Η εκδήλωση εντάσσεται στο τετράπτυχο αφιέρωμα εκδηλώσεων για την ανάδειξη της σοβιετικής Τέχνης, που διοργανώνουν το Πολιτιστικό Τμήμα της ΚΕ του ΚΚΕ και η Πολιτιστική Επιτροπή του ΚΣ της ΚΝΕ, με αφορμή τα 90χρονα της Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης και τα 90χρονα του ΚΚΕ.
Κείμενα: Βασιλεία Παπαρήγα, επιμέλεια κειμένου: Μαρία Καυμενάκη, σκηνοθεσία: Νίκος Ξυθάλης, βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Μαζαράκη, επιμέλεια φροντιστηριακού υλικού: Λευτέρης Αθανασούλας. Επαιξαν οι: Δημήτρης Βεανός, Κώστας Δαρλάσης, Ευτυχία Δημαρόγκονα, Σπύρος Δρόσος, Νίκος Ζώκας, Γεωργία Θεοδωρακοπούλου, Μαρία Καυμενάκη, Δημήτρης Κούκος, Χρήστος Μπάλτας, Χριστόφορος Οσπίτσι, Βασιλεία Παπαρήγα, Καλλιόπη Ταχτσόγλου, Φίλιππος Τσαουσέλης, Κατερίνα Χιωτίνη. Πιάνο: Κώστας Εγγλέζος, τραγούδι: Σύλβια Καπερνάρου, Βασιλεία Παπαρήγα.
Ερασιτεχνική εικαστική δημιουργία εργαζομένων στο «Σωτηρία»
Το αμφιθέατρο του νοσοκομείου γέμισε χρώματα, σχήματα, μουσική. Λάδια, ακουαρέλες, αγιογραφίες, κολάζ, ψηφιδωτά, μεταλλικές κατασκευές, μάσκες, ζωγραφισμένες πέτρες. Ολα φτιαγμένα με μεράκι ψυχής από 18 εργαζόμενους στο νοσοκομείο. «Είναι ωραίο, αλλά και δύσκολο να εκτίθεσαι. Σιγά σιγά θα γίνουμε περισσότεροι», λέει η Μαρία.
«Ακουμπάμε πάνω σε μια επιφάνεια την ευαισθησία και την ψυχή μας», λέει η Βαρβάρα, εκφράζοντας την αγάπη της για τη ζωγραφική και με μάτια που λάμπουν από χαρά ο Γρηγόρης και η Σόνια συμπληρώνουν: «Μέσα από τη ζωγραφική, τη δημιουργία, τον πολιτισμό ξεφεύγουμε από την καθημερινότητα, από τα άγχη της δουλειάς και της ζωής. Ταξιδεύουμε μέσα στα έργα μας». «Η έκθεση είναι μια προσπάθεια να δείξουμε ότι δεν έχουμε κονιορτοποιηθεί, ότι έχουμε ανησυχίες, όνειρα». «Δουλεύοντας στο νοσοκομείο ερχόμαστε καθημερινά σε επαφή με τον ανθρώπινο πόνο. Αυτό τον πόνο προσπαθούμε να τον "μεταβολίσουμε", να δείξουμε τη χαρά της ζωής». «Από παιδιά "τραβάγαμε" μια - δυο γραμμές. Μετά μεγαλώνεις, χάνεσαι και κάποια στιγμή λες: Θα ξαναπροσπαθήσω».
«Θέλαμε να δείξουμε την άλλη πλευρά των εργαζομένων του νοσοκομείου "Σωτηρία". Πέρα απ' τους αγώνες μας, θέλαμε να περάσουμε και ένα κεντρικό μήνυμα: "Κλείστε την τηλεόραση. Πείτε όχι στην υποκουλτούρα. Ελάτε να ζωγραφίσουμε, να δημιουργήσουμε, να ασχοληθούμε με τον πολιτισμό"», λέει ο Γιάννης Μπριάνας, πρόεδρος του Συλλόγου Εργαζομένων, εξηγώντας γιατί διοργανώθηκε αυτή η - πρώτη - έκθεση ζωγραφικής εργαζομένων του νοσοκομείου στα 101 χρόνια λειτουργίας του και τονίζει: «Μέσα από τα έργα αποτυπώνεται και η ιδιαίτερη ευαισθησία που αποκτάς δουλεύοντας ως υγειονομικός σε ένα λαϊκό νοσοκομείο, δίπλα και μαζί στην αγωνία, στους αγώνες του λαού».
Την έκθεση επισκέπτονται και οι ασθενείς και οι συνοδοί τους. «Θέλουμε σ' αυτούς τους ανθρώπους να δώσουμε ένα φως. Να δείξουμε ότι υπάρχει κίνητρο ζωής», λένε οι εργαζόμενοι. Ολα τα άλλα τα λένε τα έργα τους, αλλά και τα λόγια ποιητών και άλλων δημιουργών, που είναι καρφιτσωμένα δίπλα στα έργα. «Εκείνο που η κάμπια θεωρεί τέλος του κόσμου, ο δημιουργός το ονομάζει πεταλούδα»...
Σε πολεοδομική ...«μαύρη τρύπα», που «καταπίνει» την αρχιτεκτονική «μνήμη» της πόλης της Αθήνας, εξελίσσεται το Νέο Μουσείο Ακρόπολης. Τελευταία «θύματά» του είναι τα εναπομείναντα - μετά τις κατεδαφίσεις των άλλων - νεοκλασικά επί των οδών Μακρυγιάννη 10 και Χατζηχρήστου 21, καθώς και Χατζηχρήστου 1 και Μητσαίων 10, τα οποία βρίσκονται στις γωνιές της «αυλής» του μουσείου.
Το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο και το Κεντρικό Συμβούλιο Νεοτέρων Μνημείων του ΥΠΠΟ - στην κυριότητα του οποίου ανήκουν τα κτίρια - στη χτεσινή τους κοινή συνεδρίαση γνωμοδότησαν, κατά πλειοψηφία, υπέρ του μη χαρακτηρισμού τους ως μνημείων, γεγονός που ανοίγει το δρόμο για την κατεδάφισή τους, για τον ίδιο λόγο που αποφασίστηκε και ο αποχαρακτηρισμός τους ως μνημείων των κτιρίων επί της Δ. Αρεοπαγίτου: Για να ...«ανασάνει» το μουσείο.
Τα επιχειρήματα των αρμόδιων υπηρεσιών, συνεπικουρούμενα από «κορόνες» ορισμένων μελών των δύο συμβουλίων περί του «μείζονος», δηλαδή της ανάδειξης του μουσείου (σ.σ. και «όποιον πάρει ο χάρος»), δεν μπορούν να κρύψουν το γεγονός ότι οι κατεδαφίσεις της νεοκλασικής αρχιτεκτονικής ιστορίας στην περιοχή Μακρυγιάννη στηρίζονται στον αντιδραστικό αστικό «κοσμοπολιτισμό», που επιδιώκει την «ανάπλαση» του ιστορικού κέντρου της Αθήνας με τουριστικούς - εμπορευματικούς όρους. Διότι το μουσείο «θέλει» την πράσινη «αυλή» του (σ.σ. ενώ το κτίριο αυτό έδωσε τη «χαριστική βολή» σε έναν ακόμη ελεύθερο χώρο) και επιπλέον χώρο στάθμευσης των τουριστικών λεωφορείων. Ορισμένοι, βέβαια, «θυμήθηκαν» και τις αρχαιότητες που πιθανότατα υπάρχουν κάτω από τα νεοκλασικά, αφού ολόκληρη ανασκαφή ...«αναδεικνύεται» κάτω από το μουσείο.
Τι κι αν εκπρόσωποι του Τμήματος Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ και κάτοικοι της περιοχής προσπάθησαν να μιλήσουν για γειτονιές που χάνονται και για την επιστημονική και κοινωνική σημασία της διατήρησης τέτοιων κτιρίων. Ολα αυτά μέλος του Συμβουλίου τα εξέλαβε ακόμη και ως ...«ιδεολογική τρομοκρατία»!