Την αντιδραστική θέση για βδομάδα τριών - τεσσάρων ημερών, η οποία δυναμιτίζει παραπέρα τις εργασιακές σχέσεις και αποτελεί το όχημα για τη μεταφορά των συνεπειών της κρίσης στα λαϊκά στρώματα, επαναφέρει στο προσκήνιο η Ευρωπαϊκή Ενωση.

Στη διάρκεια συνεδρίασης της Επιτροπής Παρακολούθησης του ΕΣΠΑ (Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς 2007 - 2013), που έγινε χτες, ο Χ. Κίνζελε, στέλεχος του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταμείου (ΕΚΤ), παρότρυνε, με την ομιλία του, την ελληνική κυβέρνηση να υιοθετήσει τη βδομάδα των τριών - τεσσάρων ημερών για τις επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν προβλήματα... Επιχειρηματολογώντας στην άποψη αυτή, υποστήριξε ότι με τον τρόπο αυτό θα διατηρηθούν οι θέσεις εργασίας και δε θα διακοπεί η δραστηριότητα σε επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν σήμερα προβλήματα λόγω της οικονομικής κρίσης. Επαναφέρει, δηλαδή, το εκβιαστικό δίλημμα μειωμένη απασχόληση και παράλληλη μείωση των αποδοχών, ή ανεργία.

Το γεγονός ότι η θέση αυτή διατυπώνεται από έναν παράγοντα της ΕΕ που δε θεωρείται υψηλόβαθμος, δεν πρέπει και να υποτιμηθεί, δεδομένου ότι δεν αποτελεί προσωπική του άποψη, αλλά συνολικότερη άποψη της ίδιας της ΕΕ και των οργάνων της. Επιβεβαιώνεται έτσι αυτό που ο «Ρ» σημείωσε από την πρώτη στιγμή, ότι δηλαδή και οι αντίστοιχες, προ καιρού, δηλώσεις-αξιώσεις του προέδρου του ΕΒΕΑ, Κ. Μίχαλου, δεν έγιναν εν θερμώ, αλλά εντάσσονται σε ένα γενικότερο στρατηγικό πλαίσιο, που έχουν συνδιαμορφώσει ΕΕ και ευρωπαϊκά μονοπώλια. Το «σπάσιμο» εξάλλου του εργάσιμου χρόνου σε ενεργό και ανενεργό, εργασία τριών - τεσσάρων ημερών, αποτελεί πλέον διεθνή πρακτική και εφαρμόζεται από τις πολυεθνικές εταιρείες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη.

Ο εκπρόσωπος του ΕΚΤ ζήτησε εξάλλου τον ...εκσυγχρονισμό της λειτουργίας του ΟΑΕΔ, σε ό,τι αφορά στα προγράμματα των αποκαλούμενων ενεργητικών πολιτικών απασχόλησης. Συγκεκριμένα, ανέφερε ότι τα χρήματα που χορηγούνται από το ΕΚΤ για τη χρηματοδότηση των πολιτικών αυτών (ενίσχυση των εργοδοτών για προσλήψεις προσωπικού) να μην τα διαχειρίζεται από μόνος του ο ΟΑΕΔ, αλλά στη διαχείριση να συμμετέχουν και ιδιωτικοί φορείς, πανεπιστήμια, κλπ. Πρότεινε, δηλαδή, τα χρήματα που καταλήγουν στους εργοδότες, να τα διαχειρίζονται οι ίδιοι οι εργοδότες...

Η πολιτική εξωραϊσμού της Ευρωπαϊκής Ενωσης και η όλο και πιο απροκάλυπτη ταύτιση με τη σοσιαλδημοκρατία, όπως και η καλλιέργεια αυταπατών στο λαό πως η καπιταλιστική κρίση μπορεί να αντιμετωπιστεί στα πλαίσια της διαχείρισης του υπάρχοντος συστήματος, αποτυπώνονται στους «τέσσερις κεντρικούς άξονες δράσης πάνω στους οποίους θα κινηθεί ο ΣΥΝ το επόμενο διάστημα», όπως τους παρουσίασε την Τρίτη κατά τη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας του κόμματος ο πρόεδρος του Α. Τσίπρας.

Γύρω από τον άξονα περί ...«αλλαγής του συμφώνου σταθερότητας», αποτυπώνεται η αγωνία του ΣΥΝ για να μην αγγίξει η λαϊκή αγανάκτηση που πυροδοτεί η κρίση τα ιερά και τα όσια του ευρωμονόδρομου, δηλαδή τις πολιτικές που τροφοδοτούν την κρίση. Ετσι, επιχειρείται να στηθούν προστατευτικά αναχώματα μπροστά στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Οι άλλοι τρεις άξονες, όπως παρουσιάζονται στην «Αυγή», είναι η «ανάγκη αναδιανομής του πλούτου μέσα από μια δίκαιη φορολογική μεταρρύθμιση», η «επανάκτηση σε δημόσιο έλεγχο κεντρικών πυλώνων της οικονομίας, όπως η Εθνική Τράπεζα, η Αγροτική Τράπεζα και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο» και η «δημιουργία 100.000 θέσεων εργασίας, μέσω της αναγέννησης του κοινωνικού κράτους άλλα προγράμματα δημοσίων επενδύσεων». Βέβαια, ακόμα και αυτή η διαχειριστική και αδιέξοδη πολιτική, που εκφράζεται μέσα από τους παραπάνω άξονες, θα προσέκρουε στις κατευθύνσεις και τα ασφυκτικά πλαίσια που έχει θέσει η Ευρωπαϊκή Ενωση, μέσω του Μάαστρχτ και των μεταγενέστερων Συνθηκών της «ευρωπαϊκής ενοποίησης» στις οποίες υποκλίνεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

Στα πλαίσια αυτών των αξόνων της πολιτικής του ΣΥΝ κινήθηκε και ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, Α. Αλαβάνος, ο οποίος σε δηλώσεις του χτες από το Ηράκλειο, με αφορμή και την επίσκεψη του πρωθυπουργού στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, μίλησε για την ανάγκη μιας κυβέρνησης που θα «καταλάβαινε τα αυτονόητα». Δίνοντας ο ίδιος την επεξήγηση, είπε ότι αυτά τα «αυτονόητα» που «λείπουν από τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση» είναι, μεταξύ των άλλων, ότι η κυβέρνηση «δεν πρέπει να στηρίζει τους τραπεζίτες, αλλά κοινωφελείς τράπεζες». Σπέρνει, δηλαδή, στους εργαζόμενους την αυταπάτη πως στο καπιταλιστικό σύστημα που ζούμε υπάρχουν και καλοί τραπεζίτες, οι ιδιοκτήτες των ...κοινωφελών τραπεζών, που πολιτεύονται όχι για την απόσπαση όλο και μεγαλύτερων κερδών αλλά για το ...κοινό όφελος και προτρέπει την κυβέρνηση να τους ...ανακαλύψει και να τους ενισχύσει σε βάρος των ...κακών τραπεζιτών.