Είναι έτσι τα πράγματα; Εχουν δίκιο όσοι και όσες υποστηρίζουν πως δε γίνεται τίποτα ό,τι και να κάνουμε; Εχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν πως «αυτοί» (κυβέρνηση και όσοι στηρίζουν την πολιτική της) «δεν καταλαβαίνουν τίποτα»;

• Κρατήσαμε ζωντανή την αντίθεση στις ευρωΝΑΤΟικές επιλογές όχι μόνο κατά τη διάρκεια των δολοφονικών βομβαρδισμών κατά της Γιουγκοσλαβίας αλλά και στη συνέχεια!
• Ο,τι και να κάνουν δεν κρύβεται με τίποτα ο εγκληματικός σε βάρος των λαών χαρακτήρας του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ξεσηκώνεται ισχυρό αντιΝΑΤΟικό κύμα.
• Δυναμώνουν η λαϊκή δυσαρέσκεια, οι αγώνες και η αντίσταση στην αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης-Ευρωπαϊκής Ενωσης-μεγάλου κεφαλαίου.
• Η αποσιώπηση των λαϊκών αγώνων, των θέσεων και της δράσης του Κόμματος μαρτυράει με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο πως ο δρόμος του ΚΚΕ, ο δρόμος της συμμαχίας εργατικής τάξης με τα μικρομεσαία στρώματα της πόλης, «τραβάει» κόσμο, συσπειρώνει ολοένα και περισσότερες δυνάμεις.

Πώς δε γίνεται τίποτα λοιπόν με όλες αυτές τις αναμφισβήτητες εξελίξεις;

Ας σκεφτούμε την περίπτωση των εξελίξεων στα Βαλκάνια: Οταν την περίοδο 1991-1992, το ΚΚΕ - αναλύοντας την κατάσταση στην περιοχή - κατέληξε στις γνωστές θέσεις-εκτιμήσεις για το χαρακτήρα των εξελίξεων, ήμαστε «μόνοι», μέσα στο κύμα του εθνικισμού, της ονοματολογίας, των αποπροσανατολιστικών συλλαλητηρίων που οργάνωσαν οι άλλες δυνάμεις, εκμεταλλευόμενες τα πατριωτικά αισθήματα των Ελλήνων. Ακολούθησε μια βασανιστική πορεία πολύμορφης δράσης για να φτάσουμε στις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις για την παράδοση Οτσαλάν στους χασάπηδες της Αγκυρας, την καταδίκη του βρώμικου πολέμου του ΝΑΤΟ ενάντια στη Γιουγκοσλαβία, τον ερχομό του αρχιμακελάρη Κλίντον στην Αθήνα και στις νέες μεγάλες αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις του Γενάρη 2001! Αρα τίποτα δεν πάει χαμένο, τίποτα δε μένει αμετακίνητο!

1. Να δείξουμε ότι δεν έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν τη λογική του «δε γίνεται τίποτα».

2. Να ανιχνεύσουμε-επισημάνουμε τις ρίζες αυτής της λογικής.

3. Να επισημάνουμε τον τρόπο - τη λογική - της αντιμετώπισης στην πράξη αυτής της αντίληψης αυτής της λογικής που σήμερα αποτελεί σοβαρό εμπόδιο στην:

• Συσπείρωση και πάλη δυνάμεων κόντρα στην αντιλαϊκή πολιτική
• Αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων σε βάρος των κομμάτων-στηριγμάτων της πολιτικής που υπηρετεί τα καπιταλιστικά συμφέροντα σε βάρος της εργατικής τάξης και των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης και του χωριού.

Ολη η ιστορία της κοινωνικής εξέλιξης δείχνει και αποδείχνει πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο όταν οι λαοί - οι μάζες - οργανωθούν και κινηθούν για να πετύχουν συγκεκριμένους στόχους. Σε συντομία τονίζουμε πως άλλαξαν κοινωνικοοικονομικά συστήματα, σαρώθηκαν αυτοκρατορίες, κατακτήθηκαν δικαιώματα και γενικότερα ήρθαν τα «πάνω, κάτω»!!! Ειδικότερα η ελληνική ιστορία προσφέρει - μέσα στα ίδια πλαίσια - τα δικά της ακλόνητα παραδείγματα: Αγώνας για την εθνική ανεξαρτησία, αντίσταση στους φασίστες επιδρομείς και μετέπειτα κατακτητές με κορύφωση την Εθνική Αντίσταση και τον ηρωικό αγώνα του ΔΣΕ, σκληροί ταξικοί αγώνες για το δίκιο της εργατικής τάξης με χειροπιαστά αποτελέσματα όπως ωράριο, κοινωνική ασφάλιση, συλλογικές συμβάσεις, δημοκρατικά δικαιώματα κλπ.

Οι ρίζες αυτής της λογικής οφείλονται στους παρακάτω, κύρια, παράγοντες:

1) Στο οπορτουνιστικό ρεύμα που υπάρχει στην ελληνική πολιτική σκηνή και το εργατικό κίνημα.

2) Στη μεγάλη κοινοβουλευτική δύναμη των κομμάτων του δικομματισμού και την επίδρασή τους στη συνείδηση της εργατικής τάξης και ευρύτερων λαϊκών μαζών.

3) Στον αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων - σε βάρος του διεθνούς επαναστατικού και ταξικού εργατικού κινήματος - που επικράτησε μετά τις ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες και την προσωρινή επικράτηση της αντεπανάστασης.

4) Στη συστηματική, σχεδιασμένη, στοχοπροσηλωμένη καλλιέργεια της υποταγής στη «νέα τάξη πραγμάτων» από το σύνολο σχεδόν των λεγόμενων μέσων μαζικής ενημέρωσης (βλέπε μαζικής εξαπάτησης στην πράξη).

Χωρίς καμία διάθεση υποτίμησης των όντως σοβαρών δυσκολιών που υπάρχουν στην καθημερινή μας δράση εξαιτίας αυτής της αντίληψης-λογικής, επισημαίνουμε στη συνέχεια των όσων εκθέσαμε παραπάνω τα εξής:

• Οι εργαζόμενοι - στη μεγάλη τους πλειοψηφία - που ψήφισαν τα κόμματα του δικομματισμού δεν είναι μικροί Σημίτηδες, μικροί Καραμανλήδες, αλλά εργατοϋπάλληλοι και μικρομεσαίοι που δοκιμάζουν και οι ίδιοι στο πετσί τους τις συνέπειες αυτής της πολιτικής και βέβαια και της επιλογής που έκαναν στις πρόσφατες εκλογές να πιστώσουν πολιτικά ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.
• Είναι εν δυνάμει οι αυριανοί συναγωνιστές ακόμα και σύντροφοι. Οι αλλαγές δε θα έρθουν με κάποιους άλλους έξω από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της που υπάρχουν εν δυνάμει μέσα στον πληθυσμό της χώρας μας.
• Εχουμε την αλήθεια και το δίκιο με το μέρος μας. Αυτό όμως δεν είναι κάτι δοσμένο και για τους ανθρώπους με τους οποίους συζητάμε καθημερινά! Δεν έχουν διαμορφωμένο ταξικό κριτήριο, δε διαβάζουν «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ». Ας μην ξεχνάμε ούτε το ένα ούτε το άλλο!!!
• Απαιτείται η δική μας επίμονη κοπιαστική καθημερινή δουλιά, χωρίς πείσματα και εγωισμούς για όσους «επιμένουν» να μην «καταλαβαίνουν», παρά το χαλασμό που γίνεται γύρω τους (μας). Αν καταλάβαιναν από μόνοι τους, «όλοι της Γης οι κολασμένοι», τότε δε θα χρειάζονταν τα κομμουνιστικά κόμματα και οι κομμουνιστές με ασίγαστη δράση για να «γυρίσει ο ήλιος» και να «ξεκολλήσει το κάρο της ιστορίας από τη λάσπη του καπιταλισμού»!

Οι Θέσεις του ΚΚΕ, η «περιποίηση» που επιφυλάσσουν στο Κόμμα μας τα μέσα μαζικής εξαπάτησης και άλλοι παράγοντες, ταγμένοι να ενημερώνουν τον κόσμο, δείχνουν και αποδείχνουν πως όχι μόνο το «δε γίνεται τίποτα» δεν ισχύει, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Καμιά «υπόκλιση» λοιπόν, καμία ολιγωρία σ' αυτό το «δε γίνεται τίποτα», που σε αρκετές περιπτώσεις φαντάζει σαν αξεπέραστο εμπόδιο. Βασικό βέβαια είναι να συνδέουμε την ανάγκη ανάπτυξης των αγώνων με την ανάγκη αλλαγής των συσχετισμών στο πολιτικό και στο μαζικό κίνημα, την οικοδόμηση του Λαϊκού Μετώπου που είναι η βασική προϋπόθεση για να αλλάξει πορεία ο τόπος προς τη λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία, που έχουν στόχο τη λαϊκή ευημερία. Σήμερα που το κεφάλαιο με όλα τα μέσα, που έχει στη διάθεσή του, πολιτικά, ιδεολογικά, οικονομικά, μηχανισμούς καταστολής κλπ. επιτίθεται στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, κανένας δεν μπορεί να σφυρίζει αδιάφορος και να ρίχνει ατάκες για έργα εντυπώσεων και μελλοντικών υποθηκών για ψήφους. Ο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ είναι εδώ, δείχνει το δολοφονικό αποκρουστικό του πρόσωπο! Τι θα γίνει λοιπόν, θα αντισταθούμε ή θα συμβιβαστούμε με όσα ΗΠΑ-ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ προωθούν - μέσα από τον ανταγωνισμό τους αλλά με ενιαίο μέτωπο απέναντι στους λαούς - στην περιοχή μας. Το ΚΚΕ διατύπωσε και προτείνει πέντε άξονες πλατιάς συσπείρωσης και πάλης που μπορούν να αποτελέσουν σήμερα σημείο συνάντησης πλατιών κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων:

1. Να γυρίσουν εδώ και τώρα τα ελληνικά στρατιωτικά σώματα από τη Βοσνία και το Κοσσυφοπέδιο, γιατί είναι εκτεθειμένα στους γνωστούς σε όλους κινδύνους και να μην αντικατασταθούν από άλλες δυνάμεις.

2. Να σταματήσει η οποιαδήποτε συμμετοχή της χώρας σε νέους πολεμικούς γύρους, που ετοιμάζονται. Ούτε ένας φαντάρος να μη δεχτεί να γίνει μισθοφόρος.

3. Να καταστραφούν όλα τα πυρηνικά όπλα, να φύγουν οι ξένες βάσεις και στρατιωτικές εγκαταστάσεις από τη χώρα και τα Βαλκάνια. Στόχος του ελληνικού λαού και των λαών των Βαλκανίων να φύγει το ΝΑΤΟ από τα Βαλκάνια. Το στρατιωτικό δόγμα της χώρας να είναι μόνον αμυντικό.

4. Να υπάρξει σύγχρονος ιατρικός έλεγχος όλων των στρατιωτών, πολιτών και φοιτητών. Να επιστρέψουν οι Ελληνες φοιτητές. Να παρθούν μέτρα αποκατάστασης του περιβάλλοντος από την ΕΕ.

5. Να συγκροτηθεί διακομματική επιτροπή της Βουλής για την παραπέρα, ουσιαστική και σε βάθος, εξέταση των συνεπειών και την ανάδειξη των εγκληματικών πολιτικών ευθυνών.