(...)

Η δική μας ευθύνη είναι να μη συμβιβαστούμε, να αντιπαλέψουμε πιο αποφασιστικά την απογοήτευση, την παθητικοποίηση, τον ατομισμό. Να είμαστε μέσα στις διεργασίες, να πρωτοστατούμε ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά στις διεκδικήσεις της νεολαίας, να βοηθάμε να βγάζει πολιτικά συμπεράσματα, να συνδέουμε τις νεανικές ανάγκες και προσδοκίες με την πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ και το πώς αυτή μπορεί να γίνει πράξη, ώστε «αυτή η διαμαρτυρία, ιδιαίτερα των νέων, να εκφραστεί με την ενεργό συμμετοχή στο κίνημα, στην οργανωμένη πάλη και διεκδίκηση, να αποκτήσει ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, να συναντηθεί με την ανατρεπτική πολιτική του ΚΚΕ».

Αν και η σημερινή νεολαία βρίσκεται περικυκλωμένη από τα ιδεολογικά «πυρά» της αστικής τάξης, έχουμε πλέον περισσότερες αποδείξεις για να συνειδητοποιείται ότι οι νέοι εργαζόμενοι και άνεργοι, οι νέοι των εργατικών - λαϊκών οικογενειών δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα θετικό από το παλιό και ξεπερασμένο ιστορικά καπιταλιστικό σύστημα.

Εχουμε, φυσικά, και κάτι πολύ περισσότερο: Την υπεροχή της ιδεολογίας και της πολιτικής μας, της δράσης μας.

Αυτό το συμπέρασμα έχει ιδιαίτερη αξία σήμερα που επιχειρείται η αναμόρφωση της σοσιαλδημοκρατίας και για ακόμη μία φορά η καλλιέργεια αυταπατών ότι μπορεί να υπάρξει αριστερή - φιλολαϊκή διαχείριση της βαρβαρότητας του καπιταλισμού. Με αυτήν τη γραμμή δουλεύουν στο κίνημα οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού και με την επιδίωξη να το μετατρέψουν σε σκαλοπάτι για την κυβερνητική εναλλαγή. Το έργο παίζεται σε επανάληψη, αλλά για πολλούς νέους θεωρείται «πρώτη προβολή». Γι' αυτό έχει μεγάλη αξία να μεταδώσουμε στη νεολαία την ιστορική πείρα - πρόσφατη και παλαιότερη - συμμετοχής ΚΚ σε αστικές κυβερνήσεις, σε «λαϊκά μέτωπα» κ.ο.κ. Γι' αυτό έχει μεγάλη αξία να μεταδώσουμε στη νεολαία την ιστορική πείρα και την πιο πρόσφατη, της τελευταίας 15ετίας. Αν κάτι αποδείχτηκε περίτρανα όλα αυτά τα χρόνια, είναι ότι δεν μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα προς όφελος του λαού υπηρετώντας τους στόχους των επιχειρηματικών ομίλων, δηλαδή χωρίς σύγκρουση, χωρίς ρήξη με την εξουσία του κεφαλαίου, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ. Οσοι υπόσχονταν κάτι τέτοιο, αποδείχτηκαν οι καλύτεροι σύμμαχοι του κεφαλαίου, υπονόμευσαν το κίνημα, έσπειραν την απογοήτευση και τη λογική ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική» έξω από το πλαίσιο του εκμεταλλευτικού συστήματος.

Στον αντίποδα, η ελπίδα βρίσκεται στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, στην προοπτική της κοινωνικής συμμαχίας και της συγκρότησης ενός ενιαίου, πανελλαδικού, μαχητικού κινήματος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, με αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, που θα αποσπά κατακτήσεις και θα ανοίγει τον δρόμο για συνολική σύγκρουση με την αστική τάξη και την εξουσία της. Στην οργάνωση και ανάπτυξη αγώνων για τη βελτίωση του συσχετισμού σε κάθε χώρο, με την επεξεργασία κατάλληλου περιεχομένου, επιχειρημάτων, συνθημάτων και στόχων πάλης που θα αφορούν όλες τις πλευρές της ζωής της νεολαίας, τις σύγχρονες ανάγκες της, φωτίζοντας τον δρόμο για την οριστική απαλλαγή από το σύστημα της εκμετάλλευσης. Εκεί κατατίθεται η δράση του ΚΚΕ, με στόχο να μετατρέπει την υπαρκτή αμφισβήτηση σε σύγκρουση με την κυρίαρχη πολιτική, με την καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία, σε θέληση και πάλη για την οικοδόμηση της νέας, σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας.

Συμπερασματικά, οι σύγχρονες ανάγκες της ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης στους χώρους της νεολαίας απαιτούν αναβαθμισμένο ιδεολογικό και πολιτικό εξοπλισμό για τα μέλη και τα στελέχη της ΚΝΕ. Εχει ιδιαίτερη σημασία η αφομοίωση του Προγράμματος του ΚΚΕ, των συμπερασμάτων από τη μελέτη της Ιστορίας του ΚΚΕ και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, την πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης τον προηγούμενο αιώνα, τις αιτίες νίκης της αντεπανάστασης. Οπως επίσης να μελετάμε και να αξιοποιούμε τις σύγχρονες επεξεργασίες του Κόμματος σε ζητήματα Ιστορίας, οικονομίας, επιστήμης, εκπαίδευσης, την πλούσια δράση του στον τομέα του πολιτισμού, όπως κάνουμε με το Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» (...).