Καθώς οι Οργανώσεις του Κόμματος και της ΚΝΕ σε όλη τη χώρα ξεδιπλώνουν μια πλούσια δραστηριότητα ενταγμένη στις πρωτοβουλίες για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ και τα 70χρονα από την ίδρυση του ΔΣΕ, ο «Ριζοσπάστης» αυτό το Σάββατο, πέρα από το 4σέλιδο «Κομματική Ζωή και Δράση» που δημοσιεύτηκε χτες, φιλοξενεί εκτάκτως μια 4σέλιδη ενότητα «Ιστορίας», παρουσιάζοντας σε αυτήν ένα χαρακτηριστικό κομμάτι αυτής της δραστηριότητας.

Συγκεκριμένα, στις σελίδες της μπορείτε να διαβάσετε τα εξής:

• ΤΟ Μεσογείων - Λαυρεωτικής του ΚΚΕ: Τίμησε τη μεγάλη απεργία των μεταλλωρύχων του 1896 στο Λαύριο
• Εκδηλώσεις στη Δυτική Αθήνα: Διδαχή και έμπνευση από τους ηρωικούς αγώνες της εργατικής τάξης
• «Η πάλη των σταφιδεργατριών και της φτωχής αγροτιάς στην Αιγιάλεια τη δεκαετία του '30»: Ανταπόκριση από την εκδήλωση της ΤΕ Υπαίθρου Αχαΐας
• ΚΟΒ Νέας Φιλαδέλφειας - Χαλκηδόνας του ΚΚΕ: Τίμησαν τα 70 χρόνια του ΔΣΕ, με ζωντανές μαρτυρίες μαχητών και βιβλιοπαρουσιάσεις για τη μάχη του Υγειονομικού του ΔΣΕ ενάντια στο θάνατο

Με μαρτυρίες των πρωταγωνιστών της τρίχρονης εποποιίας του 1946 - 49, αφήγηση αποσπασμάτων από σχετικές εκδόσεις της «Σύγχρονης Εποχής» και προβολή ντοκουμέντων τιμήθηκαν τα 70 χρόνια από την ίδρυση του ηρωικού ΔΣΕ στην εκδήλωση που διοργάνωσαν την Πέμπτη 19/5 η ΚΟΒ Ν. Φιλαδέλφειας - Χαλκηδόνας της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ και το τοπικό Παράρτημα της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ.

Στόχος της προσπάθειας ήταν να μάθει κυρίως η νέα γενιά την Ιστορία του ΔΣΕ, τους σκοπούς του αγώνα του, να γνωρίσει τι σημαίνει γνήσιος πατριωτισμός και πόση δύναμη αντλείται από την πάλη για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτό, μαζί με την εξαγωγή συμπερασμάτων από την Ιστορία του ΚΚΕ και του ΔΣΕ, αποτελεί και την καλύτερη απόδοση τιμής στους χιλιάδες μαχητές που έδωσαν ακόμα και τη ζωή τους στα πεδία των μαχών την περίοδο 1946 - 49.

Στην εκδήλωση παρευρέθηκε αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον Δημήτρη Γόντικα, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του Κόμματος.

Μιλώντας στους συγκεντρωμένους, ο Παναγιώτης Παπαγεωργόπουλος, μέλος του Γραφείου της ΕΠ της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ, ανέδειξε το χαρακτήρα του ΔΣΕ, τονίζοντας ότι αυτό το δημιούργημα του ΚΚΕ, μαζί με όλη την ηρωική του διαδρομή, αποτέλεσε παράγοντα άντλησης δύναμης, ώστε να σταθεί όρθιο το Κόμμα κατά την αντεπανάσταση του '89 - '91 και να διατηρήσει την ιστορική του συνέχεια. Αναφέρθηκε στα συμφέροντα που εξέφραζε ο ΔΣΕ: Της εργατικής τάξης και της βασικής συμμαχικής της δύναμης, της εξαθλιωμένης αγροτιάς και της φτωχολογιάς της πόλης, που αναμετρήθηκαν με την εγχώρια αστική τάξη, το σύνολο των πολιτικών της δυνάμεων, το κράτος τους και τις συμμαχικές τους δυνάμεις. Στάθηκε, επίσης, στη διεθνιστική προσφορά του αγώνα της περιόδου 1946 - 49, τονίζοντας ότι το ΚΚΕ και ο ΔΣΕ υποχρέωσαν τις πιο ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (Βρετανία και ΗΠΑ) να έχουν στραμμένη την προσοχή τους στο ένοπλο κίνημα στη χώρα μας. Με αυτόν τον τρόπο ο ΔΣΕ λειτούργησε ως ασπίδα των Λαϊκών Δημοκρατιών της περιοχής, συμβάλλοντας στην απρόσκοπτη εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού.

Η υπερηφάνεια και η αγωνιστική σεμνότητα χαρακτήρισαν τα λόγια των μαχητών του ΔΣΕ που μίλησαν στην εκδήλωση.

Η Ευανθία Κόντου - Ζωίδου και ο Κώστας Τάτσης, με τις συγκλονιστικές εμπειρίες τους, που μοιράστηκαν με τους συγκεντρωμένους, αποτέλεσαν μια ζωντανή απόδειξη της ανιδιοτελούς προσφοράς του ΚΚΕ και των κομμουνιστών προς το λαό, ένα δείγμα της δράσης που διδάσκει, φρονηματίζει και διαπαιδαγωγεί. Παράλληλα, με τις μαρτυρίες προβαλλόταν φωτογραφικό υλικό από το Αρχείο της ΚΕ του ΚΚΕ, που, όπως ανακοινώθηκε, σύντομα θα εκδοθεί από τη «Σύγχρονη Εποχή» σε ειδικό λεύκωμα για τα 70χρονα από την ίδρυση του ΔΣΕ.

«Μας ήρθε μια μαχήτρια ακρωτηριασμένη και από τα δύο πόδια», ανέφερε στη μαρτυρία της η Ευ. Κόντου, νοσηλεύτρια, τραυματιοφορέας και ανθυπολοχαγός του ΔΣΕ και συνέχισε: «Ξεψυχούσε στο χειρουργικό τραπέζι. Ο γιατρός Τζαμαλούκας αμέσως βρήκε ποια από τις νοσοκόμες είχε την ομάδα αίματος που χρειαζόταν, πήρε το αίμα και το έβαλαν στην τραυματισμένη. Σε λίγο άνοιξε τα μάτια της. Η χαρά μας δεν περιγραφόταν. Η μαχήτρια ήταν η Αθηνά Ζωίδη, έζησε και πέθανε στη Βουδαπέστη το 2014...».

Εβδομήντα μέρες κράτησαν οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις το 1948 στο Γράμμο και η Ευ. Κόντου θυμάται: «Τραυματίες κατέφθαναν πολλοί, νύχτα - μέρα ήμασταν επί ποδός. Ολη μέρα επιδέναμε τραυματίες, τα αεροπλάνα μάς βομβάρδιζαν και όταν χτυπούσε συναγερμός όλοι οι τραυματίες μεταφέρονταν στα αμπριά. Το απόγευμα σχεδόν όλο το προσωπικό μετατρεπόταν σε τραυματιοφορείς. (...) Ξεκινούσαμε στις 5 το απόγευμα και από δάση και μονοπάτια φτάναμε στον προορισμό μας στις 10 το πρωί. Εκεί μας περίμεναν φορτηγά αυτοκίνητα για να μεταφέρουν τους τραυματίες στον προορισμό τους. Εμείς πίσω πάλι για να συνεχίσουμε το έργο μας. Αυτό γίνηκε για 70 μέρες...».

Χαρακτηριστική είναι η μαρτυρία της μαχήτριας και για τις μάχες κατά την οπισθοχώρηση: «Μια μέρα πριν την οπισθοχώρηση, μας είπαν ότι όσοι είναι τραυματίες, άρρωστοι και αδύναμοι να φύγουν στα μετόπισθεν. Κανένας από εμάς δεν έφυγε, όλοι μείναμε στις θέσεις μας. Την επόμενη μέρα πέσαμε σε κλοιό, τα αεροπλάνα πετούσαν χαμηλά και μας μυδραλιοβολούσαν. Εγώ ήμουν με την Ελεονόρα και την Ελένη. Ορκιστήκαμε ότι αν επρόκειτο να μας πιάσουν θα αυτοκτονούσαμε. Μέσα στον πανικό βρέθηκα μόνη μου (...) Αργότερα έμαθα ότι η Ελεονόρα, η αγαπημένη μου συναγωνίστρια και ηρωίδα, που ήταν πάντα πρώτη και χαμογελαστή σκοτώθηκε στο Γράμμο...».

Ο Κ. Τάτσης, μαχητής και τραυματίας στο κινητό νοσοκομείο του κλιμακίου του Γενικού Αρχηγείου Ν. Ελλάδας, θυμάται: «Σχεδόν είχα φτάσει στον προορισμό μου. Επεσα σε μια ομοβροντία από όλμους και τραυματίστηκα και έμεινα αρκετό χρόνο. Ομως είχα την τύχη, τη νύχτα που περνούσαν οι τελευταίοι και περνούσε ο Διαμαντής με το συνεργείο (...) με πήραν και μετά από 15 ώρες έφτασα στο σημείο που είχε το ιατρείο ο Κουβαράς, ο αρχίατρος της 2ης Μεραρχίας...».

Ξεχωριστές, επίσης, ήταν οι αφηγήσεις αποσπασμάτων από τις εκδόσεις της «Σύγχρονης Εποχής», «Ενάντια στο θάνατο στο Γράμμο και στο Βίτσι» του Γιώργη Τζαμαλούκα και «Το Υγειονομικό του Δημοκρατικού Στρατού» του Νώντα Σακελλαρίου. Και οι δύο συγγραφείς, γιατροί, ενταγμένοι στον ΔΣΕ περιγράφουν για το πώς δίπλα στα πεδία των μαχών έδρασαν εκείνοι που στήριξαν αποφασιστικά τον ένοπλο αγώνα: Γιατροί, νοσηλευτικό προσωπικό και τραυματιοφορείς, που, με ελάχιστα μέσα και τρομακτικές ελλείψεις, επιτέλεσαν άθλους διεξάγοντας μια συνεχή μάχη ενάντια στο θάνατο. Πώς στήθηκαν νοσοκομεία και χειρουργεία, ακόμα και σχολές από όπου αποφοιτούσε το νοσηλευτικό προσωπικό.

Αναφέρει, για παράδειγμα, στο βιβλίο του ο Ν. Σακελλαρίου:

«Βλέπω τον Παπαφλέσσα και μου λέει: "Δε θα φύγεις από δω αν δε με χειρουργήσεις." Τι να κάνω; Εργαλεία για εγχειρήσεις οστών δεν είχα. Λέω στους αντάρτες της περιοχής: "Βρε παιδιά, προ καιρού χτυπήσατε ένα αγρόκτημα έξω από τη Λάρισα. Μήπως σ' αυτά που πήρατε υπάρχει κανένα τρυπάνι;". "Ναι, έχουμε", μου λένε και μου φέρνουν ένα τρυπάνι μηχανών, μέσα στο γράσο. Ευτυχώς είχε διαφόρων μεγεθών τρυπανάκια. Πλατίνες ή ειδικά σύρματα δεν υπήρχαν. Βρίσκω κοινό σύρμα. (...) Τον χειρουργώ, σπάζω ξανά το κόκαλο, ανοίγω με το τρυπάνι και το γράσο από δυο τρύπες σε κάθε κόκαλο και τα ράβω (...) Το κόκαλο έπιασε πολύ καλά, κόντυνε κάνα δυο πόντους, περπατούσε. Και με ζώο πια, αργότερα προωθήθηκε προς το Γενικό Αρχηγείο και από κει στις Λαϊκές Δημοκρατίες. Οταν συναντηθήκαμε, με ρώτησε αν τον γνωρίζω. Μου λέει, ο Παπαφλέσσας είμαι και μου διηγήθηκε όλη τη μετέπειτα ιστορία του. Πηγαίνοντας στο νοσοκομείο, στη Βουλγαρία, ο καθηγητής τον έδειχνε μαζί με τις ακτινογραφίες στους φοιτητές, λέγοντάς τους να δουν πώς δουλεύανε οι αντάρτες γιατροί. Δεν περιγράφεται η συγκίνηση και των δυο μας όταν αγκαλιαστήκαμε...».

Για την εκπαίδευση του υγειονομικού προσωπικού, διαβάζουμε στο βιβλίο του Γ. Τζαμαλούκα: «Με ό,τι εργαλεία μπορέσαμε να εξοικονομήσουμε, οργανώσαμε ένα υποτυπώδες χειρουργείο, με υπεύθυνους τους Ρωσικόπουλο και Στύλο Συραφίδη. Επίσης, διαλέξαμε ορισμένες αντάρτισσες που, εξαιτίας των τραυματισμών τους, δε θα μπορούσαν να ξαναπάρουν μέρος στη μάχη και αρχίσαμε να τις ειδικεύουμε νοσοκόμες. Να τις μαθαίνουμε τα χειρουργικά εργαλεία, την αποστείρωσή τους και τον τρόπο που μπορούσαν να μας βοηθούν στις εγχειρήσεις. Αργότερα αυτή η ειδίκευση νοσοκόμων πήρε πιο συστηματική μορφή. Αρχίσαμε να τις διδάσκουμε στοιχεία υγιεινής και ιατρικής, νοσηλείας και θεραπείας των τραυμάτων και των διαφόρων ασθενειών και, ταυτόχρονα, τις βάζαμε να εφαρμόζουν πρακτικά αυτά που μάθαιναν μέσα στο νοσοκομείο. Ετσι σιγά - σιγά δημιουργήθηκε Σχολή Νοσοκόμων, όπου η μάθηση κρατούσε περί τους δυο μήνες κάθε φορά».