Για το ρόλο των καλλιτεχνών και της Τέχνης, για τον Πολιτισμό, για τα εμπόδια που στήνονται ανάμεσα στην Τέχνη και την εργατική τάξη, μίλησε το βράδυ της Κυριακής ο βουλευτής του ΚΚΕ Κώστας Καζάκος. Αναφερόμενος σε ένα αγωνιώδες ερώτημα του κόσμου για το πού είναι οι πνευματικοί άνθρωποι, πού είναι οι καλλιτέχνες, πού είναι αυτοί οι πνευματικοί ταγοί της ιστορίας να πληροφορήσουν το λαό, να σταθούν δίπλα του...

...«Οι καλλιτέχνες», είπε ο Κώστας Καζάκος, «όλοι αυτοί οι άνθρωποι των Γραμμάτων και των Τεχνών που λέμε, υπάρχουν και παράγουν το έργο τους όπως μπορεί ο καθένας. Μέσα σε συνθήκες σκληρές και πολλές φορές άθλιες»...

...«Το σύστημα όμως, μόνιμα, ο κρατικός μηχανισμός, αυτό που λέμε ελληνικό δημόσιο, ελληνική πολιτεία, το οποίο έχει ακόμα στοιχεία που θυμίζουν ακόμα την εποχή της βαυαροκρατίας, κρατάει ακόμα από εκεί τις δομές του. Λόγω άγνοιας οι περισσότεροι, αλλά και ηθελημένα και βάσει συστήματος, είναι πάντα εχθρικοί απέναντι στο έργο της Τέχνης, απέναντι στον Πολιτισμό, απέναντι στους δημιουργούς τους αληθινούς, επειδή ακριβώς αυτοί απευθύνονται στην εργατική τάξη, στους εργαζόμενους, στο λαό με την ταξική του έννοια και βοηθάνε στη συνειδητοποίηση της πραγματικότητας. Γι' αυτό ο δρόμος ανάμεσα στους εργαζόμενους του τόπου μας και στους καλλιτέχνες, τους δημιουργούς, στους πνευματικούς ηγέτες του, όπως να το πούμε, αυτός ο δρόμος κόβεται κάθε μέρα και περισσότερο. Σηκώνονται ψηλά τείχη έτσι ώστε να μην υπάρχει τρόπος επαφής των ανθρώπων με τον πολιτισμό που παράγεται σήμερα»...

Επικεντρώνοντας στο μεγάλο γεγονός της Ζώνης επισήμανε: «Αυτό που συμβαίνει εδώ είναι το πιο αισιόδοξο πράγμα που μπορεί να δει κανείς σήμερα στα πολιτιστικά μας πράγματα. Οτι 120 καλλιτέχνες, εικαστικοί, μαζεύτηκαν και ήρθαν εδώ σε αυτόν τον χώρο της σκληρότερης δουλειάς, της δουλείας πραγματικά, με τα περισσότερα εργατικά ατυχήματα, που είναι πληρωμένη με αίμα και ιδρώτα και μαζεύτηκαν εδώ σε αυτόν τον χώρο γι' αυτούς τους εργάτες που ζουν εδώ και παρουσιάζουν το έργο τους, αυτό είναι το πιο αισιόδοξο μήνυμα. Είναι η αντίσταση, οργανωμένη αντίσταση απέναντι σε αυτό που συμβαίνει σήμερα με το σύστημα, με αυτόν τον περίφημο καπιταλισμό που βρίσκεται στην πιο απάνθρωπη φάση του. Στην πιο ωμή, σκληρή, καταστρεπτική του φάση. Εχει γίνει ασύδοτος, αχόρταγος, δε θα σταματήσει αν δεν πιει και την τελευταία σταγόνα, ιδρώτα και αίματος από τον εργαζόμενο κόσμο».

Και κατέληξε: «Αντιστάσεις υπάρχουν. Και ο φορέας που δυναμώνει αυτές τις αντιστάσεις, τη δύναμη αντίστασης απέναντι στις δυνάμεις προσαρμογής, υπάρχει. Φτάνει να το θελήσει κανείς, να τον αναζητήσει, να συνδεθεί με τους ομοίους του, με τους συγγενείς του και να παλέψει για αυτά τα πράγματα που του καταστρέφουν τη ζωή. Να παλέψει τους εχθρούς του».

«Η Τέχνη και ο Πολιτισμός είναι δεμένα με την ιστορία των ανθρώπων του μόχθου. Σε έναν τέτοιο χώρο καταλαβαίνεις γιατί πρέπει μέχρι το τέλος της ζωής σου να είσαι με το μέρος αυτών που παράγουν τον πλούτο και όχι μ' αυτούς που τον απολαμβάνουν». Νίκος - Αφροδίτη

«...τα έργα αποτυπώνουν με εξαιρετικό τρόπο την αγωνία, το μόχθο και τη σκληρή πραγματικότητα της ζωής των εργατών και σου δίνουν το μήνυμα ότι η Τέχνη μπορεί να είναι στο πλευρό των εργαζομένων, στον αγώνα τους». Νίκη Δ.

«Η έκθεση με συγκίνησε και ήταν η αφορμή να δω τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη του Περάματος και να καταλάβω κάτω από πόσο πόνο, δύσκολες συνθήκες, αγωνίζονται όλοι οι άνθρωποι εδώ μέσα και μια μειοψηφία που πλουτίζει». Νίκος Π.

«Πάψαμε να είμαστε "μαουνιέρηδες" όπως μας αποκαλούσαν. Καταφέραμε να έρθουμε σε επαφή με την Τέχνη. Ο αγώνας σήμερα γίνεται κοινός». Γιάννης (ηλεκτροσυγκολλητής)

Ο Σωτήρης Πουλικόγιαννης (πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου), στην παρέμβασή του μίλησε για την ιδέα που ξεκίνησε πριν μερικά χρόνια από το ενδιαφέρον κάποιων καλλιτεχνών που «ασχολήθηκαν με εμάς», όπως είπε, «κι εμείς ενδιαφερθήκαμε να τους δείξουμε το χώρο, να τον φωτογραφίσουν, να κάνουν κάποια έργα. Αυτή η επαφή κατέληξε σε κάτι πολύ μεγάλο. Συζητώντας μαζί μας, συζητώντας με τους εργαζόμενους, επισκεπτόμενοι το χώρο, μέρα με την ημέρα, έργο με το έργο, αντιλαμβάνονται και οι ίδιοι την εκμετάλλευση, εμβαθύνουν και έρχονται πιο κοντά σ' αυτό το οποίο εμείς βιώνουμε. Κάθε αρχή και δύσκολη. Από τις αδυναμίες μας διδασκόμαστε».