Του Ηλία Μακρή από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Αλλά, η απεργία γίνεται ήδη. Από τα χαράματα οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ δίνουν μάχη για την επιτυχία της. Γιατί δεν αναφέρουν καν την είδηση οι «αδέσμευτοι» της δημοσιογραφίας; Γιατί είναι απεργία εργατών! Γιατί είναι απεργία που οργανώνεται από ταξικά συνδικάτα! Γιατί είναι απεργία ευθέως ενάντια στον ταξικό αντίπαλο και σαν τέτοια αποκαλύπτει και το ρόλο του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού και το ρόλο των ρεφορμιστών - οπορτουνιστών, που έχουν αναγάγει σε ύψιστη στιγμή της ταξικής πάλης τη συμμετοχή τους σε κάποια Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή (ΟΚΕ), όπου συνομολογούν με τον ΣΕΒ τα προβλήματα «ανταγωνιστικότητας».

Το σημαντικότερο: Γιατί είναι απεργία - σχολείο για την οικοδόμηση ταξικής συνείδησης.

Γι' αυτό δε γράφουν τίποτα οι «αδέσμευτοι» που παλεύουν χρόνια για την «ελευθερία του Τύπου», η οποία, ως γνωστόν, κινδυνεύει από την απαίτηση κάτι εργατών να ζήσουν σε μια κοινωνία χωρίς αφεντικά.

Ασε που τους έχει πάρει από κάτω και η τραγωδία! Το «Ουράνιο Τόξο» (ό,τι απόμεινε, δηλαδή, από το πάλαι ποτέ κραταιό «ευρωκομμουνιστικό» κόμμα της γειτονικής Ιταλίας) δεν μπαίνει στη Βουλή.

Δεν ήταν κεραυνός. Από ιδεολογική μετατόπιση σε ιδεολογική μετατόπιση πάντα προς τα δεξιά, αφού δηλαδή εκπαίδευσαν ξανά και ξανά μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης στο σχολειό της ταξικής υποταγής, κατόρθωσαν τελικά να ταυτίζεται στη λαϊκή συνείδηση η έννοια «αριστερά» με τύπους σαν τον Πρόντι και τον Βελτρόνι.

Τώρα, λέει, ψάχνονται.

Σιγά μην ψάχνονται. Απλά, για την αντίληψη που πρεσβεύει αυτού του είδους η «αριστερά», το εκλογικό αποτέλεσμα ισοδυναμεί με καταστροφή. Το πρόβλημα ορισμένων είναι πώς θα ζήσουν τώρα χωρίς να μετέχουν στο ναό της δημοκρατίας!

Για την εργατική τάξη, εκείνα τουλάχιστον τα τμήματά της που αναζητούν λύση υπέρ των εργατών στην ταξική σύγκρουση, ίσως και να είναι μια καλή εξέλιξη αυτή η ήττα. Μια ευκαιρία για ιδεολογική ανασύνταξη και οργανωτική ανασυγκρότηση. Πόσο μάλλον, που η αστική τάξη έχει ήδη κατορθώσει - εκεί στη γειτονική Ιταλία - να χτίσει στην καρδιά της βιομηχανικής ζώνης φασιστικό κόμμα, που έσπευσε να δηλώσει πως τώρα πια αυτό εκπροσωπεί τους εργάτες!

Οταν οι αστοί στις αναλύσεις τους αφήνουν να φανεί πως δεν ανησυχούν όσο δεν υπάρχει πολιτικό υποκείμενο να οργανώσει την εξέγερση των από κάτω, τα πολλά λόγια περιττεύουν.

Πάμε γι' άλλα: Μεγάλη ανησυχία στα καπιταλιστικά κέντρα για την πείνα!

Είναι σαν το οικολογικό ενδιαφέρον. Είτε αυτό εκφράζεται από έναν πετρελαιά που ευθαρσώς δηλώνει πως χτίζει αιολικά πάρκα γιατί είναι κερδοφόρα, είτε γίνεται πράξη - το οικολογικό ενδιαφέρον - από μία εταιρεία ανακύκλωσης που τσεπώνει την επιδότηση και μετά πετάει τα σκουπίδια στη χωματερή.

Στο ζήτημα της πείνας αρχίζει να αχνοφαίνεται ένα νέο μοίρασμα αγορών; Κεφάλαια που ψάχνουν χώρο επένδυσης. Θα δείξει...

Ασχετο: Με τι ασχολείται εκείνος ο Αμερικανός διπλωμάτης που υποτίθεται πως έφυγε από το διπλωματικό σώμα, επειδή είχε διαφωνήσει με την εισβολή στο Ιράκ; Το δήλωσε ο ίδιος χτες στα ΝΕΑ: Με το γράψιμο της ιστορίας της «Επαναστατικής Οργάνωσης 17Ν». Μάλιστα.

*Νίκος Καρούζος «Ρωγμές»