Για ακόμα μια φορά επιχειρεί να μετατοπίσει στους υγειονομικούς αλλά και στους ασθενείς τις δικές του ευθύνες και τις ευθύνες της κυβέρνησης.

Με πρόσχημα την ύπαρξη των όποιων προβλημάτων και στόχο να δικαιολογήσει τις ιδιωτικοποιήσεις που προωθεί στον τομέα της Υγείας, γράφει ο κ. υπουργός:

«Πράγματι υπάρχουν λίστες σε κάποια εξειδικευμένα τμήματα ή για ειδικές χειρουργικές επεμβάσεις σε μερικά τριτοβάθμια νοσοκομεία, κυρίως της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Οι λίστες αποτελούν μέρος ενός ευρύτερου προβλήματος, που έχει να κάνει περισσότερο με την οργάνωση και διοίκηση του συστήματος, αλλά και τη σωστή διαχείριση του ίδιου του ασθενούς».

Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα.

Οι λίστες αναμονής δεν αφορούν μόνο κάποια εξειδικευμένα τμήματα των νοσοκομείων της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Αντίστοιχο φαινόμενο υπάρχει και σε άλλες περιπτώσεις. Σε ακτινοθεραπευτικά, ενδοκρινολογικά, ακτινολογικά τμήματα, ραδιοϊσότοπα, μαστογραφίες, κλπ.

Για παράδειγμα, για ένα ραντεβού στα τακτικά εξωτερικά ιατρεία του ενδοκρινολογικού τμήματος του Νοσοκομείου «Αλεξάνδρας», η αναμονή μπορεί να φθάσει πάνω από τέσσερις μήνες.

Επίσης, λίστες υπάρχουν και σε νοσοκομεία της περιφέρειας.

Βέβαια, υπάρχει ζήτημα ανεπάρκειας των δομών, που είναι όμως αποτέλεσμα της πολιτικής της συρρίκνωσης του δημόσιου τομέα, την οποία ακολουθεί η κυβέρνηση. Η όποια ανάπτυξη συντελείται, αυτή γίνεται άναρχα, χωρίς κανένα σχεδιασμό και κριτήριο την κάλυψη των υγειονομικών αναγκών του λαού.

Στόχος της κυβερνητικής πολιτικής είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη μείωση των κρατικών δαπανών, για την επιτυχία των διαφόρων «σταθεροποιητικών» προγραμμάτων.

Η χώρα μας είναι η προτελευταία χώρα του ΟΟΣΑ στις κρατικές δαπάνες για δημόσιες επενδύσεις στον τομέα της Υγείας. Αντιπροσωπεύουν μόλις το 0,1% του ΑΕΠ, σε αντίθεση με την έντονη επενδυτική δραστηριότητα του ιδιωτικού τομέα.

Η ύπαρξη της λίστας συνδέεται ακόμα με τις τεράστιες ελλείψεις σε ιατρικό και γενικότερα σε εξειδικευμένο προσωπικό. Οι ελλείψεις αυτές συνδέονται με προγενέστερες νομοθετικές ρυθμίσεις των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, που προβλέπουν τη μείωση ουσιαστικά των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα. Σύμφωνα μ' αυτές τις ρυθμίσεις πρέπει να προσλαμβάνεται ένας εργαζόμενος σε αντικατάσταση πέντε αποχωρησάντων. Στις ελλείψεις πρέπει να συνυπολογιστεί και ο μεγάλος αριθμός των ακάλυπτων οργανικών θέσεων εργασίας, χωρίς να μιλάμε για τις κενές θέσεις που υπάρχουν, σύμφωνα με τις αντικειμενικές ανάγκες.

Στα επαρχιακά νοσοκομεία οι ελλείψεις σε υλικοτεχνική υποδομή ή η ανεπαρκής αξιοποίησή της, λόγω της έλλειψης επιστημονικοτεχνικού προσωπικού, παίρνουν δραματικές προεκτάσεις.

Ετσι, σε αρκετές περιπτώσεις δεν παρουσιάζεται το φαινόμενο της λίστας, αλλά το φαινόμενο, τα νοσοκομεία να λειτουργούν σαν διαμετακομιστικά κέντρα των ασθενών σε άλλα νοσοκομεία της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.

Δεν είναι και λίγες οι φορές που υπήρξαν θανατηφόρα περιστατικά εξαιτίας αυτής της κατάστασης.

Τα δημόσια νοσοκομεία υποκαθιστούν την τεράστια έλλειψη κρατικής δομής στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας.

Ενα πολύ μεγάλο μέρος αυτών των αναγκών καλύπτεται από τον ιδιωτικό τομέα, που θησαυρίζει μέσα από τις συμβάσεις με το δημόσιο.

Σύμφωνα με έρευνες («Βήμα» 4/2/01) το 2000 πλήρωσε ο ελληνικός λαός 1,5 τρισ. στον ιδιωτικό τομέα. Το 90% αυτών των δαπανών είναι άμεσες πληρωμές και όχι μέσω των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιριών.

Με αυτό τον τρόπο η κυβερνητική πολιτική διαμορφώνει τις λίστες «πελατών» στην κερδοφόρα αγορά του ιδιωτικού τομέα, και μάλιστα με παραπεμπτικό σημείωμα του δημόσιου τομέα.

Η ικανοποίηση των υγειονομικών αναγκών του λαού μέσα σ' ένα δημόσιο σύστημα υγείας είναι έξω από τους στόχους της κυβέρνησης.

Αλλωστε και στο παρελθόν, υποτίθεται για να αντιμετωπιστεί το διοικητικό πρόβλημα, θεσμοθέτησαν τα συγκροτήματα, που έμειναν στα χαρτιά.

Πήραν μέτρα για τον δήθεν εκσυγχρονισμό του ΕΣΥ, όμως επί σειρά ετών δεν «μπόρεσαν» να λύσουν αυτό το πρόβλημα.

Οι μηχανισμοί διοίκησης των νοσοκομείων είναι δημιουργήματα του κυβερνώντος κόμματος. Υλοποιούν την πολιτική της κυβέρνησης.

Γι' αυτό η κυβέρνηση έχει αποκλειστικά την ευθύνη. Το μόνο πρόβλημα που δεν έλυσε και δε θα λύσει με τα μέτρα διοικητικού χαρακτήρα είναι η εξυπηρέτηση του πολίτη.

Αλλα προβλήματα έλυσε. Αυτά που η ίδια ήθελε, σύμφωνα με τις δικές της επιλογές. Δηλαδή να μετατοπίζει ουσιαστικά τη χρηματοδότηση των νοσοκομείων στα ασφαλιστικά ταμεία ή να αναπτύσσει ιατρικά τμήματα σύμφωνα με τις απαιτήσεις των κομματικών ημετέρων.

Σύμφωνα λοιπόν με στοιχεία της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας που παρουσιάστηκαν στις 28.2.2001, οι ιδιωτικές δαπάνες υγείας εκτινάχτηκαν στα 1,591 τρισ. δραχμές, ενώ πριν μια δεκαετία ήταν 812,784 εκατ. δραχμές (Βλέπε και στοιχεία του Πίνακα 1). Η ιδιωτική δαπάνη ως ποσοστό επί του συνόλου των δαπανών υγείας αντιστοιχεί σε 42,66% και ακολουθεί αυξητική πορεία, τη στιγμή που η δημόσια δαπάνη - ως ποσοστό επί του συνόλου - παρουσιάζει καθοδική πορεία (Βλέπε Πίνακα 2).

Δύο απ' τα βασικά συμπεράσματα της έρευνας είναι τα εξής:

• Από το 1989 έως το 2000, η δαπάνη υγείας αυξάνεται σημαντικά σε σχέση με το ΑΕΠ (από 7,5% σε 9,1%).
• Οι δημόσιες δαπάνες αυξάνονται για το ίδιο διάστημα κατά 0,5 ποσοστιαίες μονάδες, ενώ οι ιδιωτικές κατά 1,2 ποσοστιαίες μονάδες. Αυτή η εξέλιξη αιτιολογεί και την υψηλή συμμετοχή των ιδιωτικών δαπανών, οι οποίες υπερβαίνουν σταθερά τα τελευταία χρόνια το 40% του συνόλου των δαπανών υγείας.

Οπως φαίνεται στον Πίνακα 3 η συμμετοχή στη νοσοκομειακή περίθαλψη φτάνει στο 14,4%, στην ιατρική στο 51% και τη φαρμακευτική στο 42,5%, όταν στις ΗΠΑ - με τα 37 εκατ. ανασφαλίστους - τα αντίστοιχα ποσοστά συμμετοχής είναι: Νοσοκομειακή 3%, Ιατρική 10% και Φαρμακευτική 6%.

Η δημόσια οδοντιατρική ασφάλιση έχει καταργηθεί στην πράξη. Το 1998 οι συνολικές οδοντιατρικές δαπάνες ανήλθαν σε 456 δισ. δραχμές, εκ των οποίων μόνο τα 20 δισ. ήταν δημόσιες δαπάνες, δηλαδή ποσοστό 4,3%.

Οπως φαίνεται στον Πίνακα 4 οι ασθενείς προτιμούν σταθερά - με αυξητική τάση - τα δημόσια νοσοκομεία. Οσον αφορά τις μέρες νοσηλείας η τάση είναι αυξητική στα ιδιωτικά και φθίνουσα στα δημόσια νοσοκομεία.

Στην επιστολή του ο κ. υπουργός αποδίδει τη λίστα στα ογκολογικά περιστατικά, στην καταστροφή του Γενικού Ογκολογικού Νοσοκομείου Κηφισιάς, (ΓΟΝΚ) από το σεισμό της 7/9/99.

Εδώ ο κ. Παπαδόπουλος λέει τη μισή αλήθεια, για να κρύψει ένα μεγάλο ψέμα. Για να συγκαλύψει για άλλη μια φορά τις κυβερνητικές και τις δικές του ευθύνες.

Λίστες υπήρχαν και στο Ογκολογικό Κηφισιάς και στα άλλα δύο ογκολογικά της Αθήνας και πριν το σεισμό. Βεβαίως το ΓΟΝΚ υπέστη σοβαρές ζημιές.

Οι συνέπειες αυτές δε θα υπήρχαν αν έγκαιρα οι προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν αποκαταστήσει τις ζημιές από το σεισμό του '81 και είχαν θωρακίσει αντισεισμικά το κτίριο.

Το νοσοκομείο μπορεί να υπέστη ζημιές από το σεισμό, σταμάτησε όμως, τις λειτουργίες του με ευθύνη της κυβέρνησης. Διότι αρνιόταν πεισματικά τη συνολική μεταφορά των υπηρεσιών του νοσοκομείου, που θα εξασφάλιζε την απρόσκοπτη προσφορά των υπηρεσιών του στους καρκινοπαθείς, σύμφωνα με τις προτάσεις του σωματείου των εργαζομένων, αλλά και των μαζικών φορέων της περιοχής και όχι μόνο.

Οι εργαζόμενοι είχαν προειδοποιήσει την κυβέρνηση ότι η μη λειτουργία του νοσοκομείου θα οδηγούσε στην αύξηση της λίστας αναμονής στα άλλα ογκολογικά νοσοκομεία, με κίνδυνο την υγεία των ασθενών, που έχουν ανάγκη από επείγουσα νοσηλευτική φροντίδα.

Η κυβέρνηση τούς γύρισε προκλητικά την πλάτη.

Η απάντηση του τότε υφυπουργού Υγείας ήταν κυνικότατη στα αιτήματα του σωματείου και των ασθενών. «Να πάνε όπου θέλουν», είχε πει. «Υπάρχουν κι αλλού γιατροί».

Η κυβέρνηση έλεγε ότι το καλοκαίρι του 2000 θα άρχιζαν οι εργασίες ανέγερσης του νέου Ογκολογικού. Και το καλοκαίρι έφυγε και ο χειμώνας του 2001 φεύγει κι ακόμα ανέξοδες υποσχέσεις δίνονται.

Σε άλλο σημείο της επιστολής του ο υπουργός ανακαλύπτει «πλασματικές λίστες» και «αδιαφανείς σκοπιμότητες».

Γράφει λοιπόν: «Πέρα απ' αυτό, θέλω να επισημάνω ότι οι λίστες είναι και "πλασματικές" σε ορισμένα νοσοκομεία ή κλινικές, κάτι εντελώς απαράδεκτο, αφού εξυπηρετούν αδιαφανείς σκοπιμότητες. Σ' αυτό συμβάλλει και η απουσία επαρκούς ενημέρωσης των ασθενών για τις εναλλακτικές λύσεις, που τους προσφέρονται σε άλλες, εξίσου καλές νοσοκομειακές μονάδες της χώρας, λόγω της έλλειψης περιφερειακής συγκρότησης και συντονισμού των μονάδων υγείας. Πόσοι, για παράδειγμα, γνωρίζουν ότι εκτός από τα δύο πολύ γνωστά νοσοκομεία Παίδων της Αθήνας, το "Αγία Σοφία" και το "Αγλαΐα Κυριακού", υπάρχει και το "Παίδων Πεντέλης", με σύγχρονο εξοπλισμό και υψηλού επιπέδου ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό; Η μονομερής ή και στρεβλή ενημέρωση των ασθενών, που τους κατευθύνει σε συγκεκριμένες κλινικές και γιατρούς, συχνά δημιουργεί λίστες αναμονής».

Τώρα ο υπουργός ανακαλύπτει «πλασματικές λίστες», που εξυπηρετούν, μάλιστα, «αδιαφανείς σκοπιμότητες».

Για όλα αυτά φταίνε και πάλι οι εργαζόμενοι και οι αδιαφανείς σκοπιμότητες;

Ακόμα και αν παραδεχτούμε σε ορισμένες περιπτώσεις την πλασματικότητα και αυτό ακόμα δεν είναι αποτέλεσμα του συστήματος υγείας που η κυβέρνηση έχει δημιουργήσει και για το οποίο προεκλογικά καμάρωνε για να μαζέψει ψήφους το ΠΑΣΟΚ;

Δεν εκφράζει την ανεπάρκεια των υπηρεσιών, που προαναφέραμε, που σπρώχνει τον ασθενή απελπισμένα, τη στιγμή της ανάγκης να ψάξει για κάποιο γνωστό για να εξυπηρετηθεί, μια ώρα αρχύτερα; Αυτό το γεγονός έτσι κι αλλιώς δεν αναιρεί την ύπαρξη λίστας, αλλά δηλώνει την ευνοϊκή μεταχείριση σε κάποιους ασθενείς για να εξυπηρετηθούν γρήγορα στα πλαίσια της 4μηνης ή 3μηνης λίστας. Η λίστα όμως, παραμένει λίστα.

Παρ' όλα ταύτα, ο κ. Παπαδόπουλος, αφού διαθέτει τις αντίστοιχες μελέτες και τα στοιχεία γι' αυτούς που δημιουργούν πλασματικές λίστες, γιατί δεν τους παραδίνει στην κριτική της κοινής γνώμης; Γιατί δεν παίρνονται αντίστοιχα μέτρα;

Αν ήθελε με απλές διοικητικές πράξεις θα μπορούσε να αντιμετωπίσει αυτά τα νοσηρά φαινόμενα και να τιμωρήσει τους ενόχους. Δεν είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα.

Οι μηχανισμοί λειτουργίας των νοσοκομείων είναι στελεχωμένοι από την κυβέρνηση και το υπουργείο. Δικοί σας μηχανισμοί είναι κ. υπουργέ, όπως δικές σας είναι και οι ευθύνες.

Δεν μπορεί ο υπουργός να μιλάει για «πλασματικότητα», όταν ουσιαστικά δύο νοσοκομεία Παίδων που βρίσκονται στην Αθήνα καλύπτουν τις ανάγκες, σχεδόν όλης της χώρας.

Ολόκληρες περιοχές στερούνται ακόμα και παιδίατρο ή υπολειτουργούν τα παιδιατρικά τμήματα. Και τα νοσοκομεία του Λεκανοπεδίου, είτε στερούνται αντίστοιχων τμημάτων, είτε υπολειτουργούν εκεί όπου υπάρχουν.

Ποια λογική λέει, ότι οι γονείς πρέπει να πηγαίνουν τα παιδιά τους από το ένα άκρο του Λεκανοπεδίου στο άλλο και με κίνδυνο της ζωής τους, ορισμένες φορές;

Αλλωστε η διακομιδή των περιστατικών γίνεται με ευθύνη του ΕΚΑΒ, για τη λειτουργία του οποίου ευθύνεται το υπουργείο Υγείας, που προΐσταται ο κ. Παπαδόπουλος. Αυτός ρυθμίζει τη λειτουργία του και όχι οι γονείς των παιδιών.

Ακόμα κι αν υπάρχει πρόβλημα ενημέρωσης των ασθενών, ποιος ευθύνεται γι' αυτό; Ο κάθε ασθενής θα ενημερωθεί από μόνος του; Το υπουργείο πρέπει να εξασφαλίσει τη σωστή υπεύθυνη ενημέρωση και τον προσανατολισμό των ασθενών.

Αλλά κι αυτό ακόμα το στοιχειώδες, ο «νοικοκύρης» υπουργός δεν μπορεί να το νοικοκυρέψει. Και δεν μπορεί γιατί είναι βαθύτερο το ζήτημα.

Γιατί ενδοκρινολογικά παιδικά τμήματα λειτουργούν πανελλαδικά μόνο στα δύο νοσοκομεία Παίδων της Αθήνας, το «Αγ. Σοφία» και το «Αγλαΐα Κυριακού».

Αγνοεί για παράδειγμα ότι αντίστοιχο τμήμα δεν υπάρχει στο «Παίδων Πεντέλης»; Και ότι δεν είναι πλήρως αναπτυγμένο το καρδιολογικό τμήμα σ' αυτό; Πώς λοιπόν στα εν λόγω τμήματα η λίστα αναμονής να μη φτάνει μέχρι και το τέλος του Ιούνη, στα άλλα δύο νοσοκομεία Παίδων;

Ανακαλύπτει πλασματικές λίστες εκεί όπου το κράτος έχει την αποκλειστική ευθύνη για τη δραματική έλλειψη παιδιατρικών κλινικών (π.χ. σε καρδιολογικές - οφθαλμολογικές, ενδοκρινολογικές, αλλεργιολογικές κ.ά. ειδικότητες).

Σε κείνα, δηλαδή, τα τμήματα που φθάνει ακόμα και το ίδιο το προσωπικό να μην μπορεί να εξυπηρετήσει ούτε τα δικά του τα παιδιά.

Από όλα αυτά αποδεικνύεται ότι η κυβέρνηση δημαγωγεί. Συκοφαντεί τους υγειονομικούς, τους ασθενείς, για να συγκαλύψει τις ευθύνες της.

Θέλει να κρύψει το χαρακτήρα της πολιτικής της στην υγεία, μιας πολιτικής που στόχος της είναι να διασφαλίσει την κερδοφορία των επιχειρήσεων που επενδύουν στον τομέα της υγείας και να συρρικνώσει τα κοινωνικά δικαιώματα και κατακτήσεις του λαού.

Ο νόμος για την υγεία, που πρόσφατα ψηφίστηκε από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, σίγουρα θα φέρει αλλαγές, αν ο λαός επιτρέψει την εφαρμογή του. Αλλαγές που θα είναι σε βάρος του δημόσιου χαρακτήρα της υγείας.

Λιγότερες και ακριβότερες υπηρεσίες θα πληρώνει ο εργαζόμενος.

Θα μπουν περισσότεροι φραγμοί για τη χρήση κάποιας δημόσιας υπηρεσίας υγείας. Η πολιτική της ΟΝΕ και της προσαρμογής στα νέα δεδομένα, θέλει πελάτες και όχι ασθενείς. Τα νοσοκομεία από υπηρεσίες παροχής περίθαλψης τα θέλει επιχειρήσεις. Τον οικογενειακό γιατρό τον θέλει χωροφύλακα για να εμποδίζει τη δήθεν πλασματική ανάγκη του εργαζόμενου.

Αυτή είναι η λογική της εμπορευματοποίησης, που υπηρετεί η κυβέρνηση και η πολιτική της συνολικότερα και ειδικά στην υγεία.

Για παράδειγμα. Πόσα κρεβάτια θα παραμείνουν για χρήση των εργαζομένων, αφού ένας σημαντικός αριθμός κρεβατιών θα μετατραπούν σε Α' και Β' κατηγορίας για τους «πελάτες» των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιριών;

- Είναι να μη χαίρεται ο Κοντομηνάς;

- Πόσα κρεβάτια θα κλείνονται για τους πελάτες της απογευματινής λειτουργίας των ιδιωτικών ιατρείων μέσα στα δημόσια κατά τα άλλα νοσοκομεία;

Ο manager θα κρίνει για το επείγον και όχι ο γιατρός.

Αυτό θα πει θυσία στο βωμό του κέρδους.

Βεβαίως, ο ασθενής, που για αυτόν κόπτεται υποτίθεται ο υπουργός, θα πληρώνει από την τσέπη του το υψηλά διαμορφωμένο νοσήλιο, αν θα επισκεφθεί νοσοκομείο χωρίς την παραπομπή του προσωπικού γιατρού.

Με όλα αυτά, ο υπουργός μπορεί να επαίρεται σαν επιτυχημένος υπουργός της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, που θα καταργήσει τις «πλασματικές λίστες» στα δημόσια νοσοκομεία και θα δημιουργήσει πραγματικές λίστες στις διάφορες επιχειρήσεις που καραδοκούν με αγωνία.

Τα όποια αρνητικά φαινόμενα υπάρχουν, εκτρέφονται και συντηρούνται σκόπιμα από την κυβέρνηση, για να δημιουργούνται συγχύσεις στο λαό, συσκότιση για τις πραγματικές αιτίες των σοβαρών προβλημάτων που υπάρχουν σήμερα στο λεγόμενο ΕΣΥ.

Τα φαινόμενα αυτά θα εκλείψουν μόνο όταν εξαλειφθούν και οι αιτίες που τα γεννούν και τα αναπαράγουν. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο στα πλαίσια ενός κρατικού συστήματος υγείας, με λαϊκό έλεγχο και συμμετοχή, που θα παρέχει δωρεάν και ισότιμη υγειονομική φροντίδα σε όλο το λαό, χωρίς εξαίρεση και σαφή προσανατολισμό στην πρόληψη και την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας και με αποκεντρωμένες μονάδες υγείας.

Ενα δημόσιο σύστημα υγείας, που στο επίκεντρό του θα 'χει τη φροντίδα για την κάλυψη των υγειονομικών αναγκών του λαού και θα θέτει τα επιτεύγματα της επιστήμης και τεχνολογίας στην υπηρεσία του λαού. Σ' αυτό το δημόσιο σύστημα υγείας δεν υπάρχει ούτε η ελάχιστη χαραμάδα για την ανάπτυξη επιχειρηματικής δραστηριότητας, γι' αυτό είναι πραγματικά φιλολαϊκό σύστημα.

Οι εργαζόμενοι, ο λαός έχουν κάθε συμφέρον να παλέψουν ενωμένοι σε αρραγές μέτωπο, ενάντια στην επίθεση των πολυεθνικών και των πολιτικών τους στηριγμάτων για το δημόσιο χαρακτήρα της υγείας και για ένα λαϊκό σύστημα υγείας, υποταγμένο στις ανάγκες τους.