Οι υποσχέσεις για «δικαιότερη κατανομή των φορολογικών βαρών», που μοίραζαν τα τελευταία 34 χρόνια οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, μεταφράστηκαν στην πράξη σε πρόσθετα βάρη για τους εργαζόμενους και μείωση των φόρων για τους πλούσιους
Ανθρακες ο θησαυρός, αποδείχτηκαν τελικά οι υποσχέσεις των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων - ανεξαρτήτως αν η σημαία του κόμματός τους είναι «πράσινη» ή «γαλάζια» - ότι θα ικανοποιήσουν το λαϊκό αίτημα για «δικαιότερη κατανομή των φορολογικών βαρών» με μέτρα και πολιτικές που «θα» ανακουφίσουν τους εργαζόμενους από τα δυσβάσταχτα φορολογικά βάρη. Το ίδιο ισχύει και για τις κατά καιρούς δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών, που - παραθέτοντας επιλεκτικά στοιχεία - υποστηρίζουν πως οι δεσμεύσεις για φορολογική δικαιοσύνη γίνονται κάθε μέρα ...πραγματικότητα!
Χαρακτηριστικό παράδειγμα και οι απόψεις που διατύπωσαν πρόσφατα από το βήμα της ετήσιας γενικής συνέλευσης του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων (ΣΕΒ) ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής και ο επί των Οικονομικών αρμόδιος υπουργός της κυβέρνησής του Γ. Αλογοσκούφης, υποστηρίζοντας πως η οικονομική πολιτική της ΝΔ βρίσκεται στο «σωστό δρόμο» και πως οι μεταρρυθμίσεις (φορολογικές κλπ.) που προωθούν «αποδίδουν καρπούς»! Για να τεκμηριώσουν, μάλιστα, τους ισχυρισμούς τους, επικαλέστηκαν την «ευημερία των αριθμών» - όπως αυτή αποτυπώνεται με τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας, τη μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και του κρατικού χρέους, κλπ. - παραβλέποντας την πραγματικότητα των οικονομικών και άλλων προβλημάτων της καθημερινότητας που βιώνουν οι άνθρωποι του μόχθου και της δουλειάς. Στο πλαίσιο αυτό, ο Γ. Αλογοσκούφης υποστήριξε από το βήμα της συνέλευσης του ΣΕΒ: «Το μεταρρυθμιστικό μας πρόγραμμα που εφαρμόζεται τα τελευταία τέσσερα χρόνια ενισχύει τις αντοχές της ελληνικής οικονομίας στα εισαγόμενα οικονομικά προβλήματα», ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στα φορολογικά μέτρα που πήρε η κυβέρνηση, με στόχο τη «δικαιότερη κατανομή των φορολογικών βαρών»... Φυσικά, δεν είπε κουβέντα ούτε για το δημόσιο χρέος της χώρας (αυξάνεται με ρυθμό μερικών δισεκατομμυρίων ευρώ το χρόνο), ούτε για τη σημαντική υστέρηση των φορολογικών εσόδων, εξαιτίας κυρίως της φοροδιαφυγής και διεύρυνσης των φοροαπαλλαγών για τους κεφαλαιοκράτες.
Σε πείσμα παρόμοιων υποσχέσεων, εξαγγελιών ή ακόμη και διαπιστώσεων - που επαναλαμβάνονται τα τελευταία 34 χρόνια από τα χείλη των πρωθυπουργών και των αρμόδιων επί των Οικονομικών υπουργών των κυβερνήσεών τους - το φορολογικό σύστημα της χώρας όχι απλά παραμένει άδικο, αλλά - σε αρκετές περιπτώσεις - «βελτιώνεται» επί το ...αντιλαϊκότερον. Ετσι, στην Ελλάδα του 2008, οι φτωχοί και οικονομικά ανίσχυροι (μισθωτοί, συνταξιούχοι, άνεργοι, αυτοαπασχολούμενοι αγρότες και ΕΒΕ) εξακολουθούν να φορολογούνται σαν ...πλούσιοι, ενώ, αντίθετα, οι μεγιστάνες του πλούτου (οι έχοντες και κατέχοντες μεγαλοεπιχειρηματίες, μεγαλοϊδιοκτήτες και το σινάφι τους) φορολογούνται σαν ...φτωχοί και άποροι!
Αποκαλυπτικά από αυτήν την άποψη, είναι και τα επίσημα στοιχεία που επεξεργάστηκε και παραθέτει σήμερα ο «Ρ», με βάση την εισηγητική έκθεση του υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών Γ. Αλογοσκούφη για τον Κρατικό Προϋπολογισμό του 2008 (υπερψηφίστηκε τον περασμένο Δεκέμβρη από τους βουλευτές της ΝΔ και αποτελεί ήδη νόμο του ελληνικού κράτους). Οπως προκύπτει από τον πίνακα, στην τελευταία 3ετία (το 2008 συγκριτικά με το 2005), το σύνολο των φορολογικών εσόδων του κράτους αυξήθηκε κατά 30%, ήτοι κατά 12,6 δισ. ευρώ. Τα αναλυτικά στοιχεία, με τα οποία θα ασχοληθούμε στη συνέχεια, βεβαιώνουν ότι το φορολογικό σύστημα της χώρας, όχι μόνο διατηρεί τα ταξικά του χαρακτηριστικά (παραμένει αντιλαϊκό και φιλομονοπωλιακό), αλλά χρόνο με το χρόνο γίνεται όλο και πιο αντιλαϊκό, καθώς προσθέτει και νέα βάρη στα εργαζόμενα λαϊκά νοικοκυριά.
Από το 2005 ως το 2008, που το σύνολο των φορολογικών εσόδων αυξήθηκε κατά 30%, οι αντιλαϊκοί έμμεσοι φόροι αυξήθηκαν 37%. Στο ίδιο διάστημα με αύξηση των άμεσων φόρων κατά 20%, είχαμε αύξηση στους φόρους των προσωπικών εισοδημάτων κατά 31% και των επιχειρηματικών κερδών μόλις... 3%!
Σύμφωνα με τα στοιχεία του πίνακα, στην περίοδο από το 2005 μέχρι το 2008, το σύνολο των φορολογικών εσόδων του κράτους αυξήθηκε κατά 12,6 δισ. ευρώ ή 30%. Με δεδομένο ότι στην ίδια περίοδο η ονομαστική αύξηση του ΑΕΠ ανήλθε στο (22-23%) και ο επίσημος πληθωρισμός αυξήθηκε περίπου 11,5% - 12%, είναι ολοφάνερο πως έχουμε μια αύξηση της φορολογίας του ΑΕΠ (δηλαδή του παραγόμενου πλούτου και των εισοδημάτων που φορολογούνται).
Στο εύλογο ερώτημα, ποιος πλήρωσε τα σπασμένα - δηλαδή τη γενναία αύξηση της φορολογίας του παραγόμενου πλούτου (ΑΕΠ) και των εισοδημάτων - η απάντηση βρίσκεται στα αναλυτικά στοιχεία του κρατικού προϋπολογισμού, όπου καταγράφεται η διαχρονική εξέλιξη (μεταβολή) στις επιμέρους κατηγορίες των φορολογικών εσόδων. Οποιος καθίσει και διαβάσει τα αναλυτικά στοιχεία του προϋπολογισμού με τη διαχρονική εξέλιξη των φορολογικών εσόδων, θα διαπιστώσει πως τα σπασμένα της αύξησης της φορολογίας του ΑΕΠ (και των φορολογούμενων εισοδημάτων), δεν τα πλήρωσαν οι οικονομικά ισχυροί και πλούσιοι (μεγαλοεπιχειρηματίες που είδαν τα εισοδήματά τους να εκτινάσσονται στα ύψη από την προκλητική αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρήσεών τους) αλλά τα συνήθη υποζύγια του προϋπολογισμού.
Με πρόσχημα λοιπόν το «νοικοκύρεμα» των δημόσιων οικονομικών (ελλειμμάτων, κρατικού χρέους) και την ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας», η κυβέρνηση της ΝΔ υποχρέωσε τους ανθρώπους του μόχθου και της δουλειάς (μισθωτούς, συνταξιούχους, αυτοαπασχολούμενους, αγρότες και επαγγελματοβιοτέχνες ή εμπόρους) να πληρώσουν στην εφορία ακόμη περισσότερους φόρους.
Ετσι, στην περίοδο από το 2005 μέχρι το 2008, που η επίσημη κυβερνητική πολιτική περιόρισε τις ονομαστικές αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις σε ποσοστά γύρω και κάτω του 10% και παράλληλα συνέβαλε στον υπερδιπλασιασμό των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων, οι έμμεσοι φόροι αυξήθηκαν κατά 37% και οι άμεσοι φόροι 20%.
Με τις αλλαγές της κυβέρνησης οι κατεξοχήν αντιλαϊκοί έμμεσοι φόροι, έγιναν αντιλαϊκότεροι. Σ' αυτό συνηγορεί και το γεγονός ότι από το 2005 μέχρι και το 2008 η αύξηση των έμμεσων φόρων κατά 37% (ποσοστό σχεδόν δεκαπλάσιο του επίσημου πληθωρισμού) απέφερε πρόσθετα έσοδα 8,9 δισ. ευρώ. Και είναι αντιλαϊκοί οι έμμεσοι φόροι, όχι επειδή το λέμε εμείς, αλλά για τον απλό λόγο ότι βαρύνουν το ίδιο τους πεινασμένους που ζουν με τα επιδόματα πρόνοιας - ανεργίας ή μισθούς και συντάξεις των 500 ευρώ το μήνα, και τους μεγιστάνες του πλούτου που τα... φέρνουν βόλτα με 10.000 ή και 1.000.000 ευρώ το μήνα! Ετσι, για ένα κιλό ψωμί, ένα κιλό κρέας, για τη βενζίνη πληρώνουν τον ίδιο φόρο ο χαμηλόμισθος, ο χαμηλοσυνταξιούχος ή ο άνεργος με τους μεγαλοέχοντες και μεγαλοκατέχοντες.
Το γεγονός ότι στην εξεταζόμενη περίοδο ενισχύθηκε ο αντιλαϊκός χαρακτήρας των έμμεσων φόρων, επιβεβαιώνεται και από το ότι:
Αντιλαϊκότεροι, όμως, έγιναν και οι άμεσοι φόροι. Με τις «εκσυγχρονιστικές» ή «μεταρρυθμιστικές» αλλαγές που προώθησαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ - όπως η μείωση των φορολογικών κλιμακίων σε μόλις 4 - περιορίστηκε η προοδευτικότητα των άμεσων φόρων. Το αποτέλεσμα αυτών των αλλαγών (ανάμεσα σ' αυτές η δραστική μείωση των συντελεστών φορολογίας για τα επιχειρηματικά κέρδη και η ισχνή μείωση των συντελεστών φορολογίας για τα προσωπικά εισοδήματα), ήταν να αυξηθούν τα φορολογικά βάρη για τα χαμηλά εισοδήματα και να μειωθούν τα βάρη για τους μεγαλοεισοδηματίες και μεγαλοϊδιοκτήτες.
Σ' αυτό συνηγορούν και τα αναλυτικά στοιχεία του πίνακα, που αποτυπώνουν την εξέλιξη των άμεσων φόρων. Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά, στην τελευταία 4ετία - από το 2005 μέχρι και το 2008 - ενώ το σύνολο των άμεσων φόρων αυξήθηκε κατά 20% ή 3,7 δισ. ευρώ, το ποσοστό αύξησης των φόρων ήταν πολύ μεγαλύτερο για τους φορολογούμενους με χαμηλά εισοδήματα και πολύ μικρότερο για τους μεγαλοεισοδηματίες και μεγαλοϊδιοκτήτες.
Συγκεκριμένα, το 2008 συγκριτικά με το 2005:
Τα παραπάνω στοιχεία, αποτυπώνουν πλευρές μόνο της άγριας φορολογικής επίθεσης που δέχτηκαν μέχρι τώρα τα λαϊκά εισοδήματα των ανθρώπων του μόχθου και της δουλειάς, προκειμένου οι κυβερνώντες να εξαργυρώσουν τις «υποχρεώσεις» που έχουν αναλάβει απέναντι τόσο στην ΕΕ και τις ευρωπαϊκές πολυεθνικές όσο και στην εγχώρια ολιγαρχία του πλούτου. Τα ίδια στοιχεία, αποδεικνύουν ότι το διάτρητο των επιχειρημάτων περί «αντοχής της οικονομίας», που επικαλούνται κατά διαστήματα οι κυβερνώντες - πράσινοι ή γαλάζιοι - κάθε φορά που αρνούνται την ικανοποίηση των δίκαιων λαϊκών αιτημάτων. Θεωρείται δε βέβαιο, πως όσο νωρίτερα οι εργαζόμενοι καταφέρουν να ανατρέψουν με την πάλη τους το σημερινό συσχετισμό δυνάμεων (δηλαδή την «ιερά συμμαχία» των κομμάτων εξουσίας και του ευρωμονόδρομου με τους κεφαλαιοκράτες) τόσο νωρίτερα θα μπει φραγμός στις φορομπηχτικές και φοροεισπρακτικές πολιτικές και θα ανακουφιστούν τα πλατιά λαϊκά στρώματα από τα δυσβάσταχτα φορολογικά βάρη. Από την άποψη αυτή, η πάγια θέση του ΚΚΕ, για «κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη λαϊκής κατανάλωσης, στα καύσιμα θέρμανσης και κίνησης για τα αγροτικά νοικοκυριά και τη λαϊκή κατανάλωση», είναι και επίκαιρη και ρεαλιστική.