Ναι! Στην «κόκκινη» πόλη, χτες βράδυ, άρχισε να «γλυκοχαράζει». Για άλλη μια φορά οι δεκάδες χιλιάδες σύντροφοι, κάθε ηλικίας, όλοι εκείνοι που κανείς δεν μπορεί να τους «φράξει το δρόμο», που κανείς δεν μπορεί να τους «εμποδίσει να βαδίσουν», ήταν εκεί στέλνοντας ένα μήνυμα σ' όλους εκείνους που «η πίκρα κι η οργή, μέσα τους πληγή»: «Ζυγώνει η στιγμή που θα γεννηθεί ένας κόσμος σωστός»... Κόκκινη πόλη... «κανονικός σφυγμός, σίγουρο χέρι, κανονικός σφυγμός, σίγουρος δρόμος». Ηταν όλοι εκεί! Φερμένοι από την ανάσα της μνήμης, από την αναπνοή του μέλλοντος, όλοι σφίγγοντας ο ένας το χέρι του άλλου. Είναι σίγουρη η ελπίδα όταν τα χέρια σμίγουν, όταν οι καρδιές χτυπούν «δυνατά όπως χτυπάει μια γροθιά πάνου στο τραπέζι»... που θα έλεγε κι ο Γιάννης Ρίτσος.

Ηταν λίγο πριν τις 8.00 το βράδυ. Κύματα οι κόκκινες σημαίες, έσμιγαν στις τέσσερις γωνίες της πλατείας Συντάγματος. Κύματα οι νέοι με τις καθάριες ματιές, συναντούσαν τους ανθρώπους του μόχθου και της ζωής, τους αγωνιστές άλλων εποχών, τους αγωνιστές τούτης της εποχής. Καθόλου δεν άλλαξε το όνειρο. Στα άσπρα τους μαλλιά η ρήξη υπογραμμίζει τη θέση τους στο σήμερα. «Μικρός λαός και πολεμά δίχως σπαθιά και βόλια, για όλου του κόσμου το ψωμί, το φως και το τραγούδι»... Εκεί και η μεγαλύτερη ελπίδα. Η ελπίδα που γεννιέται από το σθένος εκείνων που τα πόδια τους δεν έχουν την ίδια δύναμη με τη δική μας. Εκείνων που η ζωή τούς καθήλωσε σ' ένα αναπηρικό καροτσάκι, αλλά δεν κατάφερε να καθηλώσει τις καρδιές και το όνειρό τους για έναν δίκαιο κόσμο. Είναι πάντα εκεί σε κάθε πορεία, σε κάθε συγκέντρωση! Οταν βλέπεις αυτούς τους ανθρώπους, πραγματικά δεν μπορείς να λείπεις...

Μία μέρα μετά τις δηλώσεις διαπιστευτηρίων που κατέθεσαν ενώπιον του ΣΕΒ, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, οι κομμουνιστές κατέθεσαν τα διαπιστευτήριά τους εκεί που επιτάσσει η 90χρονη Ιστορία τους: Ενώπιον της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου, που σήμερα πνίγονται από την πολιτική κυριαρχία των κομμάτων του κεφαλαίου. Διαδήλωσαν την απόφασή τους να συγκρουστούν με αυτήν την πολιτική, για την ανασύνταξη και αντεπίθεση του λαϊκού κινήματος, μακριά και σε κόντρα με τις γαλαζοπράσινες συνδικαλιστικές ηγεσίες, που τόσα χρόνια συναγωνίζονται στο ποιος θα υπηρετήσει καλύτερα τους κεφαλαιοκράτες.

Ο νέος που βιώνει καθημερινά το άγχος της ανεργίας και την υποβάθμιση των σπουδών του, ο εργαζόμενος που στο γιαπί, στη φάμπρικα, πληρώνει βαρύ φόρο αίματος καθημερινά για την ενίσχυση της κερδοφορίας των λίγων. Αλλά και ο συνταξιούχος που, μετά από δεκαετίες σκληρής δουλειάς, βλέπει τη σύνταξή του να φεύγει μέσα από τα χέρια του, χωρίς να μπορεί να εξασφαλίσει ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης.

Στο δρόμο, λοιπόν, χτες, οι κομμουνιστές, στην κορύφωση της πολιτικής καμπάνιας που έχει ξεκινήσει το ΚΚΕ το τελευταίο διάστημα. Προηγήθηκε η επίπονη και επίμονη δουλειά τους στις γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά, στους χώρους δουλειάς, άνθρωπο τον άνθρωπο, πόρτα την πόρτα, έτσι όπως ξέρουν να δουλεύουν στα 90 χρόνια ζωής του Κόμματος, έτσι όπως έμαθαν να κερδίζουν, πρώτα απ' όλα τις εργατικές συνειδήσεις. Χωρίς ...«image makers» και ...φιλικές εταιρείες δημοσκοπήσεων. Γιατί αυτό που τους έχει διδάξει η πείρα, αυτό που τους επιτάσσει η ιδεολογία τους είναι ένα: Η διάταξη των δυνάμεων του Κόμματος στα πεδία της ταξικής πάλης.

Αλλος αέρας, ζωογόνος, φύσηξε χτες βράδυ στην πλατεία Συντάγματος. Μια πνοή - μια ανάσα. Η φωνή χιλιάδων λαού που έσμιξαν καρδιές και γροθιές. Με δύναμη και αυτοπεποίθηση.

Σαν μια ψυχή που πάλλονταν σε ρυθμούς αγωνιστικής ανάτασης οι χιλιάδες κόσμου στη χτεσινοβραδινή συγκέντρωση του ΚΚΕ στο Σύνταγμα. Αυτή η διαδήλωση ήταν ένας διάλογος. «Χρειάζεται αγώνας με προοπτική», σημείωνε η Αλ. Παπαρήγα απ' το βήμα, και η απάντηση αμέσως: «ΚΚΕ ισχυρό, δύναμη για το λαό»! «Χρειάζεται ενιαίος αγώνας», συνέχιζε η Αλ. Παπαρήγα, και η απάντηση: «Εργάτες - αγρότες - φοιτητές, με Μέτωπο απαντάμε στις πολυεθνικές».

Μια απ' τις προσυγκεντρώσεις φτάνει στην πλατεία. Συγκροτημένα, οργανωμένα, με τα κόκκινα λάβαρα υψωμένα. Οσοι ήδη βρίσκονται στην πλατεία την υποδέχονται με χειροκροτήματα, χαμόγελα, συνθήματα. Σύντροφοι και φίλοι, συναγωνιστές χαιρετιούνται, χέρια σφίγγουν, μόνο χαμόγελα, τα λόγια περιττά. Παππούδες υποδέχονται τα εγγόνια τους. Πατεράδες τα παιδιά τους. «Τούτος ο λαός αφέντη μου δεν ξέρει πολλά λόγια...» ηχεί απ' τα μεγάφωνα. Ξέρει όμως την αλήθεια του δίκιου του. Την αλήθεια του δικού του μονόδρομου. Της συμμαχίας, της πάλης, κόντρα στο ρεύμα, στο μονόδρομο της ΕΕ και των μονοπωλίων. Ξέρουν πως «...από τη λάσπη ξεκολλά της Ιστορίας η ρόδα...»!

Είναι 8 μ.μ. ακριβώς. Από τη Σταδίου αρχίζουν να φτάνουν τα μπλοκ των κλαδικών Οργανώσεων της ΚΟΑ. Εργάτες κι εργάτριες από εκατοντάδες τόπους δουλειάς της Αθήνας. Καθένας και καθεμιά τους είναι κι από «ένας άνθρωπος που τον εμποδίζουν να βαδίσει, είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε», όπως την ίδια στιγμή «φωνάζει» απ' τα μεγάφωνα το τραγούδι. Το κεφάλαιο θέλει τον εργάτη δεμένο με τις αλυσίδες της ταξικής εκμετάλλευσης, της ταξικής υποταγής. Οσο όμως ο εργάτης αποκτά συνείδηση ποιος, γιατί και με ποια δεσμά τον εγκλωβίζει, τόσο καταλαβαίνει ότι η ταξική σύγκρουση που προτείνει το ΚΚΕ είναι μονόδρομος.

* * *

Ηρθαμε ν' ακούσουμε την Αλέκα Παπαρήγα, το ΚΚΕ, «γιατί το ΚΚΕ είναι η οργάνωση του εργάτη, της εργατικής τάξης», λένε ο Αλομγκίρ και ο Μουσταφά, εργάτες απ' το Μπανγκλαντές. Κι οι δύο την περασμένη Κυριακή διαδήλωσαν με το ΠΑΜΕ στη Μανωλάδα, για τη σφυρηλάτηση της ενότητας της τάξης τους. Αυτή την ενότητα είναι που φοβάται η πλουτοκρατία. Γι' αυτό οι κεφαλαιοκράτες αναγνωρίζουν στο ΚΚΕ τον πιο επικίνδυνο εχθρό τους. Γιατί η πολιτική του πρόταση, που χτες «συζητήθηκε» στη μαζική συγκέντρωση, δυναμώνει και δυναμώνεται από την ενότητα της εργατιάς, με αφετηρία και στόχο, όμως, τα δικά της και μόνο συμφέροντα.

***

«Το ΚΚΕ ήταν πρωτοπόρο στους αγώνες για ό,τι έχει κατακτήσει η εργατική τάξη, από το 8ωρο μέχρι το δικαίωμα στην απεργία. Ο,τι υπάρχει ακόμα για τον εργαζόμενο, σήμερα, ακόμα κι αυτά τα κουτσουρεμένα δικαιώματα στην Παιδεία και στην Υγεία, δε θα υπήρχαν αν δεν υπήρχε το ΚΚΕ», τονίζει στον «Ρ» ο 74χρονος κυρ Γιώργος, με βάση μια πείρα 34 χρόνων δουλειάς. Στη χτεσινή συγκέντρωση στεκόταν κρατώντας στη μασχάλη του τον «Οδηγητή». «Και βέβαια», απαντά στο αν ο «Οδηγητής» έχει σημασία και για τους μεγαλύτερους αγωνιστές. «Οι αγώνες της νεολαίας μάς αφορούν όλους», σημειώνει, με μια «αγωνία» για να περνά η «σκυτάλη» του αγώνα από γενιά σε γενιά, μετρώντας νέα βήματα στην ενίσχυση της πάλης. Νέα διδάγματα. Νέες δυνάμεις.

* * *

Ο 29χρονος Θανάσης, μισθωτός μηχανικός, αποφάσισε χτες να μην είναι αλλού, να είναι στη συγκέντρωση του ΚΚΕ. «Λόγω των αλλαγών που έρχονται», εξηγεί. Αν και τα αποθεματικά του ασφαλιστικού ταμείου του κλάδου είναι απ' τα πιο μεγάλα στη χώρα, αν και οι εργαζόμενοι του κλάδου πληρώνουν εισφορές για το Ταμείο απ' την ώρα που αποκτούν άδεια άσκησης επαγγέλματος ακόμα κι αν είναι άνεργοι (!), ο νέος νόμος αυξάνει μεν τις εισφορές που πρέπει να πληρώσουν αλλά μειώνει τις παροχές που δικαιούνται. «Με το ΚΚΕ πιστεύω ότι μπορούν να γίνουν αλλαγές», υπογραμμίζει ο Θανάσης.

Η Εφη Πασχαλίδου είναι 60 χρόνων. Κρατά την κόκκινη σημαία στον ώμο. Την πλησιάζουμε μόλις η προσυγκέντρωση του Πολεμικού Μουσείου έχει φτάσει στο Σύνταγμα. Από τα μεγάφωνα ακούγονται τα λόγια του Ρίτσου «Και να, αδερφέ μου, που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα ήσυχα κι απλά».

«Ημουν μοδίστρα. Βγήκα στη σύνταξη στα 55. Εχω 5.500 ένσημα στο ΙΚΑ. Και ξέρεις πόση σύνταξη παίρνω; 300 ευρώ! Εχω δύο παιδιά και πέντε εγγόνια. Μπορούσα να μην είμαι στη συγκέντρωση;».

Τα συνθήματα στους δρόμους που οδηγούν προς το Σύνταγμα τ' άκουσαν όλοι. Συνθήματα απ' την Αμαλίας και τη Φιλελλήνων, τη Σταδίου και την Πανεπιστημίου που ενώθηκαν σ' ένα μεγάλο σύνθημα στο Σύνταγμα. Είμαστε εδώ και δεν κάνουμε μια ακόμη συγκέντρωση. Δε μετράμε κεφάλια, μα χαιρόμαστε για τα καινούρια πρόσωπα που συναντήσαμε. Πρόσωπα αισιόδοξα, με το βλέμμα στο μέλλον, όπως αυτά στην Ξάνθη και στην Αλεξανδρούπολη πριν λίγες βδομάδες, όπως αυτά στη Θεσσαλονίκη, στα Γιάννενα, στη Λάρισα, στη Θεσσαλονίκη, πριν λίγες μέρες, όπως αυτά σε όλες τις μικρές και μεγάλες συγκεντρώσεις της πορείας του ΚΚΕ στο λαό, το προηγούμενο διάστημα. Οχι μόνο «δεν ξοφλήσαμε» - όπως τόσοι και τόσοι προσδοκούσαν - αλλά είμαστε εδώ. Κάναμε μια ακόμα μεγάλη συγκέντρωση, όπου το χρώμα, η καταγωγή, το φύλο και η ηλικία δεν παίζουν κανένα ρόλο. Και σίγουρα, κάναμε μια μικρότερη συγκέντρωση απ' την επόμενη.