Ούτε δύο χρόνια δεν έχουν περάσει από την τραγωδία των Τεμπών και δεν υπάρχει μήνας που να μην αποκαλύπτεται και ένα παραλίγο δυστύχημα στις ράγες.

Η κατάσταση αυτή επιβεβαιώνει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι αυτό που συνέβη εκείνη τη νύχτα της 28ης Φλεβάρη 2023, και που η κυβέρνηση έσπευδε να φορτώσει στο «ανθρώπινο λάθος», ήταν ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα, με αυτουργό τη στρατηγική της «απελευθέρωσης», τη λειτουργία και του σιδηρόδρομου με κριτήριο το «κόστος - όφελος».

Η τελευταία αποκάλυψη ότι για μερικά λεπτά αποφεύχθηκε η σύγκρουση δύο τρένων στον Κορινό της Πιερίας, όπως και οι αναφορές των εργαζομένων ότι ήταν το δεύτερο τέτοιο περιστατικό τους τελευταίους μήνες, έρχονται σε συνέχεια άλλων, όπως:

Η παραλίγο σύγκρουση ανάμεσα σε δύο συρμούς του προαστιακού τον περασμένο Σεπτέμβρη μέσα στον αστικό ιστό της Αττικής. Η αποφυγή σύγκρουσης την τελευταία στιγμή κοντά στο ΣΚΑ στα τέλη του 2023. Η όδευση συρμού του προαστιακού προς το τούνελ του Μετρό στη Δουκίσσης Πλακεντίας, που επίσης αποφεύχθηκε πριν συμβεί μια ακόμα τραγωδία. Οι πτώσεις δέντρων πάνω σε τρένα εν κινήσει, με κορμούς να μπαίνουν μέσα στις καμπίνες των μηχανοδηγών κ.ο.κ.

Είναι περιστατικά - όχι απλά «καμπανάκια», αλλά σειρήνες που «φωνάζουν» και προειδοποιούν για το επόμενο «μεγάλο κακό», με εργαζόμενους και επιβάτες να βγάζουν κραυγή αγωνίας. Αλλωστε, σε καθεμία από τις παραπάνω επικίνδυνες καταστάσεις, οι εργαζόμενοι ήταν αυτοί που συνέβαλαν να αποφευχθεί το μοιραίο, αφού τα συστήματα διαχείρισης και ασφάλειας είτε είναι ανύπαρκτα, είτε αποδεικνύονται ρημαδιό.

Τα απανωτά συμβάντα δεν είναι ούτε μαζεμένες ...«κακές ώρες», ούτε οφείλονται σε «αβλεψίες» και σε κάποιους «ανίκανους», όσο κι αν προσπαθούν η κυβέρνηση και οι διοικήσεις των εταιρειών που κάνουν κουμάντο στον σιδηρόδρομο να τα φορτώσουν στους εργαζόμενους.

Είναι χαρακτηριστικό ότι αυτά τα περιστατικά συμβαίνουν παράλληλα με την ανακοίνωση από την κυβέρνηση των σχεδιασμών για τη λεγόμενη «επανεκκίνηση και οργανωτική μεταρρύθμιση του σιδηρόδρομου», όπως και με κάτι εγκαίνια της κακιάς ώρας για τα συστήματα «τηλεδιοίκησης», που θυμίζουν γεφύρι της Αρτας.

Πρόκειται για σχεδιασμούς με τα ίδια συστατικά που οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση: Της ιδιωτικοποίησης και της επιχειρηματικής δράσης, των κατευθύνσεων της ΕΕ για τη λειτουργία με κριτήριο το κέρδος. Δηλαδή της στρατηγικής που υπηρέτησαν όλες οι κυβερνήσεις, οι οποίες κατά σειρά καμάρωναν για τα «ασημένια βέλη» και τους «εκσυγχρονισμούς» μέσα από την «απελευθέρωση».

Στο πλαίσιο αυτής της στρατηγικής, η ασφάλεια και οι μεταφορές στις συγκοινωνίες συνθλίβονται από το κριτήριο του κέρδους. Ολα υποτάσσονται σ' αυτό: Από τις προτεραιότητες στην εγκατάσταση και συντήρηση των δικτύων μέχρι τις προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, το οποίο μειώνεται αντί να αυξάνεται παρά τις τεράστιες ελλείψεις.

Ο λαός έχει πια τεράστια πείρα. Αναμετριέται καθημερινά με το «πάμε κι όπου βγει», την ίδια στιγμή που για τους επιχειρηματικούς ομίλους όλα κυλούν «ρολόι». Αναμετριέται με τον στενό κορσέ της κερδοφορίας που στραγγαλίζει κάθε του ανάγκη, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση με τη συμφωνία όλων των αστικών κομμάτων τροφοδοτεί με δισεκατομμύρια ευρώ τους ΝΑΤΟικούς πολεμικούς σχεδιασμούς. Οση επιλεκτική «προχειρότητα» δείχνει το κράτος για την ασφαλή συγκοινωνία του λαού, τόσο «επαγγελματισμό» έχει όταν πρόκειται για τη μεταφορά πολεμοφοδίων για ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - Ισραήλ, με τρένα, βαπόρια και αεροπλάνα, στην υπηρεσία των οποίων άλλωστε βρίσκεται και μεγάλο μέρος του σιδηροδρομικού δικτύου.

Το σύνθημα «`Η τα κέρδη τους ή οι ζωές μας», που παραμένει στα χείλη εκατομμυρίων λαού και νεολαίας από τις μεγάλες κινητοποιήσεις μετά το έγκλημα των Τεμπών, είναι αυτό που δείχνει τον δρόμο: Αγώνας για ασφαλείς μεταφορές και συγκοινωνίες, σε σύγκρουση με τη στρατηγική της «απελευθέρωσης», το κράτος, τις κυβερνήσεις, την ΕΕ και τα κόμματα που την υπηρετούν.