Η Οχτωβριανή Επανάσταση και η μεγαλειώδης, μα δύσκολη πορεία του νέου κοινωνικο-οικονομικού συστήματος, που γέννησε αυτή, εξακολουθούν να τροφοδοτούν και να εμψυχώνουν τους κομμουνιστές όπου Γης, όλους τους αγωνιστές της ειρήνης, όλους τους λαούς, στους αγώνες τους ενάντια στη «νέα ιμπεριαλιστική τάξη».

Η νέα εργατική εξουσία, καταργώντας την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, άνοιξε το δρόμο για την εξάλειψη της ανεργίας, την εξασφάλιση σε όλους τους ανθρώπους, μόρφωσης, κοινωνικής ασφάλισης, πρόνοιας, την κατάργηση της καταπίεσης της γυναίκας. Αντιμετώπισε αποφασιστικά την εγκληματικότητα, έκανε κτήμα των εργαζομένων τις μεγαλύτερες κατακτήσεις του ανθρώπινου πολιτισμού.

Κατακτήσεις όπως η 7ωρη και 6ωρη ημερήσια εργασία πρωτοεφαρμόστηκαν στη Σοβιετική Ενωση στη 10ετία του '50. Για την αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου των εργαζομένων, η λαϊκή εξουσία είχε δημιουργήσει αναπαυτήρια, ιδρύματα, αθλητικά και πολιτιστικά κέντρα. Οι άντρες συνταξιοδοτούνταν στα 60 χρόνια, οι γυναίκες στα 55.

Ενας, επίσης, παράγοντας που συνέβαλε στην πραγματοποίηση της Οχτωβριανής Επανάστασης ήταν η αδιάλλακτη πάλη των μπολσεβίκων κατά του οπορτουνισμού και του σοσιαλδημοκρατικού ρεύματος μέσα στο εργατικό κίνημα. Αυτή η πάλη, παραμονές του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου και στη διάρκειά του επικεντρώθηκε στην αποφασιστική και δίχως ταλαντεύσεις ιδεολογικοπολιτική πάλη ενάντια στη δεξιά σοσιαλδημοκρατία, που έφτασε ως τη διάρρηξη των δεσμών των μπολσεβίκων με τη χρεοκοπημένη 2η Διεθνή, η οποία εγκλώβιζε όλες τις επαναστατικές δυνάμεις στη μέγκενη του ρεφορμισμού, του σοσιαλπατριωτισμού και του σοσιαλσοβινισμού. Η ταχτική που επεξεργάστηκαν οι μπολσεβίκοι, με επικεφαλής τον Λένιν για μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε ταξικό πόλεμο, ενάντια στη δική τους αστική τάξη, και η εφαρμογή της στην πράξη με την Οχτωβριανή Επανάσταση, έδωσε το οριστικό χτύπημα στο τμήμα αυτό της σοσιαλδημοκρατίας, που συμμάχησε με την αστική τάξη ενάντια στην Επανάσταση και την εργατική τάξη.

Αυτή η ταχτική και η πάλη των μπολσεβίκων έδωσαν τη δυνατότητα να παίξει το Κομμουνιστικό Κόμμα τον αυτοτελή ιδεολογικοπολιτικό ρόλο του ως οργανωτή και καθοδηγητή των λαϊκών μαζών της Ρωσίας, ως δύναμη ικανή να αφομοιώσει δημιουργικά την πείρα της Παρισινής Κομμούνας και όλου του ριζοσπαστικού κινήματος της προεπαναστατικής Ρωσίας, αλλά και της πείρας της πρώτης επανάστασης στη Ρωσία του 1905 - 1907.

Πηγή δύναμης της Επανάστασης ήταν οι εργάτες και οι αγρότες, η συμμαχία τους, που σφυρηλατήθηκε μέσα στους αγώνες, αλλά και η αλληλεγγύη των εργατών πολλών χωρών, χιλιάδων κομμουνιστών, που είδαν στα Σοβιέτ και το κράτος τους την υπεράσπιση και της δικής τους ζωής. Αλλωστε, η ταξική αλληλεγγύη των εργατών πολλών άλλων χωρών βοήθησε αποφασιστικά και στη νίκη του προλεταριάτου της Ρωσίας κατά της αντεπανάστασης και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων που ξέσπασαν αμέσως μετά την Επανάσταση.

Η πορεία της Σοβιετικής Ενωσης στα χρόνια που ακολούθησαν απέδειξε το βάσιμο της δυνατότητας ο σοσιαλισμός να νικήσει και να οικοδομηθεί σε μια χώρα. Η εκβιομηχάνιση και η κολεκτιβοποίηση της γης, μονόδρομος για την καθυστερημένη τότε Ρωσία, τη μετέτρεψε σε μια γιγάντια δύναμη, ικανή να αντιμετωπίσει όλες τις δυσκολίες και να συντρίψει το φασισμό, μετά από λίγα χρόνια. Εβαλε τις γερές βάσεις που επέτρεψαν στην ΕΣΣΔ να σημειώσει αργότερα πρωτοφανή επιτεύγματα στην επιστήμη και στον πολιτισμό. Μέσα σε λίγα χρόνια, η Σοβιετική Ενωση κατόρθωσε να ανυψώσει τους λαούς της σε υψηλότατο επίπεδο, βγάζοντάς τους από το καθεστώς της πείνας, του αναλφαβητισμού και της καθυστέρησης.

Το σοσιαλιστικό σύστημα, που εδραιώνεται μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αποτέλεσε το βασικό παράγοντα της πάλης για την ειρήνη, την εξάλειψη των εστιών έντασης, την απόκρουση της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, τη στήριξη των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων και των αναπτυσσόμενων χωρών. Με ανιδιοτέλεια, η Σοβιετική Ενωση και οι άλλες σοσιαλιστικές χώρες εξέφρασαν την ηθική, πολιτική και υλική αλληλεγγύη τους στους αγωνιζόμενους λαούς και χώρες. Ο σοσιαλισμός στάθηκε εχθρός του εθνικισμού, του σοβινισμού και των κηρυγμάτων μίσους κατά των εργαζομένων, αντίβαρο στην πολεμοκάπηλη εγκληματική δραστηριότητα του ΝΑΤΟ και των άλλων επιθετικών μηχανισμών των μονοπωλίων.

Οι καταχτήσεις για την παγκόσμια εργατική τάξη και τους λαούς, οι οποίες ήρθαν σαν αποτέλεσμα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, με αφετηρία την Οχτωβριανή Επανάσταση, φωτίζουν και σήμερα μετά την ανατροπή του, την πάλη των λαών. Η ίδια η ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος, προσωρινή ήττα και υποχώρηση, καθόλου δεν αναιρεί τα επιτεύγματά του, τα οποία μπορούν και πρέπει να γίνονται στοιχεία αποφασιστικής ενίσχυσης της αντιιμπεριαλιστικής αντιμονοπωλιακής πάλης.

Σήμερα, κατεδαφίζονται όλα τα δικαιώματα της εργατικής τάξης στα καπιταλιστικά κράτη, σαν μια ριπή του όπλου της αστικής πολιτικής για την αντιμετώπιση της κρίσης. Η αγωνία από την ανασφάλεια του εργάτη για το αν θα 'χει δουλιά, γιατί δε φτάνει το μεροκάματο να ζει στοιχειωδώς ανθρώπινα, γιατί δεν είναι εξασφαλισμένη η υγεία του και το μέλλον των παιδιών του, γιατί η εκπαίδευση και η πρόνοια πληρώνονται ακριβά, σαν είδη πολυτελείας, γιατί τα ναρκωτικά και η εγκληματικότητα είναι παράσιτα που τρέφουν και τρέφονται από τον καπιταλισμό, όλα αυτά είναι αχώριστα από την καθημερινή ζωή, στην καπιταλιστική κοινωνία.

Αυτή την πραγματικότητα προσπαθούν, δήθεν, να αποδιώξουν οι αστοί, με διάφορα προπαγανδιστικά τρικ υπεράσπισης της πολιτικής τους, αλλά αυτή τριγυρνά σαν το φάντασμα πάνω από τα κεφάλια τους, κάνοντάς τους να χάσουν τον ύπνο τους στη δίνη της αναπόφευκτης κρίσης της κοινωνίας τους.

Ο εργαζόμενος άνθρωπος στις σοσιαλιστικές χώρες δε δοκίμαζε τις γνωστές αγωνίες και τα προβλήματα που γνώρισαν και γνωρίζουν οι εργαζόμενοι των καπιταλιστικών χωρών, όπως η ανεργία, η ακρίβεια, η ανασφάλεια, η εργοδοτική καταπίεση, η υποτίμηση και περιφρόνηση, η κοινωνική εγκληματικότητα.

Και επειδή η ιστορία διδάσκει, η εργατική τάξη, οι λαϊκές μάζες πρέπει καθημερινά, αναλογιζόμενες τις κατακτήσεις των οικοδόμων του σοσιαλισμού, ζώντας τη σημερινή πραγματικότητα, να προετοιμάζονται - ταξικά, πολιτικά - για την... έφοδο στον ουρανό. Γιατί όταν θα 'ρθει η στιγμή, και θα 'ρθει στα σίγουρα ως συνέπεια της εκρηκτικής όξυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων, που "οι πάνω" - η εξουσία των καπιταλιστών - δε θα μπορούν να κυβερνούν πια όπως πριν και "οι κάτω" - η εργατική τάξη, οι πλατιές λαϊκές μάζες, δε θα θέλουν πια να κυβερνιούνται όπως πριν, πρέπει να βρίσκονται στους δρόμους, έχοντας κατακτήσει, με την πρωτοπόρα δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος, το μέγιστο βαθμό αγωνιστικής κινητοποίησής τους, για να δώσουν το τελειωτικό χτύπημα στην εξουσία που δε θέλουν να τους εξουσιάζει, με την κατάκτηση της δικής τους εξουσίας.