H επαίσχυντη πολιτική συμφωνία του Συμβουλίου των Υπουργών Απασχόλησης της ΕΕ στις 9 και 10 Ιούνη του 2008, για την «οργάνωση του χρόνου εργασίας» και για τους όρους δουλειάς των «απασχολούμενων μέσω εταιρειών προσωρινής απασχόλησης», τα γνωστά δουλεμπορικά γραφεία απασχόλησης, αποτελεί ένταση της ρεβανσιστικής επίθεσης του κεφαλαίου και των πολιτικών εκπροσώπων του, ενάντια στα θεμελιώδη, κατακτημένα με σκληρούς αγώνες, δικαιώματα της εργατικής τάξης, γενικότερα των εργαζομένων. Εντάσσεται στη γενικότερη αντεργατική πολιτική της ΕΕ, στη Στρατηγική της Λισαβόνας και έχει την πλήρη στήριξη της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και των άλλων κομμάτων του ευρωμονόδρομου.
Η ψήφιση της σχετικής έκθεσης στο Ευρωκοινοβούλιο το 2007 για τις σαρωτικές αντιδραστικές αλλαγές στο Εργατικό Δίκαιο, με τη συμμετοχή της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αλλά και η αποχή από το ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και το ΛΑ.Ο.Σ. σηματοδότησε το δυνάμωμα της επίθεσης της ΕΕ των κεντροδεξιών και κεντροαριστερών κυβερνήσεων στα κράτη μέλη, για τη διασφάλιση και αύξηση των κερδών του κεφαλαίου, μέσα από την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης.
Η ενεργός συμμετοχή και στήριξη της Στρατηγικής της Λισαβόνας, των επιλογών του κεφαλαίου, έχει τη σφραγίδα της εργατικής αριστοκρατίας των ευρωπαϊκών συνδικάτων ETUC/CES, της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, των παρατάξεων της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ και της «Αυτόνομης Παρέμβασης». Γι' αυτό και δεν μπορεί να συγκαλυφτεί μέσα από τις δημαγωγικές δηλώσεις τους στα ΜΜΕ.
Τόσο οι επαχθείς όροι για την αποδιοργάνωση του χρόνου εργασίας, όσο και για τους απασχολούμενους από τα δουλεμπορικά γραφεία, προηγήθηκαν ως συμφωνίες στα πλαίσια του «κοινωνικού εταιρισμού» μεταξύ της Ενωσης Ευρωπαίων Βιομηχάνων (UNISE/BUSINESSEUROPE) και των υποταγμένων ευρωπαϊκών συνδικάτων ETUC/CES, τους ρεφορμιστές και οπορτουνιστές και στη συνέχεια πήραν τη μορφή της οδηγίας στο Ευρωκοινοβούλιο από τη μεγάλη συμμαχία, λαϊκό κόμμα, σοσιαλδημοκράτες -ΝΔ, ΠΑΣΟΚ-, φιλελεύθεροι, πράσινοι και οι άλλες δυνάμεις του ευρωμονόδρομου.
Συνένοχη η ελληνική κυβέρνηση, που στο Συμβούλιο δήλωσε πρόθυμη να εξετάσει εναλλακτικές λύσεις για μια συμβιβαστική συμφωνία στην τελική φάση έγκρισης της οδηγίας
Η υπουργός Απασχόλησης Φάνη Πάλλη - Πετραλιά, με προκλητικό τρόπο, προσπάθησε χωρίς επιτυχία να συσκοτίσει τη θέση της, τη στήριξη που παρείχε στα αντεργατικά μέτρα που αποφασίστηκαν στο Συμβούλιο των Υπουργών Απασχόλησης της ΕΕ στις 9/10 Ιούνη 2008. Οταν αποκαλύφθηκε η θέση της, προσπάθησε να εκτονώσει τις αντιδράσεις των εργαζομένων, δηλώνοντας ότι δήθεν «δε συζητάει ούτε την αύξηση των ωρών εργασίας, ούτε τη μείωση της προστασίας των εργαζομένων»!
Είναι σε όλους γνωστό ότι στην εφαρμογή της αντεργατικής ρύθμισης για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας πρωτοστάτησε η κυβέρνηση της ΝΔ με το Ν. 3385/2005, όπου επιβάλλει ουσιαστικά στους εργαζόμενους να δουλεύουν 10 ώρες ημερησίως, για χρονική περίοδο 4 μηνών, χωρίς οι επιπλέον 2 ώρες ημερησίως να θεωρούνται και να αμείβονται ως υπερωρία.
Η υπουργός απασχόλησης αποσιωπά τη γραπτή δήλωση της ελληνικής αντιπροσωπείας στο Συμβούλιο των Υπουργών Απασχόλησης της ΕΕ στις 11 Ιούνη 2008, την οποία συνυπογράφουν και οι αντιπροσωπείες του Βελγίου, της Κύπρου, της Ουγγαρίας και της Ισπανίας. Σ' αυτή τη δήλωση, μεταξύ των άλλων επισημαίνονται ότι τα παραπάνω κράτη - μέλη «(...) τονίζουν ότι είναι πρόθυμα να εξετάσουν με εποικοδομητικό τρόπο τις πιθανές εναλλακτικές λύσεις, για να επιτευχθεί μια γενική συμβιβαστική συμφωνία με την Προεδρία, την Επιτροπή και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για την τελική φάση έγκρισης αυτού του σχεδίου οδηγίας».
Αποσιωπά τη στήριξη της ΝΔ, συνέχεια της στήριξης που παρείχε και ως κυβέρνηση τα προηγούμενα χρόνια το ΠΑΣΟΚ, για τη νομιμοποίηση και τη διεύρυνση της ασυδοσίας των δουλεμπορικών γραφείων και τους επαχθείς όρους που αποφασίστηκαν σε βάρος των εργαζομένων.
Το ζήτημα της οργάνωσης του χρόνου εργασίας είναι εξαιρετικής σημασίας για την εργατική τάξη και το ταξικό κίνημά της, καθώς προωθούνται αντιδραστικές αλλαγές στο ωράριο εργασίας, αλλά και γενικότερα χειροτέρευση των όρων αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης - μισθοί, συνθήκες δουλειάς, Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, ελεύθερος χρόνος και γενικότερα κοινωνικά δικαιώματα. Ταυτόχρονα, δημιουργεί επιπρόσθετα εμπόδια στην οργάνωση, στην πολιτική και συνδικαλιστική πάλη της εργατικής τάξης και στην εκπλήρωση της ιστορικής αποστολής της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Η πολιτική συμφωνία περιλαμβάνει εργάσιμη βδομάδα - λάστιχο που κλιμακωτά κυμαίνεται από 48, 60, 65, 78, μέχρι και 91 ώρες δουλειάς, γενικευμένη εφαρμογή της ευελφάλειας - «flexicurity» και το σπάσιμο του χρόνου απασχόλησης σε «ενεργό χρόνο εφημερίας» και «ανενεργό χρόνο εφημερίας» και αύξηση παραπέρα του απλήρωτου χρόνου εργασίας. Τα παραπάνω σε συνδυασμό με τη νέα ρύθμιση, που περιλαμβάνεται στην κοινή θέση των υπουργών Απασχόλησης ότι ο ανενεργός χρόνος εφημερίας θα υπολογίζεται ως περίοδος ανάπαυσης, καθιστούν τους εργαζόμενους αιχμάλωτους, σύγχρονους δούλους των επιχειρήσεων, του κεφαλαίου!
Δηλαδή, ενώ προβλέπεται ημερήσια 11ωρη ανάπαυση των εργαζομένων και 13ωρη ημερήσια απασχόληση, ενώ παραμένουν οι εργαζόμενοι στη διάθεση των επιχειρήσεων στους χώρους δουλειάς και δε θεωρείται ως εργάσιμος χρόνος, η επιχείρηση μπορεί να προσμετρά αυτό το χρόνο ως χρόνο ανάπαυσης για τους εργαζόμενους και να τον συνυπολογίζει στο 11ωρο ημερήσιας ανάπαυσης!
Η προώθηση αυτών των αντιδραστικών ρυθμίσεων θα έχει ως αποτέλεσμα την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Αυτή ήταν και η αιτία που η γαλλική αντιπροσωπεία - για λόγους σκοπιμότητας, για να καθησυχάσει τους εργαζόμενους στη χώρα της - έκανε γραπτή ξεχωριστή δήλωση στη Σύνοδο των Υπουργών Απασχόλησης στις 11 Ιούνη 2008, επισημαίνοντας ότι δήθεν δε θα εφαρμόσει τη σχετική ρύθμιση συνυπολογισμού του «ανενεργού» χρόνου εφημερίας ως χρόνου ανάπαυσης, πρόφαση που κατά κόρον τα Δικαστήρια των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων για παρόμοια ζητήματα κρίνουν με βάση το κοινοτικό δίκαιο, επιβάλλοντας τα αντεργατικά μέτρα και σε αυτές τις χώρες που κοινοτικές οδηγίες δεν έχουν ενσωματωθεί στο εθνικό εργατικό δίκαιο.
Τα βασικά σημεία της οδηγίας 2003/88/ΕΚ που τροποποιούνται σε πιο αντιδραστική κατεύθυνση
Ποια είναι τα καινούργια στοιχεία σε σχέση με το κείμενο που εγκρίθηκε από το ΕΚ:
Πρόκειται για βαθιά αντιδραστικές πολιτικές ρυθμίσεις που καταργούν στην ουσία κάθε ανώτατο όριο ημερήσιας και εβδομαδιαίας εργασίας.
Οσο για την κατοχύρωση ίσων δικαιωμάτων, αυτή δεν αποτελεί παρά το πρόσχημα για τη νομιμοποίηση και θεσμοθέτηση των δουλεμπορικών εταιρειών και την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Στην πραγματικότητα η οδηγία δεν κατοχυρώνει δικαιώματα για τους εργαζόμενους - θύματα των δουλεμπόρων, αλλά αντίθετα την εξαίρεσή τους από τα δικαιώματα.
Ετσι, τα κράτη - μέλη μπορούν να εξαιρούν τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων αυτών (συντάξεις, παροχές ασθενείας - άρθρο 5 παρ. 4), ακόμη και το δικαίωμα της ίσης αμοιβής για ίση εργασία, εάν η δουλεμπορική εταιρεία δίνει στους εργαζόμενους αυτούς κάποια ψίχουλα που θα ονομάζει μισθό, όσο χρόνο θα μεσολαβεί ανάμεσα στην «ενοικίασή» τους σε διάφορους εργοδότες (άρθρο 5 παρ. 2).
Μάλιστα, δίνει τη δυνατότητα στις δουλεμπορικές εταιρείες να συνάπτουν Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας με τους εργαζόμενους (ΣΣΕ που μόνο στα χαρτιά θα είναι τέτοιες, αφού δεν μπορεί να γίνεται στα σοβαρά λόγος για πραγματικές συνδικαλιστικές οργανώσεις που θα εκφράζουν τους εργαζόμενους - θύματα των δουλεμπόρων), που μπορούν να ρυθμίζουν τα δικαιώματα των εργαζομένων με όποιο τρόπο θέλουν, δηλαδή στο κατώτατο δυνατό επίπεδο.
H δήθεν κατοχύρωση των δικαιωμάτων των εργαζομένων αποδεικνύεται κατοχύρωση των δουλεμπορικών εταιρειών, της νομιμοποίησης και αναγνώρισης της ασυδοσίας του κεφαλαίου να εκμεταλλεύεται τους εργαζόμενους - θύματα των εταιρειών αυτών, χωρίς να τους αναγνωρίζει στην πραγματικότητα κανένα απολύτως δικαίωμα.
Οι δήθεν διαφωνίες που προβάλλουν τα ΜΜΕ και τα κόμματα της πλουτοκρατίας, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, δεν έχουν σε τίποτε να κάνουν με την υπεράσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης, αλλά με τον τρόπο εκμετάλλευσης των εργαζομένων και την εξασφάλιση καλύτερης θέσης για το μονοπωλιακό κεφάλαιο των κρατών - μελών στο μεταξύ τους ανταγωνισμό.
Η πολιτική του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, στήριξης της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης της ΕΕ, γενικότερα η δράση του ως οργανωμένη μορφή του οπορτουνισμού, σπέρνει αυταπάτες στο εργατικό κίνημα, επιδιώκει να συμμετέχει με αναβαθμισμένο ρόλο στην αλλαγή του πολιτικού σκηνικού στη χώρα μας, στη διαχείριση στο πλαίσιο της κεντροαριστερής συμμαχίας.
Ο ΛΑ.Ο.Σ στηρίζει ενεργά αυτή την αντεργατική πολιτική, είναι εφεδρεία για αλλαγή του πολιτικού σκηνικού που προωθεί η πλουτοκρατία.
Καμία επανάπαυση και κανένας εφησυχασμός των εργαζομένων δεν πρέπει να υπάρξει μπροστά στη βαρβαρότητα που θέλει να επιβάλει το ευρωενωσιακό κεφάλαιο σε βάρος της εργατικής τάξης. Η εργατική τάξη, το σύνολο των εργαζομένων ένα δρόμο έχει μόνο να επιλέξει. Την ανυποχώρητη πάλη, το δυνάμωμα της αγωνιστικής δράσης τους μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, το ταξικό εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, για σταθερό εργάσιμο χρόνο, 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο, δημιουργικό ελεύθερο χρόνο, για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων με κριτήριο τις δικές τους ανάγκες, τη διεκδίκηση του πλούτου που παράγουν και της ζωής που τους στερεί η εξουσία του κεφαλαίου.