο απλό είναι αυτό που δηλώνει η ομολογία ότι οι τέσσερις ελευθερίες του κεφαλαίου, που κατοχυρώθηκαν με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, δεν είναι άλλο τίποτα από την ελευθερία του κεφαλαίου να ξεσκίζει τους εργάτες.

Αυτό είναι το θεμελιώδες στη συγκεκριμένη συνθήκη κι από τη θέση που παίρνουν απέναντι σ' αυτό κρίνονται οι πάντες. Ειδικά ο ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ, που συνεχίζει να σφυρίζει κλέφτικα... Οτι υπερασπίζουν με νύχια και με δόντια την ΕΕ αυτών των συγκεκριμένων τεσσάρων ελευθεριών του κεφαλαίου, από μόνο του, αυτό και μόνο αυτό, λέει πως δε χρειάζεται να ξέρουμε καμία άλλη θέση τους, αυτό μόνο φτάνει για να τους κατατάξει ευθέως, ανοιχτά, πολεμικά, απέναντι, στην πρώτη γραμμή του αντίπαλου στρατοπέδου.

Ολα τα άλλα, περί «δημοψηφισμάτων», όταν προέρχονται απ' αυτούς, είναι κάτι χειρότερο κι απ' την πράξη της γάτας που σκεπάζει τα κακά της. Αυτή το κάνει με όρους ενστίκτου, για λόγους προφύλαξης, να μη φανούν τα ίχνη της και γιατί ενστικτωδώς είναι πολύ καθαρό ζώο. Οι του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ το κάνουν συνειδητά, γιατί συνειδητά είναι απέναντι. Δεν είναι καθαροί, οπορτουνιστές γαρ, γι' αυτό και «πέμπτη φάλαγγα» και δεν μπορούν ούτε να το κρύψουν με ό,τι κάνουν καθημερινά. Και επιμένουν ότι η ΕΕ είναι το «κοινό μας σπίτι». Ε, δεν είναι!

Τα λένε οι αστοί μόνοι τους: Οτι το κέρδος έχει ανάγκη τη σιγή νεκροταφείου. Οτι είναι πολλά τα λεφτά γύρω από το χρόνο εργασίας κι άρα προσεκτικά βήματα, δηλαδή διάλογος, κι ότι το πρόβλημα με τα χρέη δεν το έχουν οι εργάτες, αλλά οι τράπεζες που κινδυνεύει η αξιοπιστία τους, μπαρούφα, αλλά σημαντικό να βλέπεις από ποια σκοπιά ανησυχούν ορισμένοι για το χρέος της εργατικής οικογένειας.

Το ερώτημα, πλέον, δεν είναι «πόσα παίρνεις, ρε, για να πουλάς τους εργάτες», αλλά πόσα χάνει κάθε μέρα ο εργάτης, και μόνο που υπάρχουν αυτοί που προσπαθούν να τον πείσουν ότι έχει συμφέρον από ένα δημοκρατικό καπιταλισμό.

Ασχετο: Είχαν στη Γυάρο «κρουασάν»; Ενας «καθηγητής» στο Πάντειο ισχυρίζεται πως οι Φλωράκης και Θεοδωράκης τον καιρό της χούντας τρώγανε κρουασάν! Πού; Στη Γυάρο!