Ακόμα όμως και αυτή η ρύθμιση, την οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να παρουσιάσει σαν μέτρο προστασίας της μητρότητας, κάθε άλλο παρά λύνει τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες εργαζόμενες στους τόπους δουλειάς. Γιατί το εξάμηνο της επιπλέον άδειας - το οποίο επί της ουσίας η κυβέρνηση χαρίζει στον ιδιώτη, αφού η μητέρα εργαζόμενη θα πληρώνεται από χρήματα που η ίδια και οι άλλοι εργαζόμενοι έχουν συνεισφέρει στον ΟΑΕΔ - έρχεται να θολώσει τα νερά για την επέκταση του εργάσιμου βίου. Κι αυτό επειδή τα όρια ηλικίας για τις γυναίκες εργαζόμενες μετά το 1993 έχουν ήδη πάει στα 65 χρόνια, ενώ οσονούπω έρχεται η εξίσωση και για τις παλιότερες εργαζόμενες στο Δημόσιο, με τη συμβολή της ΕΕ και του Ευρωδικαστηρίου.
Οσο για την προστασία της μητρότητας, το εξάμηνο της άδειας σε καμιά περίπτωση δεν είναι ικανό να επισκιάσει την άθλια επίθεση που δέχεται το δικαίωμα της γυναίκας να γεννάει και να μεγαλώνει απρόσκοπτα τα παιδιά της, αφού, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, η γέννηση ενός παιδιού ταυτίζεται με την απόλυση, την παραμονή στην ανεργία. Ολα τα άλλα είναι φούμαρα για λαϊκή κατανάλωση, μπροστά σε έναν ακόμα γύρο επίθεσης στα δικαιώματα των εργαζόμενων γυναικών, που βρίσκεται προ των πυλών.
Πόσο θράσος, όμως, απαιτείται να έχεις, για να εγκαλείς εκατομμύρια εργάτες σε όλο τον κόσμο, γιατί τόλμησαν να κάνουν την επανάστασή τους και, ακόμα καλύτερα, πάλεψαν να την κρατήσουν όρθια;
Πόσο θράσος απαιτείται να έχεις, για να αξιώνεις να δικαιωθούν εκ των υστέρων οι αντεπαναστάτες;
Πόσο θράσος χρειάζεται σ' έναν αστό - στη χώρα όπου στέκει όρθια ακόμα η Γιάρος και ανεξίτηλα τα σημάδια στο Μακρονήσι, στη χώρα στα νεκροταφεία της οποίας είναι θαμμένοι εκτελεσμένοι πολιτικοί κρατούμενοι και τα βουνά σπαρμένα από επαναστάτες που τόλμησαν να αμφισβητήσουν την αστική εξουσία - πόσο «από αλλού» πρέπει να 'ναι ένας αστός, για να τολμά να μιλά για «γκουλάγκ»; Μήπως του χρειάζεται αυτό το θράσος για να συγκαλύπτει ή και να υπερασπίζεται τα εγκλήματα του συστήματος που υπηρετεί, κατά των λαών, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, τις δολοφονίες αμάχων από τους ιμπεριαλιστές στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ και αλλού;
Ας μη συνεχίσουμε τις ερωτήσεις. Είναι εντελώς υποθετικές, όταν αφορούν τον Πρετεντέρη. Τις έχει απαντήσει ξανά και ξανά, υπηρετώντας με συνέπεια την αστική τάξη. Είναι καθημερινή η γαργάρα που κάνει για όσα δεινά τραβά σήμερα, κάθε μέρα, η εργατική τάξη αυτής της χώρας. Και ας του περισσεύει το μελάνι κάθε μέρα, στην αγωνία του να βρει επιχειρήματα που να πείθουν πως αξίζει να ζεις στην αστική δημοκρατία θαμμένος ζωντανός.
Είναι κάποιες φορές, όπως χτες, που ο εργολάβος αντικομμουνιστής του «συγκροτήματος» παίρνει τέτοια φόρα, που ίσως βγαίνει εκτός ορίων ακόμα κι αυτής της αστικής προπαγάνδας. Δε γνωρίζουμε (αν και μπορούμε να φανταστούμε) τι ακριβώς είναι αυτό που τον γέμισε ξανά με τόση αγωνία για να ξερνά έτσι. Σίγουρο είναι πως πράγματι, ως γνήσιος εκφραστής της αστικής τάξης, έχει πολλούς λόγους να νιώθει τρόμο.
Για όσους επιμένουν να υπερασπίζουν το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε. Για όσους, περήφανοι, υπεράσπισαν και υπερασπίζουν τους εργάτες στη λυσσαλέα αντιπαράθεση με τους αστούς. Για όσους, περήφανοι, δέχτηκαν και απλόχερα πρόσφεραν τη διεθνιστική αλληλεγγύη ως ζήτημα αρχής της δράσης των κομμουνιστών, στη λυσσαλέα επίθεση που δέχονται από τους καπιταλιστές και τα τσιράκια τους σαν τον δεδηλωμένο αντικομμουνιστή αρθρογράφο. Αλληλεγγύη, συστατικό στοιχείο της οποίας ήταν και είναι η υπεράσπιση της σοσιαλιστικής εξουσίας. Για όσους και σήμερα, παρά την πρόσκαιρη επικράτηση της αντεπανάστασης, επιμένουν να δείχνουν πως ο καπιταλισμός δεν μπορεί να αποφύγει την ανατροπή, η εργατική εξουσία θα επιβληθεί ως ιστορική ανάγκη. Και, ακόμα περισσότερο, για όσους όχι μόνο διακηρύσσουν το δίκιο αυτών που παράγουν όλο τον πλούτο, αλλά και παλεύουν για να επιβληθεί αυτό το δίκιο.
Εχει λόγους να ανησυχεί η αστική τάξη, ειδικά σήμερα, που - για δισεκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη - ένας μετά τον άλλον οι μύθοι της αστικής δημοκρατίας καταρρέουν...