Στις «πολλές πρωτοβουλίες» της κυβέρνησης για την περιβόητη «πολυδιάστατη και ενεργητική εξωτερική πολιτική» αναφέρθηκε στις αρχές της περασμένης βδομάδας η κυβερνητική εκπρόσωπος, Ολγα Γεροβασίλη, με αφορμή την επίσκεψη του Αλ. Τσίπρα σήμερα και αύριο στο Ιράν, αλλά και στο φόντο του 2ου Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας Ελλάδας - Ισραήλ και της τριμερούς Συνόδου Κορυφής Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ που πραγματοποιήθηκαν την προηγούμενη βδομάδα.

Πρόκειται για κομμάτια του παζλ της συνολικότερης προσπάθειας που καταβάλλει «ενεργητικά» και στοχοπροσηλωμένα η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, μέσω της εξωτερικής πολιτικής, αλλά και της λεγόμενης «στρατιωτικής διπλωματίας», να υπηρετήσει τη γεωστρατηγική αναβάθμιση της ελληνικής αστικής τάξης στην ευρύτερη περιοχή.

Σε αυτήν την κατεύθυνση και προωθώντας τις στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου να καταστήσει τη χώρα «ενεργειακό» και «διαμετακομιστικό κόμβο», η κυβέρνηση διεκδικεί ενεργότερο ρόλο στις λυκοσυμμαχίες ΝΑΤΟ και ΕΕ και τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς τους στην ευρύτερη περιοχή, προωθεί άξονες και αντι-άξονες με τις αστικές τάξεις άλλων κρατών της περιοχής, ενώ παράλληλα επιχειρεί να κάνει «παιχνίδι» και ως «γέφυρα» ανάμεσα σε ΝΑΤΟ - ΕΕ και άλλα ισχυρά καπιταλιστικά κέντρα.

Στην πραγματικότητα, βέβαια - και παρά τις περί του αντιθέτου «διαβεβαιώσεις» της κυβέρνησης - οι ίδιες οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν όλο και πιο ξεκάθαρα ότι η «πολυδιάστατη και ενεργητική εξωτερική πολιτική» σημαίνει τη βαθύτερη εμπλοκή του λαού και της χώρας στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, που φουντώνουν επικίνδυνα σε όλο το τόξο από την Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια έως την Ανατολική Μεσόγειο και τη Βόρεια Αφρική.

Χαρακτηριστικά ήταν όσα διημείφθησαν κατά τη διάρκεια του Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας Ελλάδας - Ισραήλ και της τριμερούς Συνόδου Κορυφής Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ, αλλά και όσα ακολούθησαν τις αμέσως επόμενες μέρες.

Οι αποφάσεις και συμφωνίες εμβάθυνσης των οικονομικών σχέσεων, αλλά και της στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ, συνοδεύτηκαν από την απόλυτη... «γαργάρα» του Ελληνα πρωθυπουργού σε ό,τι αφορά το ρόλο που παίζει το ισραηλινό κράτος σε βάρος των λαών της ευρύτερης περιοχής, αλλά και ειδικότερα σε ό,τι αφορά το συνεχιζόμενο έγκλημα της ισραηλινής κατοχής των Παλαιστινιακών εδαφών.

Η δημόσια τοποθέτηση του Παλαιστίνιου πρώην υπουργού Εξωτερικών, Ν. Σάαθ, με άρθρο του στην κυπριακή εφημερίδα «Φιλελεύθερος», με την οποία εκφράστηκε ουσιαστικά η έντονη δυσαρέσκεια της Παλαιστινιακής πλευράς για τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης στα διάφορα διαβούλια της ΕΕ (μεταξύ άλλων κατηγόρησε τον Ελληνα υπουργό Εξωτερικό για «εμμονή στην ισραηλινή εκδοχή διαφόρων κρίσιμων ψηφισμάτων» σχετικών με το Παλαιστινιακό στο Συμβούλιο των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ), καταρρίπτει τους μύθους που προσπαθεί να καλλιεργήσει η συγκυβέρνηση ότι με την «πολυδιάστατη» εξωτερική της πολιτική... «τα έχει καλά με όλους» ή ότι είναι κανένα... «περιστεράκι της ειρήνης».

Κριτήριο της εξωτερικής της πολιτικής είναι τα συμφέροντα του κεφαλαίου, τα οποία δε συμβιβάζονται με τα συμφέροντα των λαών, ούτε εντός ούτε εκτός των συνόρων.

Ακόμα πιο καθαρά, βέβαια, οι αντιθέσεις και οι επικίνδυνοι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί αποτυπώθηκαν στις «ηχηρές» παρεμβάσεις των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια της τριμερούς Συνόδου Κορυφής Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ, αλλά και αμέσως μετά από αυτήν.

Συγκεκριμένα, μια μέρα μετά τις δηλώσεις του υπουργού Αμυνας, Π. Καμμένου και του Ισραηλινού ομολόγου του, Μ. Γιαλόν, οι οποίοι κατηγόρησαν την Τουρκία για συνεργασία με το «Ισλαμικό Κράτος», μεταξύ άλλων στο λαθρεμπόριο πετρελαίου - δηλώσεις που αντανακλούν την κόντρα ελληνικών και ισραηλινών κεφαλαίων με την τουρκική αστική τάξη για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών και διαύλων στην Ανατολική Μεσόγειο - ήρθε η αντίδραση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, με τον εκπρόσωπό του, Μ. Τόνερ, να δηλώνει κατά την καθιερωμένη ενημέρωση των δημοσιογράφων: «Διαφωνούμε με αυτήν την εκτίμηση. Δεν έχουμε δει καμιά ροπή γι' αυτό, καμιά ένδειξη γι' αυτό»...

Αμέσως μετά την πρώτη αντίδραση των ΗΠΑ, ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, στις δηλώσεις του από τη Λευκωσία μετά την ολοκλήρωση της τριμερούς Συνόδου, φάνηκε να προσπαθεί να ρίξει τους τόνους, ισχυριζόμενος ότι η τριμερής «δεν στρέφεται έναντι τρίτων, αντιθέτως αποτελεί παράδειγμα προς τρίτους. Γιατί αποδεικνύει ότι μπορούμε να εργαστούμε από κοινού, μπορούμε να δημιουργήσουμε ακόμη περισσότερα δίκτυα που να μας συνδέουν, να αναλάβουμε πρωτοβουλίες για την αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της περιοχής μας».

Προφανώς, όμως, ούτε αυτό δεν ήταν αρκετό για την πλευρά των ΗΠΑ, καθώς ακολούθησε και νέα παρέμβαση, ακόμα πιο αναβαθμισμένη μάλιστα, με τον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, να προχωρά σε τηλεφωνικές επαφές με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό, Μπ. Νετανιάχου και τον Κύπριο Πρόεδρο, Ν. Αναστασιάδη, στις οποίες ουσιαστικά ξεκαθάρισε τη θέση της Ουάσιγκτον ότι η τριμερής Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ δε θα πρέπει να προχωρήσει σε σχεδιασμούς χωρίς να υπολογίζει την Τουρκία.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με όσα ανακοίνωσε ο Λευκός Οίκος, ο Αμερικανός αντιπρόεδρος τηλεφώνησε στον Μπ. Νετανιάχου «για να συζητήσουν τις συνεχιζόμενες προσπάθειες για τη βελτίωση των σχέσεων του Ισραήλ και της Τουρκίας και την προώθηση της ενεργειακής συνεργασίας στην Ανατολική Μεσόγειο», ενώ στην επικοινωνία του με τον Κύπριο Πρόεδρο, τον «ενημέρωσε για τις θετικές συζητήσεις που είχε με Τούρκους αξιωματούχους για την εξεύρεση μιας διευθέτησης η οποία θα επανενώνει την Κύπρο σε μία διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία»...

Σε αυτό το πλαίσιο, άλλωστε, στήριξης της τουρκικής αστικής τάξης με τις «πλάτες» ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, στο πλαίσιο των σχεδιασμών τους για την περιοχή, προχωρούν οι διαπραγματεύσεις για μια «λύση» του Κυπριακού, στη βάση ενός νέου διχοτομικού σχεδίου, τύπου «σχεδίου Ανάν», με την ελληνική κυβέρνηση μάλιστα να αναπαράγει τη θεωρία περί «παραθύρου ευκαιρίας» που διατυπώνουν οι ΗΠΑ και άλλα κέντρα, προκειμένου να προχωρήσουν οι ενεργειακές και άλλες μπίζνες τους στην Ανατολική Μεσόγειο.

Μέσα σε αυτό το κουβάρι των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, η ελληνική αστική τάξη επιχειρεί να προσθέσει έναν ακόμα κρίκο στους αντιφατικούς άξονες και αντι-άξονες που επιχειρεί να στήσει: Μία βδομάδα μετά τις επαφές «στρατηγικής σημασίας» με την ισραηλινή πλευρά, ο Αλ. Τσίπρας επισκέπτεται σήμερα και αύριο την Τεχεράνη, με στόχο «να αναβαθμίσει τις σχέσεις των δύο χωρών, μετά την άρση των κυρώσεων του ΟΗΕ προς το Ιράν», όπως σημείωσε σχετικά η κυβερνητική εκπρόσωπος, προσδιορίζοντας το «ψητό» που «βλέπει» το κεφάλαιο σε τομείς όπως «η Ενέργεια, ο Τουρισμός, ο Πολιτισμός, ο χρηματοπιστωτικός τομέας».

Χαρακτηριστικές εξελίξεις, ωστόσο, σε ό,τι αφορά τα επικίνδυνα παιχνίδια της ελληνικής κυβέρνησης, για λογαριασμό του κεφαλαίου, καταγράφονται και στα Βαλκάνια, περιοχή που το ελληνικό κεφάλαιο θεωρεί ως προνομιακή για την ενίσχυση της θέσης του, η οποία όμως αποτελεί παράλληλα πεδίο εκδήλωσης εντεινόμενων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Σε αυτό το πλαίσιο, ενδεικτικές είναι οι δηλώσεις του Σέρβου υπουργού Εξωτερικών, Ι. Ντάτσιτς, στην αρχή της βδομάδας, στην εφημερίδα «Novosti» του Βελιγραδίου, ότι Ελλάδα, Ρουμανία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες που δεν έχουν αναγνωρίσει το Κοσσυφοπέδιο, δέχονται ισχυρές πιέσεις να το πράξουν.

Ο Σέρβος ΥΠΕΞ υποστηρίζει, μάλιστα, ότι η πίεση είναι «ασφυκτική» ιδιαίτερα στην Ελλάδα και τη Ρουμανία, τις οποίες και θεωρεί «ευάλωτες»...

Η συγκεκριμένη εξέλιξη, βέβαια, δεν έρχεται ως «κεραυνός εν αιθρία»: Ο υπουργός Εξωτερικών, Ν. Κοτζιάς, στις δύο επισκέψεις του στο Κόσσοβο (Ιούλης και Σεπτέμβρης του 2015), είχε ανακοινώσει την ίδρυση Γραφείου (τύπου πρεσβείας) του Κοσσόβου στην Αθήνα και είχε υπογραμμίσει «την ελληνική στήριξη στις προσπάθειες του Κοσσόβου να ενταχθεί σε διεθνείς οργανισμούς», κάνοντας μάλιστα ειδική αναφορά στην «τεχνογνωσία» της Ελλάδας ως μέλους του ΝΑΤΟ και της ΕΕ...

Για να γίνει κατανοητό πόσο επικίνδυνες είναι οι παραπάνω κινήσεις της συγκυβέρνησης, να θυμίσουμε ότι το Κόσσοβο είναι το μόρφωμα που δημιουργήθηκε ως αποτέλεσμα της ΝΑΤΟικής ιμπεριαλιστικής επέμβασης εναντίον της Γιουγκοσλαβίας το 1999, με τις επιταχυνόμενες σήμερα κινήσεις «ντε φάκτο» αναγνώρισής του από την Αθήνα να ενισχύουν το επικίνδυνο προηγούμενο της αλλαγής συνόρων στα Βαλκάνια.

Και αυτό ενώ διατηρούνται «στον αφρό» από διάφορα κέντρα μια σειρά τέτοιοι σχεδιασμοί (π.χ. τα περί «Μεγάλης Αλβανίας»), αναζωπυρώνεται η αξιοποίηση μειονοτήτων στα πλαίσια ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών, εντείνονται κόντρες για τον καθορισμό θαλάσσιων ζωνών με φόντο την έρευνα και την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων, όπως και το «γκριζάρισμα» του Αιγαίου από την Αγκυρα, με τις «πλάτες» ΕΕ και ΝΑΤΟ...