Πυκνώνουν το τελευταίο διάστημα οι γραφίδες στον αστικό Τύπο, που με διάφορες αφορμές χρεώνουν στην κυβέρνηση «αναποτελεσματικότητα» με διπλό στόχο: Από τη μια για να ασκήσουν πίεση, ώστε να προχωρήσει ταχύτερα και με μεγαλύτερη πυγμή το αντιλαϊκό έργο, όχι μόνο με την έγκριση φιλεργοδοτικών νόμων από τη Βουλή, αλλά και τη γενικευμένη εφαρμογή όσων ψηφίστηκαν έως τώρα. Οι ίδιοι που προσάπτουν στην κυβέρνηση «αναποτελεσματικότητα», επιχαίρουν για το γεγονός ότι αυτή η κυβέρνηση έχει κάνει τόσες φιλομονοπωλιακές μεταρρυθμίσεις μέσα σε ενάμιση περίπου χρόνο, όσες δεν έχουν γίνει στην Ελλάδα τα τελευταία δέκα και πλέον χρόνια.

Την ίδια άσφαιρη κριτική ασκεί στην κυβέρνηση και η ΝΔ, η οποία, κατά δήλωσή της, έχει ψηφίσει μαζί με το ΠΑΣΟΚ περισσότερους από τους μισούς νόμους που η κυβέρνηση έχει φέρει στη Βουλή. Για τους υπόλοιπους, έχει διατυπώσει επιμέρους ενστάσεις, τις οποίες κωδικοποιεί σε δικές της προτάσεις, που στόχο έχουν να επιταχύνουν την ένταση και το εύρος των ανατροπών που προβλέπει το μνημόνιο. Καμιά αναποτελεσματικότητα δε χαρακτηρίζει την κυβέρνηση και το έργο της. Αντίθετα, είναι η πιο παραγωγική κυβέρνηση που είχε στη υπηρεσία της η ντόπια πλουτοκρατία τα τελευταία χρόνια.

Αυτός είναι, άλλωστε, και ο λόγος για τον οποίο η (δοκιμασμένη σε τέτοιες αντιλαϊκές αποστολές) σοσιαλδημοκρατία επιλέχτηκε να ασκήσει διαχείριση σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο για τα συμφέροντα της αστικής τάξης και τη σταθερότητα του πολιτικού της συστήματος. Το γεγονός ότι καταγράφονται αποκλίσεις από τις επιθυμίες και τους αντιλαϊκούς τους στόχους, έχει να κάνει με το βάθος της κρίσης και με το φόβο που αισθάνονται για το λαϊκό παράγοντα, το δυνάμωμα και τη ριζοσπαστικοποίηση του εργατικού λαϊκού κινήματος, την παραπέρα ενίσχυση του ΚΚΕ στα λαϊκά στρώματα.

Από εδώ προκύπτει και ο έτερος στόχος της προπαγάνδας περί «αναποτελεσματικότητας». Προσπαθούν να πείσουν το λαό ότι η διαχείριση της κρίσης από μια συγκεκριμένη κυβέρνηση είναι αυτή που δημιουργεί τα αδιέξοδα, και όχι αυτό καθ' αυτό το σύστημα και οι αντιφάσεις του που οξύνονται σε συνθήκες κρίσης, κάνοντας το καπιταλιστικό θηρίο πιο αιμοβόρο και πιο αντιδραστικό απέναντι στην εργατική τάξη και το λαό. Σε κάθε περίπτωση, θέλουν να κρατήσουν «ζεστό» το ενδεχόμενο να προωθήσουν αλλαγές στο κυβερνητικό επίπεδο, με την επίπλαστη προσδοκία ότι «κάτι μπορεί να αλλάξει».

Καλλιεργούν σκόπιμα αυταπάτες στο λαό ότι τα χειρότερα, που διαρκώς βγαίνουν μπροστά του, δεν είναι νομοτέλεια στον καπιταλισμό, αλλά συνέπεια μιας μη αποτελεσματικής δήθεν διαχείρισης. Θέλουν να καλλιεργήσουν τη μοιρολατρία και το συμβιβασμό, να κρύψουν ότι οι όποιες δυσκολίες αντιμετωπίζει σήμερα το αστικό πολιτικό σύστημα στο να ξεδιπλώσει την επίθεση με τους ρυθμούς και το εύρος που απαιτούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, οφείλονται ακριβώς στην πίεση του λαϊκού παράγοντα, που αν συνειδητοποιήσει τη δύναμή του και αντεπιτεθεί μέσα από το ταξικό κίνημα, μπορεί να σαρώσει τα πάντα.

Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος για τον οποίο βουλευτές και στελέχη του ΠΑΣΟΚ, παρά τη γενική τους συμφωνία με τη στρατηγική που υλοποιείται μέσω του μνημονίου με την τρόικα, εκφράζουν κατά καιρούς επιμέρους «ενστάσεις» με πλευρές του κυβερνητικού έργου. Αυτοί, όπως και άλλοι, νιώθουν στο σβέρκο τους την πίεση από τη λαϊκή δυσαρέσκεια και τρέμουν στην ιδέα ότι τα μέτρα που αναπόφευκτα καλείται να νομοθετήσει η κυβέρνηση για λογαριασμό του κεφαλαίου, ενδεχόμενα να αποτελέσουν άμεσα την αφορμή για να ξεχειλίσει το ποτήρι.

Είναι αποκαλυπτική η περίπτωση των αντιδράσεων που προκάλεσε η ρύθμιση για τα «φρουτάκια». Βουλευτές, όπως η Β. Παπανδρέου, που έχουν ψηφίσει τους νόμους για μείωση μισθών και συντάξεων, για αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, εμφανίζονται να εγείρουν θέμα «ηθικής» (!) στη γενικευμένη χρήση του τζόγου σαν εισπρακτικό μέσο από την κυβέρνηση. Την ίδια ώρα, καταθέτουν όρκους πίστης στο μεσοπρόθεσμο δημοσιονομικό πρόγραμμα, το οποίο προβλέπει την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, αρχικά μέχρι το ύψος των 50 δισ. και επιπλέον μέτρα - λαιμητόμο για την εργατική λαϊκή οικογένεια.

Η αναταραχή στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, αλλά και οι διεργασίες στα άλλα κόμματα, σαν αποτέλεσμα της στάσης τους απέναντι στην κυρίαρχη πολιτική, πρέπει να γεμίζει με αυτοπεποίθηση το λαό ότι έχει τη δύναμη να τους κλονίσει. Οχι για να αλλάξουν ρότα και να πάρουν φιλολαϊκά μέτρα, όπως αποπροσανατολιστικά διατείνονται οι δυνάμεις του οπορτουνισμού, αλλά για να αποσταθεροποιηθεί όσο γίνεται περισσότερο το αστικό πολιτικό σύστημα, δηλαδή η κυβέρνηση και οι επίδοξοι αντικαταστάτες της στη διαχείριση της αστικής εξουσίας. Οσες ελεγχόμενες τριβές κι αν εκδηλωθούν εντός του ΠΑΣΟΚ, όσες διασπάσεις κι αν υποστεί η ΝΔ, αυτά τα κόμματα και οι παραφυάδες τους δε θα πάψουν ποτέ να εκπροσωπούν πολιτικά το κεφάλαιο, να πασχίζουν για τα συμφέροντά του.

Μόνη διέξοδο για το λαό είναι με την πάλη του να τους καταστήσει ανίκανους να κουμαντάρουν τα πράγματα, να μη βρίσκουν τόπο να σταθούν οι ελιγμοί και η προπαγάνδα τους. Γι' αυτό χρειάζεται αλλαγή των συσχετισμών από το εργοστάσιο μέχρι τη Βουλή. Για να αποδυναμώνονται και να κόβονται τα πλοκάμια τους μέσα στο κίνημα και το λαό. Να ακυρώνεται κάθε προσπάθεια χειραγώγησης του κινήματος με το ανακάτεμα σεναρίων που έχουν κοινό παρονομαστή τη διαχείριση και επιδείνωση της βαρβαρότητας που βιώνει η λαϊκή οικογένεια.

Το αστικό πολιτικό σύστημα και οι πυλώνες του έχουν πλήρη συναίσθηση των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν και θα αυξάνονται στην προσπάθειά τους να διαχειριστούν την κρίση προς όφελος του κεφαλαίου και ενάντια στο λαό. Είναι αυτός ο κυριότερος λόγος για τον οποίο, από τη μια, επιτίθενται στο ΚΚΕ και συκοφαντούν κάθε εργατικό αγώνα, με ιδιαίτερο μίσος για το ταξικό κίνημα, και την ίδια ώρα τα επιτελεία τους ζυμώνουν σενάρια για μεταμφίεση του αστικού συστήματος, προκειμένου να μην αμφισβητηθεί η αστική εξουσία και η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.

Ολοένα και πιο συχνά εμφανίζονται στον αστικό Τύπο στοχευμένα άρθρα και δημοσιεύματα που καλλιεργούν την «αναγκαιότητα» να υπάρξει «εθνική συνεννόηση» μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, προσβλέποντας σε μια ενδεχόμενη κυβερνητική συμμαχία, κύρια ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, που μεσοπρόθεσμα θα μπορούσε να δράσει καταλυτικά στον εγκλωβισμό λαϊκών συνειδήσεων. Με τον ίδιο στόχο καλλιεργούν το έδαφος και για άλλα ενδεχόμενα, δοκιμασμένα και μη, έχοντας μόνιμα το ΚΚΕ στο στόχαστρό τους, επειδή τους πολεμάει με όρους στρατηγικής και αποκαλύπτει την προσπάθεια να μασκαρέψουν το βάρβαρο αστικό πολιτικό σύστημα, πριν αυτό κλονιστεί και απειληθεί από το λαϊκό κίνημα.

Το βέβαιο είναι ότι η αστική τάξη αναζητά εγγυημένες λύσεις σε ό,τι αφορά τη διαχείριση των συμφερόντων της ενάντια στο λαό. Επειδή, όμως, δεν μπορεί αντικειμενικά να προδιαγράψει την πορεία των πραγμάτων, με δεδομένη τη δράση στη χώρα μας ενός ισχυρού Κομμουνιστικού Κόμματος και ενός λαϊκού κινήματος με περγαμηνές στην αναμέτρηση τάξης με τάξη, και επειδή η διάρκεια και το βάθος της κρίσης δημιουργεί ολοένα και πιο σύνθετες δυσκολίες στη διαχείριση της λαϊκής δυσαρέσκειας, τα αστικά επιτελεία ρίχνουν στην αρένα όλα τα προπαγανδιστικά τους όπλα για να τρομοκρατήσουν το λαό.

Αυτή τη σκοπιμότητα υπηρετεί και το ιδεολόγημα περί ακυβερνησίας, που ανέκαμψε τελευταία, με αφορμή τις εξελίξεις στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ και τα ευρήματα δημοσκοπήσεων που δεν δίνουν αυτοδυναμία σε κανένα από τα ΠΑΣΟΚ - ΝΔ. Αναμασούν το παραμύθι ότι ακόμα και πίσω από το παραβάν της κάλπης είναι μονόδρομος για το λαό να σκύψει το κεφάλι και να διαλέξει δήμιο, με τη δικαιολογία ότι αν δεν υπάρξει σταθερή κυβέρνηση να προωθήσει τα μέτρα που προβλέπει η συμφωνία με την τρόικα, οι δανειστές θα σταματήσουν την εκταμίευση των δόσεων και η χώρα θα χρεοκοπήσει.

Επιχειρηματολογούν από τη σκοπιά του κεφαλαίου και όχι του λαού, που έχει ήδη πτωχεύσει με τη διαρκή υποτίμηση της εργατικής του δύναμης και τη μονοπώληση τομέων της παραγωγής που έχουν στρατηγική σημασία για την αναπαραγωγή της. Ακόμα κι αν δεν υπάρξει αυτοδυναμία, το κεφάλαιο και τα κόμματά του θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να μην πάει ούτε λεπτό πίσω η υλοποίηση της αντιλαϊκής στρατηγικής στην οποία ομονοούν, παρά τις επιμέρους διαφωνίες τους.

Οι εργαζόμενοι και ο λαός δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από μια ισχυρή κυβέρνηση ή από τις κυβερνητικές παραλλαγές που σχεδιάζονται στο παρασκήνιο. Οποιος και όποτε εκλεγεί, μόνος του ή με συμμάχους στην κυβέρνηση, θα συνεχίσει την ίδια αντιλαϊκή πολιτική με χειρότερους μάλιστα όρους για το λαό. Αδύναμες και ασταθείς κυβερνήσεις, με εξασθενημένους και φοβισμένους πολιτικούς συμμάχους είναι αυτό που συμφέρει το λαό. Εκεί πρέπει να κατευθύνει την πάλη του: Στη διεύρυνση των χαραμάδων που ανοίγει με τους αγώνες του στο αστικό πολιτικό σύστημα, μέχρι την ανατροπή του.

Αυτό πρακτικά σημαίνει κάτω το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, πάνω το ΚΚΕ. Κάτω οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες, πάνω το ΠΑΜΕ και το ταξικό κίνημα παντού. Σημαίνει βάθεμα της λαϊκής συμμαχίας, για το κέρδισμα της λαϊκής εξουσίας, που θα οργανώσει την οικονομία με αποκλειστικό κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.