Στο επίκεντρο των αγώνων είναι η εναντίωση στην αναθεώρηση του άρθρου 16, στο νόμο - πλαίσιο, συνολικότερα στην αντιεκπαιδευτική πολιτική. Η πρόσφατη δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου, Θ. Ρουσόπουλου, σύμφωνα με την οποία επίκειται η κατάθεση του νέου νόμου - πλαίσιου, μαρτυρά ότι η επίθεση είναι συνολική και θα γενικευτεί άμεσα. Τα μέτρα αυτά αποτελούν κομμάτια της στρατηγικής της ΕΕ για την ανώτατη εκπαίδευση, της Μπολόνια και της Λισαβόνας. Στόχος είναι η ακόμα μεγαλύτερη υποταγή των ιδρυμάτων στις ανάγκες του κεφαλαίου, το βάθεμα της ιδιωτικοποίησης και της υποβάθμισης της Παιδείας, η εξυπηρέτηση των γενικότερων αναγκών του κεφαλαίου για αύξηση της κερδοφορίας του μέσα από την ένταση της εκμετάλλευσης των αποφοίτων, η διαμόρφωση φτηνού ευέλικτου εργατικού δυναμικού.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, οξύνεται η πολιτική αντιπαράθεση στα αμφιθέατρα. Η στάση των πολιτικών δυνάμεων που παρεμβαίνουν δεν μπορεί παρά να κρίνεται από τους φοιτητές και τους σπουδαστές, οι οποίοι πρέπει, με βάση και την τωρινή πείρα τους να βγάλουν πολιτικά συμπεράσματα.

Η κυβερνητική παράταξη, η ΔΑΠ, σε ορισμένους μάλιστα χώρους μαζί με την παράταξη του ΠΑΣΟΚ, την ΠΑΣΠ (π.χ. Πάντειο, Γεωπονική, σε αρκετά ΤΕΙ κ.α.), έχει σαφή εντολή να αποσπάσει τη συναίνεση των φοιτητών σε αυτά τα μέτρα, να διαφημίσει αυτήν την πολιτική. Για το λόγο αυτό, υπερασπίζεται μαχητικά τις αντιδραστικές αλλαγές, αναμασώντας σαν καλό παπαγαλάκι τα επιχειρήματα της κυβέρνησης για την ανάγκη να «γίνουν τομές στα ΑΕΙ». Δεν μπορεί όμως να απαντήσει πειστικά στο ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, που προωθούν την αντιμεταρρύθμιση, είναι υπεύθυνοι για τη σημερινή άθλια κατάσταση, εξαιτίας της πολιτικής που υλοποιούν όλα αυτά τα χρόνια. Οι σημερινές «αλλαγές» είναι ακριβώς συνέχεια αυτής της πολιτικής και θα έχουν χειρότερες συνέπειες από αυτές που ζουν σήμερα οι φοιτητές και οι σπουδαστές.

Η επιστράτευση της κινδυνολογίας («θα χάσουμε το τρένο της Ευρώπης», «δε θα είμαστε ανταγωνιστικοί»), επίσης δεν μπορεί να πείσει. Μια απλή παρατήρηση στο τι συμβαίνει στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες είναι αρκετή για να καταλάβει κανείς ποιο είναι αυτό το «τρένο»: ιδιωτικοποιημένα ιδρύματα (π.χ. στη Μ.Βρετανία τυπικά υπάρχει μόνο ένα ιδιωτικό ή μη κρατικό πανεπιστήμιο, αυτό του παλατιού και όλα τα υπόλοιπα θεωρούνται δημόσια!), δίδακτρα, γνώσεις μιας χρήσης και υποβαθμισμένες σπουδές, έρευνα για τις πολυεθνικές με επικίνδυνα «αποτελέσματα» και επιστημονική σφραγίδα κτλ. Μάλιστα σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες οι δήθεν μηχανισμοί «διασφάλισης» της ποιότητας, όπως η αξιολόγηση (που παρουσιάζεται στη χώρα μας σαν κοσμογονία) έχει αποδειχθεί ότι ήταν και είναι μοχλός εκβιασμού για να επιταχυνθούν οι αντιδραστικές αυτές αναδιαρθρώσεις! Δεν είναι τυχαίο ότι η ΔΑΠ αποδοκιμάζεται μαζικά σε όλες σχεδόν τις γενικές συνελεύσεις.

Η αδυναμία σε πολλές περιπτώσεις της ΔΑΠ να πείσει για όλα αυτά, οδηγεί τα στελέχη της να μεταχειρίζονται μεθόδους τρομοκράτησης και πιέσεων μέσω και του μηχανισμού που διατηρεί στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ. Οι εμπρηστικές δηλώσεις της κυβέρνησης για «μειοψηφίες που κινητοποιούνται» εξωθούν τα στελέχη της ΔΑΠ σε πρακτικές τραμπουκισμού, ακόμα και σε βάρος μελών τους που διαφωνούν στις γενικές συνελεύσεις (Πάντειο, Πανεπιστήμιο Πειραιά κ.α.), σε επιθέσεις σε βάρος φοιτητών (ΤΕΦΑΑ, Νομική, ΤΕΙ Σερρών κ.α.).

Η παράταξη της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ, η ΠΑΣΠ, με βάση την ενεργητική στήριξη που παρείχε και παρέχει το ΠΑΣΟΚ στην πολιτική αυτή και έχοντας τις δικές της σημαντικές ευθύνες όλα αυτά τα χρόνια που στηρίζει και υπερψηφίζει την ίδια πολιτική, προσπαθεί με αγωνία να σώσει τα προσχήματα, να συμβάλει στην πολιτική αθώωση του ΠΑΣΟΚ. Αναγκάζεται να πει «όχι» στην αναθεώρηση του άρθρου 16, το οποίο συνοδεύεται με πολλά άλλα «ναι». Λέει «ναι» στην επιχειρηματική δραστηριότητα στα ιδρύματα, «ναι» στην αξιολόγηση - ιδιωτικοποίηση (αρκεί να είναι... ακαδημαϊκή!), «ναι» στις ευρωπαϊκές κατευθύνσεις για την Παιδεία (που γεννούν όλα αυτά τα μέτρα), «ναι» σε ορισμένες πλευρές του νέου νόμου - πλαίσιου. Εχει ψηφίσει «ναι» στην ιδιωτικοποίηση ορισμένων πλευρών της λειτουργίας των ιδρυμάτων όπως η σίτιση, η στέγαση, τα γραφεία διασύνδεσης, τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά. Και ασφαλώς έχει στηρίξει από κοινού με τη ΔΑΠ διοικήσεις, προέδρους και πρυτανικές αρχές, που προωθούν όλα αυτά τα μέτρα.

Η παράταξη του ΣΥΝ (ΔΙΚΤΥΟ) και η ΕΑΑΚ, ιδίως το τελευταίο διάστημα αποκαλύπτουν το τυχοδιωκτικό τους χαρακτήρα. Η στάση τους δείχνει ότι σε καμία περίπτωση δεν έχουν προσανατολισμό σύγκρουσης με την πολιτική ΕΕ - ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, όπως φαίνεται από τα αιτήματα που προβάλλουν και τις συμμαχίες που επιδιώκουν να σχηματίσουν. Δεν είναι τυχαίο ότι τη βδομάδα που πέρασε αρνήθηκαν σε πολλούς συλλόγους να στηρίξουν τα ίδια αγωνιστικά πλαίσια πάλης που είχαν στηρίξει λίγες μέρες πριν, με τον κίνδυνο να σταματήσουν οι κινητοποιήσεις (Πάντειο, Χημικό, Μαθηματικό, Νομική κ.α.). Στο αναγκαίο, ελλείψει ΕΦΕΕ, ζήτημα του συντονισμού των συλλόγων προσπαθούν να πάρουν λευκή επιταγή από τις γενικές συνελεύσεις έτσι ώστε, μετά από αυτές, σε κάποιες δήθεν ανοιχτές «επιτροπές» (όπου συμμετέχουν μόνο εκπρόσωποι παρατάξεων) να υπονομεύσουν τις αποφάσεις και να περάσουν τη δική τους λογική ως «απόφαση συλλόγου» (είναι χαρακτηριστικό ότι σε αυτές τις «ανοιχτές» επιτροπές κάποιων συλλόγων του ΕΜΠ, της Ιατρικής και της Φιλοσοφικής, κατέθεσαν ψήφισμα για καταδίκη της Πανσπουδαστικής!!!).

Τα μέλη της ΕΑΑΚ στην πανελλαδική συνάντηση συντονισμού των φοιτητικών συλλόγων, την Τετάρτη 17 Ιανουαρίου στο Πολυτεχνείο, αποχώρησαν με τη δικαιολογία ότι συνεδρίαζε η Σύγκλητος του ΕΜΠ για να άρει το άσυλο(!!) κάτι το οποίο φυσικά ποτέ δε συνέβη. Οι εκπρόσωποι των συλλόγων που παρέμειναν κατέληξαν σε κείμενο συντονισμού της δράσης τους. Ωστόσο, την επομένη ημέρα, δόθηκε στη δημοσιότητα από στελέχη της ΕΑΑΚ ένα κείμενο με τον τίτλο «Ανακοίνωση του συντονιστικού των γενικών συνελεύσεων»! Το ποιος το συνέταξε, ποιες «γενικές συνελεύσεις» υπογράφουν κλπ., είναι ένα ερώτημα. Ετσι εξηγείται, όμως τελικά, η πεισματική προσπάθεια της ΕΑΑΚ, να μην ορίζονται από κάθε γενική συνέλευση αντιπρόσωποι των φοιτητών για τις συναντήσεις συντονισμού, που θα μεταφέρουν την απόφαση, θα δίνουν λόγο και θα ελέγχονται από όλους τους φοιτητές του κάθε συλλόγου. Η στάση τους θέλει, τελικά, να αποτρέψει την πλατιά μάζα από τη συμμετοχή, για να μπορούν να κάνουν, στο παρασκήνιο, μακριά από τους φοιτητές τα παζάρια τους, τις συνεργασίες και τις συμμαχίες τους, στο όνομα όμως των ίδιων των φοιτητών, ως «εκπρόσωποί» τους.

Φοιτητές και σπουδαστές πρέπει να βάλουν στην άκρη όλες αυτές τις λογικές της υποταγής ή του συμβιβασμού στην πολιτική αυτή. Το κρίσιμο ζήτημα που αναδεικνύεται σήμερα είναι η με κάθε τρόπο όξυνση της πάλης, η κλιμάκωση του αγώνα, ώστε να εμποδιστούν τα μέτρα αυτά. Να αναπτυχθεί μια πραγματικά πολύμορφη παγκινητοποίηση, με καταλήψεις, συλλαλητήρια και πλατιά ενημέρωση όλου του λαού. Να μπουν χιλιάδες παραπάνω φοιτητές και σπουδαστές στη μάχη.

Ταυτόχρονα, όμως, για να είναι αποτελεσματική η πάλη και να ανοίγει δρόμο για μια αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών, απαιτείται η ισχυροποίηση του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος. Να πυκνώσει η συμμετοχή τόσο στις μαζικές διεργασίες, στις γενικές συνελεύσεις, όσο και στην υλοποίησή τους. Να μη μένει στην καταδίκη των μέτρων, αλλά να προβάλλει διεκδικήσεις που να ανταποκρίνονται στην απαίτηση για ολόπλευρη μόρφωση, για απόφοιτους ικανούς να απαιτούν μόνιμη και σταθερή δουλιά. Να αναπτύσσει την κοινή δράση με τους εργαζόμενους και όλο το λαό κόντρα σε λογικές που θεωρούν το ζήτημα της εκπαίδευση υπόθεση κάποιων ειδημόνων της εκπαίδευσης ή κάποιων συνδικαλιστικών ηγεσιών. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ριζική αλλαγή του συσχετισμού δύναμης σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ.

Τα μέλη και οι φίλοι της ΚΝΕ πρέπει να δώσουν όλες τις δυνάμεις το επόμενο διάστημα, ώστε να δοθεί με επιτυχία η μάχη της συνέχισης και της κλιμάκωσης του αγώνα, σε κάθε σύλλογο, σε κάθε σχολή, καλώντας όλους τους φοιτητές και τους σπουδαστές να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους και να μπουν μαχητικά μπροστά!