Μια εκδήλωση που ανέδειξε τα ιστορικά διδάγματα και συμπεράσματα που προκύπτουν για τις ανάγκες της σύγχρονης ταξικής πάλης. Η περίοδος που παρουσιάζεται στον Γ2 Τόμο, αναφέρεται στην Ιστορία και τη δράση του Κόμματος την περίοδο της επτάχρονης στρατιωτικής δικτατορίας 1967-1974. Αναδεικνύεται ότι το ΚΚΕ δεν έχασε την ιστορική του συνέχεια, δεν διαλύθηκε, παρόλο που εν μέρει αναστάλθηκε σημαντικά μέρος της αυτοτελούς ιδεολογικής, πολιτικής και κυρίως της οργανωτικής του δράσης και ύπαρξης στην Ελλάδα για μία δεκαετία. Είναι σημαντική αυτή η περίοδος, γιατί εντείνεται και καταλήγει θετικά η εσωκομματική διαπάλη σε σχέση με την οργανωτική αποκατάσταση του Κόμματος. Στη συγκεκριμένη έκδοση, μεταξύ άλλων περιλαμβάνονται όλα τα πρακτικά της 12ης Ολομέλειας του 1968 και όλα τα πρακτικά της 18ης Ολομέλειας του 1973.

Μεταξύ άλλων, η Ελένη Μπέλλου ανέφερε ότι «νιώθουμε υπερηφάνεια γιατί κατορθώσαμε ένα χρονοβόρο, επίπονο έργο, τη μελέτη και συγγραφή της Ιστορίας του Κόμματός μας από την ίδρυσή του μέχρι το 1974». Ενα εγχείρημα που, όπως είπε, δεν ήταν εύκολη υπόθεση. «Εγινε με πολύ συλλογική δουλειά εκ μέρους του Κόμματος. Αξιοποιήθηκαν ιστορικοί ή επιστήμονες συναφών επιστημών. Μια δουλειά που έγινε με ευθύνη της ΚΕ και των Τμημάτων της, με την αξιοποίηση συνεργατών του Τμήματος Ιστορίας που συνέβαλαν στην εκπόνηση συνολικά των 6 τόμων, οι οποίοι έχουν μία αλληλουχία», καθώς η κατανόηση της μιας περιόδου δεν μπορεί να γίνει σε έκταση και βάθος αν δεν ανατρέξει κανείς στις προηγούμενες περιόδους, όπως εξήγησε. Και σημείωσε πως πρόκειται για ένα πόνημα, στο σύνολό του, που πρέπει να αξιοποιηθεί διαχρονικά. Υπογράμμισε ότι θα είναι μια συμβολή στην απόκτηση της μεθοδολογίας, προκειμένου να παρακολουθήσουμε την εκπόνηση του τόμου που θα ακολουθήσει και αφορά την επόμενη κρίσιμης σημασίας περίοδο στην Ιστορία του Κόμματος, από το 1974 έως το 1991.

Οπως είπε, «δυστυχώς κυριαρχεί ότι η μεθοδολογία της Ιστορίας πρέπει να είναι κυρίως προφορική και να στηρίζεται σε μαρτυρίες ατομικές. Αυτό συνδέεται με το ότι πρέπει να επικρατήσει η μεταμοντέρνα αντίληψη, η οποία, για να είναι λέει αντικειμενική, δεν πρέπει να εδράζεται σε ντοκουμέντα τα οποία εκπονούνται από τις ηγεσίες των κομμάτων κ.λπ. Γιατί είναι φορτισμένη, λένε, με υποκειμενική προσέγγιση. Πρόκειται για έναν άκρως ανορθολογικό και αντιεπιστημονικό μεθοδολογικό τρόπο».

Σημείωσε πως είναι κρίσιμη για ένα Κομμουνιστικό Κόμμα η συνύφανση ανάμεσα στην επαναστατική θεωρία και στην επαναστατική πολιτική πράξη. «Αν αυτό δεν επιτυγχάνεται από ένα ΚΚ, θα χάσει την επαναστατική του ορμή, θα χάσει τη δυνατότητά του να χαράζει επαναστατική πολιτική, επαναστατική στρατηγική στη βάση των αντικειμενικών νομοτελειών της κίνησης της κοινωνίας», ανέφερε.

Και παρουσιάζοντας τη βασική μεθοδολογία έρευνας και μελέτης, αναφέρθηκε στον διαλεκτικό υλισμό, εξηγώντας: «Δεν μελετάμε στενά την Ιστορία του Κόμματος σε μια δοσμένη χρονική περίοδο χωρίς να μελετήσουμε αντίστοιχα την ιστορία της οικονομικής, πολιτικής εξέλιξης της κοινωνίας στην οποία δρα το Κόμμα, την οικονομική ιστορία, την ιστορία όλων των δομών του καπιταλιστικού συστήματος, σε συνάρτηση με την εξέλιξη και την Ιστορία της ταξικής πάλης και του κομμουνιστικού κινήματος στα Βαλκάνια, στην Ευρώπη και παγκόσμια».

• Αναλυτικότερα, η παρουσίαση της εκδήλωσης στον «Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου».

Κατάμεστο το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Η ΤΟ Πειραιά του ΚΚΕ έχει καταγράψει περίπου 150 Πειραιώτες και Πειραιώτισσες εξορισθέντες και φυλακισθέντες την περίοδο της στρατιωτικής δικτατορίας οι οποίοι πλέον δεν βρίσκονται στη ζωή, αλλά η δράση τους και η στάση τους βρέθηκαν στο επίκεντρο της χθεσινής εκδήλωσης, μέσα από την ειδική έκθεση που έστησε η Οργάνωση με όλα τα ονόματά τους και την αντίκριζε ο κάθε επισκέπτης με την είσοδό του στο θέατρο. Ο χώρος έγινε σημείο αναφοράς και υποδοχής πολλών από τους απογόνους και τους συγγενείς τους, που ανταποκρίθηκαν με μεγάλη προθυμία στο κάλεσμα του ΚΚΕ.

Το «παρών» στην εκδήλωση έδωσε επίσης ο δήμαρχος Πειραιά Γιάννης Μώραλης.

Ομως η χωρητικότητα του θεάτρου αποδείχθηκε μικρή για το πλήθος του κόσμου που συνέρρευσε στην εκδήλωση, και ήταν πάρα πολλοί αυτοί που την παρακολούθησαν όρθιοι μέσα στην αίθουσα της πλατείας και στον χώρο έξω από την αίθουσα, όπου είχε στηθεί οθόνη.

Στιγμιότυπο από τη συναυλία

Με αναφορά σε αυτούς ξεκίνησε στη συνέχεια τον χαιρετισμό του ο Νίκος Αμπατιέλος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, Γραμματέας της ΚΟ Πειραιά και βουλευτής του Κόμματος. «Θα είναι πάντα στις καρδιές μας, έχοντας πάρει τη θέση τους στο πάνθεον των ηρώων του εργατικού - λαϊκού κινήματος», σημείωσε, για να προσθέσει ότι «βρίσκονται μαζί μας σύντροφοι και συντρόφισσες που στα δύσκολα χρόνια της χούντας εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και προσέφεραν τον καλύτερο εαυτό τους για την ανατροπή της δικτατορίας, και συνεχίζουν σήμερα μαζί μας τον αγώνα. Τους σφίγγουμε θερμά το χέρι».

Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Κύριλλος Παπασταύρου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Ξεκινώντας αναφέρθηκε στον χαρακτήρα της δικτατορίας, στα αίτια της επιβολής της και στη διαπάλη που διεξαγόταν στο κομμουνιστικό κίνημα, για να επισημάνει ότι «το ΚΚΕ με τις δυνάμεις του, από τις πρώτες μέρες της δικτατορίας, παρόλο που δεν είχε συγκροτημένες Κομματικές Οργανώσεις, διακήρυξε την αντίσταση στο δικτατορικό καθεστώς, το κατήγγειλε ανοιχτά, κάλεσε τον λαό να παλέψει εναντίον του».

Στη συνέχεια μίλησε για τα συμπεράσματα από τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου, τονίζοντας ότι «σήμερα το ΚΚΕ μελετά και διδάσκεται από την Ιστορία του, επιδιώκοντας τα διδάγματα να τα κάνει πράξη στη σημερινή του δράση».

Αναφέρθηκε και στις σύγχρονες πολιτικές εξελίξεις, σημειώνοντας ότι «στο ερώτημα αν υπάρχει διέξοδος από τη σημερινή κατάσταση, εμείς απαντάμε: Ναι, κατηγορηματικά υπάρχει. Υπάρχει ο δρόμος, υπάρχει και ο στόχος. Το έχουμε αποτυπώσει στο Πρόγραμμα, το κάνουμε πράξη με τις δράσεις μας». Και κατέληξε ότι «η υλοποίηση των στόχων πραγματικής διεξόδου για την εργατική τάξη και τον λαό απαιτεί και προϋποθέτει τη μαζική συσπείρωση και δράση εργαζομένων και λαϊκών δυνάμεων γύρω από τη πολιτική του ΚΚΕ, την ευρύτερη συμπόρευση στο εργατικό - λαϊκό κίνημα. Εκεί βρίσκεται η διέξοδος, εκεί βρίσκεται η ελπίδα».

Επειτα ο λόγος δόθηκε στη μουσική. Τραγούδια που το άκουσμά τους γινόταν πράξη αντίστασης κατά τη διάρκεια της χούντας, αλλά και τραγούδια που διαχρονικά συνδέθηκαν με τους αγώνες του λαού μας για λευτεριά, για δικαιοσύνη, για προκοπή, για τη ζωή που του αξίζει, διαδέχονταν το ένα το άλλο, σε ένα πρόγραμμα που επιμελήθηκε ο Γιάννης Παπαζαχαριάκης και πλαισιώθηκε από εξαιρετικούς ερμηνευτές: Γρηγόρης Βαλτινός, Αλεξάνδρα Γκουντούλια, Κώστας Θωμαΐδης, Βιολέτα Ικαρη, Δημήτρης Κανέλλος, Μανώλης Μητσιάς, Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης και Διονύσης Τσακνής μοιράστηκαν τη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου, ξεσηκώνοντας το χειροκρότημα του κοινού από τις πρώτες νότες.

• Ο «Ριζοσπάστης» θα επανέλθει τις επόμενες μέρες με αναλυτικό ρεπορτάζ από την εκδήλωση.